ΤΩΡΑ |
Χθες το βράδυ τρεις φίλοι που δεν πετάμε και από χαρά- ο καθένας για τους δικούς του λόγους και με φανερά βαριά ατμόσφαιρα από όλα τα παραπάνω αποφασίσαμε να πάμε στη Ζωζώ. Η Ζωζώ Σαπουντζάκη, πάντα νέα μέσα στη μακροβιότητά της είναι το αντίδοτο στη θλίψη. Με τον Τάκη Ζαχαράτο και τον Χρύσανθο Πανά πήγαμε στην Αθηναίδα όπου η Ζωζώ, κάθε Σάββατο μας ταξιδεύει με ένα one woman show στο παρελθόν και σε όλη την ιστορίαντης Ελλάδας της σόουμπιζ με νοσταλγία. Τραγούδησε άψογα όλα της τα σουξέ με φόντο πανέμορφες εικόνες από όλες της τις βερσιόν και ήταν σαν να περάσαμε μία βραδιά στη θρυλική Κομπαρσίτα.
“Μια ζωή… Ζωζώ” με τη ζωή αυτοπροσώπως Ζωζώ Σαπουντζάκη. Μια ζωή θέατρο. Μια ζωή τραγούδι. Μια ζωή σαν παραμύθι. Μια ζωή… Ζωζώ.
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μαλισσόβας υπέγραψε ένα πρόγραμμα ώριμο, οικείο και ενημερωμένο, μια παράσταση που ενθουσιάζει και εμπεριέχει όχι μόνο τη ζωή της Ζωζώς αλλά και των ανθρώπων του θεάτρου, του κινηματογράφου, ηθοποιούς και συνθέτες. Ένα ταξίδι στην Ελλάδα των ονείρων μας. Με ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή.
Η φυσική κατάληξη μίας όχι απαραίτητα αλκοολικής νύχτας είναι η κρεαταγορά. Σταθερή αξία για πατσά και κοτόσουπα. “Πατσατζερί” όπου ξεσπαθώσαμε με διάφορες συζητήσεις μέχρι τελικής πτώσεως. Απολαυστικός ο Τάκης Ζαχαράτος στην παρέα ειδικά όταν διηγείται ιστορίες και αλλάζει φωνές – αθάνατες οι παλιές μας φάρσες στα τηλέφωνα. Αθάνατες οι βραδιές με φίλους. Όσο πιο παλιοί τόσο πιο καλοί. Τους φίλους μας, την οικογένειά μας, τη Ζωή μας και τα μάτια μας..
ΥΓ: Χθες ήταν μία περίεργη ημέρα για όλους. Για άλλη μία φορά καταλάβαμε πως παρά το συνεχόμενο ξεμάλλιασμά μας και τη γκρίνια οι Έλληνες παραμένουμε μία μεγάλη οικογένεια. Και ο ξαφνικός χαμός του Παντελή Παντελίδη μας έριξε όλους. Δεν μιλάω για τους φίλους και την οικογένεια του.. γολγοθάς. Είδα αγαπημένους μου φίλους που τον αγαπούσαν πολύ κυριολεκτικά συντετριμμένους. Έχω χάσει κολλητούς και έχω κολλητούς που έχουν χάσει παιδιά και δεν υπάρχει περιγραφή για τον πόνο. Με το που φεύγει ένας άνθρωπος φεύγουν κομμάτια και από τη δική σου ζωή, το δικό σου παζλ ανάλογα πόσο κοντά σου είναι. Μαζί τους παίρνουν τις δικές σου αναμνήσεις κι εσύ μένεις με την ανάμνησή τους. Έχει πέσει πολύ θανατικό αυτές τις ημέρες. Αγαπημένοι δικοί μου φίλοι έχασαν τους γονείς τους. Η ζωή όμως πάντα συνεχίζεται. Ο καθένας πενθεί με το δικό του τρόπο. Εγώ μετά από μία άρνηση μία ολόκληρης σεζόν στα ελληνικά σουξέ, του έδωσα και κατάλαβε. Παντελής στη διαπασών παντού και στο αυτοκίνητο και πάλι. Μου λες δε γίνεται.. γίνεται, γίνεται, γίνεται. Αν ήμουν τραγουδίστρια χθες θα έλεγα μόνο δικά του τραγούδια. Η μεγαλύτερη κληρονομιά που άφησε αυτό το παιδί που αγαπήθηκε αληθινά είναι η μουσική του – ειδικά αν είσαι καψούρης είναι σαν να έχει γράψει για σένα, απλά και σταράτα.
Ένα καλό έχει η χώρα μας..τους αυθεντικούς λαϊκούς ανθρώπους. Πήξαμε στους δήθεν. Και οι λαϊκοί που κάνουν τους εστέτ είναι ό,τι χειρότερο…
Σχόλια για αυτό το άρθρο