ΤΩΡΑ |
Οι θεατρικές επιχειρήσεις Λεμπέση θα παρουσιάσουν μέσω worldwide online streaming, την Παρασκευή 15.1, το Σάββατο 16.1 και την Κυριακή 17.1 και ώρα 20.00, τη βραβευμένη θεατρική παράσταση « Με τη Σιωπή » του Αλεχάντρο Κασόνα, που χάρισε στην Μίρκα Παπακωνσταντίνου το πρώτο Βραβείο γυναικείας ερμηνείας στα βραβεία Αθηνοράματος και στον Προμηθέα Αλειφερόπουλο την πρώτη του υποψηφιότητα ως Καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού. Η παράσταση που ενθουσίασε το κοινό και υμνήθηκε από τους κριτικούς , παίχτηκε για δύο χρόνια στο θέατρο Βεάκη (2006 – 2008 ) αλλά και στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη και ήταν κάθε μέρα sold out.
Με αφορμή την προβολή της παράστασης, ζητήσαμε από τους συντελεστές της να μοιραστούν μαζί μας τις αναμνήσεις τους από εκείνη τη συνεργασία και ιστορίες με τον θεατρικό παραγωγό Γιώργο Λεμπέση που αφορούν τη συγκεκριμένη παράσταση. Μας τίμησαν και μας μίλησαν με χαρά, ο σκηνοθέτης Νίκος Καραγεώργος, η σκηνογράφος-ενδυματολόγος Χριστίνα Κωστέα, οι πρωταγωνιστές Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Κώστας Αρζόγλου, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Χρήστος Βασιλόπουλος, Άννα Μονογιού και η Νταίζη Λεμπέση, κόρη του θεατρικού παραγωγού. Τους ευχαριστούμε πολύ όλους και τον καθένα χωριστά. (Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Ησαϊας, Ορφέας Εμιρζάς, Παναγιώτης Ρεκουνιώτης)
Ελάτε λοιπόν πριν παρακολουθήσουμε την παράσταση σε online streaming, να “ξαναζήσουμε” μαζί τους τις αναμνήσεις από μια αξέχαστη θεατρική στιγμή που δεν έμεινε στη σιωπή…
Νίκος Καραγέωργος: “Ο αρχικός τίτλος του έργου ήταν «Το σπίτι με τα 7 μπαλκόνια». Το πρωτοδιάβασα σ’ ένα αεροδρόμιο. Το κείμενο το είχε δώσει ο Λεμπέσης στην Μίρκα, ήταν όνειρο ζωής γι’ αυτόν. Ο τίτλος άλλαξε. Έγινε «…με τη σιωπή». Όπως και τα ονόματα των ηρώων άλλαξαν. Το όνομα της πρωταγωνίστριας έγινε Ελισσαία από τον ήρωα στον «Παλαιό των ημερών» του Μάτεση. Έρον έγινε και το όνομα του μικρού στο έργο. Το βρήκε η Μαρίνα ψάχνοντας έναν κατάλογο ξωτικών από τον «Άρχοντα των δαχτυλιδιών». Μετά, η αρχική μακέτα της Χριστίνας με τις θημωνιές, το Tokyo blue φίλτρο στα φώτα της Κατερίνας, το πρώτο άκουσμα της μουσικής του Πάνου ένα απόγευμα με βροχή στον Ωρωπό, οι «εξωσωματικές» εμπειρίες της Σταυριάνας, οι μεταμεσονύκτιες πρόβες της Ελένης με δώρο ένα χάμπουργκερ, ο Σταύρος με μια σκούπα ν’ ανεβαίνει τα σκαλιά στην έναρξη του έργου, ο Χρηστάρας να σώζει την παράσταση στο παρά πέντε με την πολύτιμη παρουσία του – αντικατάσταση στο ρόλο του πρωταγωνιστή, οι καλλιτεχνικές διαφωνίες με τον Λεμπέση και η τελική ευθυκρισία του, η Μίρκα πάνω σ’ έναν κύβο να προβάρει ξανά και ξανά τη σκηνή του ταχυδρόμου, Αύγουστο μήνα με καύσωνα, η Χιπ να ντουμπλάρει μοναδικά στις πρόβες τον Αρζόγλου όταν εκείνος έλειπε σε γυρίσματα, «μαγικός ρεαλισμός», η πρώτη φράση που είπε ο Κώστας για το έργο στη πρώτη μας συνάντηση, ο Πρόμη – με τη γκρίζα φόρμα του και τα γυμνά πόδια- να «σαρώνει» το θέατρο προτείνοντας λύσεις, η Άννα μαγική σε κάθε πρόβα με το χιούμορ της υπό μάλης, η Ειρήνη να μην της «βγαίνει» με τίποτα η σκηνή με το παιδί κι αυτή εκεί να επιμένει – τι ηθοποιός!