ΤΩΡΑ |
-Πώς ξεκίνησε η ιδέα για το Μουσικό Φεστιβάλ Χίου;
Η ιδέα ξεκίνησε μαζί με την Όλγα στο Βερολίνο στα χρόνια των σπουδών μας. Συμμετέχοντας και οι δύο σε διάφορα πρότζεκτ, εκεί νιώσαμε ότι άξιζε να γίνει κάτι οργανωμένο με υψηλή ποιότητα εδώ για την πατρίδα μας, για τον τόπο που προερχόμαστε, τον τόπο των γονιών μας και των προγόνων μας.
-Η Χίος είναι ένας μουσικόφιλος τόπος. Μέσα κι από την εμπειρία σου από το Φεστιβάλ, θεωρείς ότι αυτό αυξάνεται με τα χρόνια ή μειώνεται το ενδιαφέρον των ντόπιων για τη μουσική;
Φυσικά και αυξάνεται! Ερεθίσματα χρειάζονται οι άνθρωποι και όταν προέρχονται από σωστές πηγές τότε ο κόσμος ανεξαρτήτως από το μουσικό ή το εκπαιδευτικό του παρελθόν αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς το καλό και το ωραίο και το κυριότερο το απολαμβάνει. Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις τη δίψα των ανθρώπων για την καλή ποιότητα στη μουσική. Μας γεμίζει χαρά όταν βλέπουμε ότι η κλασική μουσική δεν αντιμετωπίζεται ως ένα είδος ελίτ αλλά ως μουσική με μεγάλη απήχηση. Η μουσική είναι για όλους. Αυτό για μένα είναι από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Φεστιβάλ.
-Πώς έγινε και η γνωριμία σου με την Όλγα Holdorff – Μυριαγκού και πώς προέκυψε η συνεργασία σας;
Πάμε αρκετά πίσω όταν μαθητές και οι δύο, γνωριστήκαμε τυχαία στο δρόμο μέσω μιας κοινής μας φίλης, την μετέπειτα ηθοποιό και εκπαιδευτικό Αυγούστα Λυκουρίνα. Αρκετά αργότερα όταν αναζήτησα την τύχη μου στο Βερολίνο, της τηλεφώνησα μέσω ενός ξαδέρφου της που ήταν συμμαθητής και φίλος μου για να την ρωτήσω πληροφορίες για τις μουσικές σπουδές στη Γερμανία. Η Όλγα είναι μεγαλωμένη στο Βερολίνο από Χιώτισσα μητέρα, εγώ είμαι μεγαλωμένος στη Χίο. Όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο και έκανα την πρώτη συναυλία μου, που παρουσίασα το 1ο σκηνικό κουαρτέτο εγχόρδων μου, ήρθε και μου μίλησε. Μετά μας ένωσαν το όραμα και τα όνειρα για τη Χίο.
-Ποια είναι τα θετικά στοιχεία της προσωπικότητας της Όλγας που εκτιμάς περισσότερο;
Είναι επίμονη, οραματίζεται μακροπρόθεσμα με υψηλούς στόχους, αγαπάει τη νέα γενιά, έχει συνδυαστική σκέψη όσον αφορά τις συνεργασίες των ανθρώπων και της αρέσει να προσφέρει.
-Θα μπορούσες να συνεχίσεις το Φεστιβάλ χωρίς την Όλγα σε περίπτωση που αποχωρήσει;
Το Φεστιβάλ κατάφερε να ξεκινήσει και να γίνει θεσμός επειδή πιστεύω ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Ως εκ τούτου όχι, δεν θα μπορούσα.
-Το Φεστιβάλ είναι και πολυσυλλεκτικό και πολυπολιτισμικό. Πώς καταφέρνετε και φέρνετε όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα και τις σπουδαίες χορωδίες στη Χίο;
Οι καλεσμένοι μας ενστερνίζονται τη φιλοσοφία μας και ενθουσιάζονται αμέσως ανεξαρτήτως από το πόσο “σημαντικοί”, επιτυχημένοι ή διάσημοι είναι.
