ΤΩΡΑ |
Αυτό που θυμάμαι, γενικότερα, από την παιδική μου ηλικία είναι ότι πάντα είχα μια λατρεία στην ταχύτητα και μια τεράστια λατρεία στη θάλασσα, που τυχαίνει να είναι μπροστά στο σπίτι μου. Κάθε μέρα, παίζοντας με τους φίλους μου, παίρναμε τα βατραχοπέδιλά μας και με την «ομάδα ΟΥΚ» που είχαμε κάναμε καταδύσεις από τους βράχους. Ήμουν ένα παιδί ζωηρό, που έπεφτε και χτυπούσε, αλλά είχε μαζί του τους φίλους του, μια στρατιά, που τσακώνονταν με τα άλλα παιδάκια κι έπαιζαν ποδόσφαιρο. Ήταν μια πολύ ωραία γειτονιά που είχε καλά παιδιά.
Το όνειρό μου ήταν να γίνω βατραχάνθρωπος, να μπω στο ναυτικό και μέχρι τα βαθιά γεράματα να είμαι μέσα στο νερό. Φανταζόμουν ότι το νερό δεν θα έλειπε ποτέ από τη ζωή μου.
Η πρώτη μου επαφή με το κολύμπι ήταν όταν ήμουν πέντε ετών. Με πήγαν οι γονείς μου στο κολυμβητήριο της πόλης, που είναι 500 μέτρα από το σπίτι, κι εκεί ξεκίνησε η κολυμβητική σταδιοδρομία μου. Έλαβα μέρος σε πολλά κολυμβητικά πρωταθλήματα κι ας μην ήμουν γρήγορος κολυμβητής. Ωστόσο, είχα φτάσει να είμαι τρίτος στο Παγκρήτιο Πρωτάθλημα.
Αυτό που με έχει μάθει η ζωή είναι η σημασία του ρήματος «ζω». Πόσα άλλα ρήματα είναι κάτω από αυτό το ρήμα που το συντελούν, που το ολοκληρώνουν, που το κάνουν να έχει τη σημασία που έχει; Τα πάντα στη ζωή στηρίζονται σε κάποια άλλα που τα βοηθούν να είναι αυτό που είναι: ανθρώπους, πράγματα, μέχρι και λέξεις.
Το ατύχημα έγινε έξω ακριβώς από το κολυμβητήριο. Πολλοί δεν το ξέρουν αυτό. Έβγαλα πρόσφατα μια φωτογραφία μέσα στο νερό, που είναι η προσωπική μου ευχαριστία προς την πισίνα, προς το νερό γενικότερα, γιατί επί της ουσίας δεν με άφησε ποτέ να βουλιάξω. Στο κολυμβητήριο που πάω από παιδί έμαθα να κολυμπάω, έμαθα να διακρίνομαι, έμαθα να νικάω, έμαθα να χάνω, έμαθα τα πάντα στη ζωή μου. Έξω από το κολυμβητήριο, κάποια χρόνια μετά, έχασα την ικανότητά του να περπατάω, όταν όμως ξαναμπήκα στο νερό, στο συγκεκριμένο κολυμβητήριο, ξεκίνησα να κολυμπάω πάλι και μου έδωσε εκείνο που μου πήρε απ’ έξω. Αλλά μου το έδωσε σε μια διαφορετική μορφή, πιο δυνατή, μου έδωσε την ικανότητα να κάνω τους άλλους να περπατούν και μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, να παραδειγματίζονται από τη ζωή μου, από αυτά που κάνω. Τα οποία εγώ μπορεί να μην τα θεωρώ τεράστια ή μεγάλα, ή παραδείγματα ζωής, όμως κάποιοι τα βλέπουν τεράστια, τα βλέπουν ως άθλους. Και σίγουρα δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα υποβαθμίσω αυτό που βλέπουν. Αν αυτό είναι που τους δίνει όρεξη για ζωή, τότε να τους βοηθήσω να το καταλάβουν εντονότερα.
Η ασχολία μου με τον αθλητισμό θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη λύση. Ο αθλητισμός, γενικότερα, είναι πανάκεια όλων των προβλημάτων.
