Τζένη Καρέζη: “Το κοινό επιλέγει τους εκλεκτούς του”

Ιούλιος 1992. Τα ωραιότερα μάτια του ελληνικού κινηματογράφου έκλεισαν για πάντα. Η Τζένη Καρέζη όμως είναι συνεχώς παρούσα με τις ταινίες της και με την αγάπη που δείχνει ο κόσμος που την αγάπησε, τη θαύμασε και συνεχίζει να τη θαυμάζει.

Μία συνέντευξη της Τζένης σήμερα, θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Θα μας μιλούσε για πράγματα καθημερινά, για το θέατρο, τη μεγάλη της αγάπη, και για τις δύο μεγάλες αγάπες της ζωής της, τον Κώστα και τον Κωνσταντίνο Καζάκο. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει. ‘H μήπως μπορεί; Στα 37 χρόνια που η Τζένη κυριαρχούσε στη σκηνή, έδωσε πολλές σημαντικές συνεντεύξεις και μίλησε για όλα. Μία συρραφή κομματιών από αυτές τις συνεντεύξεις με διαχρονικό ενδιαφέρον, σας παρουσιάζουμε σήμερα. Σε χρόνο ενεστώτα, σαν η Τζένη να είναι παρούσα απέναντί μου και να απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις. Η Τζένη Καρέζη λοιπόν, μιλάει για όλα!

-Το αληθινό σου όνομα είναι Ευγενία Καρπούζη. Πού γεννήθηκες και πώς ξεκίνησες; Είναι πράγματα που τα έχεις ξαναπεί βέβαια…

Σίγουρα, τα’ χω πει κι άλλες φορές. Όμως κοίταξε… κάθε φορά είναι κάτι διαφορετικό. Μπορεί να είναι μια διαφορετική «κατάθεση» ή να παίρνει μια άλλη διάσταση. Κι έπειτα, δεν μπορούμε να απαιτούμε από τους αναγνώστες, να ξέρουν το καθετί για μας ή να το θυμούνται. Γεννήθηκα, λοιπόν, στην Αθήνα. Και οι γονείς μου είχαν γεννηθεί εδώ. Όμως κατάγονταν ο πατέρας μου απ’ το Μεσολόγγι και η μαμά από το Αίγιο. Και μεγάλωσα μέχρι τα δεκαπέντε μου στη Θεσσαλονίκη. Οι γονείς μου ήταν εκπαιδευτικοί. Ο πατέρας γυμνασιάρχης, η μητέρα δασκάλα.

-Ποιο ήταν το περιστατικό που σ’ έκανε να διαλέξεις οριστικά το δρόμο του θεάτρου;

Δεν το ξέρω. Από τριών ετών είχα συνείδηση θεατρίνας. Φορούσα σεντόνια και ρούχα της μητέρας μου κι έπαιζα ώρες μπροστά στον καθρέφτη. Αργότερα, στη Θεσσαλονίκη, στις καλόγριες όπου πήγαινα σχολείο, είχα πείσει κι άλλα παιδιά να κάνουμε μια θεατρική ομάδα. Αυτή ήταν μάλιστα και η πρώτη μου θιασαρχική απόπειρα. Η ομάδα ήταν γνωστή ως ο «θίασος της Τζένης».

-Ήσουν μοναχικό παιδί;

Όχι. Ήμουν ζωηρή και φιλόδοξη. Γι’ αυτό και ήμουν πάρα πολύ καλή μαθήτρια.

-Μήπως ήταν και η φιλοδοξία μια απ’ τις αφορμές, που σ’ έκαναν να διαλέξεις ως επάγγελμα, το θέατρο;

Όχι. Αυτό ήταν μια παλαιότερη απόφαση. Απόφαση, δική μου φυσικά, γιατί ώσπου να πείσω τους γονείς μου να επιτρέψουν την εγγραφή μου στη δραματική σχολή, χρειάστηκε, ούτε λίγο ούτε πολύ, μια απεργία πείνας… εννέα ημερών. Η φιλοδοξία στο θέατρο, γεννήθηκε μετά.

-Λένε πως εσύ «γεννήθηκες» ηθοποιός.

