Από την/τον Polyxeni Kokovika | 1 Ιουνίου 2015
Τα μάτια της λαμπύριζαν από τον ενθουσιασμό και βιαζόταν να κλείσει την πόρτα πίσω της. Είμαι σίγουρη ότι όταν έφυγα θα χοροπηδούσε και θα φώναζε «yes, yes!» Ε! Κόρη μου είναι, το ίδιο θα έκανα και εγώ. Μπήκα στο αυτοκίνητο με ανάμεικτα συναισθήματα. «Ήρθε τελικά και αυτή η ώρα», είπα στον εαυτό μου καθώς οδηγούσα πίσω στο άδειο πλέον σπίτι. Η ώρα εκείνη που και το τελευταίο παιδί φεύγει από τη μητρική φωλιά. Η μεγαλύτερη κόρη μου είχε φύγει για σπουδές τέσσερα χρόνια πριν και παρόλο που φυσικά την λατρεύω, δεν μου κακοφάνηκε τόσο τότε, αφού κάποιος είχε μείνει στο σπίτι μαζί μου. Κάποιος να νταντεύω, να του αφιερώνω χρόνο, να φροντίζω, διότι μαμά είμαι και έτσι είναι οι μαμάδες…
Όταν έφτασα σπίτι έπεσα στον καναπέ και για δυο ώρες δεν κουνήθηκα κοιτώντας το κενό. Εναλλαγές συναισθημάτων, θετικών και αρνητικών. Εικόνες από παρελθόν και μέλλον. Η κούραση της μετακόμισης και της αλλαγής με πήρε σύντομα στο κόσμο των ονείρων… Τις επόμενες εβδομάδες τις πέρασα περίεργα. Το βράδυ φοβόμουν να κοιμηθώ μόνη μου. Είχα συνηθίσει να υπάρχει κάποιος στο σπίτι και η σιωπή μου φαινόταν εκκωφαντική! Κόντευα να πεθάνω από την πείνα γιατί μου φαινόταν χαζό να μαγειρεύω για τον εαυτό μου άλλα από την άλλη δεν είχα συνηθίσει να τρώω έξω μόνη μου. Η συνεχής ευθύνη για κάποιον άλλον ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μου, που όταν ξαφνικά έλλειψε δεν ήξερα τι να κάνω. Φυσικά έβλεπα τους πελάτες μου, έκανα την γυμναστική μου, και όλα αυτά τα καθημερινά. Συνειδητοποίησα όμως ότι η καριέρα μου, η προσωπική μου ευχαρίστηση, και οποιαδήποτε άλλη μου σχέση είχαν αποκτήσει δευτερεύουσα αξία. Προτεραιότητα μου για είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια ήταν η φροντίδα των παιδιών μου.
Έκλαψα για πολλές νύχτες. Είχα να κλάψω από το θάνατο του πατέρα μου. Σκεφτόμουνα ποσά έκανα, ποσά δεν έκανα, και ποσά θα έπρεπε να έχω κάνει… Ένιωσα χαμένη , φοβισμένη , απροστάτευτη. Περίεργο, νομίζουμε ότι εμείς προστατεύουμε τα παιδιά μας, αλλά τελικά είναι εκείνα που μας φροντίζουν με τη δροσερή ενέργεια τους. Δεν ήξερα τι να κάνω με τον εαυτό μου. Όλον αυτό τον καιρό έλεγα «άντε να μεγαλώσουν, να βρουν το δρόμο τους, για να κάνω κι εγώ όλα αυτά που πάντα ήθελα!» Τι ήθελα; Τι θέλω τώρα; Αυτή η ερώτηση στροβιλίζεται στο μυαλό μου. Βλέπετε τα «θέλω» αλλάζουν και όλα αυτά που νομίζαμε πως επιθυμούσαμε δεν έχουν πια καμία σημασία για μας τώρα… Παρότι που τα μοιράζομαι όλα με τις κόρες μου, δεν τους μίλησα γι’ αυτή μου τη δοκιμασία. Δεν ήθελα να τις κρατάω σε μια ομηρία, επιδιώκοντας να καλύπτουν αυτές τα δικά μου συναισθηματικά κενά. Ευχή και επιθυμία μου είναι να ζουν δυνατές, ελεύθερες, και ανεξάρτητες.
