ΤΩΡΑ |
Η τηλεόραση -μαζί με το έπιπλο- ήταν η τελευταία που είχε η Αλίκη στη Στησιχόρου. Η καρέκλα ήταν και σκηνικό στην Ωραία μου κυρία και εδώ κάθομαι συνήθως όταν μιλάω στο τηλέφωνο (το οποίο δεν σταμάτησε να χτυπά!)
-Στα θρυλικά ΄80ς έγινες και ίνδαλμα στα νεανικά περιοδικά
Για μια περίοδο, ναι. Αλλά αυτό ήταν περαστικό και το είχα συνειδητοποιήσει, γι΄ αυτό ψαχνόμουν και για άλλα πράγματα. Ήξερα ότι δεν ήμουν γεννημένος ο κλασσικός πρωταγωνιστής ή ζεν πρεμιέ, τύπου Κούρκουλος, Αλεξανδράκης ή Παπαμιχαήλ. Όμως η εποχή του ΄80 ζήταγε τα γλυκερά αγόρια, με το μοδάτο ντύσιμο και τις φράντζες. Ήμουν και από τα παιδιά του Γιάννη Δαλιανίδη, μεγάλη τύχη και τιμή αυτό. Αν σε έπαιρνε ο Δαλιανιδης σε μια δουλειά είχες εξασφαλίσει την αναγνωρισιμότητα και την επιτυχια. Αργότερα ήρθε και το Ρετιρέ.
-Ποιες διαφορές είχε ο Άλκης του Ρετιρέ με το Μάκη της ζωής, δεδομένου ότι σαν ρόλος είχατε ομοιότητες και τι γεύση σου έχει αφήσει εκείνη η εποχή;
Η διαφορά με τον Άλκη του Ρετιρέ είναι ότι εκείνος ονειρευόταν να ζήσει το παραμύθι της ζωής του μέσα από τον καλλιτεχνικό χώρο κάτι που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα, ενώ ο Μάκης το έζησε. Ήταν μια γλυκιά εποχή, η σειρά είχε τεράστια επιτυχία, ο κόσμος με αναγνώριζε παντού, αλλά ο χρόνος απέδειξε ότι δεν ήμουν φτιαγμένος γι αυτό. Πάντα τα βλέμματα στο δρόμο με κάνουν και αισθάνομαι περίεργα, όμως μ’ αρέσουν τα πολύ απλά πράγματα στη ζωή και θα ήθελα να περνάω κι απαρατήρητος.
-Έκανες τους δίσκους με τα soundtracks του ελληνικού κινηματογράφου και στη συνέχεια ήρθαν τα λευκώματα. Πως σου ήρθε αυτή η ιδέα;
Ένα μεσημέρι είμαστε στο σπίτι της Αλίκης και ξεφύλλιζε ένα λεύκωμα της Μπαρντό. «Ένα τέτοιο λεύκωμα πρέπει να γίνει για μένα, με τα εξώφυλλα μου, εσύ θα το κάνεις» μου είπε και έτσι με έχρισε και βιογράφο. Σ’ αυτήν χρωστάω και αυτό. Ακολούθησαν 22 βιβλία, με πιο αγαπημένο της Ρένας Βλαχοπούλου, που είναι περισσότερο βιογραφία και λιγότερο λεύκωμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ώρες που πέρασα μαζί της. Μου φιλούσε το χέρι και μού ‘δινε την ευχή της κάθε φορά. Το δικό μου βιβλίο είναι ένα διάλειμμα στα λευκώματα, συγκέντρωσα όλα τα κομμάτια που έγραφα γι’ αυτούς τους μύθους που έγιναν η οικογένεια μου, και έγινε το βιβλίο της ζωής μου. Σ΄αυτό υπάρχουν όλα, συγκίνηση, γέλιο, στιγμές…
-Υπάρχουν κεφάλαια που σε δυσκόλεψαν στο βιβλίο σου;
Με δυσκολέψαν οι αποχωρισμοί, ήταν ένα ξερίζωμα. Έζησα πολλούς γιατί ήμουν πολύ νέο παιδί, εκείνοι ήταν μεγάλοι, αλλά εγώ δεν τους έβλεπα έτσι. Χρωστάω πάρα πολλά σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
-Έχεις σχέδια για καινούρια λευκώματα στο μέλλον;
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η Χρονοπούλου, ο Χατζηχρήστος, ο Δαλιανίδης, η Βασιλειάδου, ο Βέγγος… είναι βιβλία που μπροστά μου τα έχω, θέλω να τα κάνω.
-Συνταγή για την επιτυχία υπάρχει;
Υπάρχει. Είναι κατάθεση ζωής γιατί το καλλιτεχνικό κομμάτι θέλει να καταθέσεις τη ζωή σου, συνέπεια, σεβασμός, να ακούς τους μεγαλύτερους και θα έρθει η σειρά σου όταν έχεις αυτή τη συνταγή.