Ναι, είναι αλήθεια! Εγώ «ένιωθα» ηθοποιός από τότε που ένιωσα τον εαυτό μου. Και φυσικά αυτή η έφεσή μου εκδηλώθηκε πολύ έντονα στο σχολείο. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια. Είχα τη φιλοδοξία της πρωτιάς. Διάβαζα πολύ. Αλλά παράλληλα, έλεγα ποιήματα, οργάνωνα σχολικές παραστάσεις, και φυσικά, πρωταγωνιστούσα. Όταν όμως τέλειωσα με σούπερ άριστα το σχολείο κι έφτασε η στιγμή να πάρει σάρκα και οστά το όνειρό μου, τότε αντιμετώπισα την ανυποχώρητη αντίδραση του πατέρα μου. Ήταν ένας άνθρωπος συντηρητικός. Από τους παλιούς εκπαιδευτικούς, τους πολύ αυστηρούς. Γι’ αυτόν, το να βγει η μοναχοκόρη του στο θέατρο ήταν κάτι τρομερό. Όμως εγώ ήμουν αποφασισμένη να διεκδικήσω τη ζωή μου. ΄Η θα έκανα αυτό ή δεν ήθελα τίποτε άλλο. Εκείνος επέμενε να δώσω εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Εγώ επέμενα για τη δραματική σχολή. Πάλεψα, έκανα απεργία πείνας. Έτσι έδωσα στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και από τότε, τα πράγματα κύλησαν μόνα τους.

-Ο πατέρας σου υποχώρησε, συμβιβάστηκε;

Όχι! Δεν το δέχτηκε ποτέ απόλυτα. Ακόμα κι όταν άρχισα να έχω επιτυχίες κι όταν έκανα ένα όνομα, ας πούμε διάσημο. Αυτός επέμενε στην άρνησή του. Άλλωστε στο μεταξύ οι γονείς μου χώρισαν. Για πολλά χρόνια έζησαν μαζί για μένα. Ήταν λάθος. Αυτό το πιστεύω για όλες τις περιπτώσεις που οι γονείς συνεχίζουν να είναι μαζί «επειδή έχουν παιδιά». Η έλλειψη αγάπης και επικοινωνίας ανάμεσά τους βαραίνει πάνω από όλα τα παιδιά. Το λέω μέσα από τη δική μου πείρα.

-Η μητέρα σου; Αυτή μπόρεσε να σε καταλάβει;

Α, ναι! Η μητέρα μου με κατάλαβε εκπληκτικά. Με καταλάβαινε από πάντα. Ήμουν πολύ τυχερή που είχα αυτή τη μάνα. Ακούμπησα. Όσο για τον πατέρα μου, νομίζω πως πήρα από αυτόν το δυναμισμό του. Ναι, είχε μια έντιμη δύναμη, που τον κρατούσε σταθερό στις θέσεις του. Όπως κι εγώ είμαι σταθερή. Όμως εκείνος είχε και σκληράδα ενώ εγώ δεν έχω καθόλου. Εγώ είμαι στο βάθος τρυφερή και ευαίσθητη.

Παρ’ όλες τις αντιρρήσεις του πατέρα πήγα στη σχολή. Και στάθηκα πολύ τυχερή. Πριν το καταλάβω καλά καλά έγινα πρωταγωνίστρια. Πρωτόπαιξα με τη Μελίνα Μερκούρη και το Βασίλη Διαμαντόπουλο το ρόλο της κόρης της Ωραίας Ελένης. Ύστερα έπαιξα με την Παξινού και τον Μινωτή. Όλα ήρθαν έτσι, απλά. Με είδαν στις εξετάσεις, με «εντόπισαν» που λέμε, χρειάζονταν μια νέα κοπέλα, ένα καινούργιο πρόσωπο και με πήραν αμέσως. Μετά πήγα στο Εθνικό και με βούτηξε ο κινηματογράφος. Δεν ένιωσα ποτέ την ταλαιπωρία των ηθοποιών που ψάχνουν και περιμένουν. Άλλωστε αν έχεις πραγματικά ταλέντο θα «περάσεις», θα αναγνωριστείς. Και πρέπει να σου πω ότι τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα τότε, που όλοι κι όλοι οι θίασοι ήταν τέσσερις – πέντε. Τώρα που είναι εβδομήντα, χρειαζόμαστε ηθοποιούς. Κι ένα παιδί με ταλέντο θα «ανακαλυφθεί» οπωσδήποτε.

