Αναστασία Ρεβή: “Όμορφο το δύσμορφο, δύσμορφο το όμορφο”

Αυτό το κορίτσι με τα υπέροχα εκφραστικά μάτια, πάντα έχει να μάς δείξει κάτι ‘’καινούργιο’’, κάτι ‘’ψαγμένο’’, κάτι ευρηματικό σε κάθε σκηνοθετικό της εγχείρημα. Άλλωστε, είναι φορτωμένη με περγαμηνές, γιατί συνέχισε τις σπουδές τις στο Λονδίνο, όπου ανεβάζει κι εκεί παραστάσεις με επιτυχία, ενώ παράλληλα το επέλεξε και ως μόνιμη κατοικία. Μου αρέσει πολύ το γεγονός ότι η ικανή σκηνοθέτις Αναστασία Ρεβή δεν επαναπαύεται ποτέ σε ευκολίες και κλασικές φόρμες, αλλά επιχειρεί να δώσει ‘’καινούργιες αναγνώσεις’’ σε έργα της παγκόσμιας δραματολογίας χωρίς, όμως, ιδιαίτερες υπερβολές, μοντερνιές και σκηνοθετικά τερτίπια που αποδομούν τον λόγο των κειμένων και ‘’μπερδεύουν’’ τον μη μυημένο θεατή. Εφέτος, την βρίσκουμε να δίνει έντονα και δυναμικά το ‘’παρών’’ τόσο στην Αθήνα με το έργο του Τενεσσί Γουίλλιαμς ‘’Το γλυκό πουλί της νιότης’’ με την έξοχη Κατερίνα Μαραγκού ως Αλεξάντρα ντε Λάγκο που παίζεται στο θέατρο ΑΛΜΑ όσο και στο Κ.Θ.Β.Ε. στη Θεσσαλονίκη με το αριστουργηματικό έργο του Σαίξπηρ, Μακμπέθ που θα παίζεται μέχρι τις 27 Μαρτίουστο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.

ΣχετικάΆρθρα

Σοφία Φιλιππίδου: «Από μικρή αισθάνομαι ποιήτρια»

4 Δεκεμβρίου 2025

Λάζαρος Βαρτάνης-Στέφανος Παπατρέχας: «Η τέχνη δρα ανακουφιστικά»

3 Δεκεμβρίου 2025

Νατάσα Ντόρτογλου: «Να αγαπάς, να φροντίζεις, να δίνεις»

1 Δεκεμβρίου 2025

Πώς ανακάλυψες για πρώτη φορά ότι η σκηνοθεσία είναι ο τρόπος μέσα από τον οποίο μπορείς να εκφράζεσαι;

Μάλλον αρκετά μικρή. Από παιδί φτιάχνω κόσμους και μέχρι τώρα θα έλεγα, ζώ σε ένα παράλληλο σύμπαν, αυτό της υπερτροφικής φαντασίας μου. Είχα πάντα την ικανότητα να φτιάχνω απίθανες ιστορίες και να στήνω κόσμους ολόκληρους προκειμένου να χαθώ και να εξερευνήσω ό,τι δεν ήταν υπαρκτό, ό,τι κατασκεύαζε η φαντασία μου. Οι καλλιτέχνες γεννιόμαστε, δεν γινόμαστε. Νομίζω ότι μπορώ να το πω αυτό μετά από πολλά χρόνια σπουδών, μελέτης, έρευνας, ταξιδιών, σκληρών εξετάσεων και μόνιμης επαγγελματικής καριέρας στο Λονδίνο, την πόλη του θεάτρου και της τέχνης. Η σκηνοθεσία λοιπόν  ήταν πάντα η φυσική μου ροπή, όμως ως θεατρίνα που είμαι,  σπούδασα και εργάστηκα ως ηθοποιός για να καταλάβω πολύ νωρίς, στην αρχή της καριέρας μου μάλιστα, ότι αυτό που ήθελα ήταν να σκηνοθετώ, όπως και έκανα. Σε πολύ νεαρή ηλικία λοιπόν  δοκίμασα το στοίχημα, μια και το Λονδίνο δίνει την δυνατότητα πειραματισμού στους νέους και αυτό είναι υπέροχο. Η σκηνοθεσία με εκφράζει απόλυτα μια και συνδυάζει τον ολοκληρωτικό σχεδιασμό του εκάστοτε κόσμου που φτιάχνω, την σύνθεση διαφορετικών ανθρώπων γύρω μου, το όραμα,  την γνώση και δυνατότητα της πραγματοποίησης του και φυσικά την καλλιτεχνική ανάταση.

Τι είναι εκείνο που κάνει τον Σαίξπηρ σπουδαίο, διαχρονικό και μεγάλο συγγραφέα;

Η βαθιά γνώση της ανθρώπινης φύσης, η οξυδερκής πλοκή των έργων του, η πολυπλοκότητα των χαρακτήρων του, το τεράστιο μέγεθος των συναισθημάτων τους και η μοναδική ποίηση της γλώσσας του, που έχω την χαρά να μελετώ στο πρωτότυπο. Το αναφέρω γιατί είναι μια αίσθηση  ξεχωριστή.

