ΤΩΡΑ |
Η Ελισάβετ Βακαλίδου, ή απλά Μπέττυ, είναι μια πραγματική κυρία με μυθιστορηματική ζωή. Γεννήθηκε σαν ένα όμορφο αγόρι σε ένα χωριό της Θράκης. Ένα αγόρι που ένιωθε γυναίκα και αποφάσισε να υπερασπιστεί την επιλογή του στην τρυφερή ηλικία των 14 ετών. Διωγμένο από την οικογένειά του, ξεκίνησε τότε έναν αγώνα επιβίωσης που το οδήγησε από το αναμορφωτήριο μέχρι την κοινωνική καταξίωση μέσω σκληρής βιοπάλης, πορνείας, ακτιβισμού και πνευματικών και καλλιτεχνικών αναζητήσεων. Και όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή, έγινε και νόμω γυναίκα, αφού υπεβλήθη σε εγχείριση αλλαγής φύλου. Σήμερα η Μπέττυ κάνει έναν θετικό απολογισμό για μια ζωή δύσκολη, αλλά περήφανη. Με βαθιά αυτοεκτίμηση, μπορεί πια να γυρνάει στον παρελθόν χωρίς να νιώθει πόνο. Και το κάνει καθημερινά, κοιτάζοντας αυτόν τον πίνακα που στολίζει τα σπίτι της και ευγενικά μοιράζεται την ιστορία του μαζί μας.
«Ήταν το 1975 και έκανα παρέα με μια κοπέλα, τη Λόρεν -αναφέρω την ιστορία της στο δεύτερο βιβλίο μου, Πόσο πάει;- κόρη της ηθοποιού Τούλας Σταθοπούλου, πρωταγωνίστριας στην Αναπαράσταση του Θόδωρου Αγγελόπουλου, η οποία όμως δεν ήθελε ούτε να τη δει, μόνο με τον πατέρα της είχε επαφή. Η Λόρεν είχε ροπή προς το αλκοόλ και τα ηρεμιστικά, ήταν όμως πανέμορφη, κέρδιζε 1.000 δραχμές τη βραδιά όταν εγώ έβγαζα 100. Μια μέρα, λοιπόν, βρεθήκαμε στα παλαιοπωλεία του Πειραιά, όπου έπεσε το μάτι μου σε καμιά δεκαριά στοιβαγμένους μουσαμάδες με τον συγκεκριμένο πάνω πάνω, χύμα, χωρίς κάδρο. Έμεινα ακίνητη να τον κοιτάζω, γιατί ένιωθα σαν να έβλεπα τον εαυτό μου σε ηλικία 10-12 ετών. Η Λόρεν με σκούντησε. “Τι συμβαίνει;” με ρώτησε. “Κοίτα, λες και είμαι εγώ”, της απάντησα. “Ω, ρε Περικλή, ίδιος είσαι, θα σ’ τον πάρω”, μου είπε και κατευθύνθηκε στον πωλητή για να μάθει την τιμή του. Ήταν ακριβός, αλλά δεν πτοήθηκε, τον έβαλε επιδέξια στην τσάντα της όταν δεν την έβλεπε κανείς και με τράβηξε μακριά. Μου τον χάρισε. Τον είχα χρόνια χωρίς κάδρο, μου άρεσε να … συνέχεια στο vogue.gr.
Σχόλια για αυτό το άρθρο