ΤΩΡΑ |
«Δύο άνδρες. Ένα καράβι. Έξι χρόνια. Ογδόντα οκτώ πλήκτρα. Μία μουσική. Μία ζωή. Ατέλειωτες επιλογές. Κι ένας ωκεανός να αφρίζει ακόμα, τρομαγμένος από την έκρηξη»
Η παράσταση «Ο θρύλος του 1900» που παρουσιάζεται στο θέατρο Θησείον, είναι βασισμένη στο θεατρικό μονόλογο του Alessandro Baricco «Novecento. Την προσαρμογή , τη σκηνοθεσία και τη μουσική υπογράφουν οι Γιάννης Φίλιας και Δημήτρης Σταματελόπουλος που υποδύονται του ήρωες του έργου. Άλλοτε από τη θέση του αφηγητή, άλλοτε ερμηνεύοντας τους κεντρικούς χαρακτήρες, οι δυο άντρες με όχημα πρωτότυπες jazz μουσικές συνθέσεις, ζωντανεύουν μ’ ένα πιάνο και μια τρομπέτα τη μοναδική ιστορία του Χιλιαεννιακόσια, του πιανίστα που γεννήθηκε πάνω σε ένα υπερωκεάνιο και δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στη στεριά. Η γνωριμία του με τον Τιμ Τιούνυ και η βαθιά φιλία τους, θα μας μεταφέρουν στις δεκαετίες του ‘20 και του ‘30, σ’ ένα συγκινητικό ταξίδι στην ανθρώπινη φύση καταμεσής ενός jazz ωκεανού. Από πέρυσι ήθελα να δω την παράσταση και τα κατάφερα φέτος διαπιστώνοντας πως πρόκειται για μια ατμοσφαιρική παράσταση διάχυτη με υπέροχη τζαζ μουσική και γρήγορο ρυθμό , χιούμορ αλλά και συγκίνηση. Οι δυο ηθοποιοί είναι άμεσοι με το κοινό, εκφραστικοί, υπερκινητικοί και εξαιρετικά ταλαντούχοι. Στο τέλος κατάφεραν να γίνεις συνεπιβάτης τους στο ατμόπλοιο και να ταξιδέψεις νοερά με τους ήρωες που υποδύονται υπό τους ήχους της θάλασσας. Μια παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσετε.
O Γιάννης Φίλιας και o Δημήτρης Σταματελόπουλος σε κοινή συνέντευξη, μας αποκαλύπτουν το Θρύλο του 1900!
-«Ο θρύλος του 1900». Ποια είναι η υπόθεση της παράστασης;
Γιάννης: Ο τρομπετίστας Τιμ Τιούνι μας διηγείται τη γνωριμία και τη φιλία του με τον Χίλιαεννιακόσια, τον υπεράνθρωπο πιανίστα του ωκεανού. Οι σχεδόν «μαγικές» δυνάμεις αυτού του ανθρώπου, οι ιδιόμορφες ανάγκες του και ο ανεξήγητος φόβος του για τη στεριά, πλάθουν μια ιστορία που ισορροπεί ανάμεσα στον παραμυθένιο ρεαλισμό και το ρεαλιστικό παραμύθι. Μια ιστορία από αυτές που αν τις κουβαλάς μαζί σου, ποτέ δε θα νιώσεις ξοφλημένος. Ειδικά αν έχεις κάποιον δίπλα σου να την ακούσει.
-Πως επιλέξατε αυτό το έργο και ποιο είναι το στοιχείο που το κάνει διαχρονικό;
Γιάννης: Το έργο το επέλεξε ο Δημήτρης στην αναζήτηση ενός μονολόγου για ηθοποιό – τρομπετίστα. Ένα στοιχείο που το κάνει διαχρονικό είναι το θέμα της φύσης του καλλιτέχνη και της σύνδεσής του με τη μαγεία, καθώς και η αμεσότητα της πένας του συγγραφέα στην έκφραση ενός τέτοιου θέματος.
Δημήτρης: Εκφράζει την ανάγκη μας να μιλήσουμε για τη σύνδεση του ανθρώπου με την ανώτερη φύση του. Μέσα από την ιστορία του Χίλιαεννιακόσια αναρωτιέσαι για το ποιος είσαι και που πας και με ποιο τρόπο επιλέγεις να ζήσεις τη ζωή σου. Και είναι και μια υπέροχη ιστορία!
