Ταράχτηκε συθέμελα η γαστρονομία στο άκουσμα ότι κλείνει το Νoma. Ότι δηλαδή τώρα σας άρεσε όλο αυτό το πανηγύρι θέλετε να μου πείτε.
Παιδιά κάπου ένα φρένο. Πόσο λάδι τρούφας και χώμα παντζαριού; Προσωπικά μου έλειψαν οι καθαρές γεύσεις. Κατάντησε κουραστικό το γεγονός κάθε τρεις και λίγο να ξεφυτρώνει ένα σούπερ ουάου wannabe fine dining εστιατόριο που έχει καβαλήσει την γεύση του κρέατος, το δίχως όριο λάδι τρούφας. Κατάντησε η χωριάτικη να γίνει αποδομημένη πανδαισία τομάτας με έλαιο τάδε και κρεμμύδι δείνα. Δεν είπαμε εντάξει να τα δοκιμάσουμε όλα αλλά κάπου στοπ. Μετρημένα πλέον στα δάχτυλα του ενός χεριού τα εστιατόρια που μπορώ να βρω καθαρές γεύσεις. Όταν τρώω κρέας θέλω να τρώω κρέας και όταν τρώω χωριάτικη θέλω να τρώω χωριάτικη. Δηλαδή ο μέσος Έλληνας μεγάλωσε με λάδι τρούφας και χώμα χαρουπιού αντί για ψωμί στο σπίτι του.
Και έρχεται το Νoma και φτάνει στο σημείο να λέει πως δεν είναι βιώσιμο όλο αυτό το project. Και πώς να είναι δηλαδή. Οκ, πας μια φορά το δοκιμάζεις, δεν νομίζω ότι πας και δεύτερη, εκτός και αν μαζοχίζεσαι και θες να σκορπάς τα χρήματα σαν μαρουλόφυλλα. Ναι, να το πληρώσεις γιατί κάποιος αφιέρωσε χρόνο να σου κάνει γαρύφαλλα και παπαρούνες στην μπουκιά σου, αλλά ρε φίλε θέλουμε φαγητό και ο κόσμος πλέον προς τα εκεί βαδίζει. Ίσως να ήταν και ένα ταρακούνημα όλο αυτό με τον κόβιντ. Ταρακουνηθήκαμε και είδαμε ξεκάθαρα κάποια πράγματα και έφυγαν από μπροστά μας οι πεταλούδες και το σύννεφο που ζούσαμε.
Σχόλια για αυτό το άρθρο