ΤΩΡΑ |
Οι επιλογές του, η στάση ζωής του, η σεμνότητά του, οι απόψεις του, οι σκέψεις του, η διαπαιδαγώγηση του, η ωριμότητα του, ο συναισθηματικός του κόσμος, το ταλέντο του, η ευγένεια και η ποιότητα που διαθέτει στην προσωπική του ζωή, τον χαρακτηρίζουν ως έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς που έχουμε, με σεμνότητα και χαμηλό προφίλ. Ο αξιόλογος Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος επιλέγει ευθύβολα τις προτάσεις που του γίνονται, ιδίως στο θέατρο, και κάθε φορά μας εκπλήσσει ευχάριστα με την ερμηνεία του στους ρόλους που υποδύεται. Όπως συμβαίνει και στην παράσταση «Το αμάρτημα της μητρός μου» όπου υποδύεται τον Γεώργιο Βιζυηνό, για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Ραντάρ, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, σε δική του σκηνοθεσία. Δείτε αυτή την καθηλωτική παράσταση, αξίζει τη θέασή σας και απολαύστε τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο σε έναν σημαντικό ρόλο της καριέρας του. Απολαύστε τον επίσης, σε αποκλειστική συνέντευξη από το Α ως το Ω!
Aμάρτημα της μητρός μου: Ένα πραγματικά σπουδαίο κείμενο.
Βαθύ τραύμα: Δεν επουλώνεται ποτέ εντελώς, μπορεί όμως να μάθεις να ζεις με αυτό. Τότε το τραύμα μπορεί να γίνει θαύμα. Το θαύμα της ανθρώπινης ύπαρξης που θέλει να προχωρήσει. Να μην σταματήσει. Κι ο χρόνος ακόμα, μοιάζει να κάνει τότε, καλύτερα τη δουλειά του.
Γεώργιος Βιζυηνός: Ιδιοφυής , συνταρακτικός στη διήγησή του, ίσως ο πιο μορφωμένος άνθρωπος του καιρού του. Όποιος τον γνωρίσει μέσα από το έργο του, δεν θα τον ξεχάσει ποτέ.
Διαχείριση απώλειας: Κάτι για το οποίο ποτέ δεν είσαι προετοιμασμένος. Έστω κι αν ξέρεις ότι θα κληθείς να το αντιμετωπίσεις κάποια στιγμή. Είναι όμως κάτι που οφείλεις να κάνεις αν θέλεις να συνεχίσεις στη ζωή. Και θα πρέπει όσο σκληρή, δύσκολη και επίπονη κι αν είναι αυτή η διαδικασία, ν΄αποφασίσεις αν είσαι υπέρ της ζωής ή όχι.
Ελληνικό διήγημα: Κάτι που με τον Βιζυηνό και τον Παπαδιαμάντη έφυγε από τα στενά όρια της ηθογραφίας κι άρχισε να αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον και στη δική μας χώρα. Και πιστεύω ότι εξακολουθεί να έχει ως τις μέρες μας. Μια μικρή, σε σχέση με το μυθιστόρημα, ιστορία, προσιτή στον μέσο αναγνώστη ή σε εκείνον που δεν είναι εξοικιωμένος με το διάβασμα.
Ζωή: Τώρα εδώ μπορεί να χωρέσουν τόμοι.. Δώρο πολύτιμο , αν κι εσύ το αντιλαμβάνεσαι ως τέτοιο. Αν λες , είναι χάλια η ζωή μου, έτσι θα ναι. Την αξία της, συνήθως την αντιλαμβάνεσαι αν τύχει να βρεθείς κοντά στο θάνατο. Ή στην ιδέα του θανάτου. Τότε συνειδητοποιείς ότι αυτά που μετράνε, αυτά που έχουν πραγματική αξία, είναι πολύ πολύ λιγότερα από όσα νόμιζες.