Ξεκίνησα να μπαίνω στην πισίνα έναν χρόνο μετά το ατύχημα, το 2008. Αυτό που μου έδωσε δύναμη δεν ήταν άλλο από την απόφαση που πήρα ο ίδιος να συνεχίσω να ζω. Δεν είναι τόσο μεγάλη όσο το φαντάζεστε. Δεν θέλει τόσο πολλή δύναμη. Είναι απλώς μια επιλογή. Είχα να επιλέξω ανάμεσα στο να είμαι αδύναμος, να κάθομαι στο σπίτι μου και να περιμένω τη μέρα που θα πεθάνω, και στο να πάω με τους δυνατούς και ό,τι και να κάνω στη ζωή μου να με δυναμώνει, να με κάνει να αντιλαμβάνομαι πιο έντονα την ίδια τη ζωή. Άλλαξε η ζωή μου, αλλά με εμψύχωνε ο ίδιος μου ο εαυτός. Εκείνες τις δύσκολες στιγμές, κάθε άνθρωπος το μόνο που έχει για να βοηθηθεί είναι ο εαυτός του. Πρέπει να υπάρχει αρχικά ο εαυτός σου για να σε βοηθήσουν στη συνέχεια η οικογένεια και οι φίλοι σου. Όπως λέω συχνά, το αριστερό μου πόδι, το πόδι της καρδιάς, είμαι εγώ στη ζωή μου. Το δεξί πόδι είναι η οικογένεια και οι φίλοι μου, αυτοί έκαναν τα «πόδια» μου που με βοήθησαν να ξανασηκωθώ.
Η ασχολία μου με τον αθλητισμό θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη λύση. Ο αθλητισμός, γενικότερα, είναι πανάκεια όλων των προβλημάτων. Ακόμα και τα ψυχολογικά σου να ‘χεις, το νερό, ή σε ό,τι σου αρέσει να κάνεις που αφορά τον αθλητισμό, νομίζω ότι σε βοηθάει πάρα πολύ. Σ’ εμένα έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο, για να μπορέσω να βοηθήσω το σώμα μου να επανέλθει στην προηγούμενη φυσική του κατάσταση και να μπορώ να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Ο αθλητισμός σίγουρα μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Μην το σκέφτεσαι άλλο, άνοιξε βήμα και δες την καθημερινότητά σου να αλλάζει
Μακάρι να μπορούσε ο εαυτός μου τώρα, το 2020, να δώσει ένα μήνυμα στον εαυτό μου τη χρονιά που χτύπησα, στα 18 μου, και να μην ήταν ανάγκη να πάθω αυτό το ατύχημα. Που μπορεί να ήταν επίπονο για μένα, αλλά ακόμα πιο επίπονο ήταν για τους ανθρώπους που με αγαπούσαν γύρω μου. Αυτό θα ήθελα να αποφύγω. Θα ήθελα να μην είχε γίνει αυτό το ατύχημα, το οποίο ναι μεν εγώ μετέτρεψα σε ευτύχημα, αλλά δεν είναι ανάγκη κάθε άνθρωπος να φτάνει σε ένα τέτοιο σημείο για να καταλάβει την αξία της ζωής. Ήμουν παιδί όμως, και ποιο παιδί μπορεί στα 18 του να αντιληφθεί ό,τι ένας τριαντάχρονος; Κανένα. Ό,τι έγινε, έγινε και ο χρόνος δεν αλλάζει.
Τα σημερινά παιδιά τα βλέπω, δυστυχώς, να μεγαλώνουν και να μην παιδεύονται, να γίνονται μαλθακά. Θέλω να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε δυσκολία. Γιατί, δυστυχώς, όταν είναι μαλθακός, εκτός απ’ την ελάχιστη αντοχή που έχεις στα χτυπήματα της ζωής, είσαι και υποτελής, υποχείριο. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τον κενό απ’ τον πραγματικό λόγο που έχει κάτι να σου πει επί της ουσίας και να βοηθήσει τη ζωή σου. Οι Έλληνες δεν έχουμε παιδεία κι αυτό είναι κάτι που μεγαλώνει τον κίνδυνο του ατυχήματος στη ζωή μας, και μεταφορικά, όσον αφορά κάποια κακή επιλογή λόγω κακής αντίληψης, λόγω έλλειψης παιδείας, και κυριολεκτικά, λόγω έλλειψης ασφάλειας όταν οδηγούμε. Είμαι κι εγώ ένα θύμα της «α-παιδείας», όπως τη λέω, που με οδήγησε στο ατύχημα.
φωτογραφίες από το instagram του Αντώνη Τσαπατάκη
Σχόλια για αυτό το άρθρο