Είναι τόσο σεμνός και χαμηλών τόνων, δεν είναι δημοσιοσχετίστας, παραμένει αθόρυβος, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και ενώ είναι ένας από τους πιο αξιόλογους σκηνοθέτες της γενιάς του και πρώτος μεταξύ πρώτων στο σύνολο των σκηνοθετών της ελληνικής σκηνής και το όνομά του βαρυσήμαντο καλλιτεχνικά, δεν είναι, όμως, τόσο γνωστό στο κοινό, αλλά είναι πασίγνωστο και άξιο στο χώρο του! Ο χαρισματικός σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης, ίσως το επιδιώκει κιόλας αυτό… Δεν επαίρεται ποτέ για τις επιτυχημένες δουλειές του, αφήνει αυτές να μιλούν γι’ αυτόν. Και, γιατί δεν τροφοδοτεί τον τύπο με παραστάσεις πειραγμένες ούτε με την προσωπική του ζωή. Τον ευχαριστούν τα απλά καθημερινά πράγματα και οι χαρές που έχει η ζωή: η συναναστροφή του με την οικογένειά του, τους φίλους του, η συμπεριφορά του προς τον συνάνθρωπό του, παρότι έχει κάνει παραστάσεις διαμάντια που έχουν αποσπάσει διθυράμβους από τους ειδήμονες και το κοινό! Αυτό που τον ενδιαφέρει και επιδιώκει πάντα είναι το πώς θα κάνει όσο πιο καλά μπορεί- και το επιτυγχάνει πάντα γιατί έχει γνώσεις επάνω στο αντικείμενό του- και πως θα αναδείξει το έργο που καλείται να σκηνοθετήσει σύμφωνα με τις οδηγίες του συγγραφέα, ακολουθώντας πάντα τη γραμμή του, το ύφος του, αλλά και την εποχή που το έγραψε. Δεν πειράζει ποτέ τα έργα, δεν τα αποδομεί, δεν προσθέτει νεωτερισμούς, όπου δεν πρέπει, δεν κάνει μοντερνιές με σκοπό και μόνο την αυτοπροβολή του, γατί σέβεται όλους τους συντελεστές και προπάντων το ίδιο το έργο!.. Είναι αφοσιωμένος ψυχή τε και σώμα του και σώματι στην Τέχνη του και αυτό ισχύει ακόμη και, όταν συνομιλείς μαζί του. Οι απαντήσεις στη συνέντευξή του αποδεικνύουν την ποιότητα του, το ήθος και τις αρχές που τον διέπουν ως άνθρωπο, αλλά και το μεγαλείο που διαθέτει ως σκηνοθέτης! Είναι σαν ένα δοκίμιο οι σκέψεις και οι απόψεις του! Χαίρεσαι να τις διαβάζεις!
Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, τιμώντας τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή και τα 113 χρόνια από τη γέννηση της Διδώς Σωτηρίου, του ανέθεσε να σκηνοθετήσει- και καλά έκανε- τα ”Ματωμένα Χώματα”, το εμβληματικό έργο της νεοελληνικής λογοτεχνίας, που αγαπήθηκε από γενιές και γενιές Ελλήνων και είναι τόσο επίκαιρο σήμερα , όσο ποτέ…Την επιτυχία του την θεωρώ δεδομένη! Η παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε για κανέναν λόγο κάνει πρεμιέρα στις 29 Απριλίου. Ο καταξιωμένος και σπουδαίος σκηνοθέτης, Γιώργος Παλούμπης, από το Α ως το Ω!
Αδικία: Ο σημαντικότερος λόγος για να αντισταθεί κανείς. Υπάρχει παντού, σε όλα τα επίπεδα και πρέπει να πατάσσεται
Βαρβαρότητες: Είναι δυστυχώς κάπου μέσα στον άνθρωπο. Κοινωνικές συνθήκες συνήθως τις φέρνουν στο φως. Παιδεία, διάλογος και αρμονική συνύπαρξη οφείλουν να τις προλαμβάνουν…
Γενοκτονία: Το σημείο, όπου η βαρβαρότητα έχει επικρατήσει. Το σημείο που αναρωτιέται κανείς για τον άνθρωπο ως ύπαρξη. Η κατάντια του ανθρώπου , όταν επιβάλει την εξουσία τη βία και την απανθρωπιά στο συνάνθρωπο του. Εξαλείφει το συνάνθρωπο του. Για λόγους ανόητους. Αδιανόητους. Εκεί, που αναρωτιέσαι γιατί δόθηκε στο πλάσμα αυτό η νόηση.
Διδώ Σωτηρίου: Μια εμβληματική συγγραφέας. Εμβληματική προσωπικότητα. Ένα από τα -όχι λίγα- πρόσωπα που αποτελούν παρακαταθήκη για τη χώρα μας.
Ειρήνη: Ένα υπέρτατο αγαθό που δεν θα έπρεπε να είναι καν αγαθό. Θα έπρεπε να είναι η αυτονόητα μόνιμη ανθρώπινη κατάσταση.
