Έγραψε τραγούδια: Oυσίες κι οινοπνεύματα, Τα παιδιά της επαρχίας, Σε λίγο θα σβήσουν τα φώτα, Ματάκια μου επικίνδυνα, Η Πανεπιστημίου. Ήταν καταπληκτικός ενορχηστρωτής, ιδανικός συνεργάτης, ήρεμος, φιλικός. Και άφησε ένα πολύτιμο αρχείο για το οποίο η ΕΡΤ θα έπρεπε να ενδιαφερθεί και να το αξιοποιήσει.
Κανείς δεν ήξερε την ηλικία του! Επειδή είχε από μικρός άσπρα μαλλιά, όλοι πιστεύαμε ότι ήταν ένα παιδί, που από μια παραξενιά της φύσης, άσπρισαν τα μαλλιά του. Στεκόταν πάνω στην πίστα της Μέδουσας, κάθε χρονιά ίδιος, κάθε χρονιά με ένα μικρό χαμόγελο, όχι μόνο για να διευθύνει την ορχήστρα αλλά και να θυμίζει στον Γιώργο Μαρίνο τα κείμενά του! Επειδή από τις αλλεπάλληλες πρόβες, είχε μάθει αναγκαστικά όλες τις πρόζες, όταν ο Μαρίνος ξέχναγε τα λόγια του, γύριζε προς το μέρος του: “Ας ρωτήσουμε το άγαλμα του Τουταγχαμόν. Τι λέω παρακάτω μωρή;” Ο Δανίκας γελούσε και του έλεγε δυνατά την ατάκα του. Ο Μαρίνος τη θυμόταν και τον σταμάταγε: “Σταμάτα, το θυμήθηκα, δεν θα μου κλέψεις την παράσταση εσύ!”
Στην πρώτη μου συνεργασία με τον Μαρίνο, ανέλαβα να κάνω την προσαρμογή του Walk on the wild side στα ελληνικά. Οταν πήγα τους στίχους, ο Μαρίνος έγινε έξαλλος. “Τι μαλακίες είναι αυτές αγόρι μου; Ξέρεις τι κάνω εγώ με τέτοιους στίχους; Τους σκίζω και τους πετάω στον κάλαθο των αχρήστων!” Και πιάνει το χαρτί, το κάνει κομφετί και το πετάει στο καλάθι. Ευτυχώς που ήταν ο Δανίκας μπροστά και με έπιασε από τους ώμους, “Μήπως να δοκίμαζες ξανά, από άλλη οπτική;” μου λέει ευγενικά. “Αστο Νίκο, δεν θα το πω το τραγούδι, θα το βγάλω από το πρόγραμμα!” ούρλιαζε από μέσα ο Μαρίνος. Εφυγα, έκατσα και το ξαναδούλεψα, το πήγα πρώτα στον Δανίκα, να δούμε αν πατάει στα μέτρα κι όταν μετά το δείξαμε στο Γιώργο. Μας αγκάλιασε και μας φίλαγε και τους δυο γεμάτος ενθουσιασμό.
Ήταν για πολλά χρόνια μαέστρος στη Μέδουσα. Είχε φοβερό ταλέντο στην ενορχήστρωση, μπορούσε να κάνει διασκευές από το “Είναι γάτα, είναι γάτα, ο κοντός με τη γραβάτα” μέχρι το “Cats“. Ακούραστος, υπομονετικός, έβρισκε πάντα λύσεις για να ικανοποιήσει τον απαιτητικό σταρ. Ο Νίκος Δανίκας ήταν φίλος μου. Τα τελευταία χρόνια με έπαιρνε τηλέφωνο και μιλούσαμε με τις ώρες. Τον απασχολούσε η αξιοποίηση του αρχείου του. Ένας θησαυρός διάσπαρτος σε μπομπίνες, κασέτες, ταινίες, με πρόβες, παραστάσεις, δοκιμαστικά, ζωντανές ηχογραφήσεις. Ήθελε να ψηφιοποιήσει όλο αυτό το υλικό, να το διασώσει, αλλά δεν ήξερε πως. Σχεδίαζα να τον φέρω σε επαφή με το αρχείο της ΕΡΤ αλλά ήρθανε χρόνοι δίσεκτοι και μήνες οργισμένοι, έπεσε το θανατικό και χτες ένας κοινός μας φίλος με πληροφόρησε πως ο Ντάνι, όπως τον λέγαμε, έφυγε από κοντά μας. Λυπήθηκα πολύ και θυμήθηκα την επιθυμία του να αξιοποιηθεί το αρχείο του. Μήπως θα μπορούσαν η Μαρία η γυναίκα του και ο γιός του Κωνσταντίνος, στους οποίους εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια, σε συνεργασία με την ΕΡΤ ή με κάποιο άλλο φορέα, να κάνουν κάτι για να σωθεί αυτός ηχητικός θησαυρός;
Σχόλια για αυτό το άρθρο