-, η «προφητική ρήση» του ηλεκτρολόγου του θεάτρου, η σιγουριά της Αλέκας στο ταμείο ότι το έργο θα σκίσει, η πρεμιέρα κι εγώ απών σε μαθήματα, το τηλεφώνημα του Λεμπέση και τα χειροκροτήματα που μου βάζει ν’ ακούσω απ’ το ακουστικό – τι κύριος! Βεάκη, Οκτώβριος 2006. Δυο χρόνια και κάτι μετά, στην ίδια πάνω κάτω γειτονιά, ένα παιδί – ως άλλος Έρον -, τρώει μια σφαίρα στην καρδιά από έναν αστυνομικό κι από τότε στη χώρα μας δεν άλλαξαν μόνο ονόματα, άλλαξαν τα πάντα…”
Μίρκα Παπακωνσταντίνου: “Σπάνια συγκινούμαι. Αυτή η παράσταση όμως είναι αιτία έντονης συγκίνησης. Θυμάμαι πως το έργο ήταν όνειρο του Γιώργου Λεμπέση, εκείνος το οραματίστηκε με εμάς, θυμάμαι που του έλεγα “Βρε Γιώργο , πού σου ήρθε να κάνω εγώ τον ρόλο ; “Δεν είχαμε ιδέα τότε την συνέχεια, την επιτυχία, την καλλιτεχνική αξία, τη στιγμή. Θυμάμαι πως έπρεπε να γυρίσω στο στούντιο την εξαιρετική σκηνή του ταχυδρόμου, με 40 βαθμούς υπό σκιά και εγώ σε ένα σκάνδαλο έπρεπε να βγάλω τη σκηνή, με αυτήν την μακριά φούστα που μου είχαν δέσει και είχα μπει τόσο μέσα στο ρόλο που δεν καταλάβαινα τους 40 βαθμούς. Με γέλιο θυμάμαι τον σκηνοθέτη, τον Νίκο Καραγέωργο, να μου λέει ότι ουσιαστικά ο Προμηθέας και εγώ έχουμε την ίδια ηλικία και ότι έπρεπε να κινούμαι και να χορεύω το ίδιο, με το ίδιο πάθος και την ίδια εγρήγορση και του έλεγα ” Νίκο τρελάθηκες; ” Κανείς μας δεν γνώριζε τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο, ούτε ο Νίκος. Και κοίτα που κατάφερε να τον μάθουμε όλοι. Ατέλειωτες πρόβες στο μπαλκόνι μου, ατέλειωτες. Και ευτυχής συγκυρία που εδώ ήμασταν όλοι πρωταγωνιστές. Τι ωραίος θίασος ταλαντούχων ηθοποιών! Με θυμάμαι να κάθομαι στην κουίντα στο διάλειμμα και να βλέπω τα παιδιά την Άννα και τον Προμηθέα να παίζουν , τους είχε βάλει ο Νίκος να το κάνουν και τους χάζευα.
Κώστας Αρζόγλου: “Ο Γιώργος Λεμπέσης ήταν η δεύτερη φορά που μου εμπιστεύτηκε ρόλο σπουδαίο. Είχαμε δουλέψει μαζί σε πάνω από 10 έργα. Μετά το “ Μ Μπατερφλάι “, μου τηλεφωνεί και μου προτείνει ένα άγνωστο έργο με άγνωστο σε μένα σκηνοθέτη. Τι υπερφίαλος που ήμουν τότε! Στη γνωριμία μας λέω στον νέο σκηνοθέτη “αφού κάνεις διασκευή, γιατί δεν κόβεις το ρόλο μου τελείως . Αχρείαστος είναι στην πλοκή ” και μου απαντάει “ χρειάζομαι τη ματιά σου”. Δεν την ξεχνάω αυτή τη στιγμή. Από τότε ξεκίνησε μια συνεργασία 15 χρόνων. Μου άνοιξε το δρόμο σε ό,τι λέγεται “μεταφυσικό”. Με ώθησε να στηρίξω υποκριτικά έναν χαρακτήρα που υπήρχε και δεν υπήρχε, ένα πρόσωπο που ζούσε και μετά θάνατον. Άλλαξε η ζωή μου και είδα πόσα “μεταφυσικά” εργαλεία έχει να πετύχει η σκηνή. H μαγεία της δεν χωράει σε λόγια. Όποιος προσπαθήσει είναι ανόητος. Αυτή την αλλαγή μου την οφείλω στον Γιώργο. Δεν θα συνεργαζόμασταν με την Μίρκα επί δύο σεζόν, την Άννα , τον Προμηθέα, τον Χρήστο, την Χριστίνα, την Κατερίνα και όλους τους άλλους που αγάπησα. Μετά την Μπατερφλάι ήταν η δεύτερη φορά που μου έκανε δώρο. Ακολούθησαν κι άλλα!”
