Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: “Ο χρόνος είναι το κριτήριο για να καταλαβαίνεις τη θέση σου μέσα στην τέχνη”

Ο Κωσταντίνος Μαρκουλάκης  είναι θερμός, δομημένος και στοχοπροσηλωμένος. Στέκεται συνέχεια στις μύτες των ποδιών του και αυτό είναι ένα από τα συστατικά της συνταγή της επιτυχίας του. Προχωράει πετώντας βάρη.. «Στη ζωή γενικά είναι ευφυές, να παίζεις όσο το δυνατόν καλύτερα με τα χαρτιά που σου πέφτουν στο τραπέζι.»

Διαβάστε  τη συνέντευξη που έδωσε στην Χριστίνα Πολίτη για το περιοδικό Γυναίκα και δημοσιεύεται ολόκληρη για πρώτη φορά

Συναντηθήκαμε στο Zonars  απέναντι από το θέατρο Αθηνών. Έφαγε κροκ μαντάμ και ήπιε νερό με γκάζι γιατί ποτέ δεν πίνει πριν την παράσταση – μόνο μετά. Το προηγούμενο βράδυ σάρωσε τα βραβεία κοινού του Αθηνοράματος σαν σκηνοθέτης. Πέρσι το πήρε για το Θεό της σφαγής, φέτος το πήρε για τον Αύγουστο. Του ξαναείπα πόσο μου άρεσε ο Φάρος και με ξαναφίλησε σταυρωτά. Με τον Κωσταντίνο γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και έχω δει όλες τις δουλειές του. Mε έχει καταχωρήσει στο «έξυπνο κοινό», έχουμε κάνει παρέα, έχουμε γελάσει πολύ, έχουμε πει κάτι εσώψυχα ανά καιρούς και έχουμε κάνει ωραιότατες συνεντεύξεις – γιατί ο πνευματώδης Μαρκουλάκης δεν χρειάζεται editing. Παραμένει το ανήσυχο λαλίστατο παιδί με τον πανέξυπνο λόγο και το διαπεραστικό μπλε μάτι, που κάποια στιγμή πήγε να καταχωρηθεί ως διάδοχος του Αλέκου Αλεξανδράκη αλλά ξέφυγε σε μία δική του κατηγορία από μόνος του. Αυτή τη στιγμή είναι από τους πιο περιζήτητους ηθοποιούς , σκηνοθέτες και “ρήτορες” της χώρας. Ο Κωσταντίνος όσο πιο σκληρά δουλεύει , τόσο πιο τυχερός γίνεται.

-Πώς σου φαίνεται  που ενώ είσαι εξαιρετικός ηθοποιός τόσα χρόνια , σαρώνεις ως σκηνοθέτης;…

-Θα σου πω. Πρώτον, το θέατρο, όπως όλη η τέχνη δεν μπορεί να μετρηθεί σε απόλυτο βαθμό. Αν τρέχεις κατοστάρι, αν κάνεις άλμα επί κοντώ, ο αθλητισμός συνήθως μετριέται. Υπάρχει ο πρώτος, ο δεύτερος, ο τρίτος, κι αυτό φανερώνεται στο χρόνο που έκαναν ή στο ύψος που πήδηξαν. Στην τέχνη δεν υπάρχει αυτό. Αυτό που για σένα είναι λατρευτό και σε διαπερνά, για τον διπλανό σου μπορεί να είναι ένα τίποτα. Μπορεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα συνήθως από τους μεγάλους αριθμούς ή από το χρόνο. Ο χρόνος είναι νομίζω ένα πολύ καλό κριτήριο για να καταλαβαίνεις τη θέση σου μέσα στην τέχνη.  Ούτε οι επαγγελματίες θεατές, ούτε το πλατύ κοινό.

-Τη σκηνοθεσία εσύ τη σκέφτηκες ή στο πρότειναν;

Όχι, εγώ ήξερα από τη Σχολή του Εθνικού ότι θα συνέβαινε, γιατί έχει πολύ να κάνει με την ιδιοσυγκρασία. Δηλαδή είμαι μια ιδιοσυγκρασία που θέλει να πει μια ιστορία εις ολόκληρον.

– Έχω παρατηρήσει ότι πολύ μέτριοι ηθοποιοί γίνονται σκηνοθέτες.

Το 95% των σκηνοθετών που έχουμε, έχουν σπουδάσει και έχουν υπάρξει ηθοποιοί. Είναι αλληλένδετα αυτά τα δύο. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό μπορεί να υπάρχουν και σκηνοθέτες που μόνο σκηνοθέτησαν. Αλλά έτσι κι αλλιώς, είναι τόσο δεμένα το ένα με το άλλο που έχει ένα νόημα. Είναι π.χ. σαν να είσαι σολίστ σε ένα όργανο και να αποφασίσεις να γίνεις μαέστρος. Το να είσαι καλός ηθοποιός δεν σημαίνει ότι μπορείς να γίνεις καλός σκηνοθέτης. Και ανάποδα. Εγώ λοιπόν, από τη Σχολή, λόγω ιδιοσυγκρασίας, είδα ότι  θα με ενδιέφερε να πω τις παραστάσεις συνολικά, να φτιάξω ένα σύμπαν συνολικά. Το ήξερα αυτό. Το ξεκίνησα επαγγελματικά πριν δέκα χρόνια στο θέατρο Χώρα, σκηνοθετώντας τον « Δον Ζουάν στο Σόχο», και τότε εξ ανάγκης σκηνοθέτησα και έπαιξα. Μετά το Χώρα, τελείωσε αυτή η υπόθεση, και μάλλον άδοξα, αλλά χρειάζονται όλα τα βήματα, ακόμα κι αυτά που πέφτεις για να μπορέσεις να προχωρήσεις. Αν είσαι αρκετά ειλικρινής με τον εαυτό σου κι έχεις μια εσωτερική διάθεση να βελτιώνεσαι, αυτά τα βήματα στα οποία έχασες κι έπεσες, είναι χρήσιμα για τη συνέχεια. Οπότε, το 2012, στο Σικάγο στο Παλλάς, σκεφτόμουν τι θα κάνω μετά. Ήταν η ώρα να σταματήσω να σκέφτομαι με όρους, τι θα πετύχει, τι δεν θα πετύχει, και κινήσεις καριέρας και ρόλους κλπ. Κόντευα 43 και είχα την ανάγκη να πω τις ιστορίες που θέλω εγώ. Αποφάσισα –και κυνήγησα πολύ- να κάνω τον Πουπουλένιο, που τον ήθελα 4-5 χρόνια. Και έκανα τον Πουπουλένιο, με τις φωνές των φίλων μου να ηχούν στα αφτιά μου: «θα καταστραφείς, θα καταστραφείς, είναι τρομερά λάθος κίνηση». Τελικά δεν ήταν λάθος κίνηση!

