ΤΩΡΑ |
- Η Αλίκη στη “Μέδουσα”. Είμαι 20 χρονών, έχω γράψει το πρώτο μου τραγούδι, τη διασκευή στα ελληνικά του Walk on the wild side και πηγαίνω κάθε βράδυ στη “Μέδουσα”, κάθομαι και χαζεύω τον Μαρίνο να το τραγουδάει συγκλονιστικά. Μπαίνει η Αλίκη μαζί με τον Βλάσση Μπονάτσο. Φοράει ένα κομψό μπλε ταγιέρ, κρατάει ένα ασημένιο κομπολόι που το παίζει μάγκικα, τινάζει με φιλαρέσκεια τα ξανθά της μαλλιά, τα τσαχπίνικα μάτια με τις ψεύτικες βλεφαρίδες ανοιγοκλείνουν σαν τα φτερά της πεταλούδας. “Καλά, Παύρη,το τραγούδι ήταν τέλειο! Ηταν φο-βε-ρό!” μου λέει ο Βλάσσης μετά την παράσταση. “Αλίκη να σου συστήσω τον Γιώργο Παυριανό. Είναι ένας νέος ταλαντούχος στιχουργός” κάνει τις συστάσεις ο Μαρίνος. Απλώνει το χέρι της, σκύβω και το φιλώ. “Γιατί σε λένε Παύρη;” με ρωτάει. “Από το Παυριανός, για συντομία” “Α, όπως εμένα με λένε Βουγιούκλω! Χαίρω πολύ. Ο Βλάσσης μου έχει πει τα καλύτερα λόγια για εσένα! Ετοιμάζω το “Βίκτορ-Βικτόρια” και θέλω να γράψεις στίχους για τα τραγούδια. Γράψε το τηλέφωνό μου.” “Ε, όχι και να μας πάρεις τους συνεργάτες βρε Αλίκη!” διαμαρτύρεται ο Μαρίνος, αλλά εγώ έχω ορμήσει, έχω πάρει ένα στυλό και σημειώνω επάνω στην παλάμη μου το τηλέφωνο, 7237771….
2. Στην κρεβατοκάμαρα της Αλίκης. Οδός Στησιχόρου 3. Χτυπάω το κουδούνι, μου ανοίγει η πιστή της Νότα Κονοπίση, “Ελα, σε περιμένει, από εδώ στην κρεβατοκάμαρα” μου λέει. Ανοίγω την πόρτα, είναι κουλουριασμένη πάνω στο τεράστιο μπαρόκ κρεβάτι και μιλάει στο τηλέφωνο. Φοράει ένα ροζ μπουρνούζι, τα ξανθά μαλλιά είναι τραβηγμένα πίσω, οι υπέροχες βλεφαρίδες της έχουν εξαφανιστεί, τα χείλη είναι άβαφα. Κάθομαι και την χαζεύω. “Τι κοιτάς; Tα μάτια μου; To ξέρω, είναι σαν κουμπότρυπες. Και το στόμα μου, είναι μικρό. Είμαι και κοντή, απορώ κι εγώ μερικές φορές πως έχω γίνει σταρ!”
3. Στην τουαλέτα της Αλίκης. Μιλάμε για το “Βίκτορ-Βικτόρια”. Βλέπουμε στο βίντεο την ταινία, μου δείχνει τα σημεία που θέλει να μπουν τραγούδια, πηγαίνει στην κουζίνα και φτιάχνει σαντουϊτσάκια, περπατάει ξυπόλητη, μου βάζει να ακούσω τις μουσικές του Θάνου Μικρούτσικου, γενικά συμπεριφέρεται σα να είμαστε παλιοί συνεργάτες. Κάποια στιγμή θέλω να πάω στην τουαλέτα. ” Να, πήγαινε στη δικιά μου” μου λέει με ένα πονηρό χαμογελο. Μπαίνω στο μπάνιο, και βλέπω πάνω από την λεκάνη, φωτογραφίες με τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ! Τραβάω το καζανάκι, βγαίνω έξω σκασμένος στα γέλια. “Γιατί έχεις βάλει πάνω από την λεκάνη τις φωτογραφίες;” “Εκεί βάζει η Αλίκη όλους τους τέως!”
