ΤΩΡΑ |
Το μεγαλύτερο αθλητικό πανηγύρι του κόσμου, κάνει τις σαπουνόπερες να ντρέπονται από έλλειψη φαντασίας και ίντριγκας. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Δυστυχώς και επειδή είναι πολλά τα λεφτά Άρη και οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν αφορούν τόσο την ευγενή άμιλλα και το αθλητικό ιδεώδες, αλλά τα λεφτά και την επίδειξη υπεροχής της κάθε χώρας. Όχι πως στην αρχαιότητα το πράγμα ήταν και τόσο διαφορετικό κι ας ονειρευόταν κλαδιά ελιάς ο Πιέρ ντε Κουμπερτέν που τους αναβίωσε το 1896. Απλά υπήρχε το πρόσχημα της διακοπής κατά τη διάρκεια της κάθε πολεμικής πράξης, κάτι που εννοείται πως δεν ισχύει σήμερα με το μισό πλανήτη να είναι σε πόλεμο με τον άλλο μισό κρατώντας με το ένα χέρι τη δάδα και με το άλλο το καλάζνικοφ.
Επίδειξη δύναμης και υπεροχής ήταν και τότε ανάμεσα στις πόλεις κράτη της Ελλάδας και πολιτική σκακιέρα που σήμερα εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Όπως η αποχή της ομάδας των Η.Π.Α. από τους Ολυμπιακούς της Μόσχας το 1980. Με τον καιρό ήρθαν και τα χρήματα στη μέση και το πράγμα απογειώθηκε σε άλλες διαστάσεις. Από ένα σημείο και μετά οι αθλητές σταμάτησαν να αγωνίζονται για τον εαυτό τους ή τη χώρα τους και σειρά προτεραιότητας πήραν οι χορηγοί.
Τι κάνουν οι χορηγοί; Επενδύουν λεφτά. Τι επιδιώκει κάθε επιχειρηματίας που κάνει μια επένδυση; Απόσβεση του κόστους και κέρδη. Για να γίνει αυτό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να νικήσει το πουλέν του. Εκεί μπαίνει το δεν θέλει κόπο αλλά τρόπο, εφ’ όσον το πουλέν για να κάνει πιρουέτα τη θέλει την ντόπα του. Κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι αθλητές πιάνονται ντοπαρισμένοι, χωρίς να υπολογίσουμε αυτούς που τη σκαπουλάρουν, εφ’ όσον η βιομηχανία του ντοπαρίσματος εξελίσσεται συνεχώς με καινούργιες ενίοτε μη ανιχνεύσιμες ουσίες. Είπαμε, δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Κι αν δεν είναι τα λεφτά το κίνητρο, ή η προσωπική ματαιοδοξία, τότε την ντόπα αναλαμβάνει το ίδιο το κράτος για να δοξαστεί. Είναι τόσα πολλά τα σκάνδαλα ντοπαρίσματος ειδικά αθλητών της πρώην Ανατολικής Γερμανίας που βγήκαν στη φόρα πολλά χρόνια μετά, που θα χρειαζόταν βιβλίο για να τα περιγράψει κανείς.
Όπως η περίπτωση του Αντρέα Κρίγκερ που στους Ευρωπαϊκούς Αγώνες του 1986 αγωνίστηκε ως Χάιντι Κρίγκερ στη σφαιροβολία. Η Χάιντι έπαιρνε από τα 18 της και εν αγνοία της ισχυρές δόσεις στεροειδών, ενώ στους συγκεκριμένους αγώνες που κέρδισε και το χρυσό μετάλλιο, είχε λάβει 2.600 ml αναβολικών, δηλαδή 1000 ml περισσότερα από το ρεκόρ απάτη του Μπεν Τζόνσον το 1988. Το αποτέλεσμα ήταν να «μεταμορφωθεί» σε άντρα και να υποβληθεί σε εγχείρηση αλλαγής φύλου. Σκάνδαλα που πολλές φορές, χρόνια μετά, δημιούργησαν φριχτές επιπλοκές υγείας στους διαγωνιζόμενους οι οποίοι στο στάδιο έπαιζαν κυριολεκτικά το κεφάλι τους. Με τα παγκόσμια ρεκόρ να καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο με εντελώς αφύσικο τρόπο που παραδόξως δεν ψυλλιάζει κανένα. Αφύσικο εφ’ όσον οι ανθρώπινες δυνάμεις έχουν ένα συγκεκριμένο όριο το οποίο δεν είναι δυνατόν κάθε χρονιά να πηγαίνει παρά πέρα. Δεν υπάρχει εξελικτική θεωρία του ανθρώπινου είδους που να λέει ότι κάθε χρόνο γινόμαστε γρηγορότεροι ή πηδάμε ψηλότερα, εφ’ όσον με αυτή τη λογική σε καμιά δεκαριά χρόνια λογικά θα μπορούμε να κάνουμε τη διαδρομή Παγκράτι – Αμπελόκηποι τρέχοντας σε δύο λεπτά.
