ΤΩΡΑ |
Δεν ακολούθησε τον πατέρα του στον πολιτικό χώρο- είναι γιος του Μίμη Ανδρουλάκη- αλλά, αντίθετα καταπιάστηκε με το θέατρο! Ευφυής, ετοιμόλογος, γνώστης του λειτουργήματός του και εξαιρετικός στη δραματουργική επεξεργασία και τη διασκευή θεατρικών έργων! Ο πολυτάλαντος, πολυδιάστατος, άκρως δημιουργικός και ευφάνταστος, Νικόλας Ανδρουλάκης, είναι σκηνοθέτης, ηθοποιός, δεινός δραματουργός και συγγραφέας. Έχει διασκευάσει με τον μοναδικό τρόπο που εκείνος γνωρίζει καλά τον ”Ηλίθιο” του Ντοστογιέφσκι και τον επαναλαμβάνει για δύο παραστάσεις στις 23 και 30 Οκτωβρίου στο θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη. Κατόπιν η παράσταση θα μεταφερθεί σε θέατρο των Αθηνών. Ο ευφάνταστος Νίκος Ανδρουλάκης μπαίνει στη θέση του ήρωα του έργου και μου απαντά από το Α ως το Ω.
Ακρότητες παγκοσμίως: Kάθε απόκλιση από το ανθρώπινο μέτρο, την αλληλεγγύη και την ομορφιά, θέτει ένα ερώτημα, αν φταίει η φύση μας, αν είναι η κατάρα μας, αν είναι ο θεός. Ή αν φταίει η πληροφόρηση, η χειραγώγηση, η εκμετάλλευση, ο θνητός. Έχει άλλωστε για κάθε ψυχή χώρο κι αγαθά ο πλανήτης, αν γίνει απλώς πιο δίκαιη η κατανομή -νομίζω το είχε πει όμορφα ο Στίβεν Χόκινγκ λίγο πριν πεθάνει. Αυτά είναι μερικές ηλίθιες σκέψεις για τις ακρότητες, ως βιαιότητες, ως κραιπάλες, ως απανθρωπιές. Εκτός , αν θέσουμε ως αντίρροπη ακραία τιμή και την αληθινή, αμετάκλητη, αγάπη και την αποδοχή. Τότε αλλάζει.
Bulling: Ένα παράδοξο κάλεσμα για υπέρβαση κι αποδοχή ή τιμωρία και καταστροφή. Ως να λυθούν τα μάγια, της μετάθεσης της εισερχόμενης βίας κι αγωνίας κάθε μωρουδιακής ψυχής σε κάποια πιο τρυφερή ψυχή απ’ αυτή. Σε αυτό το στενάχωρο παιχνίδι διάχυσης του φόβου και του πόνου. Έτσι, που μας καλεί το συλλογικό ασυνείδητο να το αντιστρέψουμε. Να γίνει έμπνευση, θεραπεία, ταξίδι, χέρι με χέρι, το μαζί.
Γονείς: Οι πιο ιεροί ρόλοι στην αέναη παράσταση που λέμε ζωή. Η ασκητική της έκφρασης της αλήθειας μας κι αποδοχής της αλήθειας των άλλων, της αυτογνωσίας και της γλυκιάς ταπείνωσης μπρος στο εν οίδα ότι ουδέν. Η δύναμη να φροντίζουμε, να πιστεύουμε και να συγκινούμε. Όχι για την ανταμοιβή αλλά για την καθ’ αυτή ομορφιά της προσφοράς. Του μεγαλώματος. Της νοηματοδότησης της ζωής. Αφού η αγάπη που νιώθουμε είναι η αγάπη που προσφέρουμε, όχι η αγάπη που ζητάμε…
Δραματουργική επεξεργασία: Αυτή η πανέμορφη παιχνιδιάρα διαδικασία ερμηνείας κάθε λόγου, κάθε πλάσματος, κάθε μύθου. Κι ερμηνεύω θα πει κατανοώ και δρω, είναι διττό. Δραματουργία είναι η γενεσιουργός πράξη δομικά, στις τέχνες και στη ζωή. Απλώς στη ζωή αυτό μετουσιώνεται καταφανώς σε πολιτική πράξη, ενώ στην τέχνη το θέαμα φέρει ένα λεπτό η παχύ πέπλο, κάτι ν’ ανακαλύψεις κι εσύ ως θεατής…
Έρμα: Mια λέξη γεμάτη ποίηση, σε όλο το εύρος της ετυμολογίας και της σημασιολογίας. Άλλωστε -το πιστεύω βαθιά κι είναι στο επίκεντρο της σπουδής μου φιλοσοφικά- οι λέξεις τείνουν να ενώνουν με μια κεντρομόλο όλες τις σημασίες τους ταυτόχρονα. Από το έρμα στα βαπόρια ή τα τρένα και το φόβο που φυλάει τα έρμα, ως την τιμή. Που την έχουν τα προϊόντα σε ένα ράφι κι οι στρατιώτες σε ένα τάγμα. Κι όπου μας πάει αυτό. Ως ξενιστές των ίδιων μας των λόγων.