5. Η Αλίκη είναι χάι. Πίνουμε παγωμένα σφηνάκια βότκα με τον Βλάσση. Εχουμε γίνει ντίρλα, λέμε μαλακίες και χαχανίζουμε. Η Αλίκη μας παρακολουθεί ενοχλημένη που δεν της δίνουμε σημασία. “Πώς αισθάνεσθε τώρα; Είστε χάι;” ρωτάει με απορία. “Ναι, έμαθες τώρα και το χάι..” της λέει ο Βλάσσης. “Εσύ μου το έμαθες Βλασσούλη μου.” ” Θέλεις κάτι να γίνεις πιο χάι;” “Να λείπει το βύσσινο! Εγώ είμαι συνέχεια στην πρίζα! Γίνομαι χάι από μόνη μου! Και μάλιστα τζάμπα, όχι με αυτό το πράγμα που κάνει τόσα λεφτά!” Οταν όμως στρίβουμε ένα τσιγάρο, παίρνει δυό ρουφηξιές. “Πωπώ την άκουσα! Πωπώ ζαλίστηκα! Πωπώ είμαι χάι!”
7. Τα μαλλιά της Αλίκης. Ο Βλάσσης κοιμάται στον καναπέ, η Αλίκη προσπαθεί να με υπνωτίσει. “Θέλω ένα τραγούδι που να λέει ότι είμαι μόνη μου στην κορυφή και δεν μπορώ να βρω έναν άντρα να αγαπήσω. Γιατί εγώ μικρέ μου Παύρη είμαι και θηλυκό, είμαι όμως και αντράκι. Εχω τσαγανό. Είμαι συνέχεια στην πρίζα και…” Μπαίνει η Νότα “Είναι ο Μουρατίδης στο τηλέφωνο” της λέει, σηκώνεται, πάει, μιλάει, επιστρέφει. “Πρέπει να κόψω τα μαλλιά μου για το έργο και ο Μουρατίδης μου πρότεινε να μοιράσει σε 10 αναγνώστριες της “Μανίνας” από μια τούφα “. “Χριστός κι Απόστολος!” σταυροκοπιέται η Νότα. “Οχι Αλικάκι μου, θα σου κάνουν μάγια!” “Είναι πολύ πίσω τα άτομα…” μονολογεί ο Βλάσσης που έχει ξυπνήσει και ακούει το διάλογο.
8. Με την Αλίκη στο “Εργοστάσιο”. Στην ντισκοτέκ της μόδας τη δεκαετία του ΄80, γίνεται πάρτι. Είναι εδώ από την Μελίνα Μερκούρη μέχρι την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Κάποια στιγμή η Αλίκη σηκώνεται να πάει στις τουαλέτες. Την συνοδεύω μέχρι εκεί. “Συγνώμη κυρία Αλίκη, αλλά δεν μπορώ να σας βάλω στις γυναικείες.” της λέει η Ελενα η τζουρατζού. “Είναι η κυρία Μελίνα μέσα”. Η Αλίκη τα χάνει προς στιγμήν, γυρνάει, με κοιτάει, “Καλά, μην διακόψουμε την Μελίνα. Εμείς θα πάμε στις αντρικές” λέει χαμογελώντας στην Ελενα και μπαίνει στις αντρικές τουαλέτες. Μετά από λίγο πετάγονται από εκεί μέσα αλαφιασμένες δύο αδελφές. “Μωρή αυτή που μπήκε μέσα ποια τραβεστί είναι;” ρωτάει η μία. “Δεν ξέρω χρυσή μου! Πρώτη φορά την βλέπω! Και είναι ολόιδια η Αλίκη!” της απαντάει η άλλη.
9. Μπιρίμπα στην τραπεζαρία της Αλίκης. Εγώ, ο Σωκράτης Καλκάνης, η Ζωή Λάσκαρη και η Αλίκη. Τραβάμε χαρτί για να δούμε τα ζευγάρια και βγαίνει εγώ και η Αλίκη, ο Σωκράτης και η Ζωή. “Πρόσεξε καλά μικρέ Παύρη, πρέπει να νικήσουμε!” μου λέει και αρχίζουμε να παίζουμε. Μας κατατροπώνουν η Ζωή και ο Σωκράτης. Είναι έξαλλη, μου λέει πως φταίω εγώ που ρίχνω τα ατού κάτω, τα χέρια μου έχουν ιδρώσει, κάποια στιγμή πιάνει ένα ιδρωμένο χαρτί που έχω πετάξει, “Δεν φτάνει που χάνουμε, μου έχεις κατέστρεψει και την τράπουλα!” λέει νευριασμένη. Κάποια στιγμή το παιχνίδι τελειώνει, μαζεύουμε τα χαρτιά και η Νότα μαζί με τη Νιτσά στρώνουν το τραπέζι για να φάμε. Στα πιάτα των άλλων έχει σερβιριστεί φιλέτο, στο δικό μου ψωμί και τυρί! Σηκώνω τα μάτια και την κοιτάω απορημένος. “Δεν μου αρέσει να χάνω!” λέει και μου γυρίζει την πλάτη.
