Από την/τον Vasilis Papavasiliou | 10 Ιουνίου 2019
Ο Γιώργος Γλάστρας είναι ένας από τους ηθοποιούς της γενιάς του που λαμπρύνει το θέατρο! Κι αυτό για πολλούς λόγους! Είναι πρώτα από όλα υπηρέτης της Τέχνης του και αυτό είναι που τον απασχολεί και τον αφορά. Δεν τον ενδιαφέρει στο παραμικρό η ανούσια δημοσιότητα, τα ‘’εκτυφλωτικά φώτα’’ και η άσκοπη προβολή. Επιζητεί την αναγνώριση και την καταξίωση μέσα από τη δουλειά του και μόνο, τις ενδιαφέρουσες συνεργασίες και τους σημαντικούς ρόλους που καλείται να υποδυθεί. Και έχει όλα τα προσόντα και τις δεξιότητες για να ανταποκριθεί. Διαθέτει μεγάλη υποκριτική γκάμα , εκφραστικά μέσα, σκηνική παρουσία , ταλέντο πολύ ταλέντο- γι’ αυτό μπορεί και παίζει όλα τα θεατρικά είδη με άνεση και ευκολία- και το κυριότερο δεν έχει μανιέρα. Τον διέπει και τον χαρακτηρίζει το ήθος, η σεμνότητα και το χαμηλό προφίλ. Είναι μορφωμένος, άψογα καταρτισμένος στο αντικείμενο του λειτουργήματος του και έχει εντρυφήσει στην Τέχνη του. Εφέτος, την καλοκαιρινή περίοδο θα συνεργαστεί με το ΚΘΒΕ στην Ευριπίδεια τραγωδία ‘’Ιφιγένεια η εν Αυλίδι’’, όπου σε σκηνοθεσία του άξιου Γιάννη Καλαβριανού θα ενσαρκώσει τον εμβληματικό ρόλο του Αγαμέμνονα. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 3 και 4 Ιουλίου στο θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη και εν συνεχεία θα περιοδεύσει σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδος και φυσικά θα παιχτεί στην Επίδαυρο . Παράλληλα παρουσίασε στην Ε.Μ.Σ του ΚΘΒΕ, την ολόφρεσκη φαρσοκωμωδία ‘’ Κουμ Κουάτ ‘’ που έγραψαν ο Γιάννης Καλαβριανός και η Μαρία Κοσκινά , η οποία γνώρισε μεγάλη επιτυχία το χειμώνα στην Αθήνα. Ο χαρισματικός Γιώργος Γλάστρας από το Α έως το Ω!
Αγαμέμνονας: Ο ρόλος που με απασχολεί αυτόν τον καιρό και που θα ερμηνεύσω στην καλοκαιρινή παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος Ιφιγένεια η εν Αυλίδι. Ετυμολογικά: O σταθερός, ο αλύγιστος σ’ένα έργο, όμως, που και αλλάζει γνώμη και λυγίζει. Ο βασιλιάς των Μυκηνών και του ‘Αργους και ο Αρχιστράτηγος των Ελλήνων στην επικείμενη εκστρατεία τους στην Τροία σε μια στιγμή, όμως , που οι ιδιότητές του αυτές έρχονται σε σύγκρουση με την πατρική του ιδιότητα και φύση.
Βάθος: Μια πρόκληση με την οποία ο άνθρωπος αναμετριέται. Έξω του και μέσα του.
Γιάννης Καλαβριανός: Ο σκηνοθέτης της παράστασης αυτής και ένας πολύ καλός φίλος με τον οποίο χαίρομαι πολύ που επιχειρούμε μαζί την ανάγνωση αυτού του αριστουργηματικού έργου και την κάθοδό του στην Επίδαυρο.
Διάθεση: Ενθουσιώδης καρτερικότητα.
Ευριπίδης: Θαυμάζω την τόλμη και τη διαύγεια του πνεύματός του όσο αφορά στην αποκάλυψη της ανθρώπινης φύσης και την ικανότητά του με τα έργα του να εκμηδενίζει την χρονική απόσταση που μας χωρίζει.
Ζωή: Η αξία μιας μόνο ζωής ενός ανθρώπου μπροστά σε ένα εθνικό όφελος, είναι ένα από τα βασικά ερωτήματα του έργου.
Ηθοποιός: Ο ενδιάμεσος. Το φίλτρο. Και ο Καθρέπτης. Και το επάγγελμά μου.