Ντόπα ή κρεμάλα από το απολυταρχικό καθεστώς; Δεν είναι τυχαίο το ότι το πρώτο πράγμα που έκανε φέτος αθλητής της Βόρειας Κορέας ο οποίος κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο ήταν να ζητήσει συγγνώμη από τον πρόεδρο Κιμ επειδή δεν πήρε το χρυσό. Στην περίπτωση που δεν έπαιρνε ούτε αυτό, οι συγγενείς του θα είχαν ήδη φορέσει τα μαύρα.
Η ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων και φυσικά της περιβόητης για τη διαφθορά και το χρήμα κάτω από το τραπέζι Ολυμπιακής Επιτροπής (επίτιμο μέλος της είναι και ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος μαζί με διάφορα ανάλογου ήθους και διαφάνειας πρόσωπα), είναι γεμάτη σκάνδαλα, χρήμα, πολιτικά συμφέροντα και αίμα από τα πρώτα της χρόνια. Πώς αλλιώς εξηγείται η ανάθεση της προπαγανδιστικής διοργάνωσης στη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ το 1936 με τον αφροαμερικάνο Τζέσε Όουενς να κερδίζει τέσσερα χρυσά μετάλλια κάνοντας τον Φίρερ να τραβάει το μουστάκι του. Με μια μικρή αλλά πολύ σημαντική λεπτομέρεια, τα εμπόδια που αντιμετώπισε ο Όουενς για τη συμμετοχή του από τους ίδιους τους συμπατριώτες του λόγω χρώματος.
Πώς αλλιώς εξηγείται και πολύ πιο πρόσφατα η ανάθεση των χειμερινών Ολυμπιακών στη νεοφασιστική, ρατσιστική και ομοφοβική Ρωσία με μπαράζ αστυνομικής βιαιότητας, συλλήψεις διαδηλωτών, αντιδράσεις και άρνηση διεθνών προσωπικοτήτων και αθλητών να παρευρεθούν. Για έναν περίεργο λόγο που επιφανειακά αφορά στο πρεστίζ και την προβολή της κάθε χώρας, οι περισσότερες κάνουν κωλοτούμπα για να αναλάβουν τη διοργάνωση τους. Πίσω όμως από το θέμα του πρεστίζ και της προβολής, η αλήθεια κρύβει συμβόλαια εκατομμυρίων για εγκαταστάσεις, έργα και ό,τι άλλο, με τελικό αποτέλεσμα να είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις χωρών που δεν ζημιώθηκαν οικονομικά από τους αγώνες. Η περίπτωση της Ελλάδας είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα με τη συντριπτική πλειοψηφία των έργων και των κατασκευών που έγιναν να έχουν μετατραπεί σε ερείπια ενώ από τον κανόνα δεν φαίνεται να ξεφεύγει ούτε η Βραζιλία με τα μισά εισιτήρια για αγώνες που συμμετέχει ακόμα και η αθλητική ομάδα της χώρας, να μένουν απούλητα. Αγώνες ειρήνης και ιδανικών όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες που θα μείνουν στην ιστορία για όλους τους φονικά λάθος λόγους, όπως στο Μόναχο το 1972 με την τρομοκρατική Παλαιστινιακή οργάνωση Μαύρος Σεπτέμβρης να απαγάγει μέσα από το Ολυμπιακό χωριό και να δολοφονεί 11μέλη της Ισραηλινής ομάδας προκαλώντας σοκ στη διεθνή κοινότητα.
Κατά τα άλλα, όλα καλά, ωραία και τακτοποιημένα αρκεί να τηρούνται οι συμφωνίες κυρίων για τις οποίες πολλές φορές δε χρειάζεται καν να ενημερωθούν οι αθλητές. Τι κι αν το 2002 στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Σολτ Λέικ οι Καναδοί Ντέιβιντ Πελετιέ και Ζαϊμ Σαλέ κατέπληξαν τους πάντες με τις φιγούρες τους στο καλλιτεχνικό πατινάζ; Το πρόγραμμα προέβλεπε να κερδίσουν οι Ρώσοι που ήταν εμφανώς κατώτεροι τους. Βασικά αυτό ήταν το πρόγραμμα ενός Γάλλου από την κριτική επιτροπή που είχε συμφωνήσει να δώσει υψηλότερη βαθμολογία στους Ρώσους, με αντάλλαγμα ο Ρώσος ομόλογος του να βαθμολογήσει ανάλογα τη Γαλλική ομάδα. Το σκάνδαλο βγήκε στην επιφάνεια και μαζί με αυτό και η διαβλητή υποκειμενικότητα καλλιτεχνικής φύσης αθλημάτων στα οποία οι επιδόσεις υπολογίζονται σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικά.