10. Τα τηλεφωνήματα της Αλίκης. Χτυπάει το τηλέφωνο, το σηκώνει η μάνα μου, την βλέπω να μιλάει, έρχεται προς το μέρος μου “Ποιος είναι;” τη ρωτάω. “Ή Βουγιουκλάκη!” μου λέει με ύφος. Και συνεχίζει: “Ακου παιδί μου, ξέρω πόσο φαντασμένος είσαι, αλλά να βάζεις τις φίλες σου να μιμούνται την Βουγιουκλάκη για να μου κάνεις φιγούρα, ε, αυτό πια είναι άνω ποταμών!” “Οχι μανούλα, είναι η πραγματική Βουγιουκλάκη, της γράφω τραγούδια για μια παράσταση..” Γυρνάει, με κοιτάει.”Δεν πας να σε δει κανάς γιατρός παιδάκι μου ;” μουρμουρίζει και πάει στην κουζίνα.
11.Η Αλίκη δικτάτωρ. Έχω γράψει για την παράσταση δύο τραγούδια, “Εχεις εμένα” και το “Γαρύφαλλο” αλλά το δικό της ακόμα δεν το έχω βρει. Πρέπει μάλιστα να το γράψω πάνω στη μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, η δυσκολία είναι διπλή. Στο μεταξύ πάνε για πρεμιέρα, δεν πρέπει να καθυστερήσω άλλο. Με το που με βλέπει να μπαίνω, με πιάνει και με πάει στο καμαρίνι της. “Εδώ θα μείνεις και δεν θα βγεις, αν δεν έχεις τελειώσει το τραγούδι” μου λέει, μου αφήνει ένα μπουκάλι ουίσκι, με κλειδώνει και βάζει την Νότα από έξω για φύλακα! Κάθομαι στο μπουντουάρ και περιεργάζομαι το καμαρίνι της. Μπροστά στον καθρέφτη χιλιάδες μπουκαλάκια, κρέμες, σκιές ματιών, βλεφαρίδες, κραγιόν, μέικαπ. Στους τοίχους, η “Αλίκη Δικτάτωρ”, η “Αλίκη στο Ναυτικό”, η “Αλίκη Μανταλένα”. Ανοίγω το ουίσκι και αρχίζω να γράφω και να πίνω, να πίνω και να γράφω. Μετά από πολλές ώρες το βρίσκω. Το τραγούδι θα λέγεται “Ο άντρας της ζωής μου είμαι εγώ!”
13.Η Αλίκη εργοδότης. Οι παραστάσεις του “Βίκτορ-Βικτόρια” αρχίζουν, φτάνει η ώρα της πληρωμής. “Λοιπόν, 4 τραγούδια επί 40.000 το τραγούδι, μας κάνουν 160.000.” μου λέει. “Αλίκη είχαμε πει 50.000 το τραγούδι…” διαμαρτύρομαι. “Εντάξει, εντάξει είναι…” μου απαντάει με ένα γλυκό χαμόγελο. “και το χαβιαράκι σου έφαγες και τις βοτκίτσες σου ήπιες, και τις μυτιές σου έκανες, εντάξει είναι 40.000 !”
