ΤΩΡΑ |
Η υποψήφια για Όσκαρ Celine Song (Περασμένες Ζωές-Past Lives) υπογράφει τη δεύτερη ταινία της, μια διαπεραστική ματιά στις μύχιες και ανεξιχνίαστες προσδοκίες μας για τον έρωτα. Η ταινία συγκεντρώνει ένα ακαταμάχητο σύνολο ηθοποιών με τους Dakota Johnson, Pedro Pascal και Chris Evans να ενσαρκώνουν ένα ερωτικό τρίγωνο με φόντο τη Νέα Υόρκη.
Πριν από μια δεκαετία, όταν η Celine Song πάσχιζε να καθιερωθεί ως θεατρική συγγραφέας, απέκτησε την καθοριστική εμπειρία κάθε καλλιτέχνη στη Νέα Υόρκη: την αναζήτηση μιας δουλειάς για τα προς το ζην. Ήταν πιο δύσκολο απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, και σύντομα βρέθηκε σε έναν εντελώς απρόσμενο ρόλο. Η Song
δεν κατάφερε να προσληφθεί ούτε ως barista, ούτε ως ταμίας, αλλά, χάρη σε μια πληροφορία που έφτασε στα αυτιά της σε ένα πάρτι, κατέληξε να ασχολείται με τις πιο προσωπικές επιθυμίες των ανθρώπων. Ξεκίνησε να δουλεύει ως προξενήτρα. Η δεύτερη ταινία της Song, μια διορατική και ευαίσθητη, διαπεραστική και ειλικρινής μελέτη των αντιφάσεων του σύγχρονου έρωτα και της κουλτούρας των ραντεβού,
είναι εμπνευσμένη από αυτήν την αποκαλυπτική εμπειρία της όταν βοηθούσε τους άλλους να βρουν τον ιδανικό σύντροφο.
Η Lucy (Dakota Johnson) -όπως κάποτε η ίδια η Song- είναι προξενήτρα με ευκατάστατη πελατεία, από διαχειριστές επενδυτικών κεφαλαίων μέχρι εύπορους επαγγελματίες. Σκοπός της είναι να τους ζευγαρώσει με άλλους ελίτ εργένηδες της πόλης. Αυτά που αναζητούν οι πελάτες της αποκαλύπτουν ορισμένες ενοχλητικές αλήθειες για το πώς φανταζόμαστε τις ερωτικές μας ζωές.
«Νιώθω ότι έμαθα περισσότερα μέσα σε εκείνους τους έξι μήνες για τους ανθρώπους απ’ ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη φάση της ζωής μου», λέει η Song. Οι πελάτες της αποκάλυπταν ανερυθρίαστα τις πιο μύχιες και συχνά παράλογες απαιτήσεις τους για το ποιος θα ήταν ο σωστός σύντροφος: μεγαλοεισοδηματίας, ψηλός και μια σειρά από άλλα κριτήρια που αποκάλυπταν τις υλιστικές τους εμμονές.
Όπως λέει το αφεντικό της Lucy στην αρχή της ταινίας, μια προξενήτρα έρχεται ακόμα πιο κοντά στους άλλους ακόμα και από τους ψυχοθεραπευτές τους. «Αυτά που δείχνει η ταινία βασίζονται σε αλήθειες που έμαθα, όπως ότι υπάρχει μια φαιδρή και σκοτεινή αντικειμενικοποίηση της ανθρώπινης φύσης και, κατά συνέπεια, μια απτή εμπορευματοποίηση των ανθρώπων, μέσα από αυτό που λέμε dating», επισημαίνει η
Song. «Κι όμως, υποτίθεται ότι όλο αυτό γίνεται στο όνομα της αγάπης».
Στη δουλειά της συναντούσε ανθρώπους που επιθυμούσαν απεγνωσμένα να βρουν το άλλο τους μισό και ταυτόχρονα ήταν εξαιρετικά ρηχοί ως προς το ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός. Η ιδέα της σχέσης παρουσιαζόταν με εντελώς εταιρικούς όρους. «Όλη η λογική ήταν να πάρεις όσο μεγαλύτερη αξία μπορείς στην αγορά, ένιωθα λες και δούλευα στο χρηματιστήριο», θυμάται η Song. «Και αυτό δεν θα
έπρεπε να έχει καμία σχέση με το ποιος θα σε συνοδεύσει ως τον θάνατο, αλλά ο
τρόπος που όλοι μιλούσαν για τον σύντροφό τους ήταν σαν να αγόραζαν αυτοκίνητο
ή σπίτι. Η διατύπωση ήταν ακριβώς η ίδια».