-Η επιλογή των χώρων για τις εκδηλώσεις γίνεται με κάποια κριτήρια;
Όχι συγκεκριμένα, εξαρτάται κάθε φορά από το καλλιτεχνικό γεγονός και της ανάγκες του. Όλα τα άλλα έπονται.
-Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε στα 7 χρόνια ζωής του Φεστιβάλ;
Ήταν να γίνει η αρχή. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία.
-Μπορείς να ξεχωρίσεις τρεις σημαντικές στιγμές του Φεστιβάλ στα 7 χρόνια; Ποιες είναι αυτές και γιατί
Είναι πολλές και δυσκολεύομαι αλλά θα τα καταφέρω!
- Η άφιξη για πρώτη φορά επί ευρωπαϊκού εδάφους της τεράστιας κούκλας ΑΜΑΛ – (=Ελπίδα) σύμβολο της προσφυγιάς – και το πλήθος κόσμου που την καλωσόρισε. Νόμιζες ότι μιλάει ο Ανδρέας Παπανδρέου στη δεκαετία του ΄80 στη Χίο σε προεκλογική περίοδο, μιλάμε για τόσο πολύ κόσμο. Ήταν μια τρανή απόδειξη ότι οι άνθρωποι τελικά με συναισθήματα αλληλεγγύης, συμπόνιας και συνεργασίας είναι ευτυχώς περισσότεροι. Επίσης η άψογη συνεργασία των τοπικών ομάδων που συμμετείχαν με την σκηνοθέτιδα Γιολάντα Μαρκοπούλου και το Μουσικό Φεστιβάλ Χίου.
- Η εξέλιξη της ωριμότητας του κοινού όσον αφορά τις συναυλίες κλασικής μουσικής. Χαρακτηριστικά θυμάμαι στην τελευταία καθιερωμένη συναυλία μας στο αρχαιολογικό μουσείο ο κόσμος είχε φτάσει 45 λεπτά πριν την έναρξη! Ήταν κάτι προσωπικά για εμένα πολύ συγκινητικό γιατί όταν πολλές φορές παλιότερα πήγαινα σε “υπεύθυνους” πολιτισμού και τους έλεγα να οργανώσουμε μια συναυλία κλασικής μουσικής η απάντηση που έπαιρνα ήταν “ έλα μωρέ ποιος θα κάτσει τόση ώρα ήσυχος να ακούσει κλασική”. Άλλη μια τρανή απόδειξη ότι τελικά αυτός που δεν μπορούσε τόση ώρα να ακούσει κλασσική ήταν μάλλον μόνο ο ίδιος ο “υπεύθυνος”!
- Η συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Αθηνών για την Όπερα ποδοσφαίρου και η παρουσίαση της εκτός από στην Πειραιώς 260 στην Αθήνα, στο Γήπεδο της Χίου όπου έπαιζα ποδόσφαιρο μικρός και στο Γήπεδο των Οινουσσών όπου την εμπνεύστηκα πριν από περίπου 20 χρόνια.
- Ας μου επιτρέψετε εδώ να σας πω και άλλη μια ιστορία που έχει μείνει ως χαρακτηριστική του Φεστιβάλ: Στην Όπερα της Μαστίχας το 2018 σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ευκλίδη αποφασίσαμε να την παρουσιάσουμε στο μεσαιωνικό χωριό Ολύμπους, ένα λιγότερο γνωστό από τα άλλα κεντρικά Μαστιχοχώρια Πυργί και Μεστά. Οι πρόβες και η παραστάσεις έγιναν στο προαύλιο του παλιού δημοτικού σχολείου. Ένας μαγικός χώρος… που ωστόσο δεν είχε κατάλληλο ρεύμα… Αναγκαστήκαμε να δανειστούμε ρεύμα από 2 γειτονικά σπίτια… Τους φωτισμούς τους έκανε τότε η ταλαντούχα και καταξιωμένη φωτίστρια Μελίνα Μάσχα η οποία μου είπε λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα: ” Αν δεν γίνει black out κατά τη διάρκεια του έργου θα ήμαστε πολύ τυχεροί. Κάνε το σταυρό σου! Ως Χιώτης της απάντησα με παραλλαγή” Κάμε το σταυρό σου”. Χαμογελάσαμε και περιμέναμε εναγωνίως… Μόλις τελείωσε η παράσταση ακούστηκαν δυνατά χειροκροτήματα τέλους και τσακ, έπεσε το ρεύμα στη μισή σκηνή. Κοιτάω την Μελίνα μου λέει “τι έγινε;” χαμόγελο…”τέτοια τύχη! Έπεσε το ρεύμα με το που τελείωσε η παράσταση!” Η αγωνία έφυγε, ήρθε η ανακούφιση! Τι είχε γίνει; Ποια εξήγηση δόθηκε τα επόμενα λεπτά; Ο άνθρωπος που μας παραχωρούσε το ρεύμα από το σπίτι του, μας είπε: ” Άκουσα τα χειροκροτήματα, κατάλαβα ότι τελείωσε η παράσταση και τράβηξα την πρίζα γιατί ήθελα να βάλω πλυντήριο!” Η στιγμή του black out λοιπόν που τη φοβάσαι αλλά όταν έρχεται, έρχεται ευτυχώς ως σωστή στιγμή, στο σωστό timing που λένε.