-Από τότε έχεις ανοδική πορεία και σου προτείνουν όλο και περισσότερα.

-Ο Πουπουλένιος έφερε την Ντόλι στο Αλίκη, το οποίο ήταν ένα έργο που εγώ δεν θα το διάλεγα εύκολα, και μου το πρότειναν φίλοι… Η Ελένη Κούρκουλα, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, η Βίκυ Σταυροπούλου και ο Θοδωρής Πετρόπουλος. Δεν θα το διάλεγα, αλλά το διάβασα και βρήκα ότι έχει μια ανθρωπιά και μια γλύκα. Επίσης σκέφτηκα, ότι στη ζωή γενικά είναι ευφυές, να παίζεις όσο το δυνατόν καλύτερα με τα χαρτιά που σου πέφτουν στο τραπέζι. Και λέω: μα αφού θες να σκηνοθετήσεις, σου κάνουν μια πρόταση, τι θα πεις; Όχι; Θέλω να σκηνοθετήσω μόνο μεγάλα κείμενα; Πάρε αυτό το κείμενο και κάντο το καλύτερο που μπορείς. Κι έκανα μια παράσταση πολύ νόστιμη, που μου έφερε… Δηλαδή ακόμα και οι φίλοι μας, πολλά πράγματα για εμάς, που εμείς τα πιστεύουμε για τον εαυτό μας, οι φίλοι μας μπορεί να μην τα ξέρουν. Η  Ελένη Κούρκουλα που είναι πολύ φίλη μου εδώ και δεκαετίες, δεν της περνούσε από το μυαλό ούτε ότι μπορεί να γίνω σκηνοθέτες, ούτε ότι μπορώ να κάνω μεγάλα θεάματα. Όταν είδε το Ντόλυ λοιπόν, μου έδωσαν σε μια κρίσιμη στιγμή που είχε χαλάσει η συμφωνία τους με προηγούμενους  σκηνοθέτες , τον Κύκλο με την κιμωλία στο Παλλάς. Το΄κανα και πέτυχε, Και μετά συνέχισα εδώ.

-Και πέτυχε!

-Ναι. Και μετά τους πρότεινα τον Αύγουστο…

-Και πέτυχε!

-Και πέτυχε!

– «Πουπουλένιος», «Ο θεός της σφαγής», «Αύγουστος» και τώρα ο «Φάρος». Μαύρο χιούμορ και ένα touch απελπισίας.. τι συμβολίζει το καθένα για σένα;

-Κάνω έργα που στον παραγωγό μου, τον υπέροχο Κάρολο Παυλάκη, που είναι παραγωγός από τη δεκαετία του 70,  σαν  κείμενα δεν του αρέσουν καθόλου. Για τον Πουπουλένιο μου΄χε πει ότι δεν θα το ανέβαζε με τίποτα αν δεν είχαμε δώσει τα χέρια. Ο Πουπουλένιος στο Αθηνών, σε πάρα πολλούς σαν κείμενο, δεν άρεσε. Σε πάρα πολλούς άρεσε. Η παράσταση, όπως θυμάσαι, έσκισε για δυο χρόνια. Αλλά λέω ότι ήταν ένα πυροτέχνημα. Ακόμα και να μην σου άρεσε το κείμενο, δεν μπορούσες να αντισταθείς σε μια τρομερή αστυνομική δομή, σε ένα plot με πολύ χιούμορ από ατάκες γραμμένες…. Ήταν ένα πυροτέχνημα, μπαμ έσκαγε στα μούτρα σου και το δεχόσουν ή δεν το δεχόσουν.  Ο Θεός της σφαγής, προσπάθησα να είναι, και νομίζω το πέτυχα σε ένα βαθμό, είναι ένα έργο με πάρα πολλές γωνίες που παριστάνει ότι είναι μπουλβάρ. Σαν να έχεις βάλει μια σιδερογροθιά κι από πάνω ένα βελούδινο γάντι. Αυτό είναι ο Θεός της σφαγής. Ο Αύγουστος είναι επίσης δική μου επιλογή, ένας συνδυασμός μεγάλης ηθογραφίας της Αμερικής της εποχής με σαπουνόπερα. Πολύ μαύρο, δράμα, με πολύ χιούμορ. Από κείμενο. Εγώ δεν τα πειράζω τα έργα, προσπαθώ να τα διαβάσω απλώς. Κι ο Φάρος, θέλει να έρθεις πιο ανοικτός. Κάνουμε ό,τι μπορούμε εμείς στην παράσταση, αλλά είναι έργο που μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιον μπορεί να τον αγγίξει πολύ βαθιά –έχουμε πολλούς τέτοιους θεατές- και κάποιος να το προσπεράσει και να μη το δει. Μου ήρθε μια παρομοίωση στην πρεμιέρα, όταν το συζητούσαμε με τους ένθερμα υπέρ του φίλους, όπως ο Γιώργος Νταλάρας που μου είπε το πολύ ωραίο: «κατάλαβα ότι το έργο στο τέλος, είναι σαν ριζίτικο τραγούδι όπου οι άνθρωποι νικούν το χάρο». Θυμήθηκα μία παραβολή, πως είναι σαν να ταξιδεύεις με το αυτοκίνητό σου με έναν φίλο σου ή με μια φίλη σου, την άνοιξη σε ένα επαρχιακό δρόμο, και σου λέει «κοίτα, βγήκαν τα κρίνα»…κάτι βλέπει, κι εσύ το προσπερνάς εντελώς και δεν βλέπεις τίποτα και συνεχίζεις. Μπορεί να συμβεί, μπορεί αυτό το έργο να μην.. το πιάσεις..

