Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος ή ΤΑΖ, ήταν ένα πανέξυπνο παιδί, ένα πνεύμα ανήσυχο, που έγραφε σε εφημερίδες, περιοδικά και sites για τον κινηματογράφο, το θέατρο, τα κοσμικά και ό,τι άλλο έπεφτε στην αντίληψή του. Από το 2014 έγραφε εδώ, στο Cosmopoliti. Τα κείμενά του ήταν πάντα εύστοχα και ανατρεπτικά. Στη σύντομη ζωή του δεν άκουσε κανέναν, ακολούθησε πάντα τον προσωπικό του δαίμονα, τον “δαίμονα εαυτού”. Αυτός στάθηκε ο Θεός του αλλά και ο διάβολος του…
“Μικρός ήθελε να γίνει καραγκιοζοπαίχτης και πορνοστάρ. Αγαπημένη του ταινία είναι η “Υπολοχαγός Νατάσσα” γιατί πάντα κλαίει εκεί που η Αλίκη βρίσκει το παιδί της και ξεμουγκεύει. Στα σινεμά τον έβαζαν πάντα τζάμπα γιατί χάζευε με τις ώρες τις φωτογραφίες απ΄έξω και τον λυπόντουσαν σαν φτωχό. Τότε αποφάσισε ότι η ζωή είναι σινεμά. Από τα media πέρασε τυχαία μια μέρα σαν ντελιβεράς με καφέδες, αλλά τον έκαναν συντάκτη για λόγους που σύντομα θα διδάσκονται ως παράδειγμα προς αποφυγήν σε όλα τα πανεπιστημιακά τμήματα των media.” Αυτό είναι το βιογραφικό που έχει γράψει ο ίδιος και μας δείχνει πολλά στοιχεία από τον χαρακτήρα του.
Σε ένα άλλο κείμενο σχετικό με την ομοφυλοφιλία του σημειώνει: “Είμαι ο ΤΑΖ και μολονότι δεν με λες ακριβώς χαρούμενο άνθρωπο, θα διεκδικώ το δικαίωμα στη χαρά όποιου την έχει στερηθεί. Ακόμα και με μπουνιές. Απελευθέρωσα από μέσα μου μια φορτωμένη από τους άλλους ντροπή. Οχι για αυτοπροβολή, από τη στιγμή που γνωρίζω και δεν με αφορά όμως καθόλου το όποιο προσωπικό ή επαγγελματικό κόστος μπορεί να πληρώσω. Μου αρκεί να κοιμάμαι ήρεμα και να κάνω σεξ χαμογελώντας. Το έκανα για τη ζωή των άλλων που για μένα είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη δική μου. Των ομοίων μου και φοβισμένων. Δεν ζεις αν δεν αντιμετωπίζεις το κόστος της αλήθειας σου. Κι αν δεν την χρησιμοποιείς για να βοηθήσεις τους άλλους, τότε απλά έρπεις. Και αλήθεια δεν είχες ποτέ”.
Κάποια στιγμή ανακαλύπτει πως είναι θετικός στον HIV. To ανακοινώνει δημοσίως μετά από χρόνια: “Είμαι φορέας του HIV εδώ και 11 χρόνια. Το έμαθα μια μέρα μετά τα γενέθλιά μου, με την μάνα μου να περιμένει απ΄έξω από το ιατρείο. Και την νοσοκόμα να δίνει τις εξετάσεις σε όλους τους ασθενείς, κρατώντας δυο-τρεις από μας. Εντάξει, το ψιλιάστηκα από την πρώτη στιγμή. Της λέω “Μαντάμ, αφού ξέρετε αυτό που ξέρω, δεν το τελειώνουμε; Σας υπόσχομαι πως δεν θα πηδήξω από το μπαλκόνι.” Απ΄έξω με περιμένει η μάνα. Της λέω “Μάλλον έχουμε πρόβλημα”. Μου απαντάει η μάνα “Το μόνο πρόβλημα που έχουμε είναι ότι έχεις χεστεί από το φόβο σου!”
Την επομένη και τις άλλες μέρες συνέχιζα να δουλεύω σαν τρελός. Κάποια βράδια έπεφτα στο πάτωμα σπαράζοντας από το κλάμα. Δεν επέτρεψα όμως ούτε μια στιγμή στον HIV όπως και σε ότι άλλο να με αποσπάσει από τους στόχους μου.”
Δυστυχώς, ο κορωνοϊός επιβάρυνε την κατάσταση της υγείας του και τον καθήλωσε για βδομάδες στην εντατική. Μέχρι το τέλος έγραφε ασταμάτητα, είτε επαγγελματικά είτε στα δικά του social media: “Κλαίω συχνά. Το κλάμα για μένα λειτουργεί όπως το ζεϊμπέκικο. Χτυπάς το πάτωμα για να απογειωθείς σαν αετός. Δεν είμαι η φιλάνθρωπη μαντάμ με το τσάι και τα μπισκοτάκια για να λέω τα αυτονόητα που είναι η ζωή και η ελπίδα. Απλά λέω “πέτα!” χορεύοντας στον ουρανό που σου ανήκει όλος και που οφείλεις να εξερευνήσεις τη μυσταγωγία του”…
Σχόλια για αυτό το άρθρο