Μάνος Καρατζογιάννης: “Περισσότερο απ’ όλα με ιντριγκάρει η ζωή”

Πνεύμα ανήσυχο και καλλιτεχνικό θα χαρακτήριζα τον ακάματο και ικανό ηθοποιό Μάνο Καρατζογιάννη. Παρά την εντυπωσιακή εξωτερική του εμφάνιση, από τα πρώτα του κιόλας βήματα, αποφάσισε να ασχοληθεί με το ποιοτικό θέατρο, προτιμώντας την ουσία της θεατρικής διαδρομής από τα ανούσια και εφήμερα φώτα της δημοσιότητας. Πολυτάλαντος και πολυσχιδής, κάθε χρόνο συμμετέχει σε ενδιαφέρουσες παραστάσεις, γράφει έργα, παίζει, σκηνοθετεί και προ πάντων φροντίζει να εξελίσσεται, να δημιουργεί και να προοδεύει μέσα από την Τέχνη του. Η τελευταία του δουλειά με τίτλο ‘’Για την Ελένη’΄, με την οποία ‘’ανέστησε’’ επί σκηνής τη ζωή της μεγάλης ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη, όπου πρωταγωνιστούσε η θεϊκή Μαρία Κίτσου, απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από κοινό και ειδήμονες! Φέτος, συμπρωταγωνιστεί και πάλι σε μία ‘’ιδιαίτερη’’ παράσταση που ανέβηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (προλαβαίνετε μέχρι τις 5 Μαρτίου). Πρόκειται για το έργο του Ντάνιελ Ντιμέκο ‘’Το χέρι του Γιάνος’’ σε σκηνοθεσία των Ιουλίας Σιάμου και Ζωρζίνας Τζουμάκα, Αφορμή για να μάθετε περισσότερα για την παράσταση στη συνέντευξη που μας παραχώρησε

ΣχετικάΆρθρα

-Εν τέλει τι σε ιντριγκάρει περισσότερο η υποκριτική, η σκηνοθεσία ή η συγγραφή;

Η ζωή! Οι φίλοι μου, οι δικοί μου άνθρωποι, οι μνήμες μου, οι χαρές μου και οι λύπες μου.. Εκείνα, άλλωστε, είναι που δανείζονται ένα άλλο πρόσωπο, μια άλλη ιστορία και προσπαθούν να επικοινωνήσουν, να εκφραστούν… Το θέατρο είναι το όχημα. Γι’ αυτό και όταν μου λένε ότι δουλεύω πολύ, σκέφτομαι ότι απλώς ζω. Έντονα. Με το δικό μου τρόπο. Θέλω να πω ότι στο θέατρο, είτε παίζεις, είτε σκηνοθετείς, είτε γράφεις ή διδάσκεις, πάντα μια ιστορία λες. Τα μέσα και τα εργαλεία αλλάζουν αλλά η ιστορία είναι ίδια. Από την ανάγκη μας κρινόμαστε. Αυτή είναι που πείθει τους ανθρώπους αλλά και τους θεούς. Κάθε ιστορία κρύβει μια ατομικότητα. Την κουβαλάει. Αυτήν προσπαθώ να μοιραστώ, να σεβαστώ. Τη δική μου και των άλλων. Καμιά φορά κάτι είναι πιο ξεκούραστο κι άλλοτε λιγότερο. Έχει περισσότερη επιτυχία ή όχι. Αλλά όλα αυτά είναι μέρος του παιχνιδιού. Του Θεάτρου και της Ζωής.

-Τι ήταν εκείνο που σε έκανε να θέλεις να συμπρωταγωνιστήσεις στο έργο του Daniel Dimeco ‘’Το χέρι του Γιάνος’’;

Αρχικά το υπέροχο αυτό έργο και ο σύνθετος αυτός ρόλος. Φυσικά συνέδραμε ότι μου προτάθηκε από δυο ανθρώπους που εκτιμώ. Με την Ιουλία είχαμε συνεργαστεί πριν από αρκετά χρόνια στο θίασο του Δ. Πιατά, και σε ένα θέατρο, όπως του Νέου Κόσμου, με το οποίο έχω ξανασυνεργαστεί με πολύ καλές αναμνήσεις άλλες δύο φορές στο παρελθόν. Από εκεί και πέρα συνέβαλαν στην απόφαση μου η διανομή αλλά και οι υπόλοιποι συνεργάτες.