-Πως γνωρίζεστε, έχετε συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν;
Γιάννης: Γνωριζόμαστε εδώ και δέκα χρόνια, από παράσταση στην οποία παίξαμε μαζί.
Δημήτρης: Τους ηλίθιους του Νιλ Σάιμον.
-Πόσο καιρό χρειάστηκε να ετοιμάσετε τη διασκευή του έργου και τι δυσκολίες η διαφωνίες μεταξύ σας αντιμετωπίσατε κατά την διάρκεια της προετοιμασίας και αργότερα με τις πρόβες της παράστασης;
Γιάννης: Δύο με τρία χρόνια μας πήρε η διασκευή του έργου (μετάφραση στη δική μας καθημερινή γλώσσα και σκηνική προσαρμογή στη δική μας σωματικότητα). Σε αυτό δε δυσκολευτήκαμε και δεν διαφωνήσαμε σχεδόν καθόλου. Στις πρόβες τώρα και στις παραστάσεις, απλώς διαπιστώσαμε πόσο διαφορετικές θεατρικές σχολές εκπροσωπούμε. Εκεί έπρεπε να προσέξουμε ώστε να μην υποτιμήσουμε ο ένας τον άλλο. Και το αποτέλεσμα μας δικαίωσε, αφού όσοι είδαν την παράσταση μιλούν για δύο πολύ διαφορετικές ερμηνείες, που όμως αλληλοσυμπληρώνουν ένα αχτύπητο – ελπίζουμε – θεατρικό δίδυμο.
Δημήτρης: Με τον Γιάννη ξέραμε τι θέλουμε να κάνουμε εξαρχής. Σεβάστηκε ο ένας την θέληση του άλλου ώστε η παράσταση να ανήκει και στους δυο μας τόσο στην δημιουργία όσο και στην εκτέλεση της. Βασικά δεν κάναμε τίποτα, απλά ακούσαμε ο ένας τον άλλο.
-Το μυθιστόρημα έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο το 1998, σε σκηνοθεσία Τζουζέπε Τορνατόρε. Παρακολουθήσατε την ταινία αυτή για να πάρετε στοιχεία και εικόνες;
Γιάννης: Όχι.
Δημήτρης: Εγώ την είχα δει και το θυμήθηκα αφού διάβασα τον μονόλογο. Όχι δεν χρησιμοποιήσαμε τίποτα από την ταινία.
-Πώς θα χαρακτηρίζατε τους ρόλους που υποδύεστε και τι κοινά στοιχεία έχετε μαζί τους;
Γιάννης: Τον Χίλιαεννιακόσια θα τον χαρακτήριζα απόκοσμο, ανεξήγητο και πολυδιάστατο, όπως η θάλασσα που τόσο αγαπά και έχει ανάγκη. Το κοινό μου στοιχείο μαζί του είναι ότι πολλές φορές φέρνω κι εγώ τους ανθρώπους στα άκρα τους, στην προσπάθειά τους να με εξηγήσουν. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως γνωρίζω εγώ περισσότερα για τον εαυτό μου. Ίσως και το αντίθετο μάλιστα.
Δημήτρης: Ο ρόλος μου είναι ένας ευαίσθητος, απλός και πηγαίος άνθρωπος που δεν είναι ξοφλημένος αφού κουβαλά μια καλή ιστορία. Μόνο αυτή του έμεινε. Το κοινό μας είναι ότι έχει την ικανότητα να ξεχωρίσει και να θαυμάσει έναν σπουδαίο άνθρωπο.
–Δημήτρη, πώς επέλεξες να μάθεις τρομπέτα συγκεκριμένα και όχι κάποιο πιο συνηθισμένο μουσικό όργανο;
Είναι ένα όργανο γροθιά στο στομάχι. Σε λατρεύει και σε ταλαιπωρεί. Σε ανεβάζει και σε ρίχνει. Σε μεθάει με μαγεία και σε ξενερώνει ταυτόχρονα. Είναι μια σχέση πάθους. Το επέλεξα γιατί είναι όργανο που αστράφτει και βροντά. Δεν συμβιβάζεται. Είναι εξίσωση με μεταβλητή που σου δίνει διαφορετικό αποτέλεσμα κάθε φορά.