Θεοί: Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν;
Επινοήματα των ανθρώπων ή οι άνθρωποι επινοήματα αυτών;
Πανταχού παρόντες ή απόντες;
Συμπαραστάτες ή ενάντιοι;
Πολλοί ή ένας;
Θεός φυλάξει από τέτοια ερωτήματα!
Ιφιγένεια η εν Αυλίδι: Ιφιγένεια, η πολυαγαπημένη μου κόρη. Η εν Αυλίδι, το αντικείμενο των συγκρούσεών μου, η ευθύνη μου, «η έγνοια μου όλη».
Κουμ Κουάτ: Μία παρένθεση στην ενασχόληση μου με τις πρόβες της Ιφιγένειας. Εκ διαμέτρου αντίθετο από την Ιφιγένεια, είναι ένα έργο με γρήγορους ρυθμούς, απολαυστικές ατάκες και θεατρικές μεταμορφώσεις. Μια φάρσα που, όπως και για μας, έτσι και για τους θεατές, έχει ως κύριο στόχο του το γέλιο και τη διασκέδαση.
Λόγος:
(Επιστρέφω στην Τραγωδία).
Ένας λόγος ολοκληρωμένος.
Ένας λόγος εννοιολογικά ακριβής.
Ένας λόγος αποκαλυπτικός των σκέψεων και των συναισθημάτων.
Ένας λόγος που επιχειρεί να τοποθετήσει τον άνθρωπο μέσα στο σύμπαν αλλά και να ανακαλύψει το σύμπαν που κρύβει ο άνθρωπος.
Ένας λόγος που επιχειρηματολογεί.
Ένας λόγος ανοιχτός στον διάλογο.
Ένας λόγος σώφρων και ποιητικός μαζί.
Μίσος: Σαν να μην απασχολεί το συναίσθημα αυτό τους ήρωες. Παρόλο που απαιτούνται ανήκουστες θυσίες από αυτούς προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να νοηματοδοτήσουν την έντασή τους και δεν υποτάσσονται στο μίσος.
Νους: Για τους αρχαίους σε άμεση σύνδεση με το σώμα.
Ξένο ρεπερτόριο: Πολύ πλουσιότερο αλλά σε καμιά περίπτωση ανώτερο του ελληνικού.
Ομοθυμία: Εξαιρετική λέξη. Ίσως υγιώς να μην επιτυγχάνεται ποτέ σε απόλυτο βαθμό, γιατί «το φυσικό διαφέρει των ανθρώπων, διαφέρει ο τρόπος τους». Το απόλυτο είναι πάντα ισοπεδωτικό. Όμως η ευχή και η προσπάθεια επίτευξής της εκφράζουν μια πρόθεση ένωσης και αλληλεγγύης που μόνο καλά αποτελέσματα μπορεί να φέρει.
Πρόβες: Εντατική περίοδος ανασύνταξης και επαναδιαπραγμάτευσης των δεδομένων.
Ρυθμός: Αενάως εναλλασσόμενος.
Σχέδια: “Το πρωί κάνω προγράμματα και όλη τη μέρα ανοησίες.”
Τραγωδία: Αυτό με το οποίο ως ηθοποιοί ευχόμαστε να ασχοληθούμε και αυτό που στη ζωή ευχόμαστε να μην μας τύχει.
Υπεροχή: Δεν με αφορά καθόλου σε επίπεδο ανταγωνισμού.
Φωνή: Βασικό μέσο έκφρασης της σκέψης και των συναισθημάτων μας.
Χορός: Ταυτόχρονα ο πιο οικείος, ως προς την ιδιότητά του, και ο πιο ανοίκειος, ως προς τη λειτουργία του, «ρόλος» της αρχαίας τραγωδίας.
Ψυχή: Το βαθύτερο και αγαθότερο υλικό μας.
Ωραίο Φινάλε: Το έχω διαβάσει και το έχω ακούσει, το έχω πιστέψει ενίοτε στη ζωή μου και το έχω προβλέψει, το έχω ελπίσει σχεδόν πάντα, αλλά ελάχιστες φορές το έχω συναντήσει στο θέατρο. Το ωραίο, προσοχή, δεν το αντιπαραθέτω με το άσχημο. Αμηχανία είναι τις περισσότερες φορές το τέλος που ταιριάζει στα μεγάλα ερωτηματικά των έργων. Η Ιφιγένεια από τα λεγόμενα έχει ένα Ωραίο Φινάλε. Είμαστε όμως σίγουροι; Αυτό αισθανόμαστε; Ότι είναι ωραίο; Ότι είναι φινάλε;