-Τα αστέρια που γνώρισες, σου έδιναν συμβουλές;
Τους ζούσα και δεν χρειάζονταν να μου δώσουν συμβουλές. Πάντα θα έχω πρότυπο τη Βλαχοπούλου, το πρωί ήταν μια νοικοκυρά και το βράδυ ήταν σταρ. Τώρα που μου λείπουν καταλαβαίνω τι έζησα, έζησα τους μύθους των περασμένων δεκαετιών που με εμπιστεύτηκαν, μου άνοιξαν το σπίτι τους και την καρδιά τους, ήμουν τυχερός της γενιάς μου. ΄Εμαθα από αυτούς τους ανθρώπους να είμαι πεντακάθαρος σε όλα, το σπίτι μου να είναι σε τάξη, ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να ζει σε βρώμικο περιβάλλον. Δεν θα ξαναυπάρξουν τέτοιοι μύθοι, μου λείπουν πολύ…
-Ούτε Μάκης Δελαπόρτας θα υπάρξει άλλος!
Την τρέλα τη δική μου δεν την έχω δει σε άλλους, όλα αυτά είναι δουλειά του υπουργείου πολιτισμού και λιγότερο ενός ανθρώπου, που μπορεί να είναι από μόνο του πολιτιστικός φορέας. Θα έπρεπε να υπάρχουν κονδύλια για ανθρώπους που σώζουν πολιτισμό. Με έχουν τιμήσει πολλές φορές , αλλά έχει να κάνει με τη σημαντικη αρωγή του κράτους για τέτοιες πρωτοβουλίες. Το μουσείο θεάτρου κινδυνεύει να χαθεί, η Άννα Φόνσου αγκομαχάει να κρατήσει το σπίτι του ηθοποιού… όλα αυτά με θλίβουν.. Το αρχείο μου είναι αίμα ζωής, χρόνων και πολιτισμός. Έχω δύο αντικείμενα πολύ σημαντικά –εκτός των θεατρικών κοστουμιών της Ρένας, έχω το αγαπημένο της δαχτυλίδι που μου φέρνει γούρι και το κομπολόι που είχε η Αλίκη τα τελευταία της χρόνια που δεν κάπνιζε. Στην άκρη του μυαλού μου υπάρχει η σκέψη για ένα ίδρυμα που θα στεγάσει όλα αυτά που έχω σώσει και να πάει στις επόμενες γενιές… Νέος είμαι ακόμη, έχω κέφια…
Ο Μάκης δεν αρνήθηκε να φωτογραφηθεί ούτε στο μπάνιο, μπροστά στον καθρέφτη
-Η σχέση σου με το χρόνο ποια είναι;
Ο χρόνος είναι καλός μαζί μου, είχα πάντα ένα κόμπλεξ γιατί φαινόμουν πιο μικρός από ό,τι είμαι, ακούω κολακευτικά πράγματα -ακόμα με φωνάζουν νεαρό και φοιτητή- αλλά με κάνουν και γελάω που έχω περάσει τα 50. Κάποτε ήταν εμπόδιο στη δουλειά μου, υπάρχει ο ρατσισμός της εμφάνισης στην Ελλάδα, το αντιμετώπισα αυτό, έχανα πράγματα λόγω εμφάνισης, δεν πίστευαν ότι μπορούσα να κάνω σοβαρή δουλειά, ειδικά με τους δίσκους. Δυσκολευόμουν να πείσω για πράγματα που ήξερα και κατείχα λόγω εμφάνισης. Πάντα ήμουν έτσι, ένας άνθρωπος που φαινόταν πιο μικρός από την ηλικία του.
-Αν είχες κάνει κάτι στην εμφάνισή σου, θα το΄λεγες;
Αν είχα κάνει κάτι θα το΄λεγα και δεν είναι κακό να κάνεις. Το θέμα είναι να μην κάνεις πράγματα που θα σε παραμορφώσουν και θα αισθάνεσαι άσχημα γιατί βλέπουμε πολλά τέτοια. Το να κάνεις μια συντήρηση στον εαυτό σου βεβαίως θα την κάνεις, αλλά το να κάνεις παραπάνω πράγματα από όσο πρέπει είναι λάθος. Αυτή ήταν και η φιλοσοφία της Αλίκης που είχε κάνει πράγματα όχι όμως για να αλλοιώσει την εικόνα της γιατί ο κόσμος αγαπάει μια εικόνα και θέλει να τη βλέπει. Ανοίγει πόρτες η εμφάνιση αλλά σε κατατάσσει κάπου, σε βάζει σε κατηγορίες…
Στην κρεβατοκάμαρά του χτυπά ξανά το τηλέφωνο. Ευτυχώς υπάρχει συσκευή και εκεί!
– Πότε είσαι πραγματικά ευτυχισμένος;
Τελικα όσο περνούν τα χρόνια, αισθάνομαι πως η ευτυχία είναι στιγμές. Είμαι παιδί του θεάτρου, αλλά δεν θέλω να πεθάνω πάνω στη σκηνή, δεν ζω μόνο γι αυτό. Είμαι από τη φύση μου δημιουργικός, δεν κάθομαι ποτέ, δεν εφησυχάζομαι ποτέ κι αυτό είναι που με κρατάει και μου δίνει τελικά χαρά κι ευτυχία.
