Romeo + Ιουλιέτα: με παραμάνα την Χρύσα Ρώπα σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη

Το Istrian Εθνικό Θέατρο της Κροατίας και το Δη.Πε. ΘΕΑΤΡΟ Κοζάνης, συνεργάζονται και παρουσιάζουν ένα από τα κλασικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας που ανέβηκε στην Κεντρική Σκηνή του ΔηΠε Θεάτρου Κοζάνης, συνέχισε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και πριν ταξιδέψει στην Κροατία έρχεται για τέσσερις παραστάσεις στην Αθήνα.

ΣχετικάΆρθρα

«Ρωμαίος και Ιουλιέτα», η πιο δυνατή ερωτική ιστορία που έχει ειπωθεί ποτέ. Ένα από τα πιο γνωστά κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας που, αν και γραμμένο 420 χρόνια πριν, εξακολουθεί να εμπνέει και να συγκινεί.
Στην παράσταση μας, ο Κροάτης Romeo και η Ελληνίδα Ιουλιέτα, συνυπάρχουν σε μια πόλη κάπου στα Βαλκάνια. Οι οικογένειές τους είναι αναγκασμένες να μένουν στην ίδια πόλη, όπου ζουν άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων με διαφορετική γλώσσα, κουλτούρα και θρησκεία. Η εγκληματικότητα βρίσκεται σε έξαρση. Η βία καθορίζει την καθημερινότητά τους. Το μίσος μεταξύ τους αδικαιολόγητο. Η μουσική, ο ήχος των χάλκινων αλλά και η θρησκεία, είναι αναπόσπαστα στοιχεία της ζωής αυτών των ανθρώπων. Γλεντάνε άγρια, ζούνε άγρια. Όλοι οι ήρωες ακροβατούν στα όριά τους.
Ο Romeo και η Ιουλιέτα είναι η νέα γενιά σ’ αυτή την πόλη, μια γενιά που γεννήθηκε μέσα στη βία. Η κοινωνική κρίση έχει διαλύσει την οικογένεια και οι γονείς τους ζουν σαν ξεπεσμένοι άρχοντες, μέσα στην παρακμή. Δεν αναγνωρίζουν καμιά αξία και έχουν πλέον μοναδικό οδηγό τους το μίσος.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα του φόβου και της παρακμής γεννιέται μια ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στη ζωή αυτών των νέων ανθρώπων, ο έρωτας του Romeo και της Ιουλιέτας. Οι οικογένειές τους είναι από διαφορετικά «στρατόπεδα». Οι δύο νέοι επιδιώκουν απεγνωσμένα να αλλάξουν την μοίρα τους, αλλά όπως φαίνεται τελικά, ζητούν να πετύχουν το ακατόρθωτο. Έρχεται αυτό που λέμε «κακή στιγμή» και πάνω σ’ ένα παιχνίδι εξουσίας μεταξύ των νέων, ένας φόνος που έγινε περισσότερο από καπρίτσιο, φέρνει την καταστροφή που δεν έχει τέλος. Δυστυχώς, αν ξεκινήσει το κακό, ποτέ δεν σταματάει εκεί, φέρνει άλλα χίλια. Σαν να μη μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει από τη μοίρα του. Σαν να μην υπάρχει ελπίδα. Η ματαιότητα να κατακλύζει τα πάντα. Ο άνθρωπος αδυνατεί να συνειδητοποιήσει το φθαρτό του κομμάτι και συμπεριφέρεται αλαζονικά. Στο τέλος, απλώς ηττάται.