ΤΩΡΑ |
Στις 12 Σεπτεμβρίου η Citronne Gallery παρουσιάζει στο χώρο της στην Αθήνα
την έκθεση Μυθιστορίες ΙΙ. Πρόκειται για την οργανική συνέχεια της έκθεσης Μυθιστορίες Ι, η οποία
παρουσιάστηκε στο χώρο της Citronne Gallery στον Πόρο και θα ακολουθήσει μια παράλληλη
λειτουργία ως τις 15/9. Οι εκθέσεις Μυθιστορίες Ι και ΙΙ λειτουργούν ενιαία, ως συγκοινωνούντα
δοχεία.
Η Μυθιστορία, όρος επιστημονικός, λογοτεχνικός και καλλιτεχνικός, αντανακλά την σχέση ανάμεσα
στο φανταστικό και το πραγματικό, το φυσικό και το υπερ-φυσικό, την ορθολογική αφήγηση και το
παραλογικό παραμύθι. Συμπλέκει διαφορετικές, κάποτε και αντιφατικές, σφαίρες ύπαρξης. Η
Ιστορία είναι η γνώση· ο Μύθος είναι η υπέρβαση.
Οι εννέα εικαστικοί, Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, Λυδία Δεληκούρα, Ιάσονας Καμπάνης, Κατερίνα
Κατσιφαράκη, Αλέκος Κυραρίνης, Τάσος Μαντζαβίνος, Πέτρος Μώρης, Νίκος Ποδιάς και Νάνα
Σαχίνη συνθέτουν μια συλλογική οπτική γύρω από την ατομική, αλλά και την κοινή έννοια του Μύθου
και της Ιστορίας. Στο δεύτερο μέρος της έκθεσης στην Αθήνα, οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες
διευρύνουν την θεματική είτε με νέες ad hoc δημιουργίες είτε επαναπροσδιορίζοντας παλαιότερα
ιστορικά έργα.
Η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη παρουσιάζει έργο από την ενότητα Μνήμες, όπου καθημερινά, συχνά
φθαρτά, αντικείμενα και υλικά αποκτούν κεντρικό ρόλο. Αυτά τα αντικείμενα επιλέγονται με
γνώμονα την ικανότητά τους να λειτουργούν ως κεντρικοί παράγοντες στις αφηγήσεις τις οποίες
επιδιώκει να αναδείξει. Στην απλή, λιτή μορφή του, ο κορμός προσκαλεί τους θεατές να οικειωθούν
με την παρουσία του. Γίνεται σύμβολο του χρόνου, μεταφέροντας σιωπηλά την διάβαση των
χρόνων.
Η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη γεννήθηκε το 1961 στην Αθήνα όπου εξακολουθεί να ζει και να εργάζεται. Οι ανώτερες σπουδές της ξεκίνησαν το 1978 στο Franklin College του Λουγκάνο. Το 1979 έγινε δεκτή στο Ruskin School of Drawing and Fine Art του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, από όπου αποφοίτησε το 1982 με διάκριση και πτυχίο Bachelor of Fine Arts στη γλυπτική και τηχαρακτική. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Columbia University της Νέας Υόρκης και το 1984 έλαβε από εκεί πτυχίο Master of Fine Arts στη γλυπτική. Από το 1984 μέχρι σήμερα έχει εκθέσει γλυπτά της σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα, στους Δελφούς, στην Αρχαία Μεσσήνη, στον Πόρο, στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη, στο Ηράκλειο, στη Πάτμο, στα Ιωάννινα, στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη, στο Κονέκτικατ, στο Λονδίνο, στις Βρυξέλλες και στο Μόντε Κάρλο, όπου κέρδισε το Βραβείο του Ιδρύματος της Πριγκίπισσας Γκρέις.
Στο έργο 27 Όνειρα η Λυδία Δεληκούρα δημιουργεί την αίσθηση ότι ένα αόριστο πλάσμα μπορεί
να κατοικεί στον ‘χώρο’ ο οποίος αναδύεται αχνά, με λεπτές γραμμές. Το πλέγμα που προκύπτει
χρησιμεύει ως βάση για το περιβάλλον· το χρώμα διαχέεται μέσα από τις γραμμές με διαφορετικές
εντάσεις.