Ζωή: Mια πανέμορφη παράσταση αλήθειας, με ρόλους, με χαρακτήρες, με χιλιάδες ίσως σελίδες προσωπικής ποίησης, με την αρχή και το τέλος άγνωστα πολύ. Ένα ταξίδι στο χώρο, το χρόνο, τη γνώση και την αγάπη. Με συντεταγμένες κάθε στιγμή, σε όλα αυτά τα σύμπαντα. Και θεατή μέσα μέσα μέσα μας, όποιον / όποια / ό,τι μας εμπνέει. Κάθε ζωογόνο σημείο αναφοράς. Αυτό που είναι τελικά, επί σκοπού, ο αληθινός έρως. Έτσι, που αξίζει να γινόμαστε μοίρα καλή. Τύχη και βούληση μαζί!
Ηθοποιός: O καλλιτέχνης που προσφέρει την αλήθεια του, τη φαντασία, δηλαδή, και την πραγματικότητα που τον ορίζουν, στην ευγενή υπηρεσία της εξιστόρησης της αλήθειας ενός άλλου πλάσματος. Με πίστη κι αγάπη, όση έχει. Είναι μια πράξη βαθιά πολιτική, ερήμην ή συνειδητά και -μακάρι- συγκινητικά ψυχαγωγική. Και συγκινούμαι θα πει ερεθίζομαι, σαλεύω, ψάχνω, μετατοπίζομαι -όχι απλώς γελάω ή δακρύζω.
Θέατρο: Μια πίστα από φώσφορο, ένας τόπος λίγο πιο ελεύθερος και λίγο πιο ασφαλής από την κανονική ζωή, για να ερευνήσουμε, να εστιάσουμε, να παίξουμε, να ταξιδέψουμε, σε όσα, ίσως θα ήθελε να πει μέσα από εμάς η ίδια η ζωή.
Ισορροπία: Η συνειδησιακή διαύγεια κι επάρκεια, να μπορούμε να οδηγούμε το σώμα μας, σε κάθε εκπνοή, τον ψυχισμό μας, σε κάθε εισπνοή και τις σκέψεις μας, σε κάθε άρση. Άρα, η ομαλή λειτουργία κάθε πλάσματος σε κάθε ειδική συνθήκη.