-Για ποιο λόγο πιστεύετε ο Χιλιαεννιακόσια δεν κατέβηκε ποτέ από το καράβι;
-Γιάννης: Η σύνδεση του Χίλιαεννιακόσια με το υγρό στοιχείο και τη θάλασσα είναι – όπως τα μαλλιά για τον Σαμσών – η δύναμή του. Η μεταβλητή αυτή ρευστή ενέργεια που τον βοηθά να εκφραστεί και να δημιουργήσει. Οτιδήποτε σταθερό, όπως η στεριά, τον μπερδεύει και τον αποδυναμώνει. Οι επιλογές της στεριάς είναι άπειρες, ενώ το καράβι του ένας ολόκληρος κόσμος, ο δικός του, με ογδονταοχτώ επιλογές, όσες δηλαδή και τα πλήκτρα του πιάνου του.
-Δημήτρης: Κάνει μια συνειδητή επιλογή που δεν κρύβει ενοχές και απωθημένα φόβου. Αναγνωρίζει την φύση του και αποφασίζει να μείνει για πάντα εκεί ώστε να έχει λόγο ύπαρξης.
Έχει υπάρξει κάποια περίοδος που βρεθήκατε σε ένα περιοριστικό περιβάλλον; Θα μπορούσατε να ζήσετε σε μόνο ένα καράβι όπως οι ήρωες που υποδύεστε;
-Γιάννης: Όταν υπηρέτησα σε καράβι. Σιγά σιγά όμως έπαψε και για μένα να είναι περιοριστικό.
-Δημήτρης: Ως τώρα καταφέρνω να προσαρμόζομαι εύκολα αν χρειαστεί να βρεθώ σε τέτοιο περιβάλλον. Ναι έχω βρεθεί.
Γιατί επιλέξατε η παράσταση να ξεκινά τα μεσάνυχτα; Δεν θεωρείτε πως για κάποιους θα είναι η ώρα αυτή ανασταλτικός παράγοντας;
-Γιάννης: Για κάποιους είναι. Αφ’ ενός όμως πρόκειται για παράσταση μιας ώρας, οπότε τις Παρασκευές ειδικά, 1.00 η ώρα είναι ακόμα νωρίς, προλαβαίνεις τα πάντα, μετρό, ηλεκτρικό – άσε που είναι και δίπλα. Αφ’ ετέρου η φύση της παράστασης την κάνει πιο ενδιαφέρουσα και εύπεπτη εκείνη την ώρα. Είναι η ώρα που ο θεατής μας «παραδίδεται» πιο εύκολα, που μπορεί να σκεφτεί, να γελάσει, να προβληματιστεί, να ονειρευτεί με μεγαλύτερη αθωότητα. Μετά την παράσταση δεν έχουμε δει ούτε ένα κουρασμένο πρόσωπο.
-Δημήτρης: Είναι η ώρα που η κούραση της μέρας μπορεί να μετουσιωθεί σε διαύγεια. Σε σύλληψη και απόφαση ζωής. Θα φύγετε πιο ανάλαφροι. Οι δυο ήρωες δένονται με μια βαθιά φιλία. Πόσο σημαντική είναι η φιλία στη ζωή σας; Πιστεύετε ότι υπάρχει αληθινή φιλία στην εποχή που ζούμε;
-Γιάννης: Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ιδανική φιλία, τουλάχιστον με τη λογοτεχνική έννοια. Υπάρχει όμως το ταξίδι για να τη φτάσεις. Υπάρχει η ελπίδα κάποια μέρα να τη γνωρίσεις. Και μέσα από αυτή την ελπίδα προκύπτουν συνήθως αληθινές, ειλικρινείς σχέσεις.
-Δημήτρης: Υπάρχει φιλία. Ο καθένας τη βιώνει με τον τρόπο του. Με αυτά που κουβαλά. Για μένα είναι πολύ σημαντικό που ξέρω πως κάθε στιγμή έχω ανθρώπους να μοιραστώ πράγματα. Είναι πολύ αναζωογονητικό να νιώθεις ότι έχεις φίλους.
-Ποια ατάκα από το κείμενο είναι η αγαπημένη σας και ποια περνάει το μήνυμα του έργου;
-Γιάννης: Η αγαπημένη μου ατάκα είναι: «Δεν χρειαζόμουν άλλη χαρά, αφού σε είδα να ξανάρχεσαι εδώ». Η ατάκα που περνάει περισσότερο το μήνυμα του έργου είναι «Τα πλήκτρα είναι ογδονταοχτώ. Εσύ – ατελείωτος».
-Δημήτρης: «Κανείς δεν είναι στ’ αλήθεια ξοφλημένος αν κουβαλά μια καλή ιστορία και έχει κάποιον να την ακούσει».
