Όταν η καμπάνα χτύπησε, έκλεισα το λάπτοπ και πήγα στην εκκλησία, στους πρώτους Χαιρετισμούς. Πάντα μου άρεσε η εκκλησία, τα αναμμένα κεριά που λιώνουν στο μανουάλι εις μνήμην ζώντων και νεκρών, η μυρωδιά από το λιβάνι, τα χρυσοποίκιλτα άμφια, οι θλιμμένες εικόνες… Όταν ήμουν παιδί, την περίοδο της Σαρακοστής και της Μεγάλης Εβδομάδας ντυνόμουν παπαδάκι και έβγαινα από το ιερό κρατώντας τα λάβαρα, τα εξαπτέρυγα, τα μετάρσια και τα πτερωτά.
Ήθελα να γίνω δεσπότης. Όχι καλόγερος, διάκος, παπάς… Δεσπότης! Μεγάλωσα και έγινα αδέσποτος, τα “Κύριε ελέησον” και τα “Πάτερ Ημών” ξεχάστηκαν, τα “Χριστέ μου”και “Βόηθα Παναγιά μου” πολλαπλασιάστηκαν, οι νύχτες έγιναν μαύρες. Είχα χάσει την πίστη μου στο Θεό και στους ανθρώπους. Θυμάμαι τη λύπη στα μάτια των φίλων μου, την απόγνωση στα μάτια των γονιών μου. Θυμάμαι τα δικά μου μάτια όταν τα έβλεπα στον καθρέφτη. Μάτια δαρμένου σκύλου..
Ξαφνικά, δυό καλοί μου φίλοι με άρπαξαν και πήγαμε Μεγάλη Εβδομάδα στο Άγιον Όρος. Μέσα στην ευεργετική ατμόσφαιρα του μοναστηριού ξαναβρήκα τον εαυτό μου. Έκλαψα, νήστεψα, πίστεψα, εξομολογήθηκα, έγινα άλλος άνθρωπος… “Τώρα που θα πας στην πόλη” μου είπε ο γέροντας, “δεν θέλω πτώσεις. Θέλω πτήσεις“. Από τότε, κάθε μέρα, πριν απογειώσω το τζετ, κάνω την προσευχή μου και κάθε βράδυ που το προσγειώνω, ανάβω το καντήλι και ευχαριστώ τον Χριστό και την Παναγία που με κρατάνε στη ζωή.
Οι Χαιρετισμοί, τα “Χαίρε” δηλαδή που λέμε στην Παναγία, έχουν 24 ενότητες και κάθε μία από αυτές ξεκινάει με ένα γράμμα της αλφαβήτου. “Άγγελος πρωτοστάτης…Βλέπει η Παρθένος…”. Είναι υπέροχοι στίχοι που έχουν εμπνεύσει τον Οδυσσέα Ελύτη στον “Αξιον Εστί”.
Η εκκλησία ήταν γεμάτη, νέοι που άναβαν κεράκια με πίστη και σεβασμό, γριές μεγαλοσταυρούσες, κορίτσια που άφηναν αποτύπωμα από κραγιόν πάνω στις εικόνες, γέροι με τη “Σύνοψη” στο χέρι, μικρά παιδιά που χάζευαν τις αγιογραφίες και τα εικονίσματα. Έκατσα σε όλη τη λειτουργία, άκουσα τα “Χαίρε” και έγινα ξανά εκείνο το παιδάκι, που πίστευε αληθινά και ντυνόταν παπαδάκι.
Βαρέθηκα το μέσα... αποφάσισα να βγαίνω μέσα στην παύρη νύχτα, να βλέπω λίγη κίνηση του δρόμου, να συναντάω ανθρώπους, να φεύγει λίγο το μυαλό... ότι βλέπω, ότι σκέφτομαι, ότι μου αρέσει, θα το γράφω το βράδυ και κάθε βράδυ στην cosmopoliti... εκεί μπορείτε να ακούτε "το τρίτο στεφάνι" του Κώστα Ταχτσή, τραγούδια σε αποκλειστική πρώτη μετάδοση, παρουσιάσεις βιβλίων και παραστάσεων... ευχαριστώ Χριστίνα Πολίτη, που με έβγαλες από το σπίτι και με έκανες cosmopoliti!
Σχόλια για αυτό το άρθρο
Κλείστε διακόπες με σκάφος απο την BednBlue.com και λάβετε έκπτωση χρησιμοποιώντας το κούπονι: cosmopoliti
Σχόλια για αυτό το άρθρο