Προμηθέας Αλειφερόπουλος: “Η πρώτη μου σπουδαία θεατρική εμπειρία , που παραμένει μια από τις πιο πλούσιες της ζωής μου. Η εμπιστοσύνη που μου έδειξε ο Νίκος Καραγέωργος και ο Γιώργος Λεμπέσης ενώ είχα μόλις ένα χρόνο στη δουλειά, οι ατελείωτοι αυτοσχεδιασμοί, η ευαισθησία και η προσωπική ματιά με την οποία αντιμετωπίσαμε το χαρακτήρα, η ζεστή παρέα με τα παιδιά στα δύο χρόνια πορείας της παράστασης, οι διακριτικές συμβουλές και οι υπέροχες ιστορίες του Κώστα, η γενναιοδωρία της Μίρκας και το ηδονικό μοίρασμα της σκηνής μαζί της, είναι κάποιοι από τους λόγους που θα θυμάμαι πάντα αυτή την παράσταση με ατέλειωτη τρυφερότητα και αγάπη”.
Χρήστος Βασιλόπουλος: “Το τρίτο κουδούνι χτυπάει και έχω πάρει θέση πίσω από το κοινό για την είσοδο μου μέσα από την πλατεία του θεάτρου, σύμφωνα με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Νίκου Καραγέωργου, ο οποίος παρακολουθεί την παράσταση και κρατάει σημειώσεις. Εμείς, αρκετά κουρδισμένοι και έτοιμοι να ξεκινήσουμε, αφουγκραζόμαστε τον παλμό των θεατών , που έχουν γεμίσει το θέατρο για μια ακόμα βραδιά. Καθώς σβήνουν τα φώτα η παράσταση ξεκινάει. Και όλος ο θίασος απόλυτα συντονισμένος ξεκινά το ταξίδι, ένα ταξίδι που κράτησε δύο σεζόν, ένα ταξίδι γεμάτο χαρά, ανησυχίες, πολλή αγάπη , πολλά χειροκροτήματα. Ένα ταξίδι γεμάτο ερμηνείες πάνω στο σανίδι, ερμηνείες τόσο μεστές, που θαρρείς πως κράτησαν για πάντα. Και ίσως να κράτησαν για πάντα. Όσοι είχαν την τύχη να δουν την παράσταση θα με καταλάβουν απόλυτα. Ίσως να είναι οι ίδιοι θεατές που ήρθαν με δάκρυα στα καμαρίνια να μας συγχαρούν. Να μας μεταφέρουν την ενέργεια που τους δώσαμε απλόχερα πάνω στη σκηνή του Βεάκη. Μίρκα θα είσαι πάντα η θεατρική μου μαμά και σε ευχαριστώ για αυτό. Νίκο, σε ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκε για αυτό το ρόλο, σου χρωστάω πολλά. Πρόμη, ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις στιγμές που γελάσαμε στα καμαρίνια. Άννα μου ,ποτέ δεν ξεχνώ το χαμόγελο σου στην κουίντα. Κώστα, μου έμαθες τόσα πολλά. Ειρήνη, Σταύρο, Ελένη, σας ευχαριστώ πολύ , το ταξίδι αυτό το θεατρικό παραμένει ακόμα ζωντανό μέσα μου. Γιώργο Λεμπέση, πάντα θα σας θυμάμαι σοβαρό αλλά και με χιούμορ , να βλέπετε την παράσταση με ικανοποίηση και αγάπη. Όπως ίσως μας βλέπετε τώρα από ψηλά…”