-Το τελευταίο σου έργο «Λουκῆς Λάρας» ξεχώρισε στο φετινό Μουσικό Φεστιβάλ Χίου. Υπάρχουν σκέψεις να το δούμε και στην Αθήνα ή στην υπόλοιπη Ελλάδα;
Ναι υπάρχουν και ελπίζω να υλοποιηθούν. Θα επανέλθουμε όταν είμαστε συγκεκριμένοι. Συζητάμε και για το εξωτερικό. Επίσης ήταν ένα έργο που ήθελα να γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Με ενδιαφέρει πολύ ο λόγος ως μουσική και η μουσική ως λόγος, η ενότητα αυτών των δύο και σε αυτό το έργο προχώρησα συνθετικά και παραστασιακά με εμβάθυνση προς αυτήν την κατεύθυνση.
-Ποια ήταν η ανταπόκριση του κόσμου και ποια τα συμπεράσματά σου για το φετινό Μουσικό Φεστιβάλ Χίου;
Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πάρα πολύ θετική. Κάθε εκδήλωση ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Τα συμπεράσματά μου είναι ότι υπάρχει ακόμα μεγάλη προοπτική για αυτό το Φεστιβάλ. Αυτό προκύπτει από τη φιλοσοφία του, που συνδυάζει τους χώρους και τα φυσικά τοπία με τις κατάλληλες εκδηλώσεις, τα εκπαιδευτικό μέρος του Φεστιβάλ, τις παραδόσεις του νησιού. Όλα αυτά μαζί του προσδίδουν μια μοναδικότητα.
-Το φινάλε του Φεστιβάλ σημείωσε τεράστια επιτυχία με τη συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Περιμένατε την τόσο μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο;
Αρχικά όχι τόσο πολύ, περιμέναμε ότι θα υπάρξει μεγάλη ανταπόκριση αλλά όχι σε αυτόν το βαθμό. Την τελευταία εβδομάδα η προπώληση αυξήθηκε με γεωμετρική πρόοδο. Ήταν πολύ όμορφα. Ο Αλκίνοος στο τέλος νομίσαμε ότι θα μας πει άλλο ένα τραγούδι για να κλείσει και έμεινε άλλα 40 λεπτά περίπου. Μια απογείωση.
-Τι να περιμένουμε από το επόμενο Μουσικό Φεστιβάλ Χίου;
Ακόμα δεν είμαστε σε θέση να ανακοινώσουμε κάτι. Απλά σε πρώτη φάση να περιμένετε το χειμερινό μέρος και το πρόγραμμα του Φλεβάρη, μείνετε συντονισμένοι!