-Δεν δέχεσαι δηλαδή πως χρειάζονται κάποιες γνωριμίες, κάποια προώθηση, κάποιοι «προστάτες»;

Όλα αυτά είναι ανοησίες! Βέβαια, τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν παντού. Όχι μόνο στο θέατρο. Αλλά δεν επιβιώνουν. Γιατί το θέατρο είναι κρησάρα και καθρέφτης. Δεν σηκώνει φιλανθρωπίες. Αν δεν αξίζεις θα σε πετάξει έξω. Το κοινό επιλέγει τους εκλεκτούς του. Είμαστε εκλεγμένοι, όχι δοτοί, ούτε καν επικρατείας!

– Έχεις μετανιώσει για τις ελληνικές ταινίες που έπαιξες;

Καθόλου. Ο ελληνικός κινηματογράφος μου έχει προσφέρει πολλά. Μια πλατιά φήμη, την αγάπη του κοινού και την οικονομική άνεση. Φυσικά, πριν παίξω στον κινηματογράφο, είχα δοκιμαστεί στο θέατρο. Έπαιξα σε έργα αξιώσεων. Η κινηματογραφική μου καριέρα ξεκίνησε με τον πόθο, η τόσο καλή αρχή που έκανα στο θέατρο, να συνεχιστεί και στην οθόνη. Δυστυχώς όμως τα όνειρά μου δεν πραγματοποιήθηκαν. Αναγκάστηκα να προσαρμοστώ στις συνθήκες του κινηματογράφου, που δεν είναι καθόλου ίδιες μ ΄αυτές του θεάτρου. Τουλάχιστον στην ποιότητα των έργων. Πολλές φορές στο σινεμά κάνουμε προχειρότητες για τις οποίες δεν είμαστε καθόλου ικανοποιημένοι.

– Σου ταίριαζαν οι ρόλοι που είχες στο σινεμά;

Mισώ την τυποποίηση του ηθοποιού. Νομίζω ότι είναι το χειρότερο ελάττωμα σ΄έναν ηθοποιό. Δεν παραδέχομαι ότι ένας ηθοποιός έχει δικαίωμα να περιορίζεται σε ένα μόνο είδος. Να παίζει τους νέους όταν είναι νέος ναι, αλλά όλους τους ρόλους νέων. Από την κωμωδία ως το δράμα. Και καλούς και κακούς. Αυτό θα πει ηθοποιός. Όχι να βρεις ένα καλούπι που να σου ταιριάζει και να τα σερβίρεις όλα στο ίδιο. Βέβαια, όταν δεν παίζει κανείς διαρκώς τους ίδιους ρόλους, θα είναι στον ένα καλύτερος και στον άλλο λιγότερο καλός. Αλλά έτσι διχάζονται οι γνώμες, σ΄άλλους αρέσει και σ ΄άλλους δεν αρέσει, και γίνεται συζήτηση. Ο καλλιτέχνης πρέπει να ανανεώνεται, να δημιουργεί, για να μην τον βαρεθούν.

 

-Ποια ηρωίδα ονειρεύεσαι να ενσαρκώσεις στη σκηνή;

Την Αγία Ιωάννα, αυτή θα ήθελα να παίξω.

-Και η τηλεόραση Τζένη;

Η τηλεόραση… Τη δεχτήκαμε με χαρά εγώ κι ο Κώστας. Ήταν ένα ωραίο μέσον για να πλησιάσουμε τον κόσμο μέσα στο σπίτι του. Όμως μετά τις πρώτες προσπάθειες απογοητευτήκαμε. Τώρα, με λύπη βλέπουμε πως το παιχνίδι έχει χαθεί. Οπωσδήποτε, αφού μου ζητάς μια κατάθεση με ειλικρίνεια θα σου πω τούτο: Το θέατρο είναι κάτι αφάνταστα σημαντικό για μένα. Τον κινηματογράφο ποτέ δεν τον αγάπησα πολύ. Η τηλεόραση, σου το είπα, με απογοήτευσε.

