ΤΩΡΑ |
Νομίζω ότι το βασικό πρόβλημα της Madonna σήμερα είναι ότι μεγάλωσε χωρίς να το πάρει είδηση. Ξεπεράστηκε από τα χρόνια και την ιστορία, και δεν το αντελήφθη, γιατί ήταν πολύ απασχολημένη με τον εαυτό της και απορροφημένη απ’ τον (μεγαλειώδη σίγουρα) μικρόκοσμό της. Όσο αυτή σμίλευε με κόπο και υπεράνθρωπες θυσίες το σώμα και το πρόσωπό της σε ιδιωτικά γυμναστήρια και πειραματικές κλινικές, ο κόσμος άλλαζε ερήμην της, τα trends εξελίσσονταν, οι γενιές διαδέχονταν η μία την άλλη, οι πολιτικοί συσχετισμοί, η νοοτροπία και το γούστο της αγοράς μεταλλάσσονταν. Κι αυτή έμεινε εκτός, θεωρώντας με (κάμποση αλλά εύλογη) αλαζονεία πως το βαγόνι της στην ποπ μουσική θα την περιμένει αιωνίως, κι ότι το τρένο της βιομηχανίας θα ξεκινήσει μόνο όταν αποφασίσει αυτή να επιβιβαστεί. Όμως η αλήθεια είναι ότι το όχημα δεν σταμάτησε ποτέ να κινείται και μάλιστα χάραξε κάμποσες νέες διαδρομές όσο η Μαντόνα αναλωνόταν στον μύθο της, επαναπαυμένη στις δάφνες της.
Απόδειξη όλων των παραπάνω δεν είναι η εμπορική αποτυχία της Madonna· κανείς άλλωστε, δεν πουλάει πολύ για μεγάλο διάστημα, και η Madonna έχει μια καριέρα τριάντα ετών. Απόδειξη είναι το ανεπίκαιρο των κινήσεών της – το γεγονός, δηλαδή, ότι θεωρεί πολιτικό statement εν έτει 2015 το δημόσιο ξεγύμνωμα του κώλου της ή την αποκάλυψη της ρώγας της. Το αισθητήριό της πλέον χωλαίνει, γιατί έχει χάσει την επαφή της με το κοινωνικό γίγνεσθαι και αγνοεί το edge της εποχής: Κολλημένη στις έννοιες της χειραφέτησης και της ατομικής ελευθερίας όπως αυτές διαμορφώθηκαν στα 80s, νομίζει ότι το ζητούμενο από την ποπ μουσική σήμερα είναι να απελευθερώσει τον κόσμο από ταμπού, από τα οποία όμως αυτός έχει απελευθερωθεί προ πολλού. Πιθανότατα όταν αυτή έβαζε καινούργια ζυγωματικά και όλοι οι έφηβοι του κόσμου μάθαιναν να κάνουν cruising μέσω facebook ανταλλάσσοντας γυμνές φωτογραφίες.
Ως εκ τούτου, κανείς δεν σοκάρεται με μία 56χρονη γυναίκα που μιλάει για επανάσταση αγάπης και γδύνεται επί σκηνής, κανείς δεν έχει πλέον ανάγκη μια τέτοιου είδους σεξουαλικοποίηση και πολιτικοποίηση της τέχνης, γιατί το όλο ιδεολογικό της υπόβαθρο δεν απομυθοποιεί ούτε αποκαλύπτει κάτι που δεν έχει απομυθοποιηθεί ή αποκαλυφθεί ήδη. Ο κόσμος στη συντριπτική του πλειοψηφία έχει ξεπεράσει τους προβληματισμούς που η Madonna αναδεικνύει εμμονικά, δεν αντιμετωπίζει πια τόσο ενοχικά το σεξ και τον έρωτα, δεν καταπιέζεται όπως καταπιεζόταν πριν 25 χρόνια και έχει αναπτύξει πολλές άμυνες απέναντι στον συντηρητισμό και την οπισθοδρομικότητα. Επομένως, η τέχνη της Madonna δεν έχει κανένα αντίκτυπο γιατί, βασικά, δεν έχει αντικείμενο.