Καλλιτεχνικά σχέδια επόμενα: Ως ‘’Ηλίθιος’’ από πέρυσι συνεξελίσσω, με μια ανοιχτή και μεταβαλλόμενη συλλογικότητα πολλών ανθρώπων, τη σπουδή για τη δημιουργία μιας αληθινής παρέας στοχασμού, καλλιτεχνίας και κοινωνικοπολιτικής δράσης, με επίκεντρο το Μάη του 1968, τα μεγάλα φιλοσοφικά ρεύματα, από τον Διογένη τον κυνικό ως τον Καμί και τον Σαρτρ και -φυσικά- τους υπέροχους ‘’Ονειροπόλους’’ του Γκίλμπερτ Αντέρ και του Μπερτολούτσι. Αυτά θα διαμορφώσουν μια αέναη παράσταση. Με ρόλους ζωής και σκηνικούς χαρακτήρες. Σε μια υπαρξιακή ακροβασία βαθιά προσωπική, σε μια συλλογική εμβάθυνση στη μέθοδο της ομάδας. Κι ίσως βρει ολοκλήρωση με μια κινηματογραφική αποτύπωση αυτό το ταξίδι…
Λογοκρισία: Όλες οι φωνές που αντηχούν στις σκέψεις μας είναι δικές μας. Όποιο κι αν ήταν το ερέθισμα στον πραγματικό κόσμο. Η θεϊκή υπόσταση της φαντασίας μας είναι ευλογία και κατάρα. Κι όσο ψάχνουμε να φιμώσουμε τους άλλους διαφαίνεται η ανημπόρια ν’ απολαύσουμε τις δικές μας φωνές. Συνειδητά μπήκα στην εξίσωση από την άλλη όχθη, όχι αυτού που πλήττεται από την λογοκρισία αλλά αυτού που την ασκεί. Αφού μέσα του κι αυτός νιώθει -ανόητα- μιαν απειλή.
Μεταμοντέρνο θέατρο: Μια λέξη λίγο εγκλωβισμένη στην κυριολεξία της, αφού αποκλείει το μετά ενός πράγματος ως πρότερο του επόμενου. Άρα, κάθε μετά είναι και πριν. Αυτό φωτίζει τη σημασία του εδώ και τώρα. Του σύγχρονου καλλιτέχνη, του συντονισμένου με τη βαθιά προσωπική κι άρα συλλογική ανάγκη. Αυτού που εκτίθεται κι εκθέτει. Άλλωστε, ένα είναι το θέατρο, καθ’ αυτό. Όλα ανήκουν στον εσωτερικό ρεαλισμό κάθε σκηνικής συνθήκης. Η αισθητική αλλάζει όπως και τα κέφια κάθε πλάσματος, κάθε φορέα, κάθε οργανισμού, κάθε εποχή.
Ντουέντε: Το πανέμορφο αυτό δαιμόνιο της ισπανικής παράδοσης που σε ριζώνει στη γη σαν δέντρο και σε αφήνει να πατήσεις γερά και ν’ απογειωθείς σαν πουλί στον ουρανό. Με τον οίστρο μιας μαινάδας που χορεύει φλαμένκο ή την ησυχία ενός βουνού που νανουρίζει ευλαβικά τα δέντρα του.
Ξένοι ή Έλληνες συγγραφείς: Από μικρό παιδί μου άρεσε να σκαλίζω τους κόσμους των συγγραφέων. Από το γραφείο του πατέρα μου ταξίδευα ως την άλλη άκρη του κόσμου με κόσμους, εικόνες, εξώφυλλα, γραπτά. Τον Έσε και τον Σαραμάγκου τους νιώθω εξίσου, συγγενείς μου με τον Καζαντζάκη και την Δημουλά. Άρα, είναι όλα αυτά πολύ απλά. Έχουμε το χάρισμα της γλώσσας, να εξερευνούμε τις γλώσσες μας, να τις πλησιάζουμε, να τις χορεύουμε. Ξένο εγώ νιώθω το άδικο και το εξουσιαστικό, όχι το μακρινό. Η τέχνη για εμένα σύνορα βιώνει μόνο από έξω προς τα μέσα, ως να βρεθείς εντός της…
Ο Ηλίθιος: Απαντάει τόση ώρα τις ερωτήσεις σου. Αν είναι ερώτηση η άνω κάτω τελεία, έτσι που ανοίγει μια πόρτα ανοιχτού ορισμού των λέξεων, σε ένα παιχνίδι ψυχανάλυσης που παίζω όσο μπορώ πιο ατσιγκούνευτα κι ειλικρινά.
Πλάση: Αυτό που απλώς είναι, δίχως να νοιάζεται αν υπάρχει, αν μοιάζει, αν δικαιολογεί.