-Τότε και οι σταθμοί της καριέρας σου βρίσκονται κατά τη γνώμη σου στο θέατρο;

Οπωσδήποτε ναι. Και θα σου πω ποιους θεωρώ «σταθμούς» σ’ αυτή την πορεία: Πρώτα απ’ όλα το ξεκίνημά μου, που ήταν εξαίσιο. Δεν είναι λίγο να είσαι παιδί και να παίζεις δίπλα στον Μινωτή και στην Παξινού! Μετά ήρθε το «Τσίρκο». Αυτό θα το σκέφτομαι κι όταν πεθάνω. Ξέρεις, ήταν μέσα στη χούντα. Και δεν ήταν θέμα ερμηνείας, ήταν πολιτικό γεγονός. Ζήσαμε τότε στιγμές, που δεν τις έχουν ζήσει πολλοί ηθοποιοί. Ήταν ένα μεθύσι, με δύο χιλιάδες ανθρώπους κάθε μέρα, με τον Ξυλούρη σαν Αρχάγγελο. Ήταν το 1973, μετά τα γεγονότα της Νομικής. Έπειτα, μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, μας έπιασαν εμένα και τον Κώστα. Μείναμε ένα μήνα στην ΕΣΑ. Ήταν πολύ δύσκολες εκείνες οι μέρες. Όμως όταν βγήκαμε, χιλιάδες άνθρωποι μας περίμεναν, αψηφούσαν τους ΕΣΑτζήδες, ήθελαν να δουν την παράστασή μας. Ο κόσμος μας αγκάλιασε. Ήταν κάτι συγκλονιστικό. Ναι, θα το θυμάμαι όταν θα πεθάνω!

-Πότε και πώς άρχισε η σχέση σου με τον Κώστα Καζάκο;

Ιανουάριος του 1967, στα γυρίσματα της ταινίας Κοντσέρτο για πολυβόλα. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο άνθρωπος που χρειαζόμουν στη ζωή. Κεραυνοβόλος έρωτας!

-Ποια ήταν τα ιδιαίτερα στοιχεία που σ΄εντυπωσίασαν;

Είχε μια ωριμότητα και μια σιγουριά ασυνήθιστη στον κόσμο του θεάτρου, που την μετέδιδε. Ήταν ήρεμος κι ευγενικός, κι απέφευγε τα σχόλια. Έτσι δημιουργήθηκε μια σχέση πάνω στην εκτίμηση και στο σεβασμό. Έπειτα εκείνος, είναι πιο έξυπνος, πιο μορφωμένος, πιο ώριμος από μένα. Νομίζω πως έτσι θέλει η κάθε γυναίκα τον άντρα για να αγκιστρωθεί και να νιώσει ασφάλεια. Τι κρίμα να μην έχουμε συναντηθεί νωρίτερα.

-Μιλάς σαν να είσαστε από πάντα μαζί.

Μα είναι έτσι! Έτσι αισθάνομαι. Έτσι πιστεύω. Εγώ άρχισα να υπάρχω αληθινά από τη στιγμή που γνώρισα τον Καζάκο. Και είπα: «Αυτός είναι!» Από κείνη τη στιγμή όλα τα «πριν» είναι σαν να μην υπήρχαν. Σαν να τα έζησε μια άλλη. Ως τότε εκτός από την καριέρα μου, η ζωή μου κυλούσε από δίπλα. Από τη στιγμή που συνάντησα τον Κώστα άρχισε να μ’ ενδιαφέρει και η ζωή μου.

-Από τι εξαρτάται η αρμονία σ΄ένα ζευγάρι;

Πέρα από τον έρωτα, που είναι το θεμέλιο ενός δεσμού, εξαρτάται από τον αμοιβαίο σεβασμό και θαυμασμό. Προπάντων όμως από το να κάνουν οι δυο τους ωραία παρέα. Τίποτα ωραιότερο δεν υπάρχει σε ένα ζευγάρι από τα τετ – α – τετ που διαρκούν ώρες, χωρίς αυτοί οι δύο άνθρωποι να βαριούνται, αλλά να νιώθουν γαλήνη κι ευτυχία.