Η ίδια η Lucy, όταν φτάνει η στιγμή να επιλέξει ποιον θα παντρευτεί, προτιμά να βασιστεί στη συλλογιστική δουλειάς της αντί να εμπιστευτεί τα ρομαντικά ιδανικά περί αληθινής αγάπης. Ο σωστός άνδρας είναι προϊόν υπολογισμού μέσα από ένα σύστημα με κουτάκια που πρέπει να τσεκαριστούν και κυρίως με βάση το οικονομικό του εκτόπισμα. Η συγκεκριμένη μεθοδολογία την κάνει εξαιρετικά επιτυχημένη στο
επάγγελμά της.
Όταν γνωρίζει τον Harry (Pedro Pascal) στο γαμήλιο πάρτι δύο πελατών της, τους οποίους έχει ζευγαρώσει, καταλαβαίνει αμέσως ότι πρόκειται για έναν «μονόκερο». Είναι ψηλός, γοητευτικός, ευγενικός και πολύ, πολύ πλούσιος. Θα ήταν τέλειος για οποιαδήποτε από τις πελάτισσές της. Αλλά ο Harry ενδιαφέρεται για την ίδια τη Lucy. Το ρομαντικό κλίμα μεταξύ τους, μέσα στη χλιδή του γάμου, διακόπτεται από τον
John (Chris Evans), έναν άφραγκο ηθοποιό που βιοπορίζεται ως σερβιτόρος, ο οποίος έχει έναν τρόπο να γκρεμίζει τα σχολαστικά χτισμένα τείχη της Lucy. Από την πρώτη στιγμή γίνεται φανερό πως τους ενώνει κάτι βαθύ από το παρελθόν. Η Lucy είναι εκείνη που βοηθά τους άλλους να βρουν την αγάπη, αλλά ο John να είναι εκείνος που της έμαθε τι είναι αγάπη εξ αρχής.
Δεν πρόκειται για μια ιστορία με επίδοξους γαμπρούς, αλλά για μια διορατική ματιά στο πώς προσεγγίζουμε τον άνθρωπο με τον οποίο θα περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας. Πρόκειται για τη συνέχεια της ταινίας «Περασμένες Ζωές» (Past Lives), που ήταν υποψήφιο για Όσκαρ, και έρχεται να καθιερώσει τη Celine Song ως μια οξυδερκή δημιουργό που παρατηρεί τις βαθύτερες, ανεξιχνίαστες συγκρούσεις και
τα εύθραυστα συναισθήματα του σήμερα.
Παρόλο που η Song ήθελε να κάνει μια αυθεντική ταινία για τον σύγχρονο κόσμο των ραντεβού, οι κύριες αναφορές της ήταν πιο κλασικές. «Οι βασικές αναφορές μου ήταν οι βικτωριανές ρομαντικές ιστορίες», σημειώνει. «Αγγίζουν περισσότερο την πρακτική πλευρά της συντροφικότητας και του έρωτα απ’ ό,τι οι σύγχρονες ιστορίες, επειδή σχεδόν όλες οι βικτωριανές ρομαντικές ιστορίες ασχολούνται με τις
κοινωνικές τάξεις. Η φαντασίωση στην ταινία «Περηφάνια και Προκατάληψη» (Pride and Prejudice) είναι ότι ο έρωτας της ζωής σου είναι το ίδιο άτομο που θα λύσει όλα τα πρακτικά σου προβλήματα».
Η Lucy είναι αρκετά μυαλωμένη για να εντοπίζει αυτή τη φαντασίωση, ακόμα κι αν οι ίδιοι οι πελάτες της δεν μπορούν. Είναι και ένας από τους λόγους που είναι τόσο πετυχημένη στη δουλειά της. «Δεν κρίνει τους άλλους», λέει η Dakota Johnson για την ηρωίδα. «Απλώς θέλει να κάνει καλά τη δουλειά της και θέλει οι άνθρωποι να βρουν την αγάπη, αλλά η ίδια έχει αποκλείσει τον εαυτό της από αυτή την αναζήτηση».