Η Λυδία Δεληκούρα (γεν. 1996, Αθήνα) είναι μια διεπιστημονική καλλιτέχνιδα που δουλεύει με σχέδια και εγκαταστάσεις. Είναι πτυχιούχος του UAL του Camberwell College of Arts και του Goldsmiths University του Λονδίνου. To 2018 συμμετείχε στο πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών High-House Working Residency, Antony Gormley’s Estate στο Νόρφολκ της Αγγλίας. Το 2021 της έγινε ανάθεση από την μάρκα υψηλής ραπτικής PAOLITA να δημιουργήσει την ετήσια εγκατάσταση στο Νότινγκ Χιλ του Λονδίνου, στο πλαίσιο του αντίστοιχου προγράμματος φιλοξενίας καλλιτεχνών. Τον Ιούνιο του 2022 συμμετείχε στην ομαδική έκθεση του Ismaïl project, με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού, στην Τήνο. Πρόσφατες ομαδικές εκθέσεις: Iridescence, Alkinois, Αθήνα (2022) και Looking with the Eyes of Love, The Breeder gallery, Αθήνα (2023). Το 2014 έλαβε το βραβείο Tio Ilar ως ανερχόμενη Ελληνίδα καλλιτέχνης, συμμετέχοντας σε ομαδική έκθεση με νέους καλλιτέχνες από την Τουρκία και την Ελλάδα. Σπουδάζει Μαρμαρογλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στον Πάνορμο της Τήνου.
Ο Ιάσονας Καμπάνης στο έργο Το Λιοντάρι της Χεβρώνας και το Ιερό Ελάφι, επανερμηνεύει ένα
αρχαίο γλυπτό από την περιοχή της Χεβρώνας- μια πόλη με σημαντική βιβλική ιστορία, σύμβολο
εξουσίας, προστασίας ή και βασιλείας. Το συνδυάζει με το Ιερό Ελάφι, μια φιγούρα συνδεδεμένη με
το θείο, την φύση και γνωστές παραδόσεις της λατρευτικής τέχνης. Η υλική διάσταση συνυπάρχει με
την πνευματική χάρη.
Ο Ιάσονας Καμπάνης γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε αργυροχρυσοχοΐα και σχέδιο κοσμήματος στη Σχολή Mokume στη Θεσσαλονίκη. Από το 2007 ασχολείται με τη ζωγραφική, την φωτογραφία, τα ψηφιακά μέσα και τα σκηνογραφικά έργα. Το έργο και η έρευνά του επικεντρώνονται στην ιερή μας συγγένεια με τον φυσικό κόσμο και τις ανιμιστικές καταβολές στη μεσογειακή κουλτούρα, αντιμετωπίζοντας ανθρωποκεντρικές απόψεις που μας έχουν απομακρύνει από την αίσθηση της οικουμενικότητας. Το 2020 επιλέχθηκε στο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) της ARTWORKS. Έχει συνεργαστεί ή εκθέσει, μεταξύ άλλων, με το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, την Breeder Gallery (Αθήνα), την Αίθουσα Τέχνης Ρεβέκκα Καμχή (Αθήνα), την επιμελήτρια Μαρίνα Φωκίδη, το 61ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το KEIV (Αθήνα), το Victoria Square Project (Αθήνα), την kunsthallekleinbasel (Βασιλεία), την Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (Αθήνα), τη σκηνοθέτη Μαρία Γαϊτανίδη, την ηθοποιό Stacy Martin, το Islington Arts Factory (Λονδίνο), το Bishopsgate Institute (Λονδίνο), την Lubomirov/Angus Hughes Gallery (Λονδίνο), το Ligne Roset Westend Showroom (Λονδίνο), London Print Studio (Λονδίνο), τον Murray Macaulay (Christie’s Head of Prints & Multiples), την O3 Gallery (Οξφόρδη) και τον ζωολόγο Desmond Morris. Έχει επίσης ασχοληθεί με τη χαρακτική, τις κινηματογραφικές και θεατρικές παραγωγές, τη βυζαντινή αγιογραφία, και με εκπαιδευτικά προγράμματα. Από το 2017 παραδίδει σεμινάρια ζωγραφικής και οπτικής αντίληψης στο εργαστήριο του.
Η Κατερίνα Κατσιφαράκη παρουσιάζει ένα έργο το οποίο συντίθεται από ιστούς
φραγκοσυκιάς και φύλλα χρυσού. Εξερευνά την αλληλεπίδραση μεταξύ νοητού και αισθητού,
καθώς και την μετάβαση από την έμπνευση στην δημιουργία. Η καλλιτέχνις χρησιμοποιεί τα
ξηραμένα αποσυντεθειμένα φύλλα της φραγκοσυκιάς, τα οποία ανασυνθέτει, ράβει σε νέα οργανικά
μοτίβα. Έτσι, το φθαρμένο, το απόβλητο μετατρέπεται σε ζώσα ύλη, σε συνεκτικό στοιχείο,
απηχώντας τον κύκλο της φύσης.
