Στην Σταχτοπούτα σε μουσική Σεργκέι Προκόφιεφ που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών από τα μπαλέτα του Μόντε Κάρλο το αθηναϊκό κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει μια άκρως πρωτότυπη εκδοχή του κλασικού παραμυθιού. Ο Γάλλος χορογράφος Ζαν Κριστόφ Μαγιό (Jean-Christophe Maillot) προτίμησε να βυθιστεί στο ψυχολογικό υπόβαθρο των χαρακτήρων προτιμώντας να επικεντρωθεί στην νεκρή μητέρα της ηρωίδας, η οποία επιστέφει στη ζωή της κόρης της ως Νεράιδα, ενώ παράλληλα απέφυγε τη ρεαλιστική απεικόνιση στερεοτυπικών στοιχείων του παραμυθιού της Σταχτοπούτας όπως το τζάκι, η κολοκύθα ή το γυάλινο γοβάκι. Στη δική του εκδοχή του μύθου αρκούν μόνο τα γυμνά πόδια της ηρωίδας που βυθίζονται σε χρυσό glitter για να σημιουργήσουν τα σημαινόμενα.
Αν και η εν λόγω παραγωγή μετρά σχεδόν 20 χρόνια από την πρώτη της παρουσίαση το 1999, εντούτοις εξακολουθεί να είναι σύγχρονη και σε αυτό ασφαλώς συντελούν τα λευκα –σχεδόν φουτουριστικά αν και λιτά- σκηνικά του Ernest Pignon-Ernest και τα κοστούμια του Jérôme Kaplan, με χαρακτηριστικά αυτά των δύο αδελφών της Σταχτοπούτας με επιδέσμους στα κεφάλια τους και πανομοιότυπα φορέματα, αλλά και της μητριάς που το φόρεμά της ταίριαζε στο χαρακτήρα του ρόλου αφού είχε στοιχεία από το κεντρί ενός σκορπιού. Ο Maillot μέσω της χορογραφίας του επεξήγησε τα σύμβολα με όσο πιο εύληπτο τρόπο γινόταν. Στον πρόλογο του μπαλέτου η Σταχτοπούτα αγκάλιαζε το λευκό φόρεμα της μητέρας της στη μια πλευρά της σκηνής, ενώ στην άλλη πλευρά ο πατέρας και η μητέρα της πρόσφεραν μια μνήμη της αγάπης τους μέσω του χορού έως ότου η μητέρα καταρρεύσει και αρχίσει να πέφτει πάνω της χρυσό glitter, αφού είναι αυτή που στην κατά Μαγιό εκδοχή θα επιστρέψει ως η Νεράιδα.
Παρά τους τέσσερις πιστούς του φίλους που τον ακολουθούν παντού ο Πρίγκιπας είναι κακομαθημένος και φαίνεται να πλήττει. Η Σταχτοπούτα είναι η μόνη που μπορεί να τον βγάλει από την πλήξη του. Οι δυο χορευτές στους πρωταγωνιστικούς ρόλους έδωσαν κάποια από τα καλύτερα pas de deux της παράστασης. Παρόλο που η συνολική αίσθηση ήταν πως δεν επρόκειτο για μπαλέτο, αλλά για χοροθέατρο, καθώς οι παντομιμικές χορογραφίες υπερείχαν στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης εις βάρος του κλασικού μπαλέτου, εντούτοις επρόκειτο για μία από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις χορού που έχουν παρουσιαστεί τελευταία στην Αθήνα.
Ο Κώστας Καρασαββίδης είναι υποψήφιος διδάκτωρ θεατρολογίας με επιστημονικές δημοσιεύσεις και συμμετοχή σε συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ασχολείται με την κριτική παραστάσεων και θεατρολογικών εκδόσεων
Σχόλια για αυτό το άρθρο