Πραγματικό θρίαμβο ζει η Νατάσσα Μποφίλιου με τη “Βαβέλ” της στο Βοτανικός live stage. Την είχα δει πριν λίγα χρόνια και την είχα περιγράψει ως Μέριλιν με ντέφι. Πάει η Μέριλιν. Τώρα είναι η Νατάσσα με ντέφι. Με ωραία μαλλιά, πιο όμορφη, πιο αδύνατη και πιο δυνατή από ποτέ. Τη φωνάρα της την κάνει ότι ακριβώς θέλει. Άν ζούσε τα χρόνια του Πολυτεχνείου θα έβαζε μπουρλώτο πρώτη και καλύτερη. Η Μποφίλιου δε μοιάζει με καμία και μπερδεύει όσους θέλουν να βρίσκουν ομοιότητες με τις παλιές. Κοιτάει ψηλά και εγκαινιάζει το γκλαμ-έντεχνο.
Έχει by far την καλύτερη φωνή της νέας γενιάς και την πιο ενδιαφέρουσα σκηνική παρουσία με έντονη ευχάριστη θεατρικότητα. Πατώντας τα ψεύτικα λουλούδια του σκηνικού ότι και να τραγουδάει σου αρέσει. Θα ήθελες να τη δεις σε μιούζικαλ αλλά τη θες κι έτσι. Τη θες δικιά σου να σου “επιτίθεται” σα βαρύ φωνητικό πυροβολικό σε όλες σου τις αισθήσεις. Τις ωραίες αισθήσεις. Όχι συγκίνηση ή θλίψη και κλάψες για το χαμένο παρελθόν. Μία δύναμη και χαρά της ζωής που έχουν τόση ανάγκη τα νιάτα που την ακολουθούν πιστά. Η Νατάσσα έχει ταγμένους φανς και είναι λογικό να το καταλάβεις όταν τη δεις ζωντανά. Είναι φωτεινή και δίνει ελπίδα. Είναι rolls royce το κορίτσι αυτό και με τα μακρυά της τα φορέματα, τις μπούκλες τους που κινούνται με άνεση, με το κόκκινο κραγιόν της, τις μούτες της και τις μανιέρες της και τη σπαρταριστή ενέργειά της σε συνεπαίρνει. 4 ώρες non stop καθόμαστε κρεμασμένοι από τα χείλη της.
Αγαπημένοι με τους συνεργάτες της έχουν στήσει αυτή την άρτια παράσταση σε ένα χώρο που είναι από τους αγαπημένους μου. Είναι μεγάλος ο Βοτανικός αλλά και ζεστός παράλληλα. Εχουμε ζήσει μεγάλες στιγμές εκεί μία δεκαετία πίσω..
Πολλά τραγούδια -όπως τα Τσιγάρα τα βαριά.. αφιέρωσε στο φίλο μας Λεωνίδα Τοπιτζή που ήταν o πρώτος της παραγωγός, ο άνθρωπος που την πίστεψε και τη στήριξε την εποχή που μεσουρανούσε με τα δισκοπωλεία “Metropolis”.
Με το Γιώργο Παυριανό παίξαμε με τις καρδούλες του σκηνικού και μας έμεινε ο στίχος “Έρχεσαι στα μεθύσια μου και πιάνεις πρώτη θέση”.. Το φαν κλαμπ ήταν στο διπλανό τραπέζι και πανηγύριζε..
Από τις ενδιαφέρουσες του στιγμές είναι όταν η σκηνή ανυψώνεται και σχηματίζεται σε μικρογραφία ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για το «Belle Reve», το «Συνέχεια στα όρια» και την “πειραγμένη” αγαπημένη μου «Ασπιρίνη» με το μικρό πιανάκι.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του προγράμματος, οι θεατές μεταφέρονται στις γειτονιές της Αθήνας του σήμερα.
Η παράσταση έκλεισε με το αγαπημένο «Εν λευκώ» και τους θεατές να αποθεώνουν τους μουσικούς και την τριάδα Μποφίλιου – Ευαγγελάτου – Καραμουρατίδη
“Βαβέλ” – με τη Νατάσσα Μποφίλιου
Θέμης Καραμουρατίδης (πιάνο, ενορχηστρώσεις),
Άρης Ζέρβας (τσέλο, βοηθός ενορχηστρωτή),
Γιάννης Δημητριάδης (πλήκτρα, ακορντεόν),
Γιώργος Μπουλντής (μπάσο ηλεκτρικό και κοντραμπάσο),
Μανώλης Γιαννίκιος (τύμπανα),
Περικλής Αλιώπης (τρομπέτα),
Γιώργος Κάστανος (κλαρινέτο-σαξόφωνο),
Nίκος Μέρμηγκας (λαούτο, λάφτα, μπουζούκι, μαντολίνο).
ΥΓ: Νατάσσα σ΄αγαπάμε και σε καμαρώνουμε..
Σχόλια για αυτό το άρθρο