-Δυο λόγια για τις δουλειές σου ως ηθοποιός και ως συνθέτης:
“Όπερα ποδοσφαίρου”
Είναι ένα έργο με το οποίο ταυτίζομαι. Είμαι εγώ. Ελπίζω να ξαναγίνει. Η χαρά του παιχνιδιού που σας έλεγα πριν, αναβιώνει. Επίσης αισθάνομαι ότι με προάγγελους τα μουσικοθεατρικά μου έργα “Μιράντα”, “Γεώργιος Σουρῆς” και “FLY” προχώρησα αρκετά στην κατεύθυνση του Μουσικού Θεάτρου πάνω στην οποία εργάζομαι πυρετωδώς από τα χρόνια των σπουδών μου στο Βερολίνο. Το να συμμετέχω σε αυτά και ως ηθοποιός έχει μεγάλη δυσκολία αλλά δίνει ώθηση.
“Χορευτική Πανούκλα”
Μια μοναδική συγκυρία – συνάντηση με τον ταλαντούχο και παθιασμένο με το θέατρο Κωνσταντίνο Μάρκελλο. Μου άρεσε να παρακολουθώ μέρα με τη μέρα κατά τη διάρκεια των προβών που ήταν και περίοδος που έγραφε το έργο, την έξαρση της δημιουργικότητας του. Ταυτίστηκα. Εμπνεόταν από εμάς και συνδύαζε μοναδικά με τον τρόπο του αυτό που ήθελε να γράψει με αυτό που έπαιρνε από τους ηθοποιούς από τις πρόβες. Ένας μοναδικός δημιουργός, ένας εξαιρετικός συνδυασμός ταλαντούχου συγγραφέα, σκηνοθέτη αλλά και καταπληκτικού ηθοποιού. Θαύμασα επίσης την τρέλα και την αγάπη για τη σκηνή, για τη χαρά της θεατρικής πράξης και της δημιουργικότητας της ηθοποιού Ελένης Στεργίου και βεβαίως και όλους αυτούς τους ταλαντούχους ηθοποιούς και εν τέλη μουσικούς με τους οποίους επί σκηνής συνεργαστήκαμε για να φτιάξουμε από κοινού τη μουσική. Η χαρά του να παίζω και να γράφω μουσική για μια παράσταση ήταν πάντα στις προτεραιότητές μου, είναι πολύ δύσκολο να συμβεί και για αυτό και όταν συμβαίνει η χαρά είναι διπλή. Και το άγχος επίσης!
“Παίζοντας το θύμα”
Εκεί νομίζω ήρθε για να δώσει την ανεξίτηλη σφραγίδα του ο σκηνοθέτης Γιώργος Κουτλής. Μέσα σε αυτό το υπέροχο κλίμα συνεργασίας ( μας τα χάλασε ο Covid τότε) είχα την ευκαιρία να δω την καθοδήγηση ενός σκηνοθέτη προς τον ηθοποιό. Δεν συμβαίνει συχνά. Την καθοδήγηση προς τον ηθοποιό ώστε να βγει η συνολική σκηνοθετική αίσθηση. Επίσης μουσικά είχα ένα πολυεργαλείο, το φαινόμενο Λαέρτη Μαλκότση, έναν συν τοις άλλοις καταπληκτικό πιανίστα πάνω στον οποίο στηρίχθηκε το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής εκτέλεσης.
“Πενθεσίλεια”
Εκεί συνάντησα την καλλιτεχνική ελευθερία και δημοκρατικότητα του Παντελή Δεντάκη που όταν μπεις στη φιλοσοφία της ακολουθεί μια έντονη δημιουργικότητα και παραγωγικότητα. Μουσικά έγραψα ένα έργο ολοκληρωμένο που στέκει από μόνο του και θα κυκλοφορήσει κιόλας άμεσα!
“Ιδομενέας”
Η πρώτη μου συνεργασία με την Κατερίνα Ευαγγελάτου ως συνθέτης και ως ηθοποιός. Είναι μια συνεργασία που έχει καθοριστική σημασία για εμένα γιατί μπήκαμε σε μια βαθιά συνεννόηση και επικοινωνία για το πώς η μουσική μπορεί να είναι αναντικατάστατη και μοναδική για κάθε σκηνή και για όλο το έργο συνολικότερα.