Ρατσισμός: Όταν μια θνητή ύπαρξη πιστεύει ότι δικαιούται να αποφασίζει ποια άλλη θνητή ύπαρξη πιστεύει ότι δικαιούται να αποφασίζει ποια άλλη θνητή ύπαρξη πιστεύει ότι δικαιούται να αποφασίζει -ως το άπειρο της τρέλας…
Σκηνοθεσία: Η άσκηση να βλέπουμε το περιεχόμενο ως δομή και τη δομή ως περιεχόμενο σε κάθε τι. Στο ταξίδι της τέχνης από γιατί σε γιατί.
Τραγέλαφος: Όταν το ψέμα μασκαρεύεται αλήθεια, πεισματικά, προσωπικά και συλλογικά.
Υποκριτές: Οι ερμηνευτές τα παλιά χρόνια, αυτό πιστεύω θα λέμε κάποτε. Προκύπτει ιστορικά μια ανάγκη αναθεώρησης της προσέγγισης στην πανέμορφη γλώσσα μας, ως τη χειραφέτηση από την αυτοεκπληρούμενη προφητεία, υποκριτής να σημαίνει ψεύτης στο θέατρο, όπως στην κανονική ζωή. Γιατί ο ηθοποιός ερμηνεύει την αλήθεια του ήρωα. Όχι το ψέμα. Και ταυτόχρονα τη δική του. Όση έχει. Όση αντέχει. Κι είναι άσκηση αυτό. Interpret και act, δύο σε ένα, το ερμηνεύω.
Φως: Τι ωραίο πράγμα! Ακόμη κι όταν μπαίνει απ’ τις χαραμάδες ακάλεστο και μας ξυπνάει το πρωί. Σε όλο το φάσμα του, σε όλο το φάσμα μας. Κι αν αντέχουμε την ιδέα ότι αναβλύζει από μέσα προς τα έξω, από τον πυρήνα μας, προς το σύμπαν που μας εσωκλείει. Κι εμείς αυτό. Ως το άπειρο. Χωρίς πέρας και πείρα.
Χαρακτήρες (ηρώων- ανθρώπων): Τα συμπεριφορικά μοτίβα που εκρέουμε κάθε στιγμή στον πραγματικό κόσμο, ερήμην ή συνειδητά -οι λόγοι μας, οι τρόποι μας, η αισθητική μας. Όσα μπορούν οι αισθήσεις ν’ αντιληφθούν. Αυτή είναι η καίρια διαφορά από το ρόλο, που είναι δραστική θέση του νου, επί κάποιου στόχου/λειτουργίας. Άρα, ο ρόλος της μάνας είναι κάτι πολύ διαφορετικό από τον χαρακτήρα της «μάνας». Ο ηθοποιός ασκεί και τα δύο. Κάτι που είναι στον πυρήνα της μεθόδου που εξελίσσουμε με την ομάδα από το 2018 κι αποτελεί πια επίκεντρο του έργου μου κι έξω από τη θεατρική σύμβαση.
Ψυχή: Το ακριβές πηλίκο όλων των συναισθημάτων που έχει μεταβολίσει ένα πλάσμα δια τον ακριβή αριθμό των στιγμών που έχει βιώσει…
Ωραίες παραστάσεις: Αυτές που βελονίζουν κάτι μέσα σου και σε κάνουν να θες να κρυφτείς κάτω απ’ το κάθισμα και -ταυτόχρονα- ν’ ανέβεις στη σκηνή να παίξεις κι εσύ.
Ένας Ηλίθιος σημερινός, αληθινός, που ζει ανάμεσά μας κι ασκείται καθημερινά να εκφράζεται με ορθό λόγο και ν’ αγαπάει άνευ όρων. Και μπορείς να τον καλέσεις κι εσύ. Να βοηθήσει σε κάποιο πρόβλημα, να συμφιλιώσει μια σχέση, να λύσετε έναν κόμπο, να στοχαστείτε, να ασκηθείτε μαζί. Στα αστεία, στα σοβαρά, στα δύσκολα, στα ωραία. Να γίνει ο προβληματολόγος σου, που λέγαμε παιδιά. Στην ασκητική του πώς να γίνουμε Ηλίθιοι του Ντοστογιέφσκι. Όλοι οι άνθρωποι, όλα τα πλάσματα, όλες οι ψυχές. Αφού αυτό είναι το νόημα. Η ευτυχία στη συνύπαρξη. Με όσο ταρακούνημα, με όσες ομορφιές, με όσο ταξίδι κουβαλούν τα κύτταρα, από μέρα σε μέρα, από χρονιά σε χρονιά. Κάπως να ζήσουμε πιο αγαθοί κι ελεύθεροι μαζί.