14. Το αυτόγραφο της Αλίκης. “Δώσμου ένα αυτόγραφο να σε θυμάμαι” της λέω μια μέρα στο καμαρίνι. Πήρε μια φωτογραφία από την παράσταση και έγραψε από πίσω “Είμαι άνδρας προχωρημένος σαν κι εσένα μικρέ Παύρη. Victor”
15. Ασπρόμαυρη Αλίκη. Στο στούντιο του Τάκη Διαμαντόπουλου. Φωτογράφιση για τα “Πρόσωπα”, το ασπρόμαυρο περιοδικό του Αρη Δαβαράκη. Ο Τάκης Τσαντίλης σκέφτηκε να την φωτογραφήσουμε με μαύρη περούκα. “Παύρη να είσαι έτοιμος με τα παγάκια!” με έχει διατάξει και μου έχει δείξει πως να βάλω τα παγάκια μέσα σε μια πετσέτα, να την στρίψω σφιχτά και να την κοπανήσω γερά, μέχρι ο πάγος να θρυμματιστεί. Αφήνεται στα έμπειρα χέρια του Νίκου Μπιτζάνη για το μακιγιάζ. Ο Νίκος για να χαλαρώσει της τραγουδάει το “Νιάου βρε γατούλα” ανάποδα: “Mια ροφά κι ένα ροκέ, γέπη η τάγα στο ροχό,κι απ΄την λιπό ραχά σεκούνου την ραού, σεκούνου την ραού…Ατσ-ατσ-ατς! Ατσ-ατσ-ατς!” Η Αλίκη γελάει και όταν τελειώνει το μακιγιάζ “Παύρη, παγάκια!” φωνάζει, τρέχω με την πετσέτα, την ακουμπά με προσοχή στο πρόσωπο χωρίς να χαλάσει το μακιγιάζ. ” Ο καλύτερος τρόπος για να φύγει το πρήξιμο και να σταθεροποιηθεί το μακιγιάζ” εξηγεί στην ομήγυρη που την παρακολουθεί με θαυμασμό.
16. Με την Αλίκη στον καναπέ. Εχει χωρίσει με τον Βλάσση και με βάζει να τον πάρω τηλέφωνο. Ο Βλάσσης που την ξέρει καλά, το καταλαβαίνει αμέσως. “Είναι και η Αλίκη μαζί σου;” με ρωτάει γελώντας. “Ναι, να στην δώσω να της πεις μια καλησπέρα” λέω για να βοηθήσω την κατάσταση. “Πες της καληνύχτα!” μου απαντάει και κλείνει. ” Τον πήξο, τον δήξο, που εγώ έχω κάνει τόσα για αυτόν, που τον έβαλα να παίξει δίπλα μου!” ξεσπάει η Αλίκη. Και ξαφνικά σταμάτει, πιάνει ένα κόκκινο μαξιλαράκι από τον καναπέ, το φέρνει κοντά στο προσωπό της. “Μου πάει αυτό το χρώμα;” με ρωτάει. Στέκεται ακίνητη και χαμογελαστή για λίγο, σαν να της βγάζουν φωτογραφία, μετά πετάει το μαξιλάρι και ξαναρχίζει τον θρήνο “Θα δει όμως τι έχει να πάθει, μια Αλίκη δεν την αφήνουν έτσι, κλπ κλπ” Κυλιέμαι στο πάτωμα από τα γέλια.
19. Βασίλισσα Αλίκη. Πηγαίνω στο Meridien για μια φωτογράφιση της Αλίκης για το ΚΛΙΚ. Εχει μετακομίσει στο ξενοδοχείο για λίγο, μέχρι να τελειώσουν οι εργασίες στο σπίτι της που είχε πάρει φωτιά. Ανεβαίνω στη σουίτα 732, χτυπάω, μου ανοίγει, είναι ντυμένη βασίλισσα, φοράει ένα καταπληκτικό φόρεμα, έχει στέμμα στα μαλλιά, είναι χτενισμένη και μακιγιαρισμένη, θεά! Είναι νωρίς το πρωί, ο Τάκης Διαμαντόπουλος, που θα την φωτογραφίσει, δεν έχει έρθει ακόμα, παραγγέλνει ένα πλούσιο πρωινό, με αβγά, βούτυρα, καφέδες, μαρμελάδες και χυμούς “Δεν ήταν ανάγκη να τα παραγγείλεις όλα αυτά, ένας καφές έφτανε Αλίκη μου!” “Δεν είναι για σένα μικρέ μου Παύρη, είναι για τον Κώστα που κοιμάται επάνω!” μου λέει με νόημα. Ερχεται ο Διαμαντόπουλος, ψάχνουν να βρουν σε ποιό σημείο θα την φωτογραφίσουν, ο Διαμαντόπουλος δεν είναι ευχαριστημένος, πάνω που είναι έτοιμος να αρχίσει, “Κατουριέμαι! Κατουριέμαι!” λέει το Αλικάκι. Με κόπο της βγάζουν το φόρεμα, γιατί έχει από μέσα μισοφόρι και φουρό. Πηγαίνει στην τουαλέτα και γυρίζει, φορώντας ένα μπουρνούζι. “Αυτό είναι!” της λέει ο Διαμαντόπουλος ενθουσιασμένος. “Θα σε φωτογραφίσω με στέμμα και μπουρνούζι!”