-Εσύ γιατί επέλεξες το «Φάρο»;

-Γιατί εμένα με διαπερνά. Αισθάνομαι ότι είναι πολύ βαθύ, πολύ συγκινητικό, και τρομερά φωτεινό στο τέλος.

-Υποκριτικά δεν είναι πρόκληση;

-Ναι , είναι. Γι αυτό επέλεξα να παίξω τον ρόλο του τυφλού.  Ενώ όταν το΄χα πρωτοδιαβάσει δυο χρόνια πριν, η εύκολη τότε ιδανική διανομή, ήταν να κάνω εγώ το Διάβολο. Το ξανασκέφτηκα πολύ ουσιαστικά και σκέφτηκα ότι αυτή η διανομή που κάνω τώρα, είναι πιο ενδιαφέρουσα υποκριτικά. Και για τον Αιμίλιο Χειλάκη, για τα πράγματα που έχει κάνει και για μένα με τα πράγματα που έχω κάνει

-Παίρνεις πρωταγωνιστές και τους κάνεις ομάδα.Τι θες να επικοινωνήσεις στον κόσμο διαμέσου του «Φάρου»:

-Όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, το πώς θα παίξουμε σε μια παράσταση, καταλαβαίνω για τους θεατές είναι σπουδαίο πράγμα. Γιατί η υποκριτική όταν λειτουργεί έχει μια ομορφιά αυτοτελώς. Και είναι και τότε που αξίζει και τον κόπο .Κι ας μη σε διαπεράσει το έργο. Όντας πάνω στη σκηνή, με ενδιαφέρει πάρα πολύ στα έργα που επιλέγω να μπορέσω να επικοινωνήσω κάτι που θέλω να πω. Κι αυτό που θέλω να πω στο Φάρο, είναι πολύ ασυνήθιστο να το βρεις σε έργα σήμερα. Δηλαδή να σου παρουσιάσουν μία κατάσταση, ναι μεν χρωματισμένη και με χιούμορ και ελαφρότητα πινελιές και να σου παρουσιάσουν  και μία εκδοχή ανθρώπων που είναι αποτυχημένοι, και αλητάμπουρες και αξιαγάπητοι.

-Κοινώς losers..

-Losers.. Που θα τους κάνει, με ένα χτύπημα στην πλάτη, να περάσουν ένα βράδυ μέσα από κάτι πολύ σκοτεινό και να τους ξαναβγάλει στο φως  δίνοντάς τους το δικαίωμα σε άλλη μια ευκαιρία. Δηλαδή πως δεν γλιτώνεις από τις αμαρτίες σου και τα βάρη του παρελθόντος, δεν είναι ροζ φινάλε, αλλά παρόλα αυτά , μπορείς να συνεχίσεις φίλε… Κι αν μπορείς εσύ να έχεις δικαίωμα σε μια δεύτερη ευκαιρία, εσύ που τα έχεις κάνει όλα στη ζωή σου λάθος, εκτός από το να κρατήσεις σχέσεις με ανθρώπους, αν εσύ έχεις αυτό το δικαίωμα, το έχει και  ο θεατής.

-Ταυτίζεσαι με αυτό; Γιατί κρατάς καλές σχέσεις με τους ανθρώπους..

-Πολύ. Και μεγαλώνοντας τις βελτιώνω, συνέχεια. Τους δίνω όλο και μεγαλύτερο βάρος και μάλιστα όλων των ειδών τις σχέσεις. Καταρχάς, με ενδιαφέρουν πάρα πολύ οι σχέσεις με τους ανθρώπους που «δεν χρειάζομαι». Με ενδιαφέρουν οι σχέσεις με ανθρώπους που θα μπορούσα να αδιαφορήσω  για αυτούς. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ η σχέση που έχω με την ταξιθέτρια, με τον ηλεκτρολόγο, με τον περιπτερά… Με ενδιαφέρει πάρα πολύ η σχέση με τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους, με τους φίλους μου και την οικογένειά μου. Προσπαθώ να γίνομαι όσο το δυνατόν καλύτερος

-Οι σχέσεις σου με τις… σχέσεις σου; Με το άλλο φύλο δηλαδή, πώς καταφέρνεις και μένεις φίλος;

-Διαλέγω καλά ανθρώπους. Έχω πει χαριτολογώντας ότι μπορεί να μην είμαι σπουδαίος νυν αλλά είμαι ο καλύτερος πρώην. Τις γυναίκες με τις οποίες έχω συνδεθεί, τις αγαπώ και τις θαυμάζω ακόμα πολύ, εννοώ όλες τις σχέσεις που μπορώ να θεωρήσω μεγάλες σχέσεις ή μεγάλους έρωτες, τις αγαπώ. Με τις περισσότερες έχω ακόμα στενή σχέση, με αγαπούν πολύ, τις θαυμάζω και τις αγαπώ σαν ανθρώπους.