-Τι σκέφτεσαι για τον πρώτο γάμο του Κώστα;

Ο πρώτος γάμος του Κώστα δεν με πειράζει καθόλου. Οπωσδήποτε, πολύ θα ήθελα να είχαμε γνωριστεί νωρίτερα.

-Και ο δικός σου πρώτος γάμος;

Είναι πια μια μακρινή, πολύ μακρινή ιστορία.

-Δεν σε ενώνει τίποτα με εκείνον τον άνθρωπο; Ψυχικά πώς είσαι τοποθετημένη απέναντί του;

Δεν αισθάνομαι γι΄αυτόν παρά φιλία. Μια απλή φιλία.

-Ποια η γνώμη σου για το διαζύγιο;

Πολλές φορές είναι πιο ηθικός θεσμός από το γάμο

-Τι είναι για σένα ο έρωτας;

Για μένα είναι το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο. Είναι ο πλούτος της ζωής και η μεγαλύτερη ευτυχία του ανθρώπου. Προσωπικά, μου είναι απαραίτητος. Όμως, όπως όλα τα πολύτιμα πράγματα, θέλει μια αδιάκοπη φροντίδα. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει τίποτα πιο εύθραυστο από τις σχέσεις δυο ανθρώπων, που αγαπιούνται. Και για να γίνει ο έρωτας υπόθεση ζωής, χρειάζεται μια σχεδόν πυρετική φροντίδα κι από τον άντρα κι από τη γυναίκα. Να μην αλλοιωθεί και να μην φτηνύνει τίποτα από την αρχική τους σχέση. Λένε όλοι, ότι ο χρόνος είναι εχθρός του έρωτα. Έτσι είναι. Αλλά όταν είσαι πολύ ερωτευμένος, όταν αισθάνεσαι ότι σε δένουν με τον άλλον άνθρωπο ένα σωρό πράγματα, τότε πρέπει να προσπαθείς να γυρίσεις το χρόνο με το μέρος σου. Και χτίζοντας μέρα με τη μέρα την ευτυχία, να φτάσει το ζευγάρι σ’ εκείνο το σημείο της τελειότητας, που είναι πια αδύνατον να χωρίσει. Αυτό είναι η δυσκολία. Αλλά αυτό είναι και η ευτυχία. Δεν είναι δύσκολο να ερωτευθεί κανείς. Δύσκολο είναι να κάνει τον έρωτά του υπόθεση ζωής.

-Ποια είναι τα μυστικά σου, με τα οποία κάνεις τους άντρες να σε ερωτεύονται;

Αυτό είναι κάτι που δεν μπόρεσα να καταλάβω. Προσωπικά βρίσκω πως είμαι ανυπόφορο πλάσμα. Έχω όλα τα «προσόντα» που μπορούν να ενοχλήσουν έναν άντρα. Είμαι εγωίστρια, πεισματάρα, ισχυρογνώμων, κυκλοθυμική. Μ’ άλλα λόγια είμαι δύσκολη περίπτωση. Αλλά, αν ένας άντρας έχει το κουράγιο να περάσει απτόητος μέσα απ’ όλα αυτά τα ελαττώματά μου, και περάσει το φράγμα, τότε πια δεν είμαι ούτε τόσο εγωίστρια, ούτε τόσο πεισματάρα. Βασικό μου χάρισμα είναι ότι γίνομαι «πολύ παρέα» με τον άντρα που αγαπάω. Μπορώ δηλαδή να είμαι συγχρόνως και καλή φίλη.

-Νομίζεις ότι είσαι ο τύπος της σέξι ή της γοητευτικής γυναίκας;

Μόνο σέξι δεν είμαι. Αυτό είναι σίγουρο, τουλάχιστον με την έννοια που κυκλοφορεί ο όρος αυτός. Άλλωστε πιστεύω ότι οι άντρες άλλες γυναίκες βρίσκουν σέξι κι άλλες ερωτεύονται. Το αν είμαι γοητευτική, αυτό δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Ας πούμε πως είμαι απλώς μια γυναίκα. Κρύβει τόσα πολλά αυτή η λέξη που εμένα μου φτάνει.

-Ποια είναι η γνώμη σου για το σεξ;

Είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή κι η βασική προϋπόθεση του έρωτα. Μπορεί ένα ζευγάρι να το συνδέουν χίλια δυο πράγματα, αλλά η βάση είναι το σεξ.

