Αυτή η νύχτα μένει: πρεμιέρα 10 Νοεμβρίου στη Θεσσαλονίκη

Μετά την μεγάλη επιτυχία που σημείωσε η «Γκάμπυ», τον περασμένο Μάιο στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη», η Κίρκη Καραλή επιλέγει να ξεκινήσει την διαδρομή της νέας της παράστασης από τη Θεσσαλονίκη. Έρωτες, συγκρούσεις, πάθη, πειρασμοί, ντίβες της νύχτας, σουξέ, ψέμματα, ζημιές, κίνδυνοι, μυστικά, φιλοδοξίες, ίντριγκες, λαμέ, σαμπάνια και βαρύ μακιγιάζ. Ένα οδοιπορικό στη μακριά Νύχτα, της άσωτης δεκαετίας του ’80.

ΣχετικάΆρθρα

Η θεατρική παράσταση «Αυτή η νύχτα μένει», που σκηνοθετεί η Κίρκη Καραλή και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή, ανατρέχει στα θρυλικά σκυλάδικα της επαρχίας και ζουμάρει σε ένα κολάζ ανθρώπων που μαγνητίζεται από λαϊκά τραγούδια και παρασύρεται σε ένοχες νύχτες. Άγρια πάθη, που αποκτούν σκηνική υπόσταση, με αφορμή τα ερωτικά τραγούδια της πίστας, αλλά και τα «Αποσπάσματα ερωτικού λόγου» του Ρολάν Μπαρτ.

Ιστορίες που έχουν κάτι από τη μαγεία του «Ονείρου καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ και από την ψυχρότητα ενός αστυνομικού ρεπορτάζ. Υλικά που κάνουν μια «χημική» αντίδραση με το αλκοόλ της Νύχτας. Μια παράσταση για την παρηγοριά των σκυλάδικων, για τους ανθρώπους που στα σκοτάδια δείχνουν ομορφότεροι και για τη νύχτα – που όπως κι ο έρωτας- έχει μεταμορφωτική επίδραση σε όσους κοινωνήσουν τα μαγικά της φίλτρα.

Ο έρωτας, γράφει κάπου ο Μπαρτ, δεν είναι παρά ένα πρόγραμμα που πρέπει να διανυθεί. Αυτό είναι το έργο. Τρίπολη, Πύργος, Σπάρτη, Καλαμάτα, Πάτρα, Άργος, Καστοριά, Αλεξανδρούπολη, Βέροια, Ορεστιάδα, Λαμία, Τρίκαλα, Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Αθήνα και άλλες πόλεις σε ένα road trip στα ΄80s. Aπ’ την πρώτη κρυάδα μέχρι την οριστική μεταμόρφωση: την εθιστική ντόπα της Νύχτας.

Ο Αλεξανδρής, κλείνοντας το βιβλίο, που σημείωσε πολύ μεγάλη αναγνωσιμότητα την τελευταία εικοσαετία, αφηγείται:

“Είδα έναν κόσμο που άναψε πάνω σε μια σκηνή όλο μάγια. Σαν τον πιο άγριο και άπονο έρωτα που θα ‘θελε να γράψει ο Λόρκα ή σαν ένα φλαμένκο πάνω σε απαγορευμένα βήματα κι άγριες φιγούρες της φωτιάς. Μπορεί και σαν σκηνές που ο Αλμοδοβάρ και ο Φασμπίντερ δεν πρόλαβαν να βάλουν στις ταινίες τους, γιατί δεν έζησαν, δεν είδαν για να εμπνευστούν. Τη νύχτα ζεις. Μπορεί και να πεθάνεις, αλλά σίγουρα δε φυτοζωείς. Ή ζεις ή πεθαίνεις. Πιστεύω ακράδαντα ότι στον 21ο αιώνα, όπως και με το ρεμπέτικο, που ήταν παρεξηγημένο στην εποχή του, το σκυλάδικο θα αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης των κοινωνιολόγων. Πιστεύω ότι οι φοιτητές θα προσεγγίσουν με ευλάβεια και συγκίνηση αυτό το κομμάτι της πολιτισμικής μας ιστορίας.”