-Και γιατί γίνεται η ρήξη;

-Η ρήξη γίνεται γιατί δεν με αντέχουν!

-Γιατί δεν αντέχεσαι; Είσαι ψυχαναγκαστικός, τελειομανής, εργασιομανής; Τι είσαι;

Νομίζω εισπράττουν την αίσθηση, που εμένα δεν θα με πείραζε, ότι μπορώ  να ζήσω χωρίς αυτές

-Ότι είσαι αυτόνομος δηλαδή. Αίσθηση ή ψευδαίσθηση;

-Αίσθηση. Αλλά εγώ αυτό θα το θεωρούσα καλό.

-Δεν αρέσει στις γυναίκες να μην  είναι απαραίτητες.

-Το χα πει σε μία σχέση, νομίζοντας ότι είναι καλό. Μου χε πει: νομίζω ότι μπορείς να ζήσεις  χωρίς εμένα κι είχα απαντήσει, ναι μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα  και επιλέγω να ζω με σένα. Θεώρησα ότι αυτό είναι ο ανώτερος βαθμός επιθυμίας που μπορείς να δείξεις για έναν άνθρωπο. Ότι είμαι εδώ από επιλογή ενώ έχω όλους τους δρόμους ανοιχτούς στη ζωή, διαλέγω να είμαι μαζί σου. Απόφαση! (Γελάει…) Δεν πέτυχε!

-Είναι σαν να  έχεις ηλεκτρονική βάση δεδομένων μέσα στο κεφάλι σου όταν μιλάς έτσι

-Ναι ρε γαμώτο, και δεν είμαι κομπιούτερ καθόλου. Αυτό ακριβώς το ‘χω ξανακούσει.

-Ενώ είσαι αφημένος υπόλοιπα, στις σχέσεις σου είσαι σαν «προγραμματισμένος». Δεν είναι από το σπίτι αυτό, δεν είσαι φτιαγμένος έτσι; Δεν μεγάλωσες έτσι;

-Με περιγράφεις λες και είμαι ο Τζέιμς Μποντ, που είναι ο αγαπημένος μου ήρωας. Κι ο Ρότζερ Μουρ ως Τζέιμς Μποντ που είναι ο δικός μας της γενιάς μας… όχι ο τελευταίος που πάει για ψυχανάλυση. Που πέφτει το κτίριο πάνω του και θέλει να κάνει μανικιούρ! Για κάποιο λόγο, πολλές φορές, δίνω την αίσθηση στους ανθρώπους, τρομερής αυτοπεποίθησης κι αυτάρκειας

-Τους δίνεις και την εντύπωση «αστού». Πώς μπορεί στην Ελλάδα στον καλλιτεχνικό κόσμο της  τύπου αριστερής δηθενιάς, ένας αστός να είναι και καλλιτέχνης;

-Το αστός είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Αστός είναι ο άνθρωπος της πόλης, δεν είναι κάποιος που πίνει το αίμα του λαού με το μπουρί της σόμπας. Είναι ο άνθρωπος που ζει και εργάζεται στην πόλη. Η τέχνη σε πολύ μεγάλο βαθμό, είναι μια αστική δραστηριότητα. Πολλοί καλλιτέχνες τα προηγούμενα χρόνια ήταν αστοί με τον τρόπο που τους ονομάζεις εσύ. Ο Χορν, ο Χατζιδάκις, ο Ελύτης, ο Τσαρούχης… Εγώ δεν το καταλαβαίνω, γιατί δεν είμαι από κανένα τζάκι. Από μια μεσαία οικογένεια είμαι που έδινε σημασία σε μερικά πράγματα που είχαν σχέση με την πνευματικότητα, την καλλιέργεια και την ευγένεια. Έτσι έμαθα και αυτό κάνω κι εγώ.

-Ποιος σε επηρέασε να γίνεις ηθοποιός; Γιατί στις παρέες μας και στα σχολεία μας , όπως το Κολέγιο , μας έσπρωχναν σε άλλα πράγματα..

– Η αλήθεια είναι πως οι γονείς μου ήθελαν να γίνω δικηγόρος ή διπλωμάτης.

-Θεός διπλωμάτης θα ήσουν!

«Μας κακομαθαίνετε κύριε Πρέσβη» θα ήμουν τώρα. Αλλά ήταν τελείως δικό μου θέμα. Είχαμε και συγγένεια με τον Λεωνίδα Τριβιζά, σκηνοθέτη αβάν γκαρντ του ΄70 και΄80. Ήταν αδελφός της νονάς μου. Δεν ήθελα όμως να κάνω τίποτα άλλο. To «παιδί» ήθελε να κάνει αυτό από πολύ νωρίς. Δεν υπήρχε second choice και το σεβάστηκαν. Ήμουν από μικρός σε θεατρικές ομάδες. Το συγκεκριμένο αυτό σχολείο άλλωστε, όλο αυτό το βοηθά να ανθίσει. Έχει θεατρικούς ομίλους, δασκάλους με τους οποίους μπορείς να μιλήσεις γι΄αυτά…Γι αυτό και τιμώ και στηρίζω το Κολέγιο. Γιατί μπορεί ένα παιδί να βρει αυτό που του αρέσει και να αριστεύσει σε εξωακαδημαϊκά πράγματα. Εγώ το βρήκα στο θέατρο.

