Ο Παναγιώτης Κούδας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978, μεγάλωσε στην Αλεξανδρούπολη και ζει πλέον σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Ξεκίνησε την ενασχόληση του με το stand up comedy το 2001. Tο 2005 ολοκλήρωσε την πρώτη του μεγάλου μήκους παράσταση με τίτλο “Μυθολογία”, η οποία παρουσιάστηκε έως και το 2009. Το 2011 ολοκλήρωσε την δεύτερη μεγάλου μήκους παράσταση με τίτλο “Παιδικά Τραύματα”. Παρουσιάστηκε σε μορφή work in progress στο 1ο Φεστιβάλ Κωμωδίας Ξάνθης και έκλεισε το 2015 με παρουσίαση στο 1ο Αvaton Comedy Festival στην Αθήνα.
Τον Μάιο του 2016 παρουσίασε στο μαιευτήριο comedy club στην Θεσσαλονίκη την νέα του παράσταση του με τίτλο “Πόσο μόνος είναι αυτός ο Μάκης..” σε μορφή work in progress, με κείμενα που γράφτηκαν από το 2014 μέχρι το 2016. Συμμετέχει σε ομαδικές παραστάσεις stand up comedy, σε όλη την Ελλάδα, έχει εμφανιστεί και στα 2 comedy clubs της Ελλάδας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, σε διάφορα φεστιβάλ και έχει πραγματοποιήσει περιοδείες σε όλη την Ελλάδα μαζί με πολλούς άλλους Έλληνες κωμικούς. Είναι ο διοργανωτής του Φεστιβάλ Κωμωδίας Ξάνθης. Μέχρι τις 23 Οκτωβρίου θα παρουσιάζει στο Blackbox τη μεγάλη του επιτυχία ‘’Πόσο μόνος είναι αυτός ο Μάκης’’.
Το πόσο παθιασμένος είναι με τη δουλειά του και το stand up comedy διαφαίνεται από το Α ως το Ω στις απαντήσεις του, αλλά παράλληλα και το πόσο φιλοσοφημένος είναι στην προσωπική του ζωή, παρά το νεαρό της ηλικίας του.
Άνθρωπος: Πω, πω θα ξεκινήσω με κλισέ. Ικανός για το χειρότερο και το καλύτερο. Τι να σου πω πέρα από το ότι κάποιοι ανήκουν στο είδος homo sapiens, ανθρώπους δεν τους λες. Θα έπρεπε να ήμασταν κάτι πολύ καλύτερο ως είδος, έχουμε μείνει πίσω. Εμείς θα το πληρώσουμε.
Βιοπορισμός: Στην Ελλάδα του 2016; Μεγάλη περιπέτεια. Τουλάχιστον είμαι πολύ τυχερός που κάνω ως δουλειά αυτό που μου αρέσει. Δυστυχώς αν θα μου βγει, δεν εξαρτάται μόνο από μένα.
Γέλιο: Πολύ ενδιαφέρον θέμα αν το δεις εξελικτικά. Πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Ξεκίνησε ως αντίδραση με συγκεκριμένο σκοπό επικοινωνίας, και ως πολιτισμός έχουμε καταφέρει να το χειραγωγήσουμε και να το πάμε κάπου αλλού. Το χιούμορ, η εσκεμμένη πρόκληση γέλιου, είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον ως θέμα τόσο για μένα στη δουλειά μου όσο και ως επιστημονικό αντικείμενο μελέτης.
Διασκέδαση: Δεν γίνεται χωρίς διασκέδαση. Δεν αντέχεις. Με εκνευρίζει ότι έχει ταυτιστεί με το ελαφρό. Διασκέδαση είναι να είσαι ο εαυτός σου, να επικοινωνείς, να είσαι χαλαρός και με το να επικοινωνείς, να εκφράζεσαι, ακόμη και να μαθαίνεις. Και να βλέπεις Μπομπ Σφουγγαράκη με το παιδί σου.
Ελευθερία: Ή Θάνατος. Ελευθερία Αρβανιτάκη ή θάνατος. Ξεκάθαρα θάνατος. Ευτυχώς που μετά από τα 35 αρχίζεις να χάνεις υψηλές συχνότητες. Σε 20 χρόνια δεν θα την ακούω καν, απλώς θα την βλέπω να ανοιγοκλείνει το στόμα της. Θα αποκτήσω ανοσία. Επίσης, αυτός είναι ένας πολύ ξεκάθαρος τρόπος να παίρνεις την λέξη Ελευθερία με τόσα νοήματα και να απαντάς με κάτι που δεν βγάζει νόημα.