–Ποιο είναι το μήνυμα του έργου, πόσο επίκαιρο είναι και από πού το εμπνεύστηκε ο συγγραφέας του;

Ο Ντάνιελ Ντιμέκο είναι νέος Αργεντίνος βραβευμένος συγγραφέας, του οποίου παρουσιάζεται έργο για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου. Έχει γράψει συνολικά πέντε έργα. Όλα κινούνται μέσα σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, που προκύπτει μέσα από ενδελεχή έρευνα. Εστιάζει στον άνθρωπο ως πολίτη της ιστορίας. Πώς βιώνει την εποχή του τόσο σε ιδιωτικό όσο και σε δημόσιο επίπεδο. Το Χέρι του Γιάνος, που είναι το πρώτο του έργο, μας ταξιδεύει στη Σταλινική Ρωσία το 1938, την περίοδο της βίαιης διαδοχής της εξουσίας από τον Γιοζ στον Μπέρια. Λίγο πριν ξεσπάσει ο ´Β Παγκόσμιος Πόλεμος. Είναι η εποχή των μεγάλων εκκαθαρίσεων, από τη μια των ανθρώπων του Γιοζ και από την άλλη των καλλιτεχνών, σύμβολα της ελεύθερης έκφρασης… Ο Γιάννος, που υποδύομαι στην παράσταση, έχει ένα συνηθισμένο όνομα γιατί έχει ένα σύνηθες χαρακτηριστικό σε όλους τους ανθρώπους: είναι ικανός για το υψηλό αλλά και για το χαμηλότερο. Είναι μαλακός σαν το χόρτο, όπως γράφει και ο Σεφέρης στον Τελευταίο Σταθμό. Μετέωρος, ακροβατεί ανάμεσα στην ανάγκη του για εξουσία και την αγάπη του για την Ματίλντα. Με μοναδικό “πατέρα” τον Στάλιν, έχει αποφασίσει να επιβιώσει σε ένα ναρκοθετημένο δημόσιο χώρο πάση θυσία. Είναι ένας από εμάς,.. Γίνεται γρανάζι του οποιοδήποτε συστήματος μέχρι να παρανοήσει και εν τέλει να θυσιαστεί.. Με το χέρι του κινεί κατ’ ουσία ολόκληρη την ιστορία, πριν συνθλιβεί και ο ίδιος από αυτήν. Προσπαθεί να μην προδώσει και να μην προδοθεί. Τελικά κάνει και τα δύο. Μια και τον προδίδει το ίδιο του το νευρικό σύστημα…Μια αλληγορία είναι το έργο μας, που κινείται ανάμεσα στο δίπτυχο εξουσία – προδοσία. Όσο το πρόσωπο της εξουσίας κάτω από τη μάσκα οποιουδήποτε χρώματος θα αγριεύει τόσο ο άνθρωπος, θα εξευτελίζεται, είτε ασκεί την εξουσία, είτε είναι αυτός πάνω στον οποίον ασκείται, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Όσκαρ Ουάιλντ στην Ψυχή του Ανθρώπου στον Σοσιαλισμό….Μετέωροι ακροβατούν οι ήρωες του έργου ανάμεσα στην επιθυμία και την ανάγκη μέσα σε μια ναρκοθετημένη δημόσια σφαίρα γεμάτη αβεβαιότητες… Για να προδώσουν στο τέλος και να προδοθούν μέσα από μια εξαντλητική διαδρομή ανατροπών και συγκρούσεων, αφού πρώτα εισβάλλει ο δημόσιος τρόμος ακόμη και στις πιο ιδιωτικές τους σχέσεις…Ο φόβος, που καλλιεργεί η εκάστοτε εξουσία, απομονώνει τον άνθρωπο. Υπονομεύει την επαφή και την έκφραση. Έχει τη δύναμη να καταλύσει κάθε αξία.. Ο έρωτας – με την ευρύτερη έννοια του- και το χιούμορ, αισθάνομαι ότι μπορούν να τον νικήσουν. Γι’ αυτό και ο συγγραφέας μας επιστρατεύει και τα δύο. Γι’ αυτό και η εξουσία εχθρεύεται τον έρωτα και τους καλλιτέχνες.

-Οι συνεργασίες νέων ανθρώπων στο χώρο της Τέχνης έλκουν πιο πολύ το θεατρόφιλο κοινό, γιατί τις θεωρούν ενδιαφέρουσες;

Είναι νέοι, με αποτέλεσμα το «εγώ» δίνει πιο πολύ χώρο στον άλλον. Νομίζω ότι εκεί έγκειται. Εκεί βρίσκεται η φρεσκάδα και η έλξη: στη συνέργεια. Έχω δει βέβαια και νέους που δεν θα συνεργούσαν ούτε για μια κοπάνα, όχι για παράσταση. Και μεγαλύτερους που είναι έτοιμοι για σκασιαρχείο, σκανδαλιά ή ποίηση. Όπως και να έχει η συνέργεια εμπεριέχει ρίσκο. Και το ρίσκο το παίρνεις πιο εύκολα στις νεαρές ηλικίες. Το ρίσκο είναι ελκυστικό.

-Τι καινούργιο ετοιμάζεις;

Λένε ότι, όταν κάνει σχέδια ο άνθρωπος, ο Θεός γελάει.. Αυτό το κατάλαβα αρκετά νωρίς. Παρ όλα αυτά σχεδιάζω κάτι μαζί με τέσσερις ανθρώπους που αγαπώ πολύ και αγαπάτε και εσείς, μα δεν το έχω σκοπό τώρα να σας το πω!