“Λυσιστράτη”
Υπέροχη συνάντηση με τις πρωταγωνίστριες φωνάρες Βερόνικα Δαβάκη και Μυρσίνη Μαργαρίτη καθώς και όλη την υπέροχη ομάδα. Επιπλέον ξεχώρισα φωνητικά και μουσικά την νεαρή Χάρις Λούπα, μια ευχάριστη έκπληξη καθώς και τους δύο υπέροχους μουσικούς επί σκηνής Σπύρο Καβαλιεράτο και Γιάννη Μακρυγιάννη, η συνεργασία με τους οποίους ήταν μια γιορτή. Και εκεί μου άρεσε πολύ η δραματουργική προσέγγιση της σκηνοθέτιδας Κυριακής Σπανού και οι περιεκτικές συζητήσεις για το προς τα πού θα πάει το έργο αισθητικά, δραματουργικά κλπ.
-Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Αυτά που είναι ανακοινώσιμα είναι ότι θα γράψω τη μουσική για τη θεατρική παράσταση “Η Αγάπη” σε κείμενο- δραματουργία των Ελένη Ευθυμίου-Σοφία Ευτυχιάδου και σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου τον Ιανουάριο στο Θέατρο Τέχνης και ότι στις 31 Μάη 2024 η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών θα παίξει το έργο μου για ορχήστρα “Individuum” στο Μέγαρο Μουσικής, ένα έργο που έγραψα στη διάρκεια της πανδημίας. Ήταν να κάνει πρεμιέρα στο Konzerthaus του Βερολίνου αλλά ματαιώθηκε λόγω covid. Οπότε την πρεμιέρα την πήρε η Αθήνα! Ευχαριστώ θερμά την ΚΟΑ και τον καλλιτεχνικό διευθυντή Λουκά Καρυτινό για αυτήν τη δυνατότητα!
-Πώς ήταν να μεγαλώνεις μέσα σε μια καλλιτεχνική οικογένεια, με ζωγραφική και μουσική λόγω των γονιών σου;
Ήταν πολύ ωραία, γαλήνια, και με οδηγούσε διαρκώς στο να ονειρεύομαι σπουδαία και σημαντικά πράγματα για το μέλλον. Να οραματίζομαι και να επιζητώ να σκαρώσω με τη σειρά μου ευχάριστες δημιουργικές στιγμές που θα εντυπωσιάσουν και θα συγκινήσουν. Καλλιεργήθηκε μέσα μου η αίσθηση ότι η σπουδαιότητα στην ανθρωπότητα έρχεται σε πρώτο επίπεδο μέσω της τέχνης.
-Ποιες δυνατές αναμνήσεις έχεις κρατήσει από τον πατέρα σου και την μητέρα σου όταν ήσουν παιδί;
Την μητέρα μου να μου μαθαίνει πιάνο και θεωρία της μουσικής, με αγάπη που να ξεχειλίζει από μέσα της! Να τραγουδάει και να παίζει πιάνο και στα ενδιάμεσα να μας μαγειρεύει, “ να φτιάξω κάτι να φάμε;”. Να είναι ευγενική και καλότροπη σε όλα της.
Στην ουσία μεγάλωσα χωρίς τον πατέρα μου, επειδή οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρός. Οι στιγμές επανασύνδεσής μου με αυτόν όταν επέστρεψε στη Χίο από τον Καναδά και το Ισραήλ, θα μου μείνουν χαραγμένες και αξέχαστες. Ήταν σαν να περνάνε όλα τα χρόνια μαζί μέσα σε αυτές τις στιγμές. Δεθήκαμε αμέσως. Και οι δύο πίστεψαν στα όνειρα μου από την πρώτη στιγμή που τους τα εκμυστηρεύτηκα. Για εκείνους ήταν απολύτως αυτονόητο να κάνω στη ζωή μου αυτό που μου άρεσε. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει: τα μαθηματικά είναι το πρώτο σου ταλέντο, σε λίγο καιρό θα βρεις και τα επόμενα.
-Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια στη Χίο γενικότερα;
Το ατελείωτο παιχνίδι στις γειτονιές και στις πλατείες, η λαχτάρα για αυτό. Ζούσαμε για να παίζουμε και να συναντηθούμε ξανά για να ξαναπαίξουμε. Το σχολείο σε όλες τις φάσεις του, ήταν μια καθημερινή γιορτή να πάμε στο σχολείο, μου άρεσε, να συναντήσουμε τους δασκάλους και τους καθηγητές και τις μορφές τους. Για εμένα το να μιμούμαι όλους τους καθηγητές ήταν οι πρώτες επιτυχημένες ασκήσεις υποκριτικής. Όταν τελείωσα την τρίτη λυκείου με κάλεσαν όλοι οι καθηγητές στο γραφείο και μου ζήτησαν να τους κάνω όλους. Είχαν ακούσει ο ένας για τον άλλον ότι ο Βενιάδης σε μιμείται.
-Είχες είδωλα όταν ήσουν μικρός και ποια ήταν αυτά;
Ναι, κυρίως αθλητικά: τον Σαραβάκο, τον Μαραντόνα, τον Γκάλη. Ήταν οι ήρωές μας. Σιγά σιγά άρχισαν και τα καλλιτεχνικά, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Χρήστου αλλά αυτά ήταν εφηβικά είδωλα.
-Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη θεατρική παράσταση που είδες;
Ναι! Και μου έχει μείνει χαραγμένη. Ήταν ο Προμηθέας Δεσμώτης στο μοναδικό χωριό Ανάβατο της Χίου. Πρέπει να ήμουν μικρότερος από 5 χρονών, με είχε πάει η μητέρα μου. Μου εξηγούσε στο δρόμο του πήγαινε αλλά και του γύρνα, την ιστορία και είχα ενθουσιαστεί. Ήταν ένα μαγευτικό παραμύθι που για πρώτη φορά είδα ζωντανά. Θέλω να επανέλθω κάποια στιγμή με αυτό το έργο στη μουσική του μορφή σε αυτόν τον τόπο.
-Περιέγραψέ μου τη ζωή σου μεταξύ Χίου, Αθήνας και Βερολίνου
Πολύ αεροπλάνο! Διαρκής αλλαγή εικόνων, κόσμων και συμπεριφορών αλλά γεμάτη έμπνευση και σπρώξιμο προς τα εμπρός, προς τη δημιουργικότητα.
-Πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνου σου;
Λατρεύω το μπάνιο στη θάλασσα, το καλό φαγητό, τη βόλτα και τα παιχνίδια με τα παιδιά, το σινεμά και το θέατρο. Επίσης τον απλό καφέ, “το πάμε για ένα καφεδάκι” και ας μην έχουμε να πούμε κάτι συγκεκριμένο.
-Πώς συνδυάζεται οικογένεια και Τέχνη;
Είναι ένα περίεργος συνδυασμός γεμάτος εκπλήξεις και απρόσμενες καταστάσεις. Βασικά δεν μπορείς να προγραμματίσεις εύκολα. Πώς είναι όταν έχεις πρεμιέρα και είσαι στην τελική ευθεία; Ε, αυτό διαρκώς! Ένταση, δημιουργικότητα, κούραση και χαρά. Πολλές φορές θα ξυπνήσω στις 5 ή 6 το πρωί να ολοκληρώσω ή να προχωρήσω μια σύνθεση που πρέπει να παραδοθεί άμεσα. Μετά ξεκινάει η μέρα. Λειτουργεί να ξέρετε.
-Με ποια σειρά τοποθετείς την υποκριτική, τη συγγραφή, τη σκηνοθεσία και τη σύνθεση στην επαγγελματική σου ζωή;
Νομίζω η σύνθεση είναι το πρώτο. Το Α και το Ω. Ακόμα και όλα τα άλλα υποκριτική, συγγραφή, σκηνοθεσία είναι συνθέσεις. Από τις πρώτες φορές που έπαιξα ως ηθοποιός στο θέατρο διαπίστωσα ότι το φτιάξιμο ενός ρόλου είναι μια προμελετημένη σύνθεση και έτσι το αντιμετώπιζα.
-Σε ευχαριστώ πολύ για όλα Λευτέρη!
Δείτε ένα ωραίο βιντεάκι με τη ζωή και την καλλιτεχνική του πορεία
Σχόλια για αυτό το άρθρο