Ζωή: Η βασική έννοια που ξέρουμε. Ξέρουμε ότι την έχουμε και έχει ημερομηνία λήξεως. Δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε όσο κι αν προσπαθούμε. Είναι πότε όμορφη, πότε άσχημη. Είναι ο εαυτός μας. Είναι τα πάντα. Νομίζω , πολλές φορές, πως είναι δώρο!
Ηθοποιοί: Οι άνθρωποι με τους οποίους ασχολούμαι συνέχεια. Συνδιαλέγομαι συνέχεια, με απασχολούν, είναι η δουλειά μου. Οι ηθοποιοί. Είναι οι βασικοί συνεργάτες μου. Οι άνθρωποι με τους οποίους εύκολα ή δύσκολα στήνουμε ιστορίες, στιγμές, εικόνες, αισθήσεις, πραγματευόμαστε έννοιες, περνάμε πότε όμορφα πότε άσχημα και πολλές φορές γελάμε πολύ.
Θέατρο: Το θέατρο και η οικογένεια μου είναι όλη η ζωή μου! Και σε καθημερινό και σε υπαρξιακό επίπεδο. Το «γιατί το θέατρο» δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς. Κάτι με ελκύει διαρκώς στο να ασχολούμαι με ιστορίες, είτε δικές μου είτε άλλων και να τις ζωντανεύω. Να τις «λέω» με τη θεατρική γλώσσα και μέσα από αυτές να προκύπτουν αυτά που φοβάμαι, πιστεύω, αναρωτιέμαι, αγαπώ, απεχθάνομαι, ελπίζω, εύχομαι, μισώ. Να μπαίνω μέσα σε κόσμους και να γνωρίζω διάφορους χαρακτήρες στις οριακές στιγμές τους. Κάτι με τραβάει συνεχώς προς τα εκεί.
Ιατρικό εμβόλιο κορωνοϊού: Τα έκανα γιατί η επιστήμη αυτά μου πρότεινε. Δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου αρμόδιο για αμφισβήτηση σε ένα τέτοιο θέμα. Κατανοώ ότι δεν έφτασαν ακόμα οι επιστήμονες σε πλήρη κάλυψη του ζητήματος, αλλά μας έδωσαν μάλλον την καλύτερη προς ώρας λύση. Πιστεύω, επίσης ,ότι ο καθένας πρέπει να έχει δικαίωμα επιλογής σε τέτοια θέματα και η κρατική αντιμετώπιση πολλές φορές των ανεμβολίαστων δεν είχε καμία λογική.
Κατανόηση: Απαραίτητη έννοια για τη συνύπαρξη μας. Των ανθρώπων. Εφόσον, καλώς ή κακώς, είμαστε κοινωνικά όντα. Απαραίτητη. Δεν ξέρω πόσο νόημα έχει να αναλύσω το θετικό πρόσημο της έννοιας. Το θεωρώ απλά αυτονόητο.
Λογοτεχνία: Η Τέχνη γενικότερα είναι μια ανθρώπινη ανάγκη. Η Λογοτεχνία είναι μέρος της. Είναι ανάγκη. Έχει ταξιδέψει άπειρους ανθρώπους, έχει καθορίσει συνειδήσεις, έχει καθορίσει αξίες, έχει αποτελέσει σημείο αναφοράς λαών και κουλτούρας. Δεν διαβάζω πολύ γρήγορα, άλλα πάντα έχω ένα βιβλίο που δίνει τη θέση του στο επόμενο.
Ματωμένα Χώματα: Όταν μου προτάθηκε να γίνει αυτό το βιβλίο παράσταση είπα ‘’ναι’’ χωρίς να το σκεφτώ. Ήξερα περί τίνος επρόκειτο αλλά ομολογώ ότι δεν το είχα διαβάσει. Μια ιστορία σε πρώτο πρόσωπο που περιγράφει ένα μεγάλο οδοιπορικό με άπειρους χαρακτήρες και γεγονότα δεν ήταν σίγουρα η πιο εύκολη περίπτωση για θεατρική παρουσίαση. Αυτό που με κέντρισε, όπως και τον Αντώνη Τσιοτσιόπουλο με τον οποίο κάναμε τη θεατρική διασκευή, ήταν οι απίστευτες και αδιανόητες καταστάσεις που έχουν ζήσει άνθρωποι στη συνθήκη του πολέμου. Περιγράφονται γεγονότα ακραία, φρικιαστικά που υπερβαίνουν κατά τη γνώμη μου οποιαδήποτε ιστορική αξία μπορεί να έχουν ή τους λόγους για τους οποίους συνέβησαν. Ο άνθρωπος που πέρασε από εκεί μέσα, αποτέλεσε τον κεντρικό άξονα της διασκευής, αυτά που έζησε (όποιος έζησε) αυτά που κουβάλησε τελικά μαζί του και τα όρια στα οποία μπορεί υπό συνθήκες να φτάσει. Και ξαφνικά άρχισε ο πόλεμος στην Ουκρανία που μας φέρνει μπροστά μας ακριβώς τις ίδιες καταστάσεις με παρόμοιους ή και ολόιδιους τρόπους και επαληθεύεται δυστυχώς η σημαντικότητα του θέματος. Το βιβλίο, αμιγώς ως βιβλίο είναι εξαιρετικό, ζωντανό, συναρπαστικό καθώς και θλιβερό και βίαιο. Είναι μια καταγραφή της Μικρασιατικής καταστροφής μέσα από τους απλούς ανθρώπους και ένα ανάθεμα στους αίτιους. Αυτές τις μέρες ζω συνέχεια με αυτή την ιστορία.
