Από την/τον Βασίλης Νάτσιος | 30 Ιανουαρίου 2020
Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν το απόλυτο αρσενικό της μεγάλης οθόνης, ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς στο ελληνικό θέατρο, που υπηρέτησε πιστά το σανίδι μέχρι τέλους. Πριν 13 χρόνια στις 30 Ιανουαρίου, τον αποχαιρετήσαμε για πάντα στη γειτονιά όπου μεγάλωσε, αλλά δεν τον αποχαιρετήσαμε ποτέ από τις καρδιές μας.
To περιοδικό Βεντέτα του αφιέρωνε πολλά εξώφυλλα και πορτραίτα στις σελίδες του.
Το Ρομάντσο εκτός από εξώφυλλα, δημοσίευε σε μορφή φωτομυθιστορήματος τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές του επιτυχίες με τη Φίνος Φιλμ, όπως Ορατότης Μηδέν και Κατάχρηση Εξουσίας.
Με το φιλμ Αστραπόγιαννος τιμήθηκε με το Βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1970. Ήταν το δεύτερο βραβείο, είχε προηγηθεί άλλο ένα το 1965 για την ταινία Οι αδίστακτοι.
Ας θυμηθούμε τις ταινίες του μέσα από σπάνιες φωτογραφίες:
2000 ναύτες και ένα κορίτσι (1960) με τον σκηνοθέτη Γρηγόρη Γρηγορίου και την Ξένια Καλογεροπούλου σε σκηνή από τα γυρίσματα
Κατήφορος (1961)
Οργή (1962)
Ένας μεγάλος έρωτας (1964)
Το χώμα βάφτηκε κόκκινο (1964)
Το ταξίδι (1962)
Γυμνοί στο δρόμο (1969)
Κοινωνία, ώρα μηδέν (1966)
Κατηγορώ τους ανθρώπους (1965)
Ορατότης μηδέν (1970)
Ο Αστραπόγιαννος (1970)
Ο Αστραπόγιαννος (1970)
Θέμα συνειδήσεως (1973)
Βασίλης Νάτσιος
"Ό,τι βλέπεις είναι αληθινό, ό,τι ακούς μπορεί να μην είναι"
...Γεννήθηκα στα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο και μεγάλωσα σε θεατρικές σκηνές και στα τηλεοπτικά πλατό. Από μικρός έκανα παρέα με όλες τις προσωπικότητες του πολιτισμού μας. Μαζί με τους δικούς μου ανθρώπους, με στηρίζουν συνεχώς, κυρίως με το έργο τους. Ωραία ιστορία, έτσι; Κρίμα που δεν είναι αληθινή! Πάντα μου άρεσε αυτή η εκδοχή. Χρειάζεται ένας μύθος να συντηρεί την πραγματικότητα. Οι δικοί μου μύθοι είναι έγχρωμοι, σινεμασκόπ και εξώφυλλο. Και συνεχίζουν να ζουν στο cosmopoliti…