21. Αλίκη και Μιμή. “Τι κάνεις μικρέ Παύρη; Η Αλίκη είμαι..” “Αλίκη μου! Πως είσαι;” “Mε έχεις ξεχάσει… Εμαθα πως τώρα κάνεις παρέα με την Μιμή Ντενίση…” “Ναι αλλά εσένα δεν μπορεί να σε ξεχάσει κανείς. Και στη Μιμή για σένα μιλάω” “Και τι της λες;” “Εχω μιά ιδέα. Να παίξετε μαζί και να κάνετε εναλλάξ την Μαρία Στιούαρτ και την βασίλισσα Ελισάβετ. Στην μία παράσταση θα αποκεφαλίζεις εσύ την Μιμή και στην άλλη θα σε αποκεφαλίζει αυτή. Οπως καταλαβαίνεις το κοινό θα έρθει να δει το έργο δύο φορές. Πως σου φαίνεται;” “Aν είναι να με αποκεφαλίζει αυτή στην απογευματινή κι εγώ να την αποκεφαλίζω στην βραδινή, το συζητάω…”
23.Φωτογραφία με την Αλίκη. Παίζει την” Μελωδία της Ευτυχίας”. Μετά την παράσταση πηγαίνουμε μαζί με την αδελφή μου και την ανιψιά μου στο καμαρίνι. “Παύρη μου δεν θα μπορέσει να σε δεχτεί, είναι κουρασμένη” μου λέει η Νότα. “Αφού μιλήσαμε στο τηλέφωνο και μου είπε ότι μας περιμένει. Δεν θα την κουράσουμε, μια αναμνηστική φωτογραφία θέλουμε να βγάλουμε ” “Περίμενε να δω”. Μπαίνει μέσα, ξαναβγαίνει “Καλά, περίμενε να φύγει πρώτα ο κόσμος και θα σας δεχτεί”. Μπαίνουμε, πρώτη φορά την βλέπω τόσο κουρασμένη, “Κούκλα είσαι! Κούκλα!” της λέω και σκύβω να την φιλήσω. “Πανούκλα είμαι, αλλά τέλος πάντων, ας βγάλουμε την φωτογραφία με την μικρή. Ελα κι εσύ, να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί.” “Μια άλλη φορά εγώ, δεν θα χαθούμε” λέω και βάζω την μικρή Αννούλα δίπλα της. Η αδελφή μου βγάζει την φωτογραφία και αν προσέξεις, αριστερά από το Αλικάκι είμαι εγώ με το μαύρο μου το καπελάκι…
24. Η Αλίκη των πόλεων.Περιμένουμε την Αλίκη έξω από το θέατρό της, στην οδό Αμερικής, εγώ, ο Γιώργος Πανόπουλος και η Σοφία Κιντή. Θα πάμε σε ένα πάρτυ. Βγαίνει, κομψή, τσαχπίνα, χαμογελαστή. “Γειά σας παίδες!” μας λέει μάγκικα.” Που είναι το όχημα;” “Δεν έχουμε όχημα.” της λέω εγώ, “Θα πάρουμε ταξί.” “Ωραία” λέει, σηκώνει το χέρι και σταματάει το χειρότερο ταξί του κόσμου. Βρώμικο, παλιό, με άθλια καθίσματα, χάλια. Ο οδηγός έχει βάλει μια κουρελού στο δικό του κάθισμα, ενώ μπροστά στο παρμπρίζ κρέμονται σταυροί, τάματα και ευζωνάκια. “Ασε Αλίκη, θα πάρουμε άλλο ταξί” λέω εγώ. “Γιατί μικρέ μου Παύρη; Aυτό το ταξί είναι σαν την Ελλάδα. Σαράβαλο, αλλά ακόμα αντέχει. Μπείτε όλοι πίσω!” Στριμωχτήκαμε κι οι τρεις στο πίσω κάθισμα, αυτή μπήκε μπροστά, χαμογέλασε στον εμβρόντητο οδηγό, άνοιξε το παράθυρο, ένα αεράκι ανέμισε τα ξανθά της μαλλιά, κι ενώ το ταξί ξεκίνησε αγκομαχώντας, άρχισε να τραγουδάει: “Ενα- δυό- τρία ώπ! τόριξα στο σορολόπ! Τέσσερα-πέντε-έξη-εφτά κι η τσέπη άδεια από λεφτά! Αλητάκι μπατιράκι μες στους δρόμους τριγυρνώ…”
Σχόλια για αυτό το άρθρο