ΤΩΡΑ |
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης ήταν ο εθνικός μας κάου-μπόι… Τον θυμόμαστε μέσα από τους χαρακτηριστικούς στίχους των τραγουδιών του
Τι θα πει μας τα ‘παν αλλιώς
τι θα πει τα φάγαν οι άλλοι
τι θα πει πως φταίει ο χοντρός;
Φταίει κι ο χοντρός κι ο λιγνός.
Τι θα πει θα φάτε καλά
τι θα πει δεν έχουμε μία
τι θα πει χρωστάγαν πολλά
ήτανε στημένο αλλά…
Θα πει πως φταίμε κι εμείς
φταίτε κι εσείς, ναι, φταίνε κι οι άλλοι.
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,
φταίει κι ο Χατζηπετρής. (τραγούδι: Φταίει ο χοντρός)
Θέλω ένα βράδυ να κάνω ένα πάρτι
πάρτι από εκείνα τα παλιά
και να καλέσω σε εκείνο το πάρτι
να `ρθουν τα πιο καλά παιδιά
Να `ρθει ο Φελίνι
Να `ρθει κι ο Μάρκος
Να `ρθουν οι Μπητλς
Να `ρθει ο Σαρλώ
Να `ρθει ο Καντίνσκι
Να `ρθει κι ο Μπόρχες
Να `ρθει ο Σινάτρα
και να `μαι κι εγώ
Να `ρθει ο Σεγκόβια
Να `ρθει ο Πικάσο
Να `ρθει κι ο Ντίσνεϋ
Να `ρθει κι ο Μπρελ
Να `ρθει ο Πρίσλεϋ
Να `ρθει κι ο Μπόγκαρτ
Να `ρθει κι ο Βάιλ
Και να `ρθει κι ο Μπρεχτ
Να `ρθει ο Σαββόπουλος
Να `ρθει κι ο Λέστερ
Να `ρθει ο Τζέρεμυ
Να `ρθει ο Τρυφώ (τραγούδι: Το πάρτι)
Μιλάω για κάποιες που ζήσανε αλλιώς
και που έτυχε στις μέρες τους να `ρθουν τα πίσω-μπρος
που κάνανε πράγματα αντρίκια και ζεστά,
που εκείνες τα πιστέψαν για σωστά.
Που δώσαν την ψυχή τους, που ήταν πάντα εκεί
και τώρα μπαίνει σπίτι τους η πληροφορική,
που σπούδασαν παιδιά κι αυτές με χρέη και δανεικά
κι αισθάνονται σαν βλάκες ξαφνικά.
Που δώσαν την ζωή τους, που ήταν πάντα εκεί
και τώρα σκοτάδι κι απέραντη σιωπή,
Και δώσαν την ζωή τους και ήταν πάντα εκεί
και κάποιος πρέπει κάτι να τους πει. (τραγούδι: Το εμβατήριο της σιωπής, 1990)
Πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη,
η πόλη μου πέφτει στενή
Κάτι θα πιούμε και στο τέλος πιωμένοι
κάνουμε μπάνιο γυμνοί
Πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη,
είναι η νύχτα ζεστή
Πάμε και θα `χω τη σκεπή ανοιγμένη,
είναι κι οι δρόμοι ανοιχτοί (τραγούδι: Στη Βουλιαγμένη, 1978)
Όσο αγαπιόμαστε τα δυο
να με κοιτάς στα μάτια.
Είν’ ο καιρός πολύ πικρός
κι έχω καρδιά κομμάτια.
Όσο αγαπιόμαστε τα δυο
να μου κρατάς το χέρι.
Είναι πολλές οι συμφορές
που ο χωρισμός θα φέρει. (τραγούδι: Όσο αγαπιόμαστε τα δυο, 1970)
Θα `θελα να είναι καλοκαίρι
να `χεις τα ματάκια σου κλειστά
να μυρίζει θάλασσα τ’ αγέρι
και να μου απαντάς ψιθυριστά.
Και θα μιλάμε χρόνια και θα περνάν τα χρόνια
κι ανάμεσα μας φίλοι και συγγενείς
κι αυτό που ξέρεις χρόνια κι εγώ που ξέρω χρόνια
δε θα το μάθει άλλος κανείς. (Ομερτά, 1990)
Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια
ώρα με την ώρα βιαστικά
νιάτα που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω
να μένει τελικά
Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά. (τραγούδι: Τα θερινά τα σινεμά, 1978)
Aν ποτέ πεθάνω αν λέμε, αν
κάψτε ένα πιάνο κι ένα μπουφάν.
Καίτε ένα αμάξι κάθε δειλινό
θέλω και τάξη, θέλω και χαμό.
Δε θέλω φιέστες ούτε φωνές
τρεις μαζορέτες μ’ άσπρες στολές,
ξανθούλες.
Και κάποια μπάντα στο πουθενά
να παίζει “τα θερινά σινεμά”.
Θέλω ένα πάρτι μες στο γκαζόν
κάποια Τετάρτη ίσως μ’ άπειρα γκαρσόν.
Θα `χει ποτά για όλους πιειτε ένα τζιν
δύο βότκες και δε θέλω μαύρα μόρτες
θέλω μπλου-τζιν. (τραγούδι: Κούφια η ώρα, 1990)
Άννα Βαγενά & Λουκιανός Κηλαηδόνης: Ένας μεγάλος κεραυνοβόλος έρωτας….
Σχόλια για αυτό το άρθρο