-Ποια νομίζεις ότι είναι η σχέση ανάμεσα στον έρωτα και στο σεξ;

Έρωτας χωρίς σεξ είναι αδύνατον να υπάρξει. Δυστυχώς, υπάρχει σεξ χωρίς έρωτα. Τώρα τι σόι σεξ είναι αυτό, δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω. Γιατί, για μένα, ένα από τα πιο μαγευτικά στοιχεία του σεξ, είναι η ανακάλυψη του άλλου ανθρώπου. Αλλά, το άλλο άτομο, πρέπει να το αγαπάς, για να θέλεις κάθε στιγμή να το ανακαλύπτεις.

-Είσαι πουριτανή ή όχι;

Δεν είμαι καθόλου. Σιχαίνομαι όμως βαθύτατα τον ελεύθερο έρωτα. Αυτή η χειραφέτηση της γυναίκας, η κακώς εννοούμενη σεξουαλική ελευθερία κι η εξίσωσή της με τον άντρα, βρίσκω πως είναι ολέθρια. Ποτέ δεν ανακαλύπτει κανείς τον έρωτα μέσα από πολλούς ανθρώπους. Μια γυναίκα πρέπει να κρατάει τον εαυτό της για τον άνθρωπο που θα ερωτευθεί, ή έστω, που θα νομίσει ότι έχει ερωτευθεί και να μην σπαταλιέται. Γιατί, αν «ζει τη ζωή της» έντονα, όταν θα έλθει ο άντρας που θα ερωτευθεί, δεν θα’ χει πια να του δώσει, παρά ένα βρώμικο κορμί και μια ακόμα πιο βρώμικη ψυχή.

 

-Τι ιδέα έχεις για το γάμο;

Πιστεύω, ότι είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Κι η δυσκολία δεν είναι στο να παντρευτεί κανείς, αλλά στο να διατηρήσει το γάμο του. Για μένα, βασική προϋπόθεση για την επιτυχία του γάμου, είναι να μείνουν οι δύο σύζυγοι εραστές. Γι’ αυτό, οι παντρεμένες δεν πρέπει να παραμελούν τον εαυτό τους και τον άντρα τους, για χάρη των παιδιών τους. Δεν ξέρω κανέναν άντρα, που να είναι ερωτευμένος με τη γυναίκα του, επειδή είναι καλή μάνα. Βέβαια, η γυναίκα πρέπει να είναι καταπληκτική μάνα, αλλά συνάμα και θερμή σύζυγος. Άλλο στοιχείο επιτυχίας του γάμου, πέρα από το σεξ, είναι η φιλία ανάμεσα στο ζευγάρι. Αυτοί οι δύο άνθρωποι πρέπει να συζητούν τα προβλήματά τους, για να μην έχουν ανάγκη να πηγαίνουν να τα κουβεντιάζουν αλλού. Και το θανάσιμο λάθος σ’ ένα αντρόγυνο: οι συζυγικοί καυγάδες. Αυτό το «καβγαδίσαμε κι αύριο το ξεχνάμε» για μένα δεν υπάρχει. Από κάθε καβγά, από κάθε βαριά λέξη, πάντα κάτι μένει. Απροσδιόριστο ίσως, αλλά που σιγά- σιγά δημιουργεί ένα αγεφύρωτο ψυχικό χάσμα ανάμεσα στο ζευγάρι. Σαν κατακλείδα όλων αυτών είναι ότι ο γάμος δεν πρέπει να είναι μάχη επικρατήσεως του ενός από το ζευγάρι, αλλά αγώνας και των δύο, για να διατηρήσουν τον έρωτά τους και να αυξάνουν καθημερινά τα πράγματα που τους συνδέουν.

-Εάν σου ζητούσα να μου δώσεις την «συνταγή» για έναν επιτυχημένο γάμο, τι θα μου έλεγες;

Αρκετή δόση κατανοήσεως, ανακατωμένη με φιλία και όσο παίρνει σεξ. Όπως όταν φτιάχνουμε τα χριστουγεννιάτικα κουλουράκια, που λέμε «όσο αλεύρι πάρει». Αλλιώς θα λασπώσουν ή θα καούν.