‘Αννα Μονογιού: “Με τη σιωπή”, μια θεατρική δουλειά, που δε σώπασε ποτέ ως ανάμνηση μέσα μου. Πώς αλλιώς, έχοντας στο τιμόνι τον παντοτινά αγαπημένο και αλησμόνητο Γιώργο Λεμπέση και με σκηνοθέτη τον ΝΙκο Καραγέωργο που κατάφερε και έφτιαξε μια ιδανική ομάδα και την καθοδήγησε εμπνευσμένα. Σχεδόν δεκαπέντε χρόνια αργότερα, αυτό που εκτιμώ ακόμα περισσότερο -πέρα από τη σπουδαιότητα της παράστασης και τις υπέροχες ερμηνείες των συναδέλφων μου- είναι αυτή η σπάνια συνεργασία ανθρώπων, που δούλεψαν συλλογικά, πρωτίστως για το χτίσιμο της ομάδας, με αποτέλεσμα την καλλιτεχνική επιτυχία της δουλειάς. Και αυτό ήταν το στοίχημα που κέρδισε ο σκηνοθέτης μας. Θυμάμαι το στούντιο στου Ψυρρή, τους αυτοσχεδιασμούς του Νίκου με τις βοηθούς του Χιπ και Μπουμπού, την απλοχεριά του Γιώργου Λεμπέση που μας παρέδωσε στην κυριολεξία τα κλειδιά του θεάτρου, τη μεγάλη αγκαλιά και τις βραδιές στο σπίτι της Μίρκας, τη μεγαλοπρεπή ευγένεια και το σιωπηλό χιούμορ του Αρζόγλου, το θόρυβο του Χρήστου, το διπλανό μου καμαρίνι (Προμηθέα), τη Σταυριάνα, την Ειρήνη, την Ελένη και τον Σταύρο, που μαζευόμασταν ώρες πριν την παράσταση, πίνοντας καφέ και κουβεντιάζοντας. Μια συνεργασία, από εκείνες που ένας ηθοποιός, κλειδώνει μέσα του και εύχεται να ξαναζήσει..”
Χριστίνα Κωστέα: “Yπάρχουν κάποιες συναντήσεις με ευφάνταστους σκηνοθέτες, υπέροχους ηθοποιούς, εξαιρετικούς συγγραφείς, που μένουν μέσα σου για πάντα. Mια τέτοια είναι για μένα η παράσταση «Με τη σιωπή» που υπήρξε ένας σημαντικός σταθμός στη δημιουργική μου πορεία. Θυμάμαι σαν σήμερα μαγευτικές στιγμές από την πρόβα: την Μίρκα με την καθηλωτική της ερμηνεία και την επιβλητική παρουσία πάνω στη σκηνή να δίνει το καλύτερο της εαυτό, τον Νίκο Καραγέωργο να δίνει μια ανανεωτική πνοή στο έργο με την ευρηματική του σκηνοθεσία, την Κατερίνα Μαραγκουδάκη να φωτίζει μαγικά το σκηνικό μου και την παράσταση συνολικά. Ηχούν ακόμα στα αυτιά μου οι υπέροχες μελωδικές μουσικές του Πάνου Δορμπαράκη. Ήταν μια παράσταση όπου όλοι μας συνυπήρξαμε με τον πιο ουσιαστικό και δημιουργικό τρόπο… Και δεν μπορώ να ξεχάσω τον Γιώργο Λεμπέση, τον υπέροχο αυτό άνθρωπο και λάτρη του θεάτρου, να παρακολουθεί σιωπηλός από τις πίσω σειρές των καθισμάτων τις πρόβες μας. Αγαπούσε και πίστευε πολύ σε αυτό το έργο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την συγκίνηση του στο τέλος…Τα είχαμε καταφέρει…όλοι μας!”
