ΤΩΡΑ |
Τα πάντα στη ζωή της ήταν λαµπερά, µε τη διακριτική της κοµψότητα να ξεχωρίζει. Γυναίκα µε ισχυρή και ξεκάθαρη προσωπικότητα, η Νόνικα Γαληνέα έζησε έντονα και τοποθέτησε τον εαυτό της εκεί ακριβώς που ήθελε.
Mε αφορμή ένα παλτό μεγάλης συναισθηματικής αξίας, κάναμε με την Νόνικα μία μικρή ουσιαστική συζήτηση για το περιοδικό Vogue.
“Το παλτό το έφτιαξε η μοναδική Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ , που πήρε Όσκαρ για το “Great Gatsby” το 1974. Είναι άσπρο ασημένιο, με άσπρες γούνες, όλο κεντημένο με άσπρα κρύσταλλα. Το έφτιαξε επάνω μου, όπως και τα δώδεκα φουστάνια, κάναμε δύο έργα παράλληλα τότε, 1991-92, την Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας και την Κυρία του Μαξίμ, και ήταν το πρώτο της ταξίδι στη χώρα μας.
Μέχρι τότε η Θεώνη δεν ήθελε να έρθει στην Ελλάδα. Ήταν πολύ μεγάλο όνομα και προσωπικότητα στο Χόλιγουντ, αλλά εγώ άμα θέλω κάτι, δεν σταματάω πουθενά. Της τηλεφώνησα χωρίς να την ξέρω και της είπα: «Θέλω να ανεβάσω δύο έργα, δύο τελείως διαφορετικά πράγματα, και αισθάνομαι ό,τι μεγαλύτερη ευτυχία της ζωής μου θα είναι να μου πείτε ναι, κι ας μη με ξέρετε. Ρωτήστε για μένα». Και μου απάντησε: «Δεν χρειάζεται να ρωτήσω, έρχομαι!».
Κατά το διάστημα των προβών στο Ιλίσια, εκείνη πηγαινοερχόταν στη Νέα Υόρκη, και είχαμε στο θέατρο 90 ράφτρες ! Φυσικά όλα ήταν κάτω από τη δική της επίβλεψη. Ήταν υπέροχη. Το επίπεδό της δεν το έχω ζήσει σε καμία άλλη Ελληνίδα καλλιτέχνιδα.
-Μετά γίνατε φίλες;
Κολλητές! Κάναμε πολλά ταξίδια, και στο Λονδίνο. Όλες τις δαντέλες τις ήθελε αληθινές, όλα τα κρύσταλλα αληθινά, μου κόστισε ο κούκος αηδόνι, αλλά χαλάλι της γιατί τα κοστούμια της έκαναν θραύση.
-Εκείνη η χρονιά ήταν δύσκολη για σένα.
‘Ηταν η χρονιά που χώριζα με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, αλλά ο επαγγελματισμός μας και ο σύνδεσμός μας -παρά το γεγονός ότι είχαμε πάρει την απόφαση να ζήσουμε πια χωριστά- υπερείχαν. Έρχονταν άνθρωποι για να διαπιστώσουν αν φαίνεται ότι χωρίσαμε, και δεν καταλάβαιναν τίποτα.
-Και μετά μείνατε φίλοι για πάντα…
Ως την τελευταία του στιγμή.. και μου λείπει πάρα πολύ, γιατί δεν μείναμε φίλοι μόνο στη ζωή. Η φιλία δεν είναι μόνο στη ζωή, κρατάει και μετά θάνατον ξέρεις… Τον έχω πάρα πολύ ανάγκη, την ανωτερότητά του…
-Την οποία έχεις κι εσύ.
Σ΄ευχαριστώ γλυκιά μου, αλλά φαντάσου τι γελοίο θα ήταν να στο έλεγα εγώ!
-Πόσο ρόλο έπαιξε η εμφάνιση, η μόδα και τα ρούχα στη ζωή σου, γιατί ο κόσμος σε έχει ταυτίσει με την κομψότητα.
Τα ρούχα τεράστια! Η μόδα καμία! Σιχαινόμουν τη μόδα, είναι κάτι το αφόρητο, γι’ αυτό και αλλάζει όλη την ώρα. Τρελαινόμουν για ρούχα, να πηγαίνω να αγοράζω πράγματα. Αλλά έπρεπε να μου πάνε και να δηλώνουν την προσωπικότητα μου.
-Αυτό το έκανες πάντα εσύ, είχες το δικό σου στιλ, όπως η μητέρα σου η Ντορέτ Καραϊοσιφόγλου, που μόνο έραβε τα ρούχα της πάνω της με τις δικές της μοδίστρες. Μου τα είχε δείξει όλα μία μέρα, στο ισόγειο της Στησιχόρου, τα άπειρα τόπια υφάσματος και την κούκλα που χρησιμοποιούσαν για τα μέτρα της.
Η μαμά πήγαινε στη Chanel, αγόραζε ότι της άρεσε και μετά είχε στο σπίτι δύο ράφτρες μόνιμες, οι οποίες τα έκαναν φύλλο και φτερό και μετά τα έραβαν για να τα κάνουν καλύτερα από τη Chanel.
-Πώς να ήταν να μεγαλώνεις με μία τόσο κομψή μητέρα;
Περάσαμε ένα αρκετό διάστημα μέχρι να με παραδεχτεί, γιατί ήταν τελείως άλλο το δικό της στιλ. Μου χάριζε πάρα πολλά ρούχα, αλλά αυτό δεν με ικανοποιούσε, ήθελα τα ρούχα μου να είναι πιο Νόνικα, πιο Χόλιγουντ. Με την Θεώνη δέσαμε αφάνταστα σε αυτό το πράγμα.