«Της είναι ξεκάθαρο ότι ο έρωτας την μπερδεύει εντελώς, αλλά είναι εξαιρετική στην
ανάλυση των δεδομένων του dating», προσθέτει η Song. Η Lucy είναι κάποια που έχει θωρακιστεί πίσω από μια πανοπλία. «Έχει καταφέρει να φαίνεται πιο αξιόλογη απ’ όσο πιστεύει η ίδια ότι είναι», λέει η Song. «Είναι κάποια που πιστεύει ότι δεν έχει αξία, και παρουσιάζεται στον κόσμο ως η πιο πολύτιμη
εκδοχή του εαυτού της».
Με άλλα λόγια, απλώς ανταποκρίνεται στον κόσμο εκεί έξω, σε έναν κόσμο όπου ο έρωτας έχει υποδουλωθεί στη λογική και στη γλώσσα της αυτοβελτίωσης, «η οποία υποτίθεται ότι ήταν κάτι βουδιστικό», σημειώνει η Song. «Τη μετατρέψαμε σε κάτι εντελώς εταιρικό και τρομακτικό: πρέπει να επενδύσεις στο σώμα σου, στο μυαλό σου, να αυξήσεις την αξία σου. Η προσέγγισή μας στον έρωτα έχει ποτιστεί από αυτό
και είναι δύσκολο να ξεφύγεις».
Η ταινία πραγματεύεται την εξάντληση που νιώθουν οι σύγχρονοι εργένηδες και
εργένισσες εξαιτίας της αντικειμενικοποίησης του ρομαντισμού (ιδέες που ενισχύονται
από το ίδιο το ρομαντικό είδος, όπως επισημαίνει η Song), αλλά και το γεγονός ότι οι
ίδιοι οι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί σε ένα σύνολο ψυχρών δεδομένων.
«Αυτή η συνεχής απανθρωποποίηση δεν θα έπρεπε να έχει θέση στην κρεβατοκάμαρα
ή στο ραντεβού σου, αυτή η απανθρωποποίηση που βιώνουμε στη δουλειά ή στον
κόσμο, και τώρα την αναπαράγουμε και στην προσωπική μας ζωή», λέει η Song.
Αυτό οδηγεί σε μια καμπή μέσα στην ταινία, όταν η επιτυχημένη επαγγελματική πορεία
της Lucy ανακόπτεται από ένα τρομακτικό περιστατικό μεταξύ δύο πελατών της.
«Η αλήθεια είναι πως κάθε μορφή απανθρωποποίησης έχει βίαιο τέλος», λέει η Song.
«Κάτι θα έρθει στο τέλος. Δεν μπορείς να περάσεις μέσα από μια διαδικασία πλήρους
αντικειμενοποίησης χωρίς συνέπειες».
Η διαδρομή της ταινίας παρακολουθεί τον αγώνα της Lucy να απομακρυνθεί από
αυτή τη φιλοσοφία της απανθρωποποίησης, να συνειδητοποιήσει ότι «δεν είσαι
περιουσιακό στοιχείο, είσαι άνθρωπος», λέει η Song. «Αλλά είναι πραγματικά
δύσκολο να το φανταστείς όταν ολόκληρος ο κόσμος σού συμπεριφέρεται σαν να
είσαι περιουσιακό στοιχείο».
Αυτόν τον διαβρωτικό τρόπο σκέψης βλέπουμε καθαρά όταν η Lucy και ο Harry μιλούν
ανοιχτά για το τι μπορούν να προσφέρουν ο ένας στον άλλον, με όρους χρηματικής
αξίας και επένδυσης.
Η Lucy δεν βλέπει μεγάλη αξία στον εαυτό της, αλλά «τον βλέπει κι εκείνον σαν
επένδυση», λέει η Song. «Και μέσα από τα δικά της μάτια βλέπουμε όλα όσα είναι
εκείνος, ένας εξαιρετικά υψηλής αξίας άνθρωπος, ο “μονόκερος”». Έχει κάνει τα
πάντα σωστά και έχει φτάσει στα άκρα για να βελτιώσει τον εαυτό του. Όμως η
ταινία δεν χλευάζει τη ρηχότητά του και δεν τον παρουσιάζει σαν καρικατούρα, η
Lucy μάλιστα τον καταλαβαίνει απόλυτα.
«Ο Harry θέλει να είναι η πιο πολύτιμη εκδοχή του εαυτού του και έχει πολλά κοινά
με τη Lucy σ’ αυτό το σημείο», λέει η Song. «Είναι και οι δύο πολύ ξεκάθαροι για την
αξία τους, και πιστεύουν στη βελτίωσή της, γι’ αυτό και σέβονται τόσο ο ένας τον
άλλον».