Το κακό με τους ποπ καλλιτέχνες είναι πως είναι καταδικασμένοι να επιδίδονται αενάως στο κυνήγι του relevance, να βρίσκονται διαρκώς σε αναβρασμό και επιφυλακή για να εντοπίσουν το επόμενο μεγάλο ρεύμα και να το μετουσιώσουν πρώτοι σε τέχνη. Γι’ αυτό, μόλις εφησυχάσουν κι αρχίσουν να δρουν ανεξάρτητα από το κλίμα της εποχής (αδυνατώντας, δηλαδή, είτε να το ορίσουν είτε να το ακολουθήσουν επιτυχώς), κινδυνεύουν να χάσουν το παιχνίδι της ποπ ή να εξοριστούν στη σφαίρα του γραφικού. Και η ήττα σ’ αυτό το είδος μουσικής δεν κάνει διακρίσεις, μπορούν ακόμα και θρυλικές φιγούρες σαν τη Madonna να καταλήξουν σ’ αυτήν, όσες περγαμηνές κι αν έχουν κερδίσει στην καριέρα τους.
Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν οι αναπόδραστες συνέπειες του γήρατος, η εξάντληση που είναι πλέον έκδηλη στη σκηνική της παρουσία, η κόπωση που εκδηλώνεται στο performance της, η παραμόρφωση της εικόνας της- το συνολικό παρακολούθημα μιας φυσικής και τεχνητής φθοράς που σηματοδοτεί την κατάπτωση της οντότητάς της. Η Madonna μοιάζει με φασματικό αποτύπωμα του παλιού, ρωμαλαίου της εαυτού γιατί δεν προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα, αλλά περιμένει αυτά να προσαρμοστούν στη δική της ματαιοδοξία.
Κι έτσι, βγαίνει ζημιωμένη σε όλους τους τομείς, ενώ θα μπορούσε τουλάχιστον σε κάποιους απ’ αυτούς να σημειώνει νίκες: Χλιαρά singles χωρίς κανένα μουσικό ή άλλο ενδιαφέρον (σε αντίθεση π.χ με το hung up που τόσο πανέξυπνα δόνησε όλο τον πλανήτη πριν μερικά χρόνια), σταθερά επαναλαμβανόμενη εικόνα παρωχημένης αισθητικής που δεν θυμίζει πια pop star αλλά συνταξιούχα γυμνάστρια με καύλες, τετριμμένες εμμονές με συγκεκριμένο ύφος και concept (το κακό κορίτσι, η κακιά σκύλα, το υπερσεξουαλικό ον) – κάθε πτυχή της παρουσίας της την υποβιβάζει γιατί απάδει από την καινοτομία που άλλοτε την χαρακτήριζε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο.
Καταληκτικά, η πτώση της Madonna στα Brit Awards, οι αποτυχημένες πλαστικές της και κάθε τι άλλο που δημιουργεί αρνητικές viral ειδήσεις με το όνομά της, δεν είναι οι παράμετροι που μαρτυρούν την παρακμή της. Δεν είναι καν άξια λόγου περιστατικά, μάλιστα λένε πολύ περισσότερα για μας και την κουλτούρα μας, παρά γι’ αυτήν και την καριέρα της. Αυτό που πραγματικά δεν πάει καλά με τη Madonna, είναι ότι έπαψε να γράφει ιστορία. Κι αυτό δεν φαίνεται να την ταρακουνάει, ενδεχομένως επειδή δεν τη νοιάζει. Αλλά όσο ικανοποιημένη κι αν είναι η ίδια με τον εαυτό της και το ένδοξο παρελθόν του, ο κόσμος που την ανήγαγε σε σύμβολο (κι αυτή είναι μια εξαιρετικά σπάνια αλλά και εκβιαστική τιμή) δεν θα αρκεστεί ποτέ σε κάτι υποδεέστερο του συγκλονιστικού. Και συγκλονιστικό δεν είναι το τέλειο, αλλά αυτό που σε ξεβολεύει, αυτό που σου δίνει πρωτόγνωρη οπτική πάνω στα πράγματα, αυτό που δημιουργεί τομές και σε αλλάζει για πάντα.
Μοιραία, η προσδοκία που έχουμε από τη Madonna και από ανθρώπους σαν κι αυτήν, είναι είτε να καταφέρουν να επαυξήσουν τα κεκτημένα τους είτε να κάτσουν στην άκρη μέχρι να βρουν τρόπο για να το πετύχουν. Σωστό ή λάθος, φασιστικό ή δίκαιο, η πλατιά μάζα δεν θα συμβιβαστεί ποτέ με τα ημίμετρα κάποιου, όταν έχει βουτήξει επανειλημμένα στον μυθικό κόσμο της καλλιτεχνικής αφθονίας που αυτός ο κάποιος πρόσφερε αφειδώς.
Ανεβάζοντας στην σκηνή του Ο2 στο Λονδίνο τον διάσημο τηλεπαρουσιαστή Graham Norton, ο οποίος χόρεψε εκπληκτικά.
περισσότερα στο thecurlysue.com
Σχόλια για αυτό το άρθρο