-Το παλτό πού το φορούσες;
Στην «Κυρία του Μαξίμ» στην τελευταία πράξη.
-Πιστεύεις ότι υπάρχουν icons πια στον κόσμο;
Σίγουρα υπάρχουν.
-Εσύ πού το αποδίδεις ότι έγινες icon;
Αυτό ξεκινάει από το dna και το χαρακτήρα. Είχα και μάνα και πατέρα που μπορούσαν μέσα σε ένα λεπτό, να πούνε τελειώσαμε, για το πιο δύσκολο πράγμα. Αυτό το πήρα κι εγώ. Την ημέρα που έπαιξα την Εκατομμυριούχο στο Μέγαρο, στην τελευταία σκηνή που αποχαιρετούσα τραγουδώντας το κοινό, είπα από μέσα μου: «Αν με ξαναδείτε, γράψτε μου». Και ήμουν ακόμα στα πολύ πάνω μου θεατρικά.
-Πώς πήρες αυτή την απόφαση; Μόνο η Γκάρμπο το ΄χει κάνει.
Είπα ότι πρέπει να φύγω τώρα που με θέλουν, τώρα που πουλάω. Δεν θα άντεχα να φύγω και να έχω μέσα μου αμφιβολία αν ακόμα άντεχα ή αν υπήρχε έστω ένας άνθρωπος να πει, άντε, ας πάει σπίτι της.
-Δύσκολη απόφαση.
Φαίνεται ότι η μαμά μου με έκανε ένα ιδιαίτερο πλάσμα. Η αλήθεια είναι ότι επειδή η καριέρα μου ήταν πάρα πολύ γεμάτη και κράτησε ακριβώς 50 χρόνια, ήμουν πολύ χορτασμένη και δεν υπήρχε κανένας ρόλος πια που να θέλω να παίξω και και να μην έχω παίξει.
-Οπότε έκλεισες τον κύκλο σου, όπως κάνει και ένα icon, γιατί πρέπει να μείνει ψηλά.
Ακριβώς! Το πήγα και πολύ πιο μακριά, εξαφανίστηκα κι από τον κόσμο. Δεν μπορεί να είσαι icon και να πηγαίνεις στα Κολωνάκια, στα μπαράκια και στα ρεστορανάκια, που είναι όλοι οι κοσμικοί. Γίνεσαι χωρίς να το καταλάβεις, μία από αυτούς, χωρίς να θέλω καθόλου να μειώσω τις προσωπικότητές τους. Απλώς δεν ήμουν εγώ.
-Γίνεται και απομυθοποίηση.
Σωστά. Είμαι η μόνη ηθοποιός που δεν τηλεφώνησε ποτέ σε δημοσιογράφο, η μόνη που η σκηνή ήταν τόσο δικιά μου που κοιμήθηκα σε παράσταση και ξύπνησα γιατί το’ σκασε ένας σκύλος από ένα καμαρίνι, βγήκε στη σκηνή και γελούσε ο κόσμος. Ξύπνησα γιατί τρόμαξα ότι γελάνε για μένα! Είμαι η μόνη ηθοποιός που έπαιξα στο Παράξενο Ιντερμέτζο με ωτοασπίδες γιατί δεν άντεχα να ακούω πώς έπαιζε ένας ηθοποιός του θιάσου. Και έπρεπε να βλέπω το στόμα του για να του απαντώ (έχει φύγει από τη ζωή πια). Είμαι πάρα πολύ ευγνώμων για τα δώρα που μου έδωσε το θέατρο.
-Έχεις κρατήσει τα κοστούμια από το θέατρο;
‘Εχω κρατήσει της Θεώνης τα αριστουργήματα και όλα τα άλλα, τα χάρισα στο Μέγαρο.
-Το παλτό πού θα το έδινες;
Θα το κρατήσω. Αν υπήρχε ένα μουσείο, ένας χώρος που να μπορούν οι ηθοποιοί να αξιοποιήσουν την περιουσία που έδωσαν, γιατί όλα αυτά τα κομμάτια της Θεώνης ήταν ανώτερα κι από Dior και Σανέλ, αν υπήρχε λοιπόν ένας χώρος που να τιμά τον ηθοποιό και να βάζαμε τα ακριβά μας αντικείμενα εκεί, θα ήταν υπέροχο. Αλλά μας έχουν γραμμένους. Τον εαυτό μου τον βγάζω, γιατί έφυγα μόνη μου και δεν με ενδιαφέρει αν με έχουν ή όχι γραμμένη, τους έχω κι εγώ.
-Δεν νομίζω να σε έχουν γραμμένη πάντως.
Το γεγονός ότι είμαι η μόνη ηθοποιός που έπαιξε δύο φορές στο Covent Garden στα αγγλικά, δεν πήγα να τους τα πω Ελληνικά, νομίζω ότι κάτι λέει. Νιώθω μεγάλη αγαλλίαση στην ψυχή μου ότι αυτό που ήθελα, το έκανα. Είναι μια απλή φράση, αλλά τα λέει όλα.
Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Οκτωβρίου 2020 της Vogue Greece
Δείτε περισσότερα εδώ:
Δώρο ζωής: Η Νόνικα Γαληνέα μιλάει για τη φιλία της με τη Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριζ
Σχόλια για αυτό το άρθρο