-Η μαμά σου σε καμαρώνει τώρα;

-Οι γονείς μου ήταν  πολύ μεγάλη τύχη. Και εγώ πάντα ήμουν πολύ τυχερό παιδί. Στο σχολείο  όπου είχα  και πολύ σγουρά μαλλιά ήδη  με φώναζαν Γκαστόνε Ντακ – δεν θυμάμαι γιατί. Η πρώτη και μεγαλύτερη τύχη της ζωής μου, ήταν οι γονείς μου.

-Η μαμά σου ήρθε να δει το Φάρο; Της άρεσε;

Της άρεσε και την προβλημάτισε. Γιατί στεναχωριέται πάρα πολύ.. Πριν ξεκινήσει η παράσταση της έστειλα μήνυμα με άνθρωπο στην αίθουσα να μην στενοχωρηθεί που θα με δει τυφλό και βρομιάρη. Ο,τι είναι στα ψέματα

-Γιατί συμπάσχει μαζί σου..

-Ναι, πάντα. Είχα καλούς γονείς, και σκέψου πως είχαμε διαφορά ηλικίας γιατί με έκαναν σχετικά μεγάλοι.. Ο πατέρας μου με έκανε στα 43 του και η μάνα μου ήταν 36. Και τρόμαξαν …Αλλά το υποστήριξαν.

-Ο γιος σου αν σου έλεγε ότι θα γίνει ηθοποιός; Θα τον στηρίξεις;

-Εγώ την ευχή που λέμε, να τον δείτε όπως θέλετε, τη λέω στα μαιευτήρια στους φίλους μου: να τον δείτε όπως θέλει. Παρόλα αυτά, δεν θα μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα …  Βεβαίως να κάνει ότι θέλει κι ό,τι τον κάνει ευτυχισμένο και να καταπιαστεί με ό,τι είναι καλός και δημιουργικός. Δεν μου αρέσει πάρα πολύ η ιδέα όμως..

-Γιατί;

Θα ήθελα να είμαι σίγουρος ότι προκύπτει από μία πραγματική φυσική ανάγκη… από ένα ταλέντο…

-Κι όχι επειδή είναι ο μπαμπάς του διάσημος ηθοποιός…

-Είναι άδικο για τα παιδιά. Η δουλειά του μπαμπά όταν είσαι μικρό παιδί, φαίνεται πολύ προκλητική. Ο μπαμπάς φοράει κάτι ωραία ρούχα, ανεβαίνει στη σκηνή, λέει κάτι λόγια, στα φώτα, οι άνθρωποι από κάτω τον χειροκροτάνε, γελάνε ή κλαίνε,  ζει γενικά μια καλή ζωή, τον χαιρετάνε στο δρόμο, όλοι είναι τρομερά ευγενικοί με το μπαμπά και είναι αγαπητός σε όλους. Πουθενά δεν βλέπει τη δυσκολία και το άγχος αυτού του πράγματος. Και είναι πολύ άδικο σε σχέση με ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, στην επιστήμη σε άλλες τέχνες και φαίνονται πιο θαμπά στα μάτια του.

-Τι του αρέσει να κάνει τώρα;

-Είναι πολύ καλός στα μαθηματικά, στο σχέδιο, στη μουσική, στην μπάλα και στον αθλητισμό. Ο Γιώργος είναι κάτι που εγώ δεν ήμουν. The boy! Είναι το πλατωνικό αρχέτυπο του αγοριού. Έχει βραχνή φωνή, είναι γλυκός, είναι δίκαιος, είναι …αγόρι. Εγώ δεν ήμουν έτσι. Έκανα παρέα με κορίτσια σε όλο το δημοτικό, τα αγόρια δεν τα μπορούσα, δεν έπαιζα μπάλα, διάβαζα πολλά βιβλία, τα έκανα όλα ανάποδα!  Τα έκανα όλα αλλιώς από τα άλλα παιδιά και με τρομερή παρρησία..

-Θα ξανάκανες παιδί;

-Είμαι πολύ κακός στις προβλέψεις που κάνω και για τους άλλους και για μένα. Συνήθως έχω μία πολύ μεγάλη αισιοδοξία για τον κόσμο και μια μικρή απαισιοδοξία για τη ζωή μου.

-Δεν κατάλαβα..

Επί της αρχής και πάλι, θα σου απαντήσω μάλλον όχι. Έτσι νομίζω… δεν είναι κάτι που αποζητώ ή αναζητώ. Έκανα παιδί με τις ιδανικότερες συνθήκες. Ο Γιώργος είναι παιδί έρωτα, lovechild. Αισθάνομαι ότι έχω οικογένεια, είμαι μέλος μιας ευρύτερης οικογένειας. Η οικογένεια του Γιώργου, η μαμά του, ο πατριός του, τα παιδιά τους, η μαμά μου, η αδελφή μου, όλοι αυτοί είναι μία οικογένεια, της οποίας είμαι ένα ευτυχισμένο μέλος.

-Τι σου άφησε η εμπειρία σου στο Los Angeles; Δεν βίωσες την απομυθοποίηση;

-Όχι, πέρασα πολύ ωραία. Αν μπορούσα να δουλεύω στο εξωτερικό, να είμαι δημιουργικός, θα χαιρόμουν πολύ να ζω, ανά περιόδους έξω. Δεν το πίστευα καν ότι θα ευχαριστιόμουν τη ζωή στο Λος Άντζελες. Δεν είχε νόημα γιατί δεν πίστεψα ποτέ ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι, κι ευτυχώς που η Έρση ήταν έγκυος και γύρισα. Με έσωσε το παιδί γιατί νομίζω θα είχα χάσει πολύ χρόνο εκεί. Θα ήθελα να ταξιδεύω κάνοντας ελληνικές ταινίες..