Κι ο Ηλίθιος αυτός ζει κι αναπνέει κανονικά, κοντά δυο χρόνια πια, σαν από πάντα, 24/7. Προσφέρει την ποίηση, τις γνώσεις, τον μόχθο και τους στοχασμούς του δωρεάν. Εργάζεται ως καλλιτέχνης, παιδαγωγός, προπονητής, ανιματέρ. Ή ό,τι χρειαστείς. Γνωρίζεται με όλο τον κόσμο στον ενικό, κάνει κοινωνικές δράσεις και παρεμβάσεις, από λαμπερά καλλιτεχνικά βραβεία και σημαντικές δίκες για την καταδυνάστευση της φύσης από τους μεγαλοεργολάβους, μέχρι κάθε γωνιά του δρόμου που προσπερνάς. Εκεί που βρίσκει φίλους τις άστεγες ψυχές και τους προσφέρει ποσοστό των εσόδων του έργου. ‘Η όπου χρειαστεί. Με κοστούμι ή με παντόφλες ή με γαλότσες ή όπως προκύψει. Αυτός είναι ο Ηλίθιος. Και δίνει το τηλέφωνό του χωρίς δεύτερη σκέψη κι όσα υπόσχεται τα πραγματοποιεί.
Και να θυμάστε, Ηλίθιο τον έλεγαν οι άλλοι.
Ο Νικόλας Ανδρουλάκης μας καλεί -για δεύτερη χρονιά- σε μια παράσταση πραγματικότητας που ξεκινάει ως διάλεξη, σαν ένα παράξενο χωριάτικο TEDx των αρχών της δεκαετίας του ’90 και εξελίσσεται σε μια προσωπική κατάθεση ψυχής, σε ένα εξομολογητικό σάλτο μορτάλε, μέχρι να λιώσει σαν κερί και να αναστηθεί, έτσι που βαθαίνει κι ανοίγει η ψυχή. Μες απ’ τα σκοτάδια, προς το φως κάθε μας ρόλου, κάθε χαρακτήρα. Έτσι που γράφουμε εαυτό. Κάθε μέρα, λίγο λίγο, απ’ την αρχή.
Στην πρώτη καθ’ ολοκληρίαν εφαρμογή της μεθόδου του Θεάτρου της Πραγματικότητας, όπως εξελίσσεται τα τελευταία πέντε χρόνια, φιλοσοφικά, δραματουργικά, ερμηνευτικά.
Παρακολουθήστε το ζωντανό ημερολόγιο του Ηλίθιου, σε μια ήσυχη γωνιά μες στον χαμό του Tik Tok, στο @the_idiot_of_dostoyevsky
Δραματουργία-σκηνοθεσία: Νικόλας Ανδρουλάκης
Παραγωγή: Ντουέντε
Για το έργο αυτό βοήθησαν αληθινά όλοι οι συνεργάτες κι οι συνοδοιπόροι της ζωής του Ηλίθιου
Την παράσταση την ερμηνεύουμε ήδη όλοι μαζί
Πληροφορίες
www.avlaiatheater.gr
Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ: Τσιμισκή 136, (Πλατεία ΧΑΝΘ)
Τηλέφωνο: 2310 230013
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 23 & 30 Οκτωβρίου 2024, στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων: 17€ κανονικό, 12€ φοιτητικό, ανέργων
Προπώληση: Ταμείο θεάτρου ΑΥΛΑΙΑ & more // https://shorturl.at/caCY9
Σχόλια για αυτό το άρθρο