Εξίσου καθοριστικό είναι το γεγονός ότι ο Harry προσφέρει ακριβώς αυτό που η Lucy
δηλώνει ότι θέλει: να παντρευτεί έναν εύπορο σύζυγο. Ο John, από την άλλη, είναι
ένας παντελώς άφραγκος ηθοποιός, δεν το βάζει κάτω και είναι αποφασισμένος να
κάνει καριέρα στο θέατρο.
«Είναι 37 ετών και αρνείται να ενηλικιωθεί», λέει ο Chris Evans. «Έχει συγκάτοικους,
ζει σαν φοιτητής και είναι συμφιλιωμένος με αυτό, τουλάχιστον έτσι δείχνει. Αλλά
την ίδια στιγμή είναι βαθιά ερωτευμένος με τη Lucy».
Στην κατάταξη του dating, «είναι κάτω από το μηδέν», λέει η Song. Κι όμως, παρά την
αμείλικτα υπολογιστική προσέγγιση της Lucy στο θέμα των σχέσεων, γνωρίζει καλά
ότι ο έρωτας είναι κάτι διαφορετικό.
Είναι κάτι ανεξήγητο, γιατί τη στιγμή που βλέπουμε τη Lucy, μια γυναίκα που
έχτισε μόνη της την επιτυχία της, να ξανασυναντά τον John, όλα αυτά μοιάζουν
να καταρρέουν. Ξαφνικά, αποκαλύπτεται μια βαθύτερη, πιο αυθεντική πλευρά
της. Βλέπουμε τη σύνδεση, την κοινή τους ιστορία, κάτι άπιαστο, πέρα από κάθε
υπολογιστική προσέγγιση.
«Δεν είμαι σίγουρος αν ο John έλκεται από τη Lucy ή η Lucy από τον John», λέει ο
Evans. «Είναι σαν εκείνους τους ανθρώπους στη ζωή που λειτουργούν σαν μαγνήτες,
δεν ξέρεις γιατί, αλλά είναι οι άνθρωποι με τους οποίους συγκρίνεις όλους τους
άλλους».
Για τη Song, όταν ήρθε η στιγμή να επιλέξει την πρωταγωνιστική της τριάδα, ήταν
σημαντικό να βρει ηθοποιούς που μπορούσαν να αποδώσουν αυτή τη φευγαλέα
αίσθηση του να αφήνεσαι, να ερωτεύεσαι παρά τις άμυνες και τις συνήθειες που
έχεις χτίσει.
«Το casting είναι σαν τον έρωτα», λέει η Song. Η σκηνοθέτιδα δεν γράφει ποτέ τους
χαρακτήρες της με συγκεκριμένους ηθοποιούς στο μυαλό: «Αυτοί οι χαρακτήρες
υπάρχουν μέσα στο μυαλό μου, και πάντα ψάχνω για την αδελφή ψυχή του χαρακτήρα
που δημιούργησα».
Το ένστικτο ήταν άμεσο όταν συναντήθηκε για πρώτη φορά με την Dakota Johnson.
«Συναντηθήκαμε και μου άρεσε ο τρόπος που ήταν ευάλωτη και αστεία και έξυπνη,
θυμάμαι ότι έφυγα και σκέφτηκα: αυτή είναι η Lucy», θυμάται η Song. Όταν η Johnson
διάβασε το σενάριο, τη γοήτευσε η αμφισημία της Lucy. «Με προσέλκυσε ο ρόλος
επειδή είναι σύνθετος», λέει η Johnson. «Η Lucy λειτουργεί με πολλές διαφορετικές
δυναμικές στην ταινία και έτσι υπάρχουν πολλές διαφορετικές πτυχές της. Είναι λίγο
διαφορετική με κάθε χαρακτήρα, σαν χαμαιλέοντας. Και μετά αναρωτιέσαι ποια είναι
η αληθινή. Αυτό είχε πολύ ενδιαφέρον».
Η Johnson είχε, σύμφωνα με τη Song, μια έμφυτη ευελιξία, μπορούσε να
μεταμορφώνεται ανάλογα, διακριτικά και αυθεντικά. «Μπορεί να είναι πολύ ψυχρή,
μπορεί να είναι πολύ τρυφερή. Μπορεί να είναι ευαίσθητη και ξαφνικά να σκληραίνει
σαν πέτρα», λέει η Song. «Μπορεί να γελάσει με πολλούς τρόπους. Μπορεί να
χαμογελάσει με σκληρότητα, αλλά και με αφέλεια».
