Κείμενα και ντοκουμέντα για την μεγαλύτερη κλοπή όλων των αιώνων. Ο λόρδος Ελγιν έρχεται το 1801 στην Αθήνα και με την άδεια των Τούρκων ρημάζει τα μάρμαρα του Παρθενώνα και τα μεταφέρει στην Αγγλία.
Το φιρμάνι του Σουλτάνου: “Αφού εκπληρωθούν όσα επιβάλλει η φιλοξενία και γίνουν δεκτοί με τον πρέποντα τρόπο προαναφερθέντες καλλιτέχνες, σύμφωνα με τη σημαντική αίτηση του προαναφερθέντος πρεσβευτή και επειδή είναι υποχρέωση για μας να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα βρουν κανένα εμπόδιο. Η επιθυμία μας είναι μόλις φτάσει το γράμμα αυτό να χρησιμοποιήσεις όλη σου την επιμέλεια και να ενεργήσεις σύμφωνα με τις επιδιώξεις του πρεσβευτή για όσο καιρό οι προαναφερθέντες καλλιτέχνες θα μπαίνουν και θα βγαίνουν στο φρούριο των Αθηνών. Να μη ενοχληθούν από τον Διάσβαρη ή άλλα άτομα , ούτε από σένα στον οποίο απευθύνεται αυτό το γράμμα. Και κανένας να μην αναζώματα ή τα εργαλεία τους, ούτε να τους εμποδίσει να πάρουν μερικά κομμάτια πέτρες με επιγραφές και γλυπτά.”
Εντουαρντ Ντόντουελ, Ιρλανδός ζωγράφος και περιηγητής: “Κατά την πρώτη μου περιοδεία στην Ελλάδα, είχα την τραυματική εμπειρία να είμαι παρών όταν απογύμνωσαν τον Παρθενώνα από τα καλύτερα γλυπτά του και πετούσαν στο έδαφος μερικά από τα αρχιτεκτονικά του μέλη. Είδα να κατεβάζουν αρκετές μετόπες από την νοτιοανατολική άκρη του ναού. Ηταν στερεωμένες ανάμεσα στα τρίγλυφα σαν σε εσοχή και για να τις σηκώσουν γκρέμισαν το μεγαλόπρεπο γείσο που τις κάλυπτε.”
Γράμμα της συζύγου του λόρδου Ελγιν: “Tρίτη 25 Μαίου1802. Μάθε πως εκτός από τα πέντε κιβώτια που σου έχω ήδη πει, έπεισα τον πλοίαρχο Χοστ να πάρει άλλα τρία. Τα δύο έχουν ήδη φορτωθεί στο καράβι και το τρίτο θα το πάρουν μόλις επιστρέψουν από την Κόρινθο. Πόσο μόχθησα για να τα καταφέρω όλα αυτά! Μ΄αγαπάς πιο πολύ γι΄αυτό Ελγιν;”
Φρειδερίκος Ντάγκλας, Αγγλος αριστοκράτης και συγγραφέας: ” Ενας αγράμματος υπηρέτης του Δισκάρη της Αθήνας, με διαβεβαίωσε πως όταν τα πέντε άλλα κορίτσια (Καρυάτιδες) έχασαν την αδελφή τους, όταν έπεφτε το βράδυ γέμιζαν τον αέρα με γοερούς αναστεναγμούς και θρήνους και πως η αρπαγμένη αδελφή, όταν άκουγε τη φωνή τους, απαντούσε κι αυτή στους θρήνους τους.
Τζον Χόμπχάους, Αγγλος πολιτικός και συγγραφέας: “Mερικοί Έλληνες που μετέφεραν από την Αθήνα στον Πειραιά ένα κιβώτιο με μερικά από τα Ελγίνεια μάρμαρα, το πέταξαν κάτω, και για κάμποση ώρα κανείς δεν μπορούσε να τους πείσει να το αγγίξουν γιατί έλεγαν ότι άκουσαν το γλυπτό να κλαίει και να αναστενάζει για τα άλλα γλυπτά που έμειναν στην Ακρόπολη.”
Ψήφισμα της Αγγλικής κυβέρνησης, 1 Ιουνίου 1916: “O ανωτέρω αναφερόμενος λόρδος συμφώνησε να πωλήσει τα μάρμαρα στο ποσό των 35.000 αγγλικών λιρών με τον όρο ότι όλη η παραπάνω αναφερόμενη συλλογή θα κρατείται αδιαχώριστη στο Βρετανικό Μουσείο και θα ονομάζεται “Ελγίνεια Μάρμαρα”.
“H κατάρα της Αθηνάς” ποίημα του λόρδου Βύρωνα: “Ω καταραμένη να είναι η ζωή του και ο τάφος/ κι οργή να συνοδεύει το ιερόσυλό του πάθος/ το όνομά του η Ιστορία δίπλα σε εκείνου θα το γράψει / του τρελού που της Εφέσου το ναό είχε κάψει./Και στο τέλος μέσα από το ανώνυμο το πλήθος/ θα βρεθεί κάποιος διαβάτης που θα έχει λίγο ήθος/ και βλέποντάς τα άφωνος θα αγανακτήσει/ θα θαυμάσει τα κλεμμένα μα και θα τα μισήσει.”
Σχόλια για αυτό το άρθρο