Μια γυναίκα σοπράνο που μεταμφιέζεται σε τραβεστί δίνοντας σόου, ένας γκέι ιμπρεσάριος, ένας γοητευτικός επιχειρηματίας γκάνγκστερ, ένας δίμετρος μπράβος, μια ξανθιά bimbo και ένας κουτοπόνηρος γκέι επιχειρηματίας συμπρωταγωνιστούν σε ένα μιούζικαλ απελευθερωμένο από κοινωνικές ταμπέλες και στερεοτυπικές αντιλήψεις, όπου κυριαρχεί μόνο η αγάπη. Και φυσικά το μιούζικαλ αυτό δεν είναι άλλο από το Victor Victoria
Το 1982, ο σκηνοθέτης Blake Edwards σπάει κινηματογραφικά τα ταμπού της εποχής με το έργο Victor Victoria και την ανεπανάληπτη Julie Andrews στον ομώνυμο ρόλο. Στο ελληνικό θεατρικό σανίδι ενσαρκώθηκε από την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Μιμή Ντενίση.
2016: σχεδόν μια δεκαετία μετά το τελευταίο ανέβασμα της παράστασης στο ελληνικό θέατρο, ο σκηνοθέτης Απόλλων Παπαθεοχάρης επιλέγει να ανεβάσει στη σκηνή του Pantheon Theater, το κλασικό πλέον μιούζικαλ, με την ταλαντούχα Εβελίνα Παπούλια στον ομώνυμο ρόλο, για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι.
Σκηνοθετικά, πρόκειται για μια παράσταση που δεν μοντερνίζει αλλά έχει κρατήσει τον κλασικό χαρακτήρα του έργου, δοσμένο σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή. Έχει καταφέρει να διατηρήσει την αρχετυπική δομή του έργου χωρίς να γίνεται κακέκτυπο. Τις αποδόσεις του κειμένου και των τραγουδιών, που ανταποκρίνονται στο έργο, δεν περιέχουν ασάφειες και έχουν δόσεις χιούμορ, τις υπογράφει η Μυρτώ Κοντοβά με τη χαρακτηριστική συγγραφική της πένα. Έχοντας απενοχοποιήσει την διαφορετική σεξουαλική προτίμηση, η προβολή των ομοφυλόφιλων ηρώων δεν προσβάλει ούτε αισθητικά, ούτε συγγραφικά ούτε και ερμηνευτικά.
Μια εύστοχη επιχειρηματική και σκηνοθετική κίνηση, είναι η επιλογή του δημοφιλέστατου μπριόζικου και δυνατού διδύμου, Παπούλια-Ζουγανέλης, που συμπληρώνεται από ένα ηχηρό καστ, αναβιώνοντας με αυτοσαρκασμό, ανεπιτήδευτο χιούμορ και απροσποίητο στιλ τους εξτρίμ για την τότε εποχή ρόλους, αναδεικνύοντας τα πιο hot κοινωνικά θέματα με την μουσική επένδυση της Jazz.
Η Εβελίνα Παπούλια, έχοντας δουλέψει πάνω στο μιούζικαλ, συνιστά εμφανώς μια καλή επιλογή για την ερμηνευτική απόδοση του ρόλου Victor/Victoria. Ενσαρκώνοντας ικανοποιητικά αυτόν τον ιδιαίτερο ρόλο, βλέπουμε την πιο ολοκληρωμένη μουσικοχορευτική -που είναι και το στοιχείο της- ερμηνευτική πλευρά της. Ο υπερταλαντούχος Γιάννης Ζουγανέλης, είναι ο ομοφυλόφιλος ιμπρεσάριος Toddy, που θα σεβαστείς την τρέλα του και την διαφορετική του προτίμηση, δεν θα γιουχάρεις σε καμία περίπτωση και θα γελάσεις με τις ευφυέστατες ατάκες του. Στον ρόλο του επιχειρηματία γκάνγκστερ Κing Marchand, ο Γιάννης Στάνκογλου διατηρεί την ρετρό γοητεία του πρότυπου αρσενικού με το διαπεραστικό βλέμμα του. Στο τραγουδιστικό κομμάτι δεν είναι κακός, το αποδίδει με προζάτο ύφος.
Η Θεοδώρα Τζίμου, ως Norma Cassidy, αν και υπερβάλει, πείθει ερμηνευτικά το κοινό υποδυόμενη το ρόλο της απελευθερωμένης bimbo ερωμένης του Κing Marchand. Ο Γιώργος Κοψιδάς, καταφέρνει να είναι ο δίμετρος μπράβος Bernstein και ο ευαίσθητος “Squash” και ο Δημήτρης Φραγκιόγλου, είναι ο κουτοπόνηρος gay επιχειρηματίας Labisse, που “Χλαπατσοφέρνει”. Ο Γιώργος Σουξές ερμηνεύει με σταθερότητα, το ρόλο του ατζέντη Andre Cassell, αποτελώντας χαρακτηριστική φιγούρα ως παρουσιαστής των σόου στις μεταβατικές σκηνές. Ο Ιάσονας Μανδηλάς, αν και σε δευτερεύοντα ρόλο είναι μια πολύ καλή και φρέσκια παρουσία με μιουζικαλίστικη παιδεία, όπως και ο Άρης Πλασκασοβίτης.
Γενικά, η σύνθεση του καστ δεν παραφωνεί, είναι συντονισμένη και εναρμονισμένη με τις επιταγές του μιούζικαλ, κάνοντας αυτό που τότε ήταν δράμα, να είναι τώρα μια αυθεντική κωμωδία. Διατηρώντας το χρόνο και το χώρο που διαδραματίζεται το έργο, είναι όλα εναρμονισμένα στο Παρίσι του Μεσοπολέμου. Κομψά κοστούμια, αστραφτερά φορέματα με παγιέτες και φτερά, εντυπωσιακά vintage σκηνικά είναι μερικά από τα συστατικά αυτής της λαμπερής παράστασης και διακρίνονται για την ποιότητά τους στον υπερθετικό βαθμό. Για αυτό φρόντισαν ο μετρ των σκηνικών ο Μανόλης Παντελιδάκης και ο Απόλλωνας Παπαθεοχάρης που επιμελήθηκε και τα κοστούμια, ως γνώστης του αντικειμένου. Ιδιαίτερη μνεία, αξίζουν οι υπέροχες χορογραφίες της Chali Jennings, με την Courtney Parker να ξεχωρίζει χορευτικά και φωνητικά, και οι ενορχηστρώσεις του Αλέξιου Πρίφτη, που συμπληρώνουν το team της παραγωγής.
Σε γενικές γραμμές, μπορώ να πω ότι είδα μια παράσταση ιδιαίτερα προσεγμένη στις λεπτομέρειες με καλή αισθητική, από αυτές που έχει συνηθίσει να ανεβάζει η μεγάλη παραγωγή του Pantheon Theater. Αν είστε φαν του έργου ή των ηθοποιών της παράστασης, τότε αξίζει να αφεθείτε στους ρυθμούς της τζαζ. Trust me!
Η Δέσποινα Κορεντίνη είναι κριτικός Θεάτρου και Τέχνης, πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Σχόλια για αυτό το άρθρο