Η Lucy, με άλλα λόγια, έχει μια ευάλωτη προσωπικότητα που καλύπτεται από ένα
προσωπείο για να εντυπωσιάζει έναν κόσμο που την παρατηρεί συνεχώς. Είναι
ένας τρόπος ύπαρξης που η Johnson διέκρινε και κατανόησε αμέσως. «Η Lucy είναι
πανέμορφη, αλλά και πολύ ευάλωτη εξαιτίας της αντικειμενικοποίησής της από τους
άλλους», λέει η Song. «Πιστεύω ότι η Dakota το καταλαβαίνει αυτό, γιατί είναι η ίδια
ένα δημόσιο πρόσωπο».
Το επόμενο βήμα ήταν να βρεθεί ο κατάλληλος John. «Χρειάζεται η χημεία μεταξύ
των ηθοποιών, ειδικά σε ό,τι αφορά την ιστορία τους», εξηγεί η Song. «Ήταν ζευγάρι
στο πανεπιστήμιο και στα 20 τους ήταν μαζί. Εκείνος συνέχισε ως ηθοποιός,
εκείνη προσπαθούσε να γίνει ηθοποιός αλλά τα παράτησε, και τότε άρχισαν να
διαφοροποιούνται οι αξίες τους. Δεν μπορούσαν πια να είναι μαζί».
Με τον John, η Song ήθελε κάποιον που να είναι ευαίσθητος από τη φύση του, αλλά
να κουβαλάει και ένα πείσμα, να επιμένει σε έναν δρόμο, ακόμα κι αν τον αφήνει
άφραγκο και κάπως κολλημένο.
«Για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα χρειάζεται ένα στοιχείο λίγο πρωτόγονο και
ακατέργαστο», λέει η Song. Ενώ η Lucy είναι ιδιαίτερα καλή στα «μαθηματικά»
των ραντεβού, ο John είναι «κακός στα μαθηματικά», αλλά η διαίσθησή του τού
υποδεικνύει πού στέκεται κάθε στιγμή.
Για τον Chris Evans, το ενδιαφέρον του για το πρότζεκτ ήταν άμεσο και ξεκάθαρο:
«Ήθελα να δουλέψω με τη Celine», λέει. Τον είχε γοητεύσει η ταινία «Περασμένες
Ζωές» (Past Lives), και στο σενάριο της ταινίας διέκρινε το ίδιο χαρακτηριστικό
αποτύπωμα της Song.
«Αυτό που κάνει τόσο καλά η Celine είναι ότι παίρνει σκηνές που φαίνονται απλές,
αλλά είναι βαθιές και σύνθετες», λέει ο Evans. «Στιγμές που ίσως έχουμε ξαναδεί σε
ρομαντικές ταινίες, έχει έναν τρόπο να τις κάνει να μοιάζουν όπως τις βιώνουμε στην
πραγματική ζωή: μοναδικές, προσωπικές, σημαντικές και περίπλοκες».
Αφού έγινε το casting του Evans ως John, η σκέψη της Song για το ποιος θα μπορούσε
να υποδυθεί τον Harry, τον άλλο άνδρα που διεκδικεί τη Lucy, ήταν η εξής: «Ποιος
μπορεί να κάνει τον Chris να φαίνεται σαν τον χαμένο της υπόθεσης;», θυμάται
γελώντας. «Ε, ο Pedro Pascal με αυτά τα ρούχα, μάλλον θα το καταφέρει».
Πράγματι, ο Pascal εμπνεύστηκε από εμβληματικούς και γοητευτικούς
κινηματογραφικούς ήρωες, σαν καλούπια για τον Harry. «Σκέφτηκα πολύ τον Harrison
Ford στην ταινία «Εργαζόμενο Κορίτσι» (Working Girl), τον George Clooney των
τελευταίων 30 χρόνων, ακόμα και τον Cary Grant», θυμάται ο Pascal.
Αυτό που γοήτευσε ιδιαίτερα τη Song, όμως, ήταν η έμφυτη γλυκύτητα του Pascal,
που εξισορροπεί την κομψότητα και το σχολαστικό χτισμένο προσωπείο του Harry.
«Ήταν πολύ σημαντικό ο Harry να μην είναι ο κακός, ούτε κάποιος αστείος», λέει.
«Χρειαζόμουν κάποιον που να είναι συμπαθής. Γιατί αν ο Mr. Perfect είναι όντως
τέλειος, η αλήθεια είναι πως θα τον αντιπαθήσουμε. Αλλά ο Pedro υποδύεται αυτόν
τον χαρακτήρα με τόση ευαλωτότητα, που δεν μπορείς παρά να τον αγαπήσεις. Είναι
σαν ανοιχτή πληγή».