Η Κατερίνα Κατσιφαράκη σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. Αθήνας και στο Dutch Art Institute (D.A.I) στην Ολλανδία. Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις, residencies και performances στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Διαμόρφωσε και πραγματοποίησε in situ εγκαταστάσεις στο Μουσείο ‘Αγγελική Χατζημιχάλη’, στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής /Annex/M, στην Πρώτη Τελευταία και Παντοτινή Μπιενάλε του Ψηλορείτη, στο Μουσείο Μπενάκη/ (ΝΗ.Μ.Α.), στο Εξώμβουργο (Τήνος), Rowaq Al balqa museum (Ιορδανία), Rencontres Internationales Al Maken (Τυνησία), Museum of Yugoslav History (Σερβία), Studentski Kulturni Centar (SKC) (Σερβία), Outdoors Touring Balkan Project (Σερβία), Villa Weiner (Γερμανία), Nomadic/Topos/Athena, Akademietheater van Utrecht (Ολλανδία), Středočeské Muzeum Roztoky (Τσεχία), Video Art Miden, International film festival on the internet Zeta Films, κ.ά..
Ο Αλέκος Κυραρίνης αφιερώνει το έργο Άγγελοι και Δαίμονες στον Φώτη Κόντογλου. Προτείνει μια
σύγχρονη προσέγγιση στην παράδοση της χριστιανικής και βυζαντινής τέχνης. Ενσωματώνει και
συνδέει στοιχεία από αρχιτεκτονικές και διακοσμητικές συνθέσεις που σχετίζονται με τις πρακτικές
του ορθόδοξου χριστιανισμού. Συνδυάζει την Ιστορία της Τέχνης, τις θρησκευτικές αφηγήσεις,
καθώς και την προσωπική του μνήμη από τον τόπο του, την Τήνο.
Ο Αλέκος Κυραρίνης γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα και μεγάλωσε στον τόπο καταγωγής του, την Τήνο. Εργάστηκε με τον μαρμαρογλύπτη πατέρα του Γιάννη Κυραρίνη από την ηλικία των έντεκα ετών μέχρι και την εισαγωγή του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1997. Φοίτησε στην ΑΣΚΤ από το 1997 έως και το 2003, με καθηγητή τον Γιάννη Ψυχοπαίδη. Έχει εικονογραφήσει τα βιβλία: Ημερολόγιο Ομίλου ALPHA (2003), Επαληθεύοντας τη νύχτα, Δημήτρης Αγγελής, Νέος Αστρολάβος / Ευθύνη, (Αθήνα 2011), Encimadelsubsuelo/Πάνω απ ́το υπέδαφος, Κώστας Βραχνός, περιορισμένη έκδοση (Αθήνα 2012), Τεύχη 1,2,3 περιοδικού «Νέα Ευθύνη», Σταλάγματα από τα κεραμίδια, Ιερομόναχος Αντώνιος Ρωμαίος (Εν πλω, Αθήνα 2015), Tεύχος 1 περιοδικού «Ανθίβολα» (2017), «Διψώ για ένα ζωντανό νερό», Μοναχός Ιωάννης (Εν Πλω, Αθήνα 2018). Συνεργάζεται με το περιοδικό «Φρέαρ» και με τον πολιτιστικό χώρο «Baumstrasse». Έχει εκδώσει ένα μικρό δοκιμιακό βιβλίο για τη ζωγραφική με τίτλο «Οι ερωτήσεις της Νεφέλης», Μικρός Αστρολάβος/Ευθύνη, Αθήνα 2011. Έχει πραγματοποιήσει πάνω από είκοσιατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Ισπανία και το Βέλγιο. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ιταλία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, την Αυστρία, την Πολωνία, τη Ρουμανία, τη Γαλλία και την Ισπανία.
Ο Τάσος Μαντζαβίνος αντλεί έμπνευση από την παράδοση του Καραγκιόζη, καθώς και από την
βυζαντινή τέχνη. Φαντάζεται την μυθική μορφή του Δράκου μέσα από μια μετα-Καφκική προοπτική.