Ζωντάνια: Στα 38 αρχίζει να γίνεται σπάνια. Κρατάς δυνάμεις για όταν χρειάζεται. Εκεί που είμαι σαν 18 χρονών είναι, όταν παίζω με τον γιο μου που είναι 14. Σε σημείο που τον κουράζω από την πολλή βλακεία μερικές φορές.
Ήρωας: Πολλοί γύρω μας. Ήρωες στην καθημερινότητα τους. Τα βγάζουν πέρα με μεγάλες δυσκολίες χωρίς να θυσιάσουν τα ανθρώπινα στοιχεία τους. Έχουμε γεμίσει π.χ με «ηρωικές» ταινίες όπου οι ήρωες έχουν υπεράνθρωπες δυνάμεις. Πόσο χαζό. Ήρωας είναι ο Σαρλό.
Θεατρικό είδος( stand up comedy) : Φοβερό! Καταπληκτικό! Δύσκολο! Μην χάσετε παράσταση σας λέω. Κοίτα, το Stand up στο εξωτερικό έχει ιστορία 50-60 χρόνων. Είναι βασικό κομμάτι της διασκέδασης. Έχουν βγει τεράστιοι καλλιτέχνες από εκεί, που τους ξέρετε όλοι μέσω του κινηματογράφου ή της τηλεόρασης. Εδώ ακόμα το ανακαλύπτουμε. Αλλά με πολύ γρήγορα βήματα. Θα το κόψω εδώ γιατί θα σου γράψω 30 σελίδες.
Ιδεατός: ιδεατός < ιδέα + -τος (μεταφραστικό δάνειο από την γαλλική idéal) ιδεατός, -ή, -ο, που υπάρχει μόνο ως ιδέα, μέσα στο μυαλό μας. Συνώνυμα: θεωρητικός, νοητός, φανταστικός, ιδανικός, ιδεώδης. Συγγενικές λέξεις→ δείτε τις λέξεις: ιδέα και ορώ
Κούδας Παναγιώτης: 38 χρόνων και ακόμη δεν ξέρω τίποτα. Δεν αισθάνομαι 38 πάντως, αισθάνομαι 20. Εκτός από όταν πονάει η μέση μου. Ή τα γόνατα μου. Ή κουράζομαι. Ή με παίρνει ο ύπνος στα πρώτα 6 λεπτά της ταινίας. Ή όταν το σκέφτομαι να σηκωθώ από τον καναπέ κάνα τέταρτο.
Λογική: Τέλειο πράγμα η λογική. Έχεις ένα θέμα, το βάζεις κάτω, το αναλύεις, το ανάγεις, το κοιτάς γενικά και ειδικά, βρίσκεις υπέρ και κατά, εφαρμόζεις την εμπειρία σου και τελικά κάνεις αυτό που αισθάνεσαι.
Μοναξιά: Έχει και αυτή τις ώρες της που την χρειάζεσαι. Αλλά σήμερα θα έλεγα ότι πολλοί άνθρωποι νιώθουν μόνοι. Γιατί δεν μιλάμε, δεν επικοινωνούμε, δεν ανοιγόμαστε. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Στο χέρι μας είναι.
Νομοταγής: Θα πάει στην εφορία αυτό; Νομοταγής ναι πλήρως… Ποιος είναι νομοταγής πλέον; Κανείς. Εάν ο νόμος δεν σου επιτρέπει να επιβιώσεις δεν τον υπακούς. Τόσο απλά. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Οι άθλιοι του Βίκτωρ Ουγκό, το περιγράφουν μια χαρά, τι να πω εγώ. Πέρα από ότι προς τα εκεί πάμε πάλι.
Ξεκαρδιστικό είδος: Το Stand up, το Imrov, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση (όχι στην Ελλάδα). Δεν υπάρχει ένα είδος μόνο. Εξαρτάται ποιος το κάνει και πως. Υπάρχουν παραδείγματα σε όλα τα είδη. Όπως και πράγματα που τα βλέπεις και λες γιατί υπάρχει αυτό; Γιατί θέλω να βγάλω το μάτι μου με το πιρούνι;
Όνειρα: Να παίξω στο Ηρώδειο;
Πόσο Μόνος είναι αυτός ο Μάκης: Πριν αρχίσω τις παραστάσεις πολύ. Τώρα παίζει να έχει γίνει διάσημος. Δεν τον ξέρω να σου πω την αλήθεια. Δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ. Δεν λέω παραπάνω θα κάνω spoiler.