Ηθογραφία: Χρήσιμη κυρίως ιστορικά. Κακά τα ψέματα όμως τα βαθύτερα κίνητρα των ηρώων του είναι αυτά που φωτίζουν περισσότερο ένα κείμενο. Αυτά είναι που μας ενδιαφέρουν περισσότερο και στο θέατρο.
Θεατρικός μονόλογος: Για πολλούς κάτι δύσκολο. Μοναχικό. Για μένα ειλικρινά δεν διαφέρει ως προς την διαδικασία από εκείνες τις φορές που είμαι μαζί με άλλους. Που είναι η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή. Γιατί μονόλογο σπάνια κάνει κανείς. Και είναι αλήθεια -δεν νιώθω μόνος. Παρά μόνο στο καμαρίνι, πριν την παράσταση. Όταν όμως είμαι στη σκηνή δεν νιώθω καθόλου μοναξιά. Είναι μαζί μου οι συνεργάτες μου, αυτοί που μαζί δημιουργήσαμε την παράσταση, αόρατοι ασφαλώς. Και φυσικά οι θεατές.
Ιστορία της ζωής μου: Δεν είναι μια , είναι πολλές, καλές, μέτριες, κακές, αστείες ή δραματικές, όλες δικές μου. Τις φυλάω με αγάπη. Τις αποδέχομαι. Δεν έχω ιδέα αν έχουν ενδιαφέρον πέρα από μένα. Αυτό που ξέρω είναι πως είναι υπεύθυνες για αυτό που είμαι ως τώρα. Την ιστορία μας τη γράφουμε όντως εμείς αλλά νομίζω πως πρέπει να την διηγούνται άλλοι. Με λίγα λόγια δεν βλέπω να γίνομαι Βιζυηνός. Παρά μόνο στη σκηνή.
Καλλιτεχνικά σχέδια: Παρόλο που ο Βιζυηνός απορροφά όλη μου την προσοχή και την ενέργεια, υπάρχουν νέα έργα προ των πυλών. Δεν είναι η ώρα να τα πω ακόμη. Πρόλαβα κι έκανα και μια ταινία μεγάλου μήκους το καλοκαίρι, της οποίας το θέμα μου άρεσε πολύ, για αυτό και έχω αγωνία να δω πως θα βγει στη μεγάλη οθόνη. Κι επειδή , δεν ξέρω πώς και από πού, μου έχει γεννηθεί μια ιδιαίτερη αγάπη για την ποίηση, θα ήθελα να βρω το χρόνο να δημιουργήσω ένα κανάλι στο οποίο, θα διαβάζονται ποιήματα αλλά με έναν τρόπο που να σε κάνει να ταξιδεύεις στις βαθύτερες θάλασσες της σκέψης και της φαντασίας σου. Έχει να κάνει με το πως δουλεύεις πάνω στο ποίημα και με τον τρόπο με τον οποίον θα εκφέρεις το λόγο. Έχουμε ανάγκη την ποίηση, έτσι νιώθω. Με τόση απανθρωπιά γύρω, τόση σκληρότητα, έχουμε στεγνώσει σαν άνθρωποι. Κι οι ποιητές είναι αυτά τα θαρραλέα πλάσματα και ταυτόχρονα τόσο πονεμένα, που ενίοτε σηκώνουν για όλους μας όλο τα βάρος αυτού του κόσμου. Δεν είναι μια προσφορά αυτό; Μια παρηγοριά έστω; Ένα καταφύγιο; Ναι, αυτό είναι ένα ανακοινώσιμο σχέδιο.
Λατρεία έχω…: Με τη σειρά που στα λέω – για την οικογένειά μου, για το θέατρο, αλλιώς δεν θα το έκανα τόσα χρόνια.., για τη μουσική και το τραγούδι -παλιά λατρεία αυτή, για το μπάσκετ και για τις στιγμές που ανακαλύπτω κάτι μετά από έρευνα ή πετυχαίνω κάτι που ήθελα μετά από κόπο. Τότε κυριολεκτικά κάνω σαν οκτάχρονο.