-Ποιους  ξεχωρίζεις έξω τώρα, ποιους ζηλεύεις; Με την καλή έννοια

-Εγώ γενικά Χριστίνα μου, ζηλεύω τους πάντες. Σε όλα τα επαγγέλματα και σε όλες τις δραστηριότητες! Ό,τι δω  και είναι αξιοθαύμαστο, το  θαυμάζω και το ζηλεύω. Εννοώ, βλέπω ένα ντοκιμαντέρ για την αρχιτεκτονική, λέω τρομερό να είσαι αρχιτέκτονας. Καλά τους γιατρούς τους ζηλεύω και τους θαυμάζω πολύ. Οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα που φτάνει σε ένα αριστεύειν, για μένα είναι θαυμαστό. Και χαίρομαι πάρα πολύ –ενώ δεν τον ξέρω προσωπικά- για τον Λάνθιμο και για τον Φιλίππου, που είναι πολύ σημαντικός σεναριογράφος. Χαίρομαι για τον φίλο μου Ντένη Ηλιάδη που δουλεύει και ξεχωρίζει έξω. Επειδή πάντα έχω μια εξωστρέφεια και έλεγα ακριβώς αυτό που είμαι, δεν κρυβόμουν ποτέ, γι αυτό νομίζω είμαι άνθρωπος που δεν έχει και πολλά συμπλέγματα. Δηλαδή δεν ντρέπομαι καθόλου να πω ότι θαυμάζω και ζηλεύω τις παραστάσεις που κάνει ο Νίκος Καραθάνος ή ο Νίκος Μαστοράκης. Μπορώ να σου πω δέκα ονόματα σπουδαίων σκηνοθετών, ηθοποιών, γυναικών που είναι αξιοθαύμαστοι. Με μετακινεί και μένα. Με κρατάει στις μύτες των ποδιών μου.

-Έχεις τάση πάντα προς το αυθεντικό

-Ναι, αυτό είναι κατασκευαστικό. Δηλαδή αν τρακάρω – χτύπα ξύλο- και δεν πάθουμε τίποτα, θεωρώ ότι είναι μια καλή ευκαιρία για γνωριμία. «Γεια σας , τι κάνετε; Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Χτυπήσατε; Θέλετε να έρθετε στο θέατρο, μια πρόσκληση;»

-Θα μπορούσες να γίνεις και καλός πολιτικός

-Οχι, δεν έχω το στομάχι. Με ενδιαφέρουν πάρα πολύ τα κοινά, είμαι πολιτικό ζώο, έχω νομίζω πολύ καλή επικοινωνία με τους ανθρώπους, είμαι και ρήτορας. Είχα πάρει έπαθλο στο σχολείο το οποίο είχα βάλει στο μάτι. Ηθελα να μπω στη μαρμάρινη πλάκα. Και το πέτυχα!

-Τσακώνεσαι εύκολα;

-Δεν τσακώνομαι εύκολα αλλά συγχωρώ εύκολα. Αν και συγχωρώ  δεν σημαίνει ξεχνώ. Ο μόνος τρόπος να προχωράς είναι να πετάς κάθε τόσο βάρη από πάνω σου.

-Γιατί επέλεξες αντροπαρέα στο θέατρο;

-Ήταν το έργο έτσι

-Μου΄πες ότι στο δημοτικό έκανες παρέα με κορίτσια. Προτιμάς τη γυναικεία συντροφιά ή προτιμάς την κλασική αντροπαρέα;

-Στην παρέα των πιο στενών μου φίλων, πολλές είναι οι γυναίκες. Σου λέω αμέσως τρεις: η Σμαράγδα Καρύδη, η Βίκυ Βολιώτη και η Έλένη Κούρκουλα. Μετά, αν ανοίξω λιγάκι, θα πάω στην Έλενα Σκουλά, αμέσως τέσσερις. Θα βάλω τον Θοδωρή Αθερίδη, τον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο, τον Μίνω Μάτσα… Κάποια στιγμή νόμιζα είχα κάποιο θέμα με την υγεία μου -που εγώ δεν φοβάμαι καθόλου και δεν την προσέχω κιόλας. Τρόμαξα  πως κάτι έπαθα και σιγά σιγά με τα τηλεφωνήματα και το ντόρο που έγινε γύρω μου, διαπίστωσα ότι υπήρχε ένας μεγάλος κύκλος γυναικών που με φρόντιζαν και νοιάζονταν πάρα πολύ. Και μου άρεσε πάρα πολύ όταν αισθάνθηκα αυτό. Είχα πάντα πολύ καλή σχέση με τα κορίτσια. Νομίζω ότι ένα μέρος μου είναι πολύ θηλυκό και έχω και ενσυναίσθηση, που είναι μάλλον γυναικεία αρετή.. καταλαβαίνεις..

-Δεν υπαινίσσεσαι κάτι τώρα;

(Πεθαίνουμε κάπως στα γέλια)

-‘Όχι παιδί μου!. Αλλά αλίμονο αν δεν έχουμε αρσενικές και θηλυκές πλευρές. Η ενσυναίσθηση είναι μια αρετή που τη βρίσκεις πιο συχνά στις γυναίκες. Εγώ νομίζω ότι την έχω αυτή την αρετή, με τη διαφορά ότι για  να το καταλάβω, πρέπει να δώσω λίγο σημασία. Πρέπει να προσέχω. Συχνά δεν δίνω σημασία, δεν προσέχω.