-Στον έρωτα πιστεύεις;
Πιστεύω στον έρωτα, έχω ζήσει μεγάλους έρωτες, αλλά δεν πιστεύω στο για πάντα μαζί. Είναι ουτοπία. Μπορεί να το ‘χουν καταφέρει κάποιοι άνθρωποι. Εγώ δεν το ‘χω καταφέρει.
-Θα ήθελες να σου συμβεί;
Θα ήθελα να μου συμβεί, αλλά μπορεί και να μη μου συμβεί ποτέ. Αυτό όμως δε με κάνει δυστυχισμένο, διότι η ζωή μου έχει δώσει πολύ μεγάλες χαρές και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο. Έχω ζήσει τα πάντα στη ζωή μου και έντονα. Έχω επιλέξει να μην φαίνομαι πολύ. Το προσωπικό μου κομμάτι δεν αφορά τον πολύ κόσμο, η δουλειά μου αφορά. Δεν θα μπορούσα να ζήσω την υπερέκθεση, υπάρχουν ώρες που δεν θέλω, αν και πιστεύω πως ό,τι θέλουμε να προστατεύσουμε, το προστατεύουμε. Δεν έχω παράπονο από φωτογράφους και δημοσιογράφους, είναι σχέση αλληλοεκτίμησης.
-Το για πάντα μαζί, πόσο έχει κρατήσει για σένα;
Το για πάντα μαζί σε μένα ήταν μέχρι δέκα χρόνια. Απλά οι καλλιτέχνες είμαστε λίγο από τη φύση μας διαφορετικοί από τους άλλους. Επίσης οι ώρες της δουλειάς είναι ατελείωτες, ακατάστατες, μια σωστή οικογένεια δεν μπορεί να στηθεί έτσι, και τα παιδιά θέλουν κατάθεση ζωής και η δουλειά η δική μας θέλει κατάθεση ζωής. Άρα εκεί συγκρούονται. Και λες ότι εγώ τελικά γεννήθηκα μάλλον για να κάνω ”παιδιά” είτε είναι βιβλία, είτε είναι δίσκοι, είτε είναι όλη αυτή η δουλειά που θα προχωρήσουν και θα ταξιδέψουν στις επόμενες γενιές το όνομα μου. Το όνομα σου δεν το διαιωνίζει και το πάει πιο πέρα μόνο ένα παιδί. Άλλωστε δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για οικογένεια. Θα μπορούσα να είμαι και πολύ καλός πατέρας, αγαπάω πολύ τα παιδιά και τα ζώα, αλλά δεν είμαστε όλοι ταγμένοι γι’ αυτό. Είμαι ταγμένος για άλλα πράγματα που η ζωή μου τα ‘φερε. Βλέπω και τη χαρά στα πρόσωπα των άλλων και με τα βιβλία αλλά και με τους δίσκους, έγινε μια πανελλήνια υστερία, με τα τραγούδια του σινεμά άρα κάποιος έπρεπε να είναι μπροστάρης. Μπροστάρης δεν θα ήμουν στη σκηνή, έγινα μπροστάρης σ’ αυτό το κομμάτι και είμαι πολύ ευτυχισμένος.
-Έχεις όμως ένα παιδί στη ζωή σου που το λατρεύεις.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, χτύπησε διαφορετικά η καρδιά μου για ένα παιδί. Αυτό το παιδί το περιμέναμε χρόνια στην οικογένεια μου, ήρθε με δυσκολία στη ζωή μας κι αυτό με έδεσε εμένα πιο πολύ. Το τάξαμε στην Τήνο και τη βάφτισα κιόλας,. Σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου ένας κύκλος τελειώνει κι ένας καινούριος ξεκινάει με τη γέννηση αυτού του παιδιού. Σαν να είναι δικό μου παιδί, ένα παιδί που δεν έκανα ποτέ. Είναι στην καθημερινότητα μου, έχω ένα άλλο σκοπό πια για τα πράγματα, μια άλλη σκέψη και φιλοσοφία και μια άλλη κοσμοθεωρία για τη ζωή. Γιατί όταν φτάνεις στα 50, που είναι μια καθοριστική ηλικία, γιατί αισθάνεσαι ότι έχεις ζήσει τη μισή σου ζωή – λες κι ότι θα ζήσεις 100 – μπορεί να μην είναι πάρα πολύ μεγάλη η ζωή από εδώ και πέρα. Είναι ορόσημα τα 50. Για αυτό χρωστάω το καινούριο χαμόγελο στη ζωή μου στην πολύτιμη Πολυτίμη. Η πιο σημαντική δημιουργία στη ζωή είναι η ίδια η ζωή που μπορεί να ‘ρθει μέσα από ένα παιδί. Ό,τι και να ‘χουμε κάνει.
Η συνέχεια στην επόμενη σελίδα…
Σχόλια για αυτό το άρθρο