Κριτική: “Δεύτερη φωνή”. Τι να το κάνεις το σουξέ όταν η ζωή σου δεν έχει ήχο;

Ο ΤΑΖ σιγοτραγουδάει το «Λάθος Στροφή» της Άννας Βίσση μετρώντας διαδρομές γεμάτες απώλειες κέρδη και απουσίες άρθρωσης λόγου και στάσης ζωής.

ΣχετικάΆρθρα

H Nένα Μεντή, η Νένα Μεντή, η Νένα Μεντή… Ακόμα και το θρυλικό cult trash θεατρικό της δεκαετίας του ’80 “Xάρισέ μου το γουνάκι σου» να ανέβαζες με την Νένα Μεντή, θα στο απογείωνε απογυμνώνοντας την τρασιά του. Η Μεντή αν δεν ήταν ηθοποιός θα ήταν στριπτιτζού, είμαι πλέον σίγουρος. Γδύνεται ανελέητα, και χωρίς καμία αναστολή στη σκηνή. Οι Παπαθανασίου – Ρέππας και οι ίδιοι με τα ονόματά τους στενά συνδεδεμένα στην χρυσή εποχή της τηλεόρασης, έγιναν γνωστοί κι αγαπητοί από πρωτόγνωρα ποιοτική αντιμετώπιση ενός ευτελούς για την Ελλάδα είδους, τη θεατρική κωμωδία. Και οι δύο, 20 χρόνια μετά, δείχνουν τον καλύτερο εαυτό τους με το δράμα που πάντα υπάρχει υπόγειο και στις κωμωδίες τους.

Μικροαστική οικογένεια, με την Μεντή να θυμάται περασμένα μεγαλεία όταν έκανε τη δεύτερη φωνή σε δίσκους όπως τα Λιανοτράγουδα αλλά της φάγανε τη δουλειά οι Βίσσηδες και ποτέ δεν έγινε σταρ, ο σύζυγός της Γιώργος Ζιόβας, ονειρικά, φευγάτα μάλλον, επιτηδευμένα υποτονικός χωρίς επαφή με το τώρα να απαγγέλει ποιήματα και να επικοινωνεί με e mail με έναν φίλο του από την Παταγωνία, η Δανάη Σκιάδη λίγο ασυντόνιστη στις νευρολογικές της μεταπτώσεις να συμμετέχει ως φαβορί σε ένα τηλεοπτικό talent show παντρεμένη με τον τόσο όσο στο ρόλο του, αξιοπρεπέστατο Κωνσταντίνο Γαβαλά, με ένα προβληματικό φιλάσθενο παιδί να μένουν στο σπίτι των γονιών, ο αδερφός της Γιώργος Κατσής, συπλεγματικός ναζιστικοαναρχικός θυμωμένος ανεμοστρόβιλος, εξαίρετα γραμμένος σαν ρόλος και με έναν πιτσιρικά τόσο δυναμικό, που πραγματικά φοβάσαι πως θα κατέβει από τη σκηνή να σε πλακώσει (το παιδί έχει πολύ και λαμπρό μέλλον μπροστά του) και ένας φλώρος μάνατζερ, μιας αδικαιολόγητης ερμηνείας από τον Δημήτρη Σαμόλη, να πουλάει παραμύθια για το μέλλον της κόρης, από τα οποία η μάνα όχι απλώς κρέμεται αλλά βρίσκει και αφορμή για να ξετυλίξει το βουλιαγμένο στα όνειρα μιας τηγανιέρας στη κουζίνα, μικροαστικό της πρόσωπο.

Όποιος έχει δει το «Οξυγόνο» των Παπαθανασίου-Ρέππα, (που το λατρεύω παρ’ αυτά) ξέρει πόσο εύκολα οι δημιουργοί παρασύρονται από την υπερβολή της υπερβολής και το μελόδραμα, χάνοντας το στόχο και τη φωνής τους σε ένα camp σύνολο. Κάτι τέτοιο πάει κάποια στιγμή να συμβεί και εδώ, όμως η παρέμβαση του Kωνσταντίνου Μαρκουλάκη στη σκηνοθεσία δεν το αφήνει να συμβεί ευτυχώς, δίνοντας μαζί με τους συγγραφείς μια ιδιαίτερη και πανέξυπνη σαν δομικό εύρημα έμφαση στην συνάθροιση των φθόγγων προς αναζήτηση συγκροτημένης έκφρασης λόγου, τη γλώσσα των αρχαίων Παταγώνων που ο Δαρβίνος με αποτροπιασμό περιέγραφε σαν «θόρυβο από γαργάρα». Ο πάπας της θεωρίας της εξέλιξης σε ρατσιστική αντιπαραβολή με μια οικογένεια χωρίς εξέλιξη και ταλέντο στο να τα κάνει όλα «γαργάρα». Η έκφραση της προοδευτικής αντίληψης αντιμέτωπη με το πιο γραφικό στερότυπο της. Νικάει κανείς; Ο Μαρκουλάκης και οι συγγραφείς επιλέγουν την κατάληξη της ιστορίας τους χωρίς κάθαρση, με μια υπόκωφη αλλά συγκλονιστική ανάποδη ανατροπή, και τους ήρωες στη σκηνή (μετά από έναν συγκλονιστικό μονόλογο του Ζιόβα) άφωνους, αντιμέτωπους με την ανυπαρξία μέλλοντος, μετά την πώληση των ονείρων και της ψυχικής τους υγρασίας, να σε κοιτάνε με έναν τόσο σπαρακτικό τρόπο μέσα από το κλουβί που έχτισαν γύρω τους, που να φοβάσαι μετά να κοιτάξεις τον καθρέφτη. Και να παθαίνεις κάτι πολύ εσωτερικό και βαθύ, ακούγοντας τη «Λάθος Στροφή» της Άννα Βίσση με τον σπαρακτικό και πανέξυπνο τρόπο που ο Μαρκουλάκης το χρησιμοποιεί στην παράσταση.

ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟΘΗΚΗ – ΑΛΙΚΗ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗ: Σαρρή 40, Ψυρρή, www.a-th.gr , 2103253153