-Τι προσέχεις;

-Θυμάμαι, όταν ήμουν 26 χρονών, διάβαζα ένα μεγάλο δοκίμιο, το «Χαμένο κέντρο». Είχα να δω τη φίλη μου την Σμαράγδα δυο μήνες, ήταν στη Θεσσαλονίκη. Επιστρέφει από τη Θεσσαλονίκη κι έρχεται στο σπίτι κι αρχίζω να της λέω τη θεωρία που ανέπτυξε ο Λορεντζάτος στο δοκίμιο. Με ακούει η Σμαράγδα –που είναι αδελφή μου και νομίζω το alter ego μου, θα μπορούσαμε να είμαστε το ίδιο πρόσωπο σε αρσενικό ή θηλυκό- και κάποια στιγμή μου λέει: δεν σε ενδιαφέρουν καθόλου οι άνθρωποι. Της λέω γιατί το λες αυτό; Και μου απαντά: δεν με έχεις ρωτήσει ούτε πώς πέρασα, κάτι σε ερέθισε τώρα σε αυτό το πράγμα που μου διάβασες τόση ορμή και δεν βλέπεις τίποτε άλλο. Καμιά φορά, αυτό παθαίνω. Ενώ είμαι πολύ ζεστός άνθρωπος, ρώτα όλους μου τους φίλους. Με αγαπούν πολύ..

-Ναι σε αγαπάνε. Αλλά σαν συνεργάτης άκουσα πως είσαι αυστηρός!

-Οχι..περνάμε πολύ ωραία! Κοίτα, έχω πρόγραμμα και είμαι οργανωμένος. Δεν ξέρω τι παραστάσεις κάνω ή θα κάνω στο μέλλον, αλλά εγγυώμαι ότι η διεργασία τους είναι πάρα πολύ ευχάριστη. Βέβαια επειδή δουλεύω με πολύ γρήγορους ρυθμούς -αυτό  δεν είναι ούτε καλό ούτε καλό..είναι είδος, τρόπος- ξεχνάω πως δεν πηγαίνουμ έτσι όλοι με 180 παλμούς .Νταν, νταν, νταν!

-Είσαι και στη ζωή σου έτσι;

Οχι , μόνο στη δουλειά μου

-Στο σπίτι σου πώς είσαι;

-Το σπίτι μου είναι καθαρό, οργανωμένο, είμαι πάρα πολύ τακτικός, του στιλ τα κλειδιά δεν μπαίνουν εκεί . ‘Ολα είναι στην εντέλεια. Μου έλεγε η Έρση κάποια στιγμή όταν ίσιωνα την πετσέτα στο μπάνιο «Ρε φίλε δεν ήξερα πως θα ζήσω το Sleeping with the Enemy μαζί σου!

-Έχεις το φόβο της επιτυχίας τώρα που πάνε όλα τόσο καλά;

-Ναι Χριστίνα μου, πολύ! Είναι το ένα πράγμα που προσπαθώ να θυμίσω στον εαυτό μου. Να ξεχάσει σε ποιο σημείο βρίσκεται. Στην πραγματικότητα το ξέρεις λογικά, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Φτάνεις σε τέτοιο σημείο, φυσικής  ασυνείδητης ανάγκης να τηρήσεις τις προσδοκίες που έχουν  οι άλλοι για σένα.

-Και νομίζω ανταγωνίζεσαι και τον εαυτό σου..Πρεπει να κρατήσεις το επίπεδο..

-Αυτό μπορεί εν μέρει να ειναι δημιουργικό, αλλά όχι και ο δρόμος για την ευτυχία , σε καμία περίπτωση. Βέβαια αν παραευτυχίσεις, στην πραγματικότητα πρέπει μάλλον να σταματήσεις να κάνεις και θέατρο.

-Να βασανίζεσαι;

Όχι με την έννοια του καλλιτέχνη νταουνιάρη. Αλλά να βρεις μια τρύπα, ένα έλλειμμα  που να σε κάνει να θες να πεις ιστορίες και να βάλεις τους άλλους να πληρώσουν για να σε δουν. Αλλά αισθάνθηκα  μια από αυτές τις μέρες, που άκουσα από δύο τρεις ότι δεν τους άρεσε το κείμενο αλλά τους άρεσε η παράσταση, μπήκα σε μία τρελή  διαδικασία να τους πείσω –γιατί  εγώ είμαι και λίγο «όλοι έχετε το δικαίωμα να έχετε τη γνώμη μου!»- ότι νιώθω ώρες ώρες ότι βιώνω την επιτυχία ως αποτυχία. Ο καθένας μπορεί να σε ταράξει με μία μικρή παρατήρηση. Αυτό είναι ικανό να σε μαυρίσει. Ενώ ο λογικός ενήλικος εαυτός μας γνωρίζει ότι αυτό πρέπει να το πετάξεις τελείως. Το ξέρεις πως πρέπει να μηδενίσεις. Αλλά ο ανήλικος εαυτός μας αναλαμβάνει δράση  σε αυτά. Προσπαθώ πάντως, ενώ το γνωρίζω, να το ρυθμίζω. Και επίσης  να θυμάμαι αυτό που γνωρίζω πολύ καλά: ότι είμαι ένας άνθρωπος που έχει υπάρξει πολύ τυχερός και πολύ προνομιούχος για πολλούς άλλους λόγους πέραν του ότι ζω τη ζωή σαν καλλιτέχνης. Θεωρώ πως αυτό πως πρέπει να το ανταποδώσω με κάποιο τρόπο πίσω.