ΗΘΟΠΟΙΟΙ (Αλφαβητικά):

Θάνος Αλεξανδρής, Μυρτώ Γκόνη, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Νίκος Λεκάκης, Νίκος Μαγδαληνός, Νικόλας Μακρής, Λίλα Μπακλέση, Μάγδα Πένσου, Ιωσήφ Πολυζωίδης, Όμηρος Πουλάκης, Αλέξανδρος Τσιούκας

Μια θεατρική παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή

Συγγραφέας: Θάνος Αλεξανδρής

Σύλληψη – Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια: Κίρκη Καραλή

Δραματουργική επεξεργασία: Κίρκη Καραλή, Αναστασία Τζέλλου

Χορογραφίες: Δήμητρα Χαραλάμπους

Μουσική: Κώστας Βόμβολος

Σκηνικά: Ζωή Μολυβδά – Φάμελη

Κοστούμια: Απόστολος Μητρόπουλος

Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαριάνθη Γραμματικού, Τζέσσικα Κουρτέση, Άντζελα Τζάνου

Φωτογραφίες: Σπύρος Στάβερης

Βίντεο: Νικόλας Μακρής

Επικοινωνία: BrainCo S.A.

Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Καβαλλάρη, Γιάννης Μπαλαφούτης

Παραγωγή: Νίκος Ζαμπόγλου, Κίρκη Καραλή

Απόσπασμα του βιβλίου: «Διαδρομή από Σπάρτη και Καλαμάτα μέχρι Ορεστιάδα. Μακρύ οδοιπορικό στα σκυλάδικα τη χώρας, στους γραφικούς ναούς της ελληνικής νύχτας που δεσπόζουν υπογείως στα εντόπια ήθη και πάθη. Μπουζούκια ίσον νόμιμα «σπίτια ανοχής», με πλήθος στολίδια, βραδινές τουαλέτες, πολύ λούστρο και απόκρυφες επιθυμίες που ζωντανεύουν. Ένα μωσαϊκό από εικόνες και παραστάσεις, βαθιά ριζωμένο στη μνήμη μου. Οι ντιζέζ της νύχτας, οι «αιωνίως γελαστές» κονσοματρίς, οι αστυφύλακες με τα πολιτικά, κοντοκουρεμένοι, και οι αρραβωνιάρες δίπλα να λικνίζονται στην πίστα με το θόρυβο μιας ανοργάνωτης ορχήστρας, οι νεόπλουτοι οικογενειακώς, εν πλήρη απαρτία, και οι γκόμενες στο νυφοπάζαρο εν μέσω σκληρού φωτός, στη λάμψη των μικρών ωρών. Πρόσωπα που ζουν τον έρωτα με τα όλα του και με τα ωραία του, παράφορα κι απ’ όλες τις μεριές, χωρίς ενδοιασμούς. Σε λίγο δε σε ξέρουν καν, σε ξεχνούν μέχρι να πεις κύμινο. Κορίτσια που ξοδεύουν τα χρόνια τους στην υπηρεσία των πελατών, όπως προστάζει ο νόμος της νύχτας κι η δεοντολογία της κονσομασιόν. Δέκα χρόνια η ίδια διαδρομή. Μπροστά στο κοινό ξεχειλίζει ο πυρετός της νύχτας. Το πρωί το συναντάς γραβατωμένο, σοβαρό και λιγομίλητο. Είναι οι επιχειρηματίες, οι τραπεζικοί, οι μεγαλογιατροί, οι αστυνομικοί, που τη νύχτα βρομοκοπάνε, κι όταν φτάσει το τσακίρ κέφι και το κρεσέντο στα ύψη, ανεβαίνουν στην πίστα και τότε βλέπεις σκηνές απείρου κάλλους, ιστορικές. Και να ο διευθυντής τραπέζης και ο δόκτορας να ανεβαίνουν στα τραπέζια και να λικνίζονται με τσιφτετέλια. Κάποιοι πιο τολμηροί αφήνουν κατά μέρος τα προσχήματα και χαϊδεύουν άγαρμπα τα οπίσθια της γκόμενας. Και δώστου οι Ελληνάρες, κλέφτες κι αστυνόμοι αχταρμάς…»