Γιατί από όλα τα έργα του επέλεξες να σκηνοθετήσεις τον «Μακμπέθ»;

Ο Μακμπέθ ήταν παλιά επιθυμία. Ίσως για τους δύο κεντρικούς άξονες του έργου που είναι  Πολιτική και Μεταφυσική. Ίσως για την κεντρική φράση το “Fair is foul and foul is fair” που σημαίνει “Tο όμορφο είναι λάθος και το λάθος είναι  όμορφο”, ή όπως πολύ επιδέξια  μεταφράζει ο Δημήτρης Δημητριάδης “Όμορφο το δύσμορφο, δύσμορφο το όμορφο” . Ίσως γιατί είναι η πιο γοητευτική γοτθική ιστορία του Σαίξπηρ  και όπως έχω ήδη πει σε προηγούμενες συνεντεύξεις μου, με εμπνέουν πάντα οι γοτθικές ιστορίες και τα σύμπαντα εκείνα στα οποία το καλό και το κακό συνυπάρχουν και παρασύρουν το ένα το άλλο καθώς διαχωρίζονται από μια πραγματικά λεπτή γραμμή όπου ο νους χάνεται. Ίσως ακόμη γιατί όπου υπάρχουν μάγισσες, ξωτικά και δάση με χαμένα παιδιά βρίσκει χώρο το μυαλό και η ψυχή μου για δημιουργία.

Πώς αντιμετωπίζεις μία αποτυχία;

Επικά. Ακολουθώ την χρυσή οδηγία του Samuel Beckett: “Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again.

Fail better.” Δικαίωμα στην αποτυχία ναι, με υψηλές προδιαγραφές όμως και αυτή. Σίγουρα να είναι καλύτερη από την προηγούμενη!

Υπάρχουν σύγχρονοι «Μακμπέθ» στην εποχή μας; Η εξουσία πόσο πολύ μπορεί να διαφθείρει τον άνθρωπο;

Μα φυσικά και υπάρχουν. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας. Από μικρές μέχρι μεγάλες ηγετικές θέσεις,  διάφοροι μικροί και μεγάλοι Μακμπέθ (ο καθένας ανάλογα του μεγέθους της εξουσίας που έχει να χειριστεί ) πράττουν καθημερινά κυριολεκτικές και μεταφορικές δολοφονίες για να ικανοποιήσουν την ακόρεστη  δίψα της εξουσίας, της υπέρμετρης φιλοδοξίας, της απληστίας. Δείτε τις γενοκτονίες της ιστορίας παρελθοντικές και παρούσες , τους  πολέμους διαρκείας, τα αναρίθμητα θύματα, τον ατέλειωτο πλούτο, την ανελέητη φτώχια, την οικολογική καταστροφή του πλανήτη. Ηγέτες μεθυσμένοι από δύναμη κι εξουσία οδήγησαν την ανθρωπότητα εδώ που είμαστε. Ναι, η εξουσία μπορεί να διαφθείρει, αν οι ηγέτες δεν διατηρήσουν βασικές αξίες ζωής.

Μίλησέ μου για τη συνεργασία σου με την Κατερίνα Μαραγκού στο έργο του Τενεσσί Γουίλλιαμς «Το γλυκό πουλί της νιότης»;

Η συνεργασία μου με την Κατερίνα Μαραγκού ήταν εξαιρετική μιας και πρόκειται για μία σπουδαία ηθοποιό του Ελληνικού θεάτρου με μια ιδιαίτερα ποιοτική διαδρομή. Η Κατερίνα  είναι ένας πολύ ωραίος άνθρωπος και μια πραγματικά ευαίσθητη καλλιτέχνις με τεράστια σκηνική εμπειρία και ταυτόχρονα με μια φρέσκια διάθεση στην προσέγγιση των ρόλων της. Πέρα από το γεγονός ότι γνωρίζει πολύ καλά τον Τενεσσί  Γουίλλιαμς  μιας και “Το Γλυκό Πουλί της Νιότης” είναι ο τρίτος Γουίλλιαμς που κάνει, ενσαρκώνει καταπληκτικά την Αλεξάντρα ντε Λάγκο, μια πολυσύνθετη ηρωίδα, ένα εύθραυστο τέρας που μέσα στο απόλυτο σκοτάδι της ζωής της καταφέρνει να ξαναβγεί στο φώς. H ερμηνεία της είναι δεξιοτεχνική.

Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;

Η επόμενη παραγωγή που θα σκηνοθετήσω είναι και πάλι στο Λονδίνο. Πρόκειται για το καινούργιο έργο της Aletta Lawson  το “Χορεύοντας με τον Διάβολο”, ένα έργο εμπνευσμένο από την πολυτάραχη ζωή του Ρώσου χορευτή Ρούντολφ Νουρέγιεφ και  θα παρουσιαστεί τον Ιούνιο του 2016  στο Sadler’s Wells Theatre. Υπάρχει επίσης μια πολύ καλή πρόταση για καινούργια παραγωγή στην Αθήνα εντός της ίδιας χρονιάς που δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμη, όπως και  προτάσεις σε ήδη υπάρχουσες παραγωγές εκ Λονδίνου για περιοδείες και συμμετοχές στα Φεστιβάλ του κόσμου που πάντα με συναρπάζουν!