Ρατσισμός: Όταν ήμουν μικρός, νόμιζα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Μεγάλωσα με τρόπο που μου φαινόταν αδιανόητο να είσαι ρατσιστής, και έτσι νόμιζα πως είναι όλοι. Μεγαλώνοντας και βλέποντας ότι υπάρχει ρατσισμός στην Ελλάδα στην αρχή έπεσα από τα σύννεφα. Πλέον με αυτά που βλέπουμε, εντάξει κατανοώ γιατί υπάρχει, πως στήνεται και ποια συμφέροντα εξυπηρετεί. Δεν το δικαιολογώ. Ξέρω ότι πρέπει να τον εξαφανίσουμε.
Σκηνή: Ανεβαίνει συνεχώς. Η Ελληνική σκηνή stand up αυτήν την χρονική περίοδο είναι τρομερά ενδιαφέρουσα. Με τα πάνω και τα κάτω της. Με τα λάθη της, τις επιτυχίες της, τις αποτυχίες, τα καινούργια πράγματα που παρουσιάζει. Η κωμωδία στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή είναι το Stand up. Όλα τα άλλα είναι ως επί το πλείστον ξεπερασμένα, αναμασημένη τροφή και βαρετά. Ιδίως στην τηλεόραση το μόνο αστείο είναι το πόσο χάλια είναι.
Ταλέντο: Υπερεκτιμημένη έννοια. Είναι κάτι που σου δίνει μια ώθηση αρχικά, όταν είσαι μικρός να ασχοληθείς με κάτι. Από εκεί και πέρα είναι καθαρά δουλειά. Αν δουλέψεις θα το χρησιμοποιήσεις το ταλέντο, αλλιώς δεν κάνεις τίποτα. Από χαμένα ταλέντα γεμάτος ο κόσμος.
Ύλη: Τα πάντα. Όλα είναι ύλη. Οτιδήποτε μεταφυσικό, θεϊκό κτλ με αφήνει παγερά αδιάφορο. Μεσαίωνας.
Φιλόζωος: Αν δεν είχα τόσα ταξίδια θα έπαιρνα ένα golden retriever. Φοβερή γκομενοπαγίδα.
Χαρά: Δεν είμαι συχνά χαρούμενος. Δεν είναι έτσι ο χαρακτήρας μου. Πολλές φορές άνθρωποι που με γνωρίζουν χωρίς να με έχουν δει στη σκηνή, με υποδέχονται στην σκηνή αρνητικά προκατειλημμένοι καθώς είμαι λίγο μουρτζούφλης. Αλλά μετά στη σκηνή το γυρνάω γιατί τους κάνω να γελάνε. Και μετά νομίζουν πως είμαι γενικά έτσι, χαρούμενος. Δεν είμαι. Είμαι σπάνια και υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Ψυχολόγος: Θα τον χρειαστούμε όλοι κάποια στιγμή. Μας λείπουν βασικά πράγματα στις ανθρώπινες σχέσεις μας και καταλήγουμε εκεί. Και σε ψυχίατρο πολλοί. Εγώ κάνω ψυχοθεραπεία πάντως στη σκηνή. Ό,τι μου κατεβαίνει το λέω, για όποιο θέμα και να είναι, σοβαρό ή μη σοβαρό. Το κοινό μου κάνει ψυχοθεραπεία χωρίς να το ξέρει.
Ωραία ζωή: H ζωή είναι ωραία, του Benigni. Αυτό μου ήρθε κατευθείαν. Την θεωρώ φοβερή ταινία, γιατί δείχνει πως μπορείς να κάνεις μια κωμωδία τοποθετημένη μέσα στην χειρότερη περίοδο της ανθρωπότητας, μέσα σε μια απολύτως τραγική κατάσταση. Δεν υπάρχει κωμωδία χωρίς δράμα και το αντίθετο. Πήρε και Oscar, σπάνιο για κωμωδία
Σχόλια για αυτό το άρθρο