Νοημοσύνη: Την έχουμε όλοι. Για όλους είναι διαφορετική και είναι ένας από τους λόγους που όλοι είμαστε διαφορετικοί. Είναι ένα δώρο για τον άνθρωπο. Πιστεύω, ότι η πνευματική καλλιέργεια καλλιεργεί τη νοημοσύνη. Ας την καλλιεργούμε λοιπόν. Καλό είναι…
Ξεριζωμός: Ο,τιδήποτε ξεριζώνεται, ξεριζώνεται με βία. Ο,τιδήποτε περιέχει βία δεν πρέπει να συμβαίνει. Τι άλλο να πεις…
Ουκρανικός πόλεμος: Είναι ένας πόλεμος με όλα τα δεινά του πολέμου. Την πληρώνουν άνθρωποι. Πολλές από τις παραπάνω λέξεις μαζί: Αδικία, βαρβαρότητες, ξεριζωμός, νοημοσύνη
Πρόσφυγες: Από τη μια στιγμή στην άλλη βρίσκεσαι σε αυτή τη θέση. Το βλέπουμε κάθε μέρα αυτές τις μέρες. Και είναι αδιανόητο πριν βρεθείς. Μήπως πρέπει να μπούμε λίγο περισσότερο στη θέση του συνανθρώπου μας ανεξαρτήτου φυλής, χρώματος, θρησκείας, εθνικότητας, φύλου; Λέω.
Ρωμιοσύνη: Δεν την κλαίω. Και καμιά φορά την κλαίω. Έχω πολύ ανάμεικτα συναισθήματα σε σχέση με αυτήν.
Σκηνοθεσία: Ζωντάνεμα ιστοριών, κόσμων, ιδεών και ερωτηματικών.
Ταραχοποιά στοιχεία: Είμαι ενάντια στα ταραχοποιά στοιχεία. Όχι, όμως, σε εκείνους που «βαφτίζονται» ταραχοποιά στοιχεία ενώ δεν είναι. Πολλές οι περιπτώσεις.
Υπερηφάνεια: Μια έννοια που μπορεί να τη βρω στα πλαίσια της δουλειάς. Του θεάτρου. Δεν την καταλαβαίνω και πολύ στην πραγματικότητα. Σε εμένα. Όταν κάτι καταφέρνω εγώ, ή ο γιος μου είμαι χαρούμενος. Την περηφάνεια δεν τη νιώθω…
Φιλία: Είναι οι άνθρωποι που αλληλοστηρίζονται και αγαπούν ο ένας τον άλλον. Μια έννοια με πολύ θολά όρια. Όταν ήμασταν παιδιά ήταν πολύ πιο εύκολο να την αντιληφθούμε. Όσο μεγαλώνεις και τα πράγματα γίνονται πιο πολύπλοκα, έτσι και η φιλία δοκιμάζεται πολύ παραπάνω. Το να έχεις πραγματικούς φίλους ,όταν έχεις περάσει τα 35 ή 40 είναι εξαιρετικά σπουδαίο. Έχω! Εννοώ φίλους! Και περάσει τα 40 βέβαια. Πολύ.
Χαώδης: Είμαι. Και προσπαθώ να μην είμαι. Αλλά είμαι. Πολλές φορές αισθάνομαι άνετα στο χάος. Βλέπω άλλους να τρελαίνονται σε μια χαοτική κατάσταση και εγώ είμαι οκ.
Ψυχή: Μια λέξη με πολλές έννοιες.: Ζωή, προσωπικότητα, θάρρος, πάθος, καλοσύνη… Ωραία λέξη.
Ωραίες δουλειές: Ωραία δουλειά είναι η δουλειά μέσα στην οποία αισθάνεσαι χρήσιμος, δημιουργικός, βγάζεις κάποια χρήματα και περνάς καλά. Ωραίες δουλειές λέμε στο θέατρο και τις ωραίες παραστάσεις. Για εμένα οι πιο ωραίες δουλειές που έχω κάνει είναι εκείνες που αισθάνθηκα χρήσιμος, δημιουργικός, έβγαλα κάποια χρήματα και κυρίως πέρασα καλά.
Φωτογραφίες: Νίκος Ρέσκος, Πάτροκλος Σκαφίδας, Κοσμάς Ινιωτάκης, Σταύρος Χαμπάκης
Σχόλια για αυτό το άρθρο