Χρησιμοποιώντας σίδερο, ξύλο και άλλα υλικά, ο Μαντζαβίνος δημιουργεί ένα πλάσμα που
αναδύεται από τα βάθη του εσωτερικού κόσμου. Ο Δράκος, δύναμη προστασίας ή καταστροφής,
ανάλογα με τις πολιτισμικές δοξασίες, ενσωματώνει έναν βαθύτερο σκοτεινό κόσμο, με τα
σουρεαλιστικά χαρακτηριστικά του ονειρικού εφιάλτη.
Γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Πήρε τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής από τους Μάνο Σοφιανό και Μίμη Κοντό. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1979-1984) και αποφοίτησε με διάκριση. Παράλληλα με την καλλιτεχνική του πορεία, δίδαξε σχέδιο στη Σχολή Βακαλό Art & Design College (1986-2000) και ασχολήθηκε με την εικονογράφηση βιβλίων. Έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις, κυρίως στην Ελλάδα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Χανιά, κ.α.) και συμμετείχε σε ομαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έλαβε μέρος στη 2η και την 3η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Ευρώπης και της Μεσογείου (Θεσσαλονίκη 1986 και Βαρκελώνη 1987) και στην 16η Μπιενάλε Αλεξανδρείας (1987). Το 2005 εκδόθηκε λεύκωμα-τετράδιο με τα σχέδιά του. Το 2012 πραγματοποιήθηκε αναδρομική έκθεσή του στο Μουσείο Μπενάκη και κυκλοφόρησε μονογραφική μελέτη για το σύνολο του έργου του, με τίτλο «Η Δύναμίς μου εν Ασθενεία Τελειούται» (του Φίλιππου Μπεγλέρη, εκδόσεις Πατάκη).
Ο Πέτρος Μώρης αντλεί έμπνευση από τα αγάλματα τα οποία απεικονίζουν ζωικά προστατευτικά
πλάσματα που κατοικούσαν στο αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμεικού στην Αθήνα. Aπό την
έμπνευση αυτή προκύπτουν ανοίκεια, υβριδικά πλάσματα σε σμίκρυνση, τα οποία, σμιλεμένα σε
μπρούντζο, χαράσσονται με οπτικές και γλωσσικές επιγραφές που αναδιαμορφώνουν τη σημασία
τους. Στα έργα της ενότητας Μελλοντικό ζωολόγιο (Χίμαιρα), η υπόγεια μνήμη συναντάται με το
ανθρωπογενές κατασκεύασμα του μέλλοντος.
Ο Πέτρος Μώρης (1986, Λαμία) είναι εικαστικός με έδρα την Αθήνα. . Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος της ΑΣΚΤ και του πανεπιστημίου Goldsmiths του Λονδίνου. Έχει υπάρξει υποψήφιος για τα βραβεία ΔΕΣΤΕ (2015), fellow της ARTWORKS (2018), υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση (2017-19) και resident του Delfina Foundation (2020/2022). Έχει παρουσιάσει την δουλειά του σε ατομικές εκθέσεις στο Radio Athènes (Αθήνα) στην Galeria Duarte Sequeira (Μπράγκα), Project Native Informant (Λονδίνο), Point Center for Contemporary Arts (Λευκωσία), Duve Berlin (Βερολίνο) και Σπίτι της Κύπρου (Αθήνα). Έχει πάρει μέρος σε διεθνείς ομαδικές εκθέσεις όπως A Rave Down Below (Ελευσίνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα Ευρώπης 2023), Μπιενάλε της Αθήνας (FOKAS, Αθήνα 2021), The Last Museum (KW, Βερολίνο 2021), Μπιενάλε της Σιγκαπούρης (National Gallery, Σιγκαπούρη 2019), 4rth New Museum Triennial (New Museum, Νέα Υόρκη 2018) και The Equilibrists (DESTE X New Museum, Μουσείο Μπενάκη, 2016). Έχει υπάρξει μέλος των επιμελητικών συλλογικοτήτων SIM και Radical Reading, της καλλιτεχνικής ομάδας KERNEL και του εκδοτικού project AM.
Ο Νίκος Ποδιάς στο έργο Μυθολογικό αναπλάθει ένα γνωστό σύμβολο της μυθολογίας: το
χρυσόμαλλο δέρας το οποίο, όμως, αντί να συμβολίζει απλώς την αναζήτηση ενός πολύτιμου
αντικειμένου,επανερμηνεύεται και μεταμορφώνεται σε αντικείμενο λατρείας. Αυτό το αιώνιο
σύμβολο που έχει κατασκευαστεί από φακελάκια τσαγιού, θυμίζει επίσης βουκολικές παραστάσεις
και μορφές από τη νεότερη ιστορία του τόπου μας.
