Η Ναταλία Μελά – οι φίλοι την φώναζαν Νάτα- , ήταν μια δυναμική γυναίκα, γεννημένη το 1923 η οποία δεν έχανε με τίποτα κάθε καλοκαίρι τις διακοπές της στις Σπέτσες. Δυστυχώς το περσινό καλοκαίρι, ήταν το τελευταίο της… Το πρωί της Κυριακής, 14 Απριλίου, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 96 ετών.
H Nαταλία Μελά μεγάλωσε σε μεγαλοαστικό περιβάλλον με ιστορικές ρίζες. “Οι γονείς μου με προόριζαν για οικοδέσποινα με μια σειρά μαργαριτάρια στο λαιμό. Απείχα από το μοντέλο. Άλλωστε, ζήλευα τα αγορίστικα προνόμια του αδελφού μου, ξέφευγα από τα γυναικεία μέτρα” είχε δηλώσει σε συνέντευξή της.
Εγγονή του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά και της Ναταλίας Δραγούμη, ο πατέρας της ήταν ο Μιχαήλ Μελάς και η μητέρα της ήταν κόρη του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, ιδρυτή της Εθνικής Τράπεζας μαζί με τον Γεώργιο Σταύρου. Η γιαγιά της από την πλευρά του πατέρα της, προερχόταν από το γένος Δραγούμη και ήταν αδελφή του Ίωνα Δραγούμη και κόρη του Στέφανου Δραγούμη.
Το 1942 εγγράφεται στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) της Αθήνας, με καθηγητές τον Κώστα Δημητριάδη και τον Μιχάλη Τόμπρο. Εργάστηκε και στο εργαστήριο του Θανάση Απάρτη. Αποφοιτώντας, το 1948, δουλεύει για ένα διάστημα με τον καθηγητή Δημήτρη Πικιώνη για τη στήλη στον τάφο του Μητροπολίτη Χρύσανθου και αργότερα για το Μνημείο Πεσόντων στο Λεόντιο της Νεμέας στην Πελοπόννησο. Κατασκευάζει και τις προτομές, του Στέφανου Δραγούμη στο Ζάππειο και του Γεωργίου Πεσμαζόγλου στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας. Η επιρροή του Πικιώνη είναι εμφανής.
Μετά την αποφοίτησή της άνοιξε δικό της εργαστήριο στον τελευταίο όροφο ενός σπιτιού στη Βασιλίσσης Σοφίας και λίγο αργότερα, το 1945, στον στάβλο ενός σπιτιού στην οδό Μουρούζη. Εκεί μαζεύονταν, μεταξύ πολλών άλλων, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Ανδρέας Εμπειρίκος και ο Γιάννης Μόραλης. Πήρε μέρος στην ίδρυση της καλλιτεχνικής ομάδας «Αρμός».
«Μετά τον πόλεμο, η μάνα μου αγόρασε το σπίτι μας στις Σπέτσες, δίπλα στην Πνευματική Στέγη. Πούλησε ένα κτήμα που είχαμε στην Εύβοια, διότι ήταν μακριά και δεν σύμφερε πολύ να το κρατήσουμε, και αγόρασε αυτό στις Σπέτσες, διότι ήταν όλες οι φίλες της εκεί και έπαιζαν κουμ-καν, νομίζω. Με την Κούλα Καλλιγά, τους Λεωνίδα, που είχαν τότε τη Σπετσοπούλα, τους Αβέρωφ – αυτή ήταν η παρέα της μητέρας. Μου αρέσουν οι Σπέτσες για το κρυστάλλινο φως τους. Έχουν πολύ καθαρό και κρυστάλλινο φως. Μου αρέσει πολύ και η θάλασσα. ∆εν θα µπορούσα να ζήσω χωρίς θάλασσα » διηγείται.
Έκτοτε ποτέ δεν θα αφήσει τις Σπέτσες. Εκεί επιλέγουν μαζί με το σύζυγό της Άρη Κωνσταντινίδη (1913 -1993) να κτίσουν το εξοχικό τους μετά το γάμο τους, το 1951. Αποκτούν δύο παιδιά, τον Δημήτρη και την ταλαντούχα Αλεξάνδρα Τσουκαλά. Για δέκα χρόνια παύει να δουλεύει, ασχολούμενη με την κατασκευή σκηνικών στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Η καλλιτεχνική προσφορά της τεράστια. Έργα της κοσμούν διάφορα σημεία κυρίως της Αθήνας. Έχει πραγματοποιήσει πολυάριθμες ατομικές εκθέσεις ενώ έχει συμμετάσχει και σε διεθνείς . Yπήρξε πρωταθλήτρια τένις, νοσοκόμα στην περίοδο του πολέμου, φοιτήτρια όταν οι γυναίκες στις Ανώτατες Σχολές ήταν ελάχιστες και πήρε δίπλωμα οξυγονοκολλητή, για να δουλέψει με το μέταλλο.
Αγάπησε πολύ τις Σπέτσες κι έδεσε τη ζωή της µε το νησί. “Στο Παλιό Λιμάνι, αγνάντι στο ναυάγιο, περάσαμε όλα τα παιδικά καλοκαίρια. Και δεν το διαλύαμε πριν δούμε την ανατολή στην Παναγιά την Αρμάτα… Με ενδιαφέρει ο τόπος µου, η πατρίδα µου. Όπως µιλάω και τραγουδώ ελληνικά, έτσι δηµιουργώ. Μ’ αρέσουν η γεύση του τόπου µου, το χώµα του το κόκκινο, η άμμος, τα φυτά που µοσχοβολούν». Κι αν δεν µοσχοβολούν οι Σπέτσες… Το νησί των αρωµατικών φυτών –Ιsola di Spezzie–, όπως ονοµάστηκε”. Στόλισε το νησί µε τα έργα της, που τα προτιµούσε στην ύπαιθρο, στον περίπατο. Η «Μπουµπουλίνα» της στο κέντρο της µεγάλης πλατείας, δίπλα στο λιµάνι της Ντάπιας, φύλακας-φρουρός του νησιού, των περιπατητών, των παιδιών που κάνουν ποδήλατο γύρω από αυτή, των νέων που βολτάρουν.
«Θέλω οι νέοι να γλεντάνε τη ζωή τους. Να ερωτεύονται και να χαίρονται. Έχουµε τα χέρια για να δουλεύουµε και τα πόδια για να περπατάµε και να χορεύουµε!»
Σήμα κατατεθέν της το φορητό ατελιέ της, ένα όµορφο τρίκυκλο στολισμένο με λουλούδια που οδηγούσε στις Σπέτσες με μεγάλη ταχύτητα . «Μέσα στο τρίκυκλο έχω φτιάξει πολλά πράγµατα. Όπου ήθελα το σταματούσα και δούλευα”.. Είχα την τύχη να φωτογραφηθώ στο θρυλικό της τρίκυκλο παρκαρισμένο έξω από το σπίτι της, εντελώς τυχαία, το καλοκαίρι του 2015
Με τον καλό της φίλο Πέτρο Φιλιππίδη
Η κηδεία της θα γίνει την Τετάρτη 17 Απριλίου στο Α’ Νεκροταφείο και ώρα 2 μ.μ.
Σχόλια για αυτό το άρθρο