-Τι θα έκανες αν σε απατούσε ο σύζυγός σου;

Θα με έχανε ολοκληρωτικά ανεπιστρεπτί.

-Δεν θα προσπαθούσες να δείξεις κάποια στοιχειώδη, έστω, κατανόηση;

Όχι, δεν θα χωρούσε καμία συζήτηση. Από την στιγμή που θα με απατούσε, το γυαλί θα ράγιζε. Μπορεί να είμαι απόλυτη, αλλά έτσι νιώθω. Κι αυτό γιατί σέβομαι τον δεσμό μου. Εγώ είμαι πιστή. Αν όμως κάτι άλλο μου κάνει κέφι, τότε φεύγω. Δεν θέλω να κοροϊδέψω ούτε τον εαυτό μου, ούτε τον άλλον.

-Τι όνειρα κάνεις για τον γιο σου;

Τι να σου πω, είμαι τόσο ευτυχισμένη, τόσο γοητευμένη, που τον βλέπω μόνο. Από εκεί και πέρα, θα του δώσουμε με τον πατέρα του, όλα τα φόντα για να να γίνει ένας σωστός άνθρωπος. Εγώ πάντως, θα ήθελα να κάνει αυτό που εκείνος θέλει. Το βρίσκω εγωιστικό να του επιβάλω τις απόψεις μου. Πιστεύω ότι οι γονείς πρέπει να αφήνουν τα παιδιά τους να γίνονται αυτό που θέλουν.

-Ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κοινού όταν έγινες μητέρα;

Συγκλονιστικές! Έλαβα γράμματα από γυναίκες, μητέρες και μη, λουλούδια και κοσμήματα από ανθρώπους που δεν γνώριζα καν. Αυτές οι εκδηλώσεις ήταν οι πιο συγκινητικές από όσες έχω ζήσει και θα ζήσω ίσως, στην καριέρα μου.

-Ποιο ήταν το δώρο της Αλίκης;

Ένας βυζαντινός σταυρός… Της Ζωής Λάσκαρη μια ωραία εικονίτσα.

-Σ΄αρέσει το νοικοκυριό;

Τρελαίνομαι. Θέλω να έχω ελεύθερες ώρες, να κάθομαι σπίτι μου, να συγυρίζω και να περιποιούμαι τον άντρα μου.

–Με τόσες ασχολίες , σου μένει καιρός να ασχοληθείς με το σπίτι;

Μ΄αρέσει πολύ να φροντίζω την επίπλωση. Μ΄αρέσουν τα παλιά κομμάτια και τα μαζεύω όπου τα βρω. Δεν μπορώ να υποφέρω τη μοντέρνα επίπλωση. Πηγαίνω στα παλαιοπωλεία και τα διαλέγω ένα – ένα. Οι φίλου μου που ξέρουν τη μανία μου, μου κουβαλούν διάφορα απ΄όπου τα βρουν. Πιστεύω ότι η ταυτότητα ενός ανθρώπου, είναι το σπίτι του.

-Ας επανέλθουμε στο θέατρο. Τι αισθάνεσαι όταν σε χειροκροτούν;

Ρίγος. Είναι η καλύτερη στιγμή του ηθοποιού. Όταν παίζεις, είσαι απομονωμένος από τον άλλο κόσμο. Το χειροκρότημα σε ξαναφέρνει στην πραγματικότητα. Και βλέπεις ότι η προσπάθειά σου έφερε το αποτέλεσμα. Σε χειροκροτούν και υποκλίνεσαι. Στιγμή συγκλονιστική.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πηγή: Περιοδικά ΕΙΚΟΝΕΣ -1987, 1990, 1992- ΡΟΜΑΝΤΖΟ -1968. 1969, 1970, 1971- ΦΑΝΤΑΣΙΑ -1960, 1961, 1962- ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ -1967, 1970, 1977- ΘΕΑΤΗΣ -1963- Συνεντεύξεις στους: Κική Σεγδίτσα, Πέλη Κεφαλά, Μαρίνο Κουσουμίδη, Αγγελική Δαμίγου, Κ. Λιναρδάτο, Ηλία Μπακόπουλο