Η Celine Song δημιούργησε την ταινία για όσους νιώθουν την ανάγκη να αντικρύσουν
τον έρωτα και το dating όπως είναι πραγματικά, δηλαδή, για όλους. Ένα πράγμα ήταν
πάντα σταθερό στην εμπειρία της Song όταν μιλάει με οποιονδήποτε: «Ανεξαρτήτως
του ποιος είσαι, πού βρίσκεσαι, πόσο χρονών είσαι, αν πω ότι κάποτε ήμουν προξενήτρα,
τα μάτια όλων λάμπουν», λέει η Song. «Ο έρωτας και τα ραντεβού είναι μυστήριο για
όλους. Και το πρώτο πράγμα που λένε είναι: βοήθησέ με. Μπορείς να βοηθήσεις έναν
φίλο μου;».
Όχι πολύ μετά από ένα περιστατικό με έναν από τους πελάτες της, η Lucy δείχνει φανερά
ταραγμένη. Ο John το αντιλαμβάνεται και της λέει να μην ανησυχεί. «Είναι απλώς
dating», της λέει. «Δεν είναι και τόσο σοβαρό». Η Lucy, όμως, νιώθει προσβεβλημένη
από την υποτίμηση. «Απλώς κοριτσίστικες ανοησίες, έτσι;»
«Μιλάμε για τον έρωτα και τα ραντεβού με διακριτικούς τρόπους που τους θεωρούμε
αθώους», λέει η Song. Σημειώνει πως αντιμετωπίζουμε όλο το είδος των ρομαντικών
ταινιών ως ελαφρύ και επιφανειακό. «Δεν το λέμε αυτό για μια αιματοβαμμένη πολεμική
ταινία ή για την πορνογραφία. Οπότε γιατί αντιμετωπίζουμε τις ρομαντικές ταινίες σαν
να μην ανήκουν στα “σοβαρά” είδη;».
Κι όμως, αυτές οι ταινίες είναι που επηρεάζουν βαθιά πανανθρώπινες αλήθειες και
εμπειρίες. «Κάτι που έμαθα μέσα από τη δουλειά ως προξενήτρα είναι το πόσο βαθιά
έχει διαφθείρει την ψυχή και το μυαλό μας ο τρόπος που παρουσιάζεται ο έρωτας», λέει
η Song. «Διαμορφώνει απόλυτα το τι πιστεύεις για τον εαυτό σου, για το ποιος πρέπει
να είναι ο σύντροφός σου, και τι είδους ερωτική ζωή αξίζεις».
Η ταινία προέκυψε από την επιθυμία της Song να χειριστεί με ειλικρίνεια αυτά τα ιδανικά.
Γιατί αν ο έρωτας είναι πράγματι η τελευταία μας θρησκεία, τότε δεν θα έπρεπε να
μιλάμε γι’ αυτόν με απόλυτη ειλικρίνεια;
Αν η ταινία της Song κρατά έναν καθρέφτη απέναντι στον εαυτό μας και στα κλισέ του
ρομαντικού είδους, ποτέ δεν φτάνει στο σημείο να παρουσιάσει τον έρωτα ως μια κενή
επιδίωξη.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε η Song , που ως δημιουργός είχε καθίσει στην πρώτη σειρά
απέναντι στις πιο άβολες επιθυμίες και απαιτήσεις των ανθρώπων γύρω από την αγάπη,
να πιστεύει κάτι τέτοιο;
«Ίσως αυτό είναι όλο: το γεγονός ότι το ξέρω», λέει. «Το πιστεύω επειδή το ξέρω και το
έχω ζήσει. Και ακόμα κι αν ο έρωτάς μου για κάποιον τελειώσει, θα ξέρω ότι η αγάπη
είναι υπαρκτή. Υπάρχει, οπότε πώς να μην πιστεύω στον έρωτα;».
ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΜΕ;
Σκηνοθεσία:
Celine Song
Καστ:
Dakota Johnson, Chris Evans, Pedro Pascal, Zoë Winters, Marin Ireland, Dasha Nekrasova, Emmy Wheeler
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Shabier Kirchner
Σκηνογραφία: Anthony Gasparro
Μοντάζ: Keith Frasse
Κοστούμια: Katina Danabassis
Μουσική: Daniel Pemberton
7 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗ FEELGOOD
Σχόλια για αυτό το άρθρο