Ο Νίκος Ποδιάς γεννήθηκε το 1974 στη Θεσσαλονίκη. Το 1999 αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, όπου σπούδασε ζωγραφική με καθηγητή το Δημήτρη Μυταρά και σκηνογραφία με καθηγητή το Γιώργο Ζιάκα. Το 2001 ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη σκηνογραφία στο Central Saint Martins College of Art and Design του Λονδίνου και στην Hochchule fur Gestaltung und Kunstτης Ζυρίχης. Έργα του έχουν εκτεθεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα
Η Νάνα Σαχίνη εμπνέεται από τον Γόρδιο Δεσμό τον οποίο, ως γνωστόν, απέκοψε ο Μέγας
Αλέξανδρος. Δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της και συνδέεται με τη σχέση της
με το έμβρυο ως προσωπική εμπειρία. Το γλυπτό απεικονίζει τον κόμπο-δεσμό ως ένα αδρό,
εσωστρεφές και επικίνδυνο στοιχείο, με χρώματα που παραπέμπουν σε σάρκα και αίμα. Επίσης,
περιλαμβάνει φωτογραφίες της performance την οποία ενσωματώνει στην ταυτότητα του έργου.
Η Νάνα Σαχίνη κατέχει Μεταπτυχιακό (Master), Postgraduate Diploma (PgDip) στις Καλές Τέχνες από το Chelsea College of Art and Design, Λονδίνο και πτυχίο (BA)από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Στα έργα της – γλυπτά, εγκαταστάσεις, σχέδιο, φωτογραφία και περφόρμανς-, αντιλαμβάνεται το «σώμα-φόρμα-ύπαρξη σεξουαλικότητα-ταυτότητα-ηθική-πολιτική-ποίηση» ως ένα και αδιαχώριστο όλο. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε εκθέσεις στην Ελλάδα, Κύπρο, Ηνωμένο Βασίλειο. Η.Π.Α., Αυστρία, Γερμανία, Λίβανο κ.α., όπως: Λακρυφάγοι, Tavros Locus Athens, Αθήνα (ατομική – περφόρμανς και γλυπτική εγκατάσταση 2023), Contemporary Womanhood, Μουσείο Αλεξ Μυλωνά, Αθήνα MOMus (2023), Μέσα από το Ξέφωτο, Korai, Λευκωσία, Κύπρος (ατομική 2022), Ο κύριος Ροβινσώνας έμεινε σπίτι, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα (2021), Lypiu, A-DASH, Αθήνα, Εργοτάξιο Εξαιρετικών Αισθημάτων, The Breeder Gallery. Αθήνα (2020), Caritas Romana, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (2018), Κοινοί Τόποι Λατρείας στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη (2017, νέα παραγωγή Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος), Hypnos Project, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Αθήνα (παραγωγή Στέγης, 2016), Aeropagus Konigin, Parallel Βιέννη, Αυστρία (2015), Το σώμα και άλλες μικρές ιστορίες – Η performance στη συλλογή του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στο Κ.Σ.Τ.Θ., Θεσσαλονίκη (2015), Reverb: New Art from Greece στο SMFA, Βοστώνη, Η.Π.Α. (2014), Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης / Βiennale 4 Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2014) , All my pretty ones, aantonopoulouart gallery, Αθήνα (ατομική 2014), Τώρα η λογική πρέπει να φροντίσει τον εαυτό της, Remap4, Αθήνα (ατομική 2013), Kunsthalle Athena (2012), On books and translation, 98weeks, Βηρυτό (2011) κ.α. Έργα της βρίσκονται στη DD Collection-Δημήτρης Δασκαλόπουλος, στο ΜOMus Θεσσαλονίκη, στη FKP Collection και σε ιδιωτικές συλλογές. Είναι ιδρυτικό μέλος της live-art ομάδας «KangarooCourt» και έχει συνεργαστεί με εικαστικούς, σκηνοθέτες (Nova Melancholia / Στέγη Ιδρύματος Ωνάση) και επιμελητές για συνεργατικά project.
Οι Μυθιστορίες εκτυλίσσονται διαδοχικά από έργο σε έργο. Συγκροτούν ένα λειτουργικό σύνολο, με
διακριτή όμως την αφηγηματική ταυτότητα του κάθε καλλιτέχνη.
Διάρκεια: 12 Σεπτεμβρίου –26 Οκτωβρίου, 2024
Επιμέλεια: Τατιάνα Σπινάρη
Σχόλια για αυτό το άρθρο