Για την ξεχωριστή παράσταση και πώς τη θυμάται εκείνη, μας μίλησε και η κόρη του Γιώργου Λεμπέση, Νταίζη Λεμπέση: “Δεν ήταν πολλά τα έργα που ήθελε να ανεβάσει ο πατέρας μου γιατί τα περισσότερα τα είχε ανεβάσει στο πέρασμα των χρόνων. Το “Με τη Σιωπή ” του Κασόνα ήθελε πολύ να το ανεβάσει και το είχε φανταστεί με την Μίρκα στο ρόλο της Ελισέα, της γεροντοκόρης θείας. Θυμάμαι ότι η Μίρκα με πολύ χιούμορ και τρυφερότητα του έλεγε “Μα πού σου ήρθε Γιώργο να το παίξω εγώ; ” και της απαντούσε ότι εκείνος ξέρει καλύτερα και ότι αυτός ο ρόλος θα ήταν ρόλος σταθμός στην καλλιτεχνική της πορεία. Γιατί ο Λεμπέσης τα διάβαζε τα έργα και οραματιζόταν τους συντελεστές. Εδώ έδωσε το έργο στην Μίρκα να το διαβάσει και μαζί με τον Νίκο Καραγέωργο προχώρησαν στην υλοποίηση της παράστασης. Και είχε δίκιο και για την παράσταση που ήρθε για να μείνει και για την Μίρκα που με το σπαθί της πήρε το πρώτο Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας Βραβείων Αθηνοράματος. Σε όλο αυτό το ταξίδι, μεγάλη η προσφορά του Νίκου Καραγέωργου, του σκηνοθέτη της παράστασης, που με την μάτια του έφτιαξε μια άρτια παράσταση. Μια παράσταση που ξεκίνησε χωρίς πολλά εισιτήρια, που ενώ η Μίρκα έλεγε στον Λεμπέση να το κατεβάσουν, εκείνος επέμενε και έλεγε κάνε υπομονή και θα δεις. Και κάπως έτσι μέρα με τη μέρα, στόμα με το στόμα, γιατί η δύναμη του κοινού είναι μεγάλη, κατέληξε σε απανωτά soldout, εκείνα τα παλιά, τα χωρίς προσκλήσεις, τα ατόφια, χωρίς εκπτωτικά, με γεμάτο το Βεάκη (δεν το λες μικρό θέατρο) κάθε μέρα. Και μετά ήρθε η Θεσσαλονίκη, με μεγάλη αγωνία γιατί κανείς δεν φανταζόταν το χαμό που ακολούθησε. Μεγάλη επιτυχία. Και καλλιτεχνική επιτυχία που συνέβαλαν όλοι: η Μίρκα, ο Νίκος, ο Κώστας Αρζόγλου, χρόνια συνεργάτης του μπαμπά, μαζί έκαναν το Madame Butterfly (τι παράσταση κι αυτή!), ο Προμηθέας, ο Χρήστος, η Άννα, η Σταυριάνα, όλα τα παιδιά, η Χριστίνα Κωστέα με το σκηνικό της και τα υπέροχα κοστούμια της, η Κατερίνα Μαραγκουδάκη με τους φωτισμούς της. Ο μπαμπάς δεν ακολούθησε στην Θεσσαλονίκη , είχε αρχίσει να είναι άρρωστος, ανέλαβε η μαμά και κάθε μέρα τον έπαιρναν τηλέφωνο μαζί με την Μίρκα για να ακούει το χειροκρότημα του κόσμου… και κάθε μέρα έκλαιγε από συγκίνηση, όπως και κάθε μέρα στο Βεάκη έβλεπε την παράσταση ακόμα και την ημέρα του Πολυτεχνείου με τα δακρυγόνα, εκείνος πήγε να δει την παράσταση… Ίσως γιατί οι ταγμένοι στο θέατρο δεν ζουν μακριά του. Και τώρα που τα γράφω αναρωτιέμαι θα καταλάβει κανείς στο 2021 τι πάει να πει ένας παραγωγός να βλέπει κάθε μέρα από τη γωνίτσα του την παράσταση, βρέξει χιονίσει και να κλαίει;
Αποφασίσαμε οικογενειακώς να ανεβάσουμε online streaming αυτήν τη σπουδαία παράσταση, αφού την είδαμε ξανά και τσεκάραμε ότι είναι γυρισμένη με τρικάμερο και με κινηματογραφικές λήψεις του καλύτερου επαγγελματία στο είδος του και χρόνια συνεργάτη του πατέρα μου , του Κυριάκου Καλαματιανού. Για εμάς όλους, αυτή η παράσταση ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή στη θεατρική μας πορεία. Εύχομαι να τη δείτε όχι για το οικονομικό κομμάτι αλλά για να πάρετε γεύση μιας παράστασης που μυρίζει μόνο θέατρο. Αφιερωμένη στον πατερούλη μου, που την πίστεψε και την αγάπησε πολύ”
Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου έρχεται “Με τη Σιωπή” σε worldwide online streaming
Σχόλια για αυτό το άρθρο