ΤΩΡΑ |
Δευτέρα πρωί σήμερα ξύπνησα πάλι με το ίδιο όνειρο. Εκεί που νόμιζα πως είχα γιατρευτεί – γιατί δε θέλω να το βλέπω- τσουπ, ξανάπαιξε. Με άλλη βερσιόν πιο ρεαλιστική .. μάλιστα τόσο ρεαλιστική που έλεγα στον ύπνο μου – είναι όνειρο ή αλήθεια, δε μπορεί να κρατάει τόσο. Ήταν όνειρο όμως και ίσως γι αυτό φταίνε οι επτά ανατρεπτικοί Ρωμαίοι και οι δύο ανατρεπτικές Ιουλιέτες του Κωσταντίνου Ρήγου στο Θέατρο Πειραιά. Οσοι δεν το είδατε καλό είναι να το δείτε. Ο Ρήγος κάνει ένα rigos challenge στον εαυτό του. Κάθε φορά τον δοκιμάζει με πιο περίπλοκα , πιο εμπνευσμένα , πιο πολυσύνθετα πράγματα.
Μετά τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα πήγαμε στο Ζοnars με τον Κωσταντίνο Ρήγο, την Ελευθερία Αρβανιτάκη, την Ηλιοστάλαχτη Βαβούλη- όνομα και άνθρωπος, τη Ντόρα Βυζοβίτου, τον Αγγελο Παναγόπουλο και το Χρύσανθο Πανά. Είπαμε τόσα πολλά για ζωή, τέχνη, θέατρο και μουσική, (πέρασε και ο Φώτης Ζογλοπίτης για λίγο όμως με εντυπωσιακό παντελόνι που βλέπετε κάτω μετά τη σκεπτόμενη φωτό μου με τον Κωσταντίνο )και ήπιαμε πάρα πολλά ποτήρια από ένα υπέροχο ροζέ κρασί που είχε γεύση τσικλόφουσκας.
Η Ελευθερία – πέρα του ότι έχει υπερφυσικό ταλέντο- είναι μία πραγματική Ελευθερία και ακριβώς αυτό το αέρινο πλάσμα που μας μαγεύει στη σκηνή. Παράλληλα έμαθα για τις μαγικές γουρλίδικες ικανότητές της, όμως μου δήλωσε πως δε θα με αναλάβει αν δεν προσέχω γιατί μετά από ένα μικρό μπριφ που της κάναμε για την περίπτωσή μου διέγνωσε μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας. Παράλληλα θαύμασε και τα αυθεντικά έργα τέχνης που εκτίθενται στο Ζonars.
Αριστερά: GIACOMETTI, “Ισορροπιστής σε τεντωμένο σχοινί”, 1942. Δεξιά: PICASSO, “Mallarmé portrait”, 1951.
Δίπλα μας έτρωγε ο σκηνοθέτης Αλέξης Ρίγλης περιτριγυρισμένος από ωραίες γυναίκες με τσαγανό, την Αγάπη Βαρδινογιάννη, την Ελένη Κόκκαλη, την Έλλη Στάη και τη Μαρία Μοσχοβίτη. Του έκανα μία μικρή σκηνή ζηλοτυπίας γιατί μονίμως μου λέει πως έχει δουλειά και προχώρησα προς την έξοδο..
Κατηφορίσαμε στο Bar de Theatre, που ήταν κατάμεστο από ωραίο κόσμο. Εκεί μας περίμενε ο Φώτης Ζογλοπίτης που καθόταν με τον Ταραξία και ωραία κορίτσια. Πιο δίπλα ο πιστός θαμών Μάνος Ιωάννου με άλλα ωραία κορίτσια. Ένα ενδιαφέρον ποτ πουρί που τελικά έγινε μία μεγάλη παρέα που αποκορύφωσε η έλευση του μοναδικού Δημήτρη Παπαδημητρίου.
Κάποια στιγμή ακούσαμε ξανά την Αναστασία και ήταν και ο Άλκις Κούρκουλος εκεί μαζί με τους συνεταίρους Κώστα Κόκλα και Λάμπη Ζαρουτιάδη που έχουν εκτοξεύσει το μαγαζί. Όπως είπε και ο Κωσταντίνος Ρήγος :”Βράδυ Κυριακής και κάπου στην Αθήνα όλα μπορούν μαγικά να συμβούν. Τελικά η ζωή τρία γράμματα”.. Όπως μία ονειρεμένη συνεργασία μεταξύ Ελευθερίας και Παπαδημητρίου, κανονική όχι σαν τα δικά μου όνειρα.
Καπάκι έπαιξε και το “Όχι δεν μιλώ για μια νύχτα εγώ, για όλη την ζωή μας εγώ μιλώ” …..και πιο καπάκι ακόμα ξόρκισα τα δαιμόνιά μου με τη βοήθεια του Λάμπη που είναι από τους καλύτερους φίλους που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος – όπως και ο Χρύσανθος Πανάς.
Σχόλια για αυτό το άρθρο