Τι θέλετε να πάρουν μαζί τους οι θεατές φεύγοντας από την παράσταση;
-Γιάννης: Την ενέργειά της, ρευστή και ζωτική όπως της θάλασσας, τη μουσική και τον απόηχο της, με τον οποίο θα θέλαμε να ξυπνήσουν το επόμενο πρωί.
-Γιατί διαλέξατε το επάγγελμα του ηθοποιού; Υπήρξε κάποια στιγμή που να αντιμετωπίσατε δυσκολίες η το μετανιώσατε.
-Γιάννης: Το επάγγελμα του ηθοποιού ήρθε να με διαλέξει εκείνο, στην αναζήτηση της εσωτερικής μου αλήθειας. Στο θέατρο δε μαθαίνεις να λες καλύτερα ψέματα, μαθαίνεις πώς να βρίσκεις και να λες την αλήθεια σου. Δυσκολίες ναι, όλοι αντιμετωπίζουμε, ποτέ όμως δεν πήγε το μυαλό μου στο να τα παρατήσω και να ασχοληθώ με κάτι άλλο.
-Δημήτρης: Ποτέ δεν ήξερα ποιο επάγγελμα να κάνω. Τα ήθελα όλα. Με το θέατρο ζεις πολλές ζωές. Κάνεις πολλά επαγγέλματα. Πεθαίνεις και ξαναγεννιέσαι. Αυτό μου δίνει ενέργεια, ζωή. Δεν έχω ανάγκη να ταξιδέψω, να γνωρίσω κόσμους μακρινούς. Τα έχω όλα εδώ. Με μια ζωή ζω πολλές και αυτό με τροφοδοτεί. Μου ανεβάζει τη λίμπιντο.
-Πώς βλέπεται την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο θέατρο με τον όγκο των παραστάσεων και τις συνθήκες που επικρατούν;
-Γιάννης: Περισσότερες επιλογές, πλουσιότερος θεατρικός μπουφές. Κι ας μη δοκιμάσεις από όλα τα πιάτα. Σίγουρα υπάρχει περίπτωση να πέσεις πάνω σε κάτι αληθινά μοναδικό.
-Δημήτρης: Βλέπω μια ανάγκη του κόσμου να εκφραστεί και να επικοινωνήσει αυτά που τον προβληματίζουν.
Αυτή την εποχή παράλληλα με την παράσταση έχετε ένα βαρύ πρόγραμμα. Σε ποιες παραστάσεις εμφανίζεστε και τι ετοιμάζετε για το άμεσο μέλλον;
-Γιάννης: Εμφανίζομαι στο «Αηδόνι του Αυτοκράτορα» της Λένας Πλάτωνος στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Ετοιμάζω κάποιες χριστουγεννιάτικες συναυλίες στην Αθήνα, τη Μυτιλήνη και την Τρίπολη, τη «Φρικαντέλα» του Άλκη Μπαλτά στο Christmas Theater, μια παρουσίαση του musical “Jesus Christ Superstar” του Andrew Lloyd Webber στον Ιανό, την όπερα «Το Ερωτευμένο Σύννεφο» της Σοφίας Καμαγιάννη στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής, το θεατρικό έργο «Τα κόκκινα τετράδια» της Ελεάνας Γεωργούλη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, την επίδειξη μελοδραματικής των μαθητών μου στο Ωδείο «Νέα Μελωδία», καθώς και την εκπομπή μου «Η Όπερα στο Τρίτο», κάθε Σάββατο από το Τρίτο Πρόγραμμα.
-Δημήτρης: Ταυτόχρονα με τον «θρύλο του 1900» εμφανίζομαι στην εφηβική σκηνή του θεάτρου Θησείον στις παραστάσεις «Η μουσική που σταμάτησε τον πετροπόλεμο» για τρίτη χρονιά, «Το συρματόπλεγμα» για δεύτερη χρονιά και το «Chat room» για πρώτη.
-Ονειρεύεστε κάποιους ρόλους;
-Γιάννης: Όχι.
-Δημήτρης: Πολλούς. Ίσως θα τους ήθελα όλους.
*Οι φωτογραφίες είναι της Κωνσταντίνα Μαρίνου
Η παράσταση «Ο θρύλος του 1900» παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή στο «Θησείον, ENA ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ» (Τουρναβίτου 7, Ψυρρή, Τηλ. 210 3255444), μέχρι και τις 6 Δεκεμβρίου.
Σχόλια για αυτό το άρθρο