Μπήκα σε dating site και κανόνισα χαζά ραντεβού, πήγα σε διάφορα πάρτι, εργάστηκα ώρες ασταμάτητες, έμεινα συχνά άυπνη, έκλαψα τρώγοντας μαύρη σοκολάτα με αμύγδαλο βλέποντας νερόβραστες ταινίες. Δεν ξέρω πότε ακριβώς έγινε η μετάβαση. Θυμάμαι μόνο ότι ξύπνησα ένα πρωί για τη συνηθισμένη μου προπόνηση και όπως κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη σκέφτηκα: Είσαι για κλάματα! Δεν ξέρω εάν έφταιγε ο φωτισμός, ή εγώ που είχα κοιμηθεί άσχημα. Ή αν πράγματι, σαν παιδί των 80’s, είδα τον “Rocky” να αντικατοπτρίζεται στον καθρέπτη μου με ένα μάτι μαυρισμένο, με εκείνο το βλέμμα της πιθανής ήττας, νιώθοντας ότι είναι η τελευταία του ευκαιρία! Και τότε με πιάσανε τα γέλια! Με τη μελωδία του “Rocky”στο μυαλό μου έκανα την καλύτερη προπόνηση των τελευταίων τεσσάρων χρόνων. Σύντομα άρχισα τις αλλαγές, ανακαινίζοντας πρώτα τον εξωτερικό μου κόσμο, όπως το διαμέρισμα, την γκαρνταρόμπα, και τα μαλλιά μου. Αφοσιώθηκα πιο δημιουργικά στην καριέρα μου, εμπλουτίστηκα με σεμινάρια, επανασυνδέθηκα με φίλους, οργάνωσα ενδιαφέρουσες συγκεντρώσεις, απέκτησα καινούργιους φίλους και hobbies. Μα πάνω απ’ όλα, έμεινα πολύ, μα πολύ, μα πολύ παρέα με τον εαυτό μου. Και εδώ θα σταθώ για λίγο: Το μεγαλύτερο δώρο που μου χάρισε αυτή η αλλαγή ήταν η επαφή και η επανασύνδεση με τον εαυτό μου. Όταν πρωτοέμεινα μόνη μου, ένιωσα, όπως ένα άγριο ζώο που έζησε αιχμάλωτο για πολύ καιρό. Όταν του χαρίστηκε πάλι η ελευθερία, φοβόταν να τρέξει στο δάσος. Το δάσος και η ελευθερία φαντάζουν τρομακτικά σε σχέση με το «κουκούλι ασφάλειας» στο οποίο έχουμε μάθει να ζούμε. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Το πρώτο βήμα προς την πραγματική ελευθερία είναι η επανασύνδεση με τον εαυτό μας. Η ανακάλυψη, των βαθύτερων «θέλω μας», η διαδρομή προς την υλοποίηση τους, αλλά και η αγάπη, η αποδοχή, και η ουσιαστική φροντίδα του εαυτού μας. Μπαίνοντας δειλά-δειλά στην «άγρια ζούγκλα», ανακάλυψα πως ….αυτό είναι το φυσικό μου περιβάλλον! Είμαι μόνη, είμαι μόνη, είμαι μόνη, yeah!
Τώρα έχω βρει την ισορροπία μου και νιώθω πιο ευτυχισμένη από ποτέ. Σιγά-σιγά ανακαλύπτω και ακολουθώ όλα όσα επιθυμώ τώρα και εργάζομαι για να τα κάνω πραγματικότητα. Με τις κόρες μου η σχέση μας είναι στην καλύτερη τους φάση. Περνάμε τέλεια όταν γυρίζουν στο σπίτι και ανταλλάσουμε ρούχα και αγάπη. Τους δίνει αυτοπεποίθηση η καινούργια σιγουριά που εκπέμπω. Τους δίνει έμπνευση το ότι κάνω καινούργια πράγματα και για να μου προσφέρουν μια καινούργια εμπειρία μου χάρισαν “sky diving” για τα γενέθλια μου. Χορεύω με δυνατή μουσική το πρωί χωρίς την ανησυχία ότι θα ξυπνήσω κάποιον στο σπίτι. Α ναι, και μαγείρεψα μπάμιες χωρίς να ακούσω «yuck!» Επιτρέπω μόνο ποιότητα στον εαυτό μου. Αυτό του είδους το life style διδάσκω με τις επιλογές μου στα παιδιά μου και στους γύρω μου. Η ζωή μου δεν είναι πάντα τέλεια. Δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι. Αν υπήρχε τελειότητα, θα ήταν μονότονη και βαρετή! Είναι η συνεχής διαδρομή που την κάνει ενδιαφέρουσα με τα πάνω και τα κάτω, τις εναλλαγές και τις προκλήσεις. Λένε πως όταν είσαι ερωτευμένος το εκπέμπεις και αυτό τραβάει τα βλέμματα των άλλων γύρω σου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω ερωτευτεί τον εαυτό μου και τα καλύτερα ραντεβού που έχω είναι αυτά μαζί μου. Μέσα από αυτά, έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος και από τον καινούργιο αυτό έρωτα προς τον εαυτό μου ανακαλύπτω καθημερινά ακόμα μεγαλύτερη αγάπη. Έχω σκάψει ακόμα βαθύτερα στην πηγή της και έχει ξεπεταχτεί τόσο, μα τόσο, που μπορώ να δώσω και στους άλλους ακόμα περισσότερο. Πως περιμένεις κάποιος να δει το μέσα σου αν εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να το δεις πρώτα; Πως περιμένεις να αγαπήσεις βαθύτερα εάν δεν ανοίξεις την πόρτα στον εαυτό σου; Ανακαλύπτω πόσο μου αρέσουν τα σημάδια, οι ρυτίδες και όλα τα υπέροχα «προσόντα μου» που είναι μέρος της μοναδικής και ανεπανάληπτης ζωής μου. Στοιχεία που μου θυμίζουν όλες τις ήττες μου, αλλά και τη μεγάλη μου νίκη του να μπορώ τώρα να νιώθω να ζω και να εκφράζω τα συναισθήματα μου βλέποντας τα από θετική πλέον γωνία! Και συχνά όταν ξυπνάω το πρωί και βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη λέω: «Wow!» Και αλήθεια το είδα και στα μάτια του άντρα που πέρασε δίπλα μου ενώ έκανα jogging τις προάλλες, με κοίταξε με νόημα και μου είπε: «Καλημέρα, ωραία μέρα σήμερα!»