Ο πάγος φαίνεται ότι έχει ρέντα στα σκάνδαλα, φαντάσου δηλαδή να γινόντουσαν οι παγοδρομίες και σε παγωμένη λίμνη. Τρύπες θα άνοιγαν πάνω του μπας και πέσει η ανταγωνίστρια μέσα. Οι χειρότεροι ανταγωνισμοί γίνονται πάντα μέσα στην οικογένεια. Κατά την προετοιμασία της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, κάποιος προσπάθησε να σπάσει χτυπώντας την, το πόδι της αθλήτριας Νάνσι Κέριγκαν. Η έρευνα αποκάλυψε ότι την επίθεση είχε ενορχηστρώσει η συναθλήτρια της Τόνια Χαρντινγκ μαζί με τον πρώην σύζυγό της και τον σωματοφύλακά της για να αποκλείσουν την Νάνσι από τους Ολυμπιακούς. Παρ’ όλα αυτά η Νάνσι κέρδισε ασημένιο μετάλλιο ενώ η Τόνια ήρθε όγδοη και στη συνέχεια αποκλείστηκε από τους αγώνες.
Μερικές φορές το σινεμά είναι πιο ρεαλιστικό από την πραγματικότητα όπως για παράδειγμα οι ταινίες του Ρόκι σε σχέση με τον αγώνα πυγμαχίας ανάμεσα στον Αμερικάνο Ρόι Τζόουνς Τζούνιορ και στον Νοτιοκορεάτη Πακ Σι Χουν, ο οποίος έπαιζε εντός έδρας στους αγώνες της Σεούλ το 1988. Αυτό το εντός έδρας φαίνεται να έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απόφαση των κριτών (προφανώς με το αζημίωτο). Μολονότι ο Τζόουνς βάρεσε 86 μπουνίδια στον Χουν ο οποίος ανταπέδωσε μόλις 32 φορές, και χωρίς να νικήσει σε κανένα γύρο, ο τελευταίος έφυγε με το χρυσό μετάλλιο. Της απατεωνιάς.
Στους περιβόητους αγώνες της Ατλάντα το 1996 παραλίγο να γίνει του Μονάχο. Όχι δεν είναι αυτός ακριβώς ο λόγος που οι αγώνες ήταν περιβόητοι εφ’ όσον αν θυμάστε ήταν η χρονιά που η Ελλάδα έχασε την εορταστική λόγω συμπλήρωσης 100 χρόνων από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 1896, διοργάνωση κάτω από την πίεση πολυεθνικών εταιρειών που μετέτρεψαν τους αγώνες σε εμπορικό κέντρο. Στις 27 Ιουλίου ο ακροδεξιός Ρίτσαρντ Τζιούελ τοποθέτησε μια ισχυρή βόμβα στο Ολυμπιακό Πάρκο κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας με χιλιάδες θεατές. Χάρη στην παρατηρητικότητα και τα γρήγορα αντανακλαστικά ενός φύλακα που εντόπισε τον εκρηκτικό μηχανισμό ο χώρος εκκενώθηκε άμεσα με θύματα δύο νεκρούς και 111 τραυματίες.
Φινάλε με μια γερή δόση εθνικής υπερηφάνειας. Πριν σχεδόν ξεκινήσουν οι φετινοί αγώνες, δύο Έλληνες αθλητές βρέθηκαν ντοπαρισμένοι και πήραν εισιτήριο τουριστικής θέσης για επιστροφή στην Αθήνα. Αν και μικρή σαν χώρα, η αλήθεια είναι πως έχουμε αρκετά καλές επιδόσεις στο άθλημα του ντόπινγκ με πολλούς από τους αθλητές που αποθεώσαμε να βγαίνουν θετικοί αρκετά μετά τη συμμετοχή τους σε Ολυμπιακούς. Σόρι κούκλα μου, αλλά αν σε βρήκαν με ντόπα στους πανκαλαματιανούς αγώνες, θες να μου πεις ότι δεν τη χρησιμοποίησες στους Ολυμπιακούς;
Μερικοί από αυτούς που φυσικά αρνούνται τις κατηγορίες και μιλάνε για σκευωρία, είναι η Πηγή Δεβετζή στο στίβο, σχεδόν ολόκληρη η Εθνική Ομάδα Άρσης Βαρών του προπονητή Χρήστου Ιακώβου, του ανθρώπου που έκανε σταρ τον Πύρο Δήμα και δημιούργησε τη μεγαλύτερη, χημικά επεξεργασμένη εθνική μας αυταπάτη, η εθνική μας σταρ Φανή Χαλκιά στο στίβο, ο κολυμβητής Γιώργος Δρυμονάκος, η Αθανασία Τσουμελέκα στο βάδην και πολλοί πολλοί άλλοι. Κι επειδή βέβαια στην Ελλάδα ξέρουμε καλύτερα τα πράγματα, άσε που μας πολεμάνε όλοι γιατί θέλουν το κακό μας, μπορεί τα τεστ να έδειξαν ό,τι έδειξαν κι αυτό δεν αλλάζει, τα Ελληνικά δικαστήρια πάντως αθώωσαν και την Τσουμελέκα και την ομάδα Άρσης Βαρών. Ούτως ή άλλως, το κακοστημένο και ντροπιαστικό κρυφτούλι, φιάσκο, ρεζιλίκι της Κατερίνας Θάνου και του Κώστα Κεντέρη που δεν πέρασαν από τον προγραμματισμένο έλεγχο για ντόπα επειδή υποτίθεται ότι είχαν ως δια μαγείας ατύχημα με μηχανή, αρκεί για να κλείσουμε