-Ίσως γι αυτό είσαι και τόσο θετικός για όλα.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι άνθρωποι που επιτυγχάνουν σε ένα τομέα, σε οποιονδήποτε τομέα, η κατάθλιψη που μπορεί να σου δημιουργηθεί είναι ευθέως ανάλογη του μεγέθους της επιτυχίας. Θυμάμαι μετά τη θηριώδη επιτυχία του τριδύμου Πρωτοψάλτη, Κραουνάκη, Νικολακοπούλου το επόμενο τραγούδι ήταν το Μαμά Γερνάω. Πρέπει να πατάς γερά στα πόδια σου. Γιατί όσο πιο καλά είναι αυτά που κάνεις νωρίς τόσο περισσότερος ο κίνδυνος να γκρεμιστούν και να σε πάρει από κάτω.Γι΄αυτό έχει και μια σημασία τα πράγματα να γίνονται με μια ηπιότητα, σιγά σιγά

-Πώς νιώθεις σε αυτή την ηλικία;

-Πάρα πολύ καλά

-Στα βραβεία του «Α» σε προσφωνίσανε τρεις φορές για ωραίο

-Εγώ ήθελα να με πουν θεατράνθρωπο! Γέλια , βάλε γέλια!

(Γέλια!)

-Ποιος είναι ο ορισμός Θεατράνθρωπος στην  Ελλάδα που εσύ και ως ωραίος  τον καταρρίπτεις σιγά σιγά

-Όπως τον φαντάζομαι εγώ, ο θεατράνθρωπος επειδή κρατάει από την  μεταπολίτευση, καταρχάς πρέπει να είναι πολύ σοβαρός, λίγο μουρτζούφλης, κοιτάει λίγο ψηλά… Δεν μ αρέσει καθόλου ο όρος, το λέω ειρωνικά, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που είναι πραγματικά αφοσιωμένοι σ αυτό που κάνουν εδώ και πολλές δεκαετίες

-Η σχέση σου με τον κινηματογράφο πώς είναι; Η γνώμη σου για τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη ποια είναι;

– Ο Χριστόφορος δεν είναι να τον θαυμάζεις; Είναι από τους καλύτερους σκηνοθέτες κινηματογράφου που έχουμε, ξέρει το μέσο τρομερά καλά και δουλεύει σαν το μαύρο το σκυλί ατελείωτες ώρες, είναι εμμονικός αλλά μόνο οι εμμονικοί αξίζουν τον κόπο και κάνουν τη δουλειά. Και έχει δεχτει πολύ κριτική ακριβώς επειδή είναι τρομερά δημοφιλής στον πολύ κόσμο. Ενώ κάνει εξαιρετικά πράγματα. Θα βρει το δρόμο του στο εξωτερικό και όποιος πετυχαίνει στο εξωτερικό, επιστρέφει εδώ και κλείνει τα στόματα.

-Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό; Μαγειρεύεις;

-Όχι βέβαια, βράζω τρία αβγά το πρωί και τα τρώω με παξιμάδι, χαλούμι και βρώμη. Αγαπημένο φαγητό δεν έχω, τρελαίνομαι για κρέας

-Ποιες γυναίκες σ αρέσουν; Τι σε ελκύει

– Πρώτον είμαι πολύ απλός και εύκολος και δεύτερον έχω πολύ πλατιά  γκάμα. Μ’ αρέσουν πολύ οι γυναίκες!

-Δηλαδή μικρές, μεγάλες, χοντρές, αδύνατες;

E τώρα το παράκανες.! Μου αρέσουν οι γυναίκες γενικά. Η ομορφιά, όπως θα τη διαβάσω εγώ, παίζει ρόλο, αλλά την ομορφιά μπορώ να τη βρω για τελείους διαφορετικούς λόγους με τελείως διαφορετικούς τρόπους σε τελείως διαφορετικές γυναίκες.

-Πες μου μία!

Σαν την Εμιλι Γουάτσον..  με χαρούμενο μουτράκι σαν ποντικάκι. Δεν μου αρέσουν οι γυναίκες τύπου Αντζελίνα Τζολί. Θα με δαγκάσει!

-Θες  όμως να έχει προσωπικότητα;

Θέλω να έχει προσωπικότητα, ευφυία και χιούμορ, ειδικά όταν στρέφεται εναντίον μου. Λιώνω για τις γυναίκες που στρεφονται με χιούμορ εναντίον μου! Αυτό κανει η Σμαράγδα – που είναι κολλητή μου.. Γενικά θέλω να νιώθω πως είναι ευφυείς και αυτόνομες. Ιδανικά νομίζω ότι θα μπορούσα να συνδεθώ πάλι με μια γυναίκα που θα έπρεπε να επιζητήσω εγώ να τη δω. Να μην νοηματοδοτείται  η ζωή της από τη σχέση της μαζί μου μόνο.

-Τι θα κάνεις την επόμενη δεκαετία;

-Η απελπισία που με έπιανε παλιότερα ότι δεν υπάρχει κάτι παραπάνω, έχει καταλαγιάσει. Αισθάνομαι ότι μπορώ να ευχαριστιέμαι για πολλά χρόνια με τα πράγματα όπως πηγαίνουν κι όπως είναι. Δεν συμφωνώ πως στην Ελλάδα πιάνεις εύκολα ταβάνι. Σαν αχόρταγο παιδί μου άρεσε η αποδοχή και «κάθε αναγνώριση ήταν γιορτή».. στα 35 ένιωσα πως είχα κάνει πολλά και άρχισα να ψάχνομαι. Όμως μετά τα 40 ένιωσα ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να βλέπεις τον κόσμο, και αυτός είναι όχι κατά πλάτος, αλλά εις βάθος. Αυτό προσπαθώ τώρα. Εκαλύφθεις;

Εκαλύφθει!

Ο Φάρος