Μητρική φροντίδα: Όσο μεγαλώνω, τόσο αντιλαμβάνομαι το μεγαλείο αυτής της φροντίδας. Ένα εφόδιο για τις μικρές ψυχές που θα τις ακολουθεί για πάντα. Αν εκλείψει εντελώς – πολλά τα παραδείγματα – τις περισσότερες φορές δημιουργεί ανεκπλήρωτα κενά.
Νέα γενιά ηθοποιών-σκηνοθετών: Έχω μεγάλο ενδιαφέρον για αυτούς. Πώς θα μπορούσα άλλωστε να μην έχω. Είναι το μέλλον , η ελπίδα , το νέο , αυτό που δεν φανταστήκαμε ως τώρα ή αυτό που δεν μπορέσαμε να αγγίξουμε, αυτό που έρχεται ως συνέχεια στο δρόμο μας. Υπάρχουν πολλοί καλοί νέοι ηθοποιοί και κυρίως με ήθος, με ευγένεια εκτός από το ταλέντο. Αλλά και σκηνοθέτες. Τώρα πια μπορούν να το σπουδάσουν κιόλας. Οφείλουμε να τους δώσουμε βήμα. Να τους «ακούσουμε». Κάτι έχουν να μας πουν… από το μέλλον.
Ξεκαρδίζομαι με…: Κάτι περίεργα πράγματα. Με ένα μωρό που ξεκαρδίζεται κι αυτό. Με την αθωότητα και την αφέλεια κάποιων ανθρώπων. Μα θα μου πεις, είναι αυτό αστείο; Ναι , ασφαλώς. Ο αθώος στην γκάφα του δεν είναι ποτέ γελοίος . Είναι ακαταμάχητα κωμικός. Το ίδιο μπορεί να συμβεί με κάποιον που είναι αφοπλιστικά ειλικρινής.
Οικογένεια: Καταφύγιο, αγάπη, συντροφιά, μοίρασμα, δημιουργία, ζωή.
Πρώτη παράσταση που είδες: Δεν τη θυμάμαι καν. Σίγουρα κάποια παιδική παράσταση στο Θέατρο Έρευνας του Δημήτρη Ποταμίτη. Άνω Ιλίσια βλέπεις – γέννημα θρέμμα. Θυμάμαι αμυδρά αργότερα που πήγαμε με την μητέρα μου σε μια παράσταση που έπαιζε ο Βασίλης Τσιβιλίκας. Κάπου στην Ιπποκράτους. Μια κωμωδία. Θυμάμαι πως με έκανε να γελάσω. Εντυπωσιαζόμουν από όλα. Όχι τόσο βέβαια για να πω ότι θα γίνω ηθοποιός. Αυτό ούτε καν πέρασε από το μυαλό μου.
Ρόλος (αγαπημένος- απωθημένο): Τα απωθημένα δεν βγαίνουν σε καλό. Αγαπημένοι ρόλοι προκύπτουν διαρκώς. Όπως τα όνειρα που βλέπει κανείς το βράδυ. Ανεξάντλητα. Αλλά στη ζωή δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα. Για αυτό στην πραγματικότητα ό,τι κάνουμε είναι αυτό που πραγματικά υπερίσχυσε μέσα μας. Ή αυτό που έτυχε, όπως υποστηρίζουν μερικοί. Ή αυτό που ήταν γραφτό , όπως μπορεί να πουν κάποιοι άλλοι. Όπως και να έχει, είναι μια ανακούφιση να το αφήσεις και λίγο να συμβεί.
Συνείδηση: Μεγάλη υπόθεση για τους ανθρώπους. Να εκμεταλλευτούν τη νοητική τους ικανότητα και μέσα από την ολοένα αυξανόμενη καθημερινή τους εμπειρία, να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και τον κόσμο που τους περιβάλει. Η συνείδηση λοιπόν εμπεριέχει μοιραία τη σκέψη τους αλλά και την πνευματικότητά τους.
Τηλεόραση: Συνδρομητική ή όχι υπακούει κι αυτή, όπως όλα, στους νόμους του marketing. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Για τους ηθοποιούς ίσως είναι ένα έσοδο με υποσχετική αναγνωρισιμότητας για να έχουν «συνέχεια» ας το πούμε έτσι στο χώρο. Όμως στην πραγματικότητα μπορεί να γίνει ιδιαίτερα επικίνδυνη για κάποιους όταν τους χρησιμοποιεί όπως τα αναλώσιμα στους υπολογιστές. Και στην αξιολόγηση της ως μέσο , είναι άλλο να βλέπεις μια ταινιάρα ας πούμε, ή μια σειρά αξιώσεων, κι άλλο να βλέπεις άχρηστες ή το χειρότερο κατευθυνόμενες ειδήσεις. Και πληρωμένες διαφημίσεις. Θα μπορούσε να είναι ένα πολύ αξιόλογο και χρήσιμο μέσο υπό προϋποθέσεις. Δεν είναι. Τις περισσότερες φορές. Δεν υπάρχει ούτε μια εκπομπή για το θέατρο. Αν εξαιρέσεις την ΕΡΤ και κάτι συνεντεύξεις της Λένας Αρώνη, που δεν είναι και κάθε μέρα, ούτε μπορεί να καλέσει τους πάντες, όλα τα άλλα είναι συνεντεύξεις με γνωστά πρόσωπα τύπου talk show. Δηλαδή μπορεί να πας σε εκπομπή μαγειρικής, για να μιλήσεις για το θέατρο.
Υποκριτική ή σκηνοθεσία: Σίγουρα η υποκριτική προηγείται. Όμως τα τελευταία χρόνια, θες μέσα από την εμπειρία τόσων χρόνων , τη διδασκαλία μου και τους μαθητές μου, θες μέσα από την ανάγκη να εκφραστώ συνολικότερα μέσα από τα μεγάλα κείμενα, ήρθε αβίαστα και η σκηνοθεσία. Η οποία δηλώνω πως είναι πιο βασανιστική από την υποκριτική. Δεν ξέρω βέβαια αν μετά από χρόνια θα λέω το ίδιο.
Φαντασία ή πραγματικότητα: Νομίζω, το ένα βοηθάει το άλλο. Αν έλειπε το ένα από τα δύο, η ζωή θα ήταν μισή. Η φαντασία σίγουρα κάνει την πραγματικότητά μας πιο όμορφη, και λιγότερο ανυπόφορη.
Χρήμα: Διευκολύνει πολύ, η αλήθεια είναι, αν ξέρεις να το χρησιμοποιήσεις σωστά. Μα είναι μια ψεύτικη δύναμη , μια σκιώδης εξουσία, μια παγίδα. Γιατί δεν μπορείς να στηρίξεις την ευτυχία σου σε αυτό. Γιατί η ευτυχία δεν έχει καμία σχέση μαζί του. Και δεν αγοράζεται. Γιατί στο όνομά του, έγιναν οι μεγαλύτερες καταστροφές. Και δυστυχώς εξακολουθούν να γίνονται. Ακούστε «Το χρήμα» του Αττίκ – μεγάλη αδυναμία μου – ακούστε το, τα λέει όλα.
Ψυχή: Πολλές οι θεωρίες. Για μένα είναι αυτό που ενώνει το πνεύμα μας, την άυλη υπόστασή μας με το άπειρο. Η φροντίδα της όμως και η καθαρότητά της γίνονται όσο είμαστε εδώ και ζωντανοί.
Ωραία παράσταση: Αυτή που βγαίνεις από το θέατρο «πλουσιότερος» από όταν μπήκες. Όλοι αυτό επιζητούμε – θεατές και δημιουργοί. Δεν υπάρχει συνταγή. Η αγάπη, η πίστη, η τόλμη είναι οδηγός. Από εκεί και πέρα θα φανερωθεί στην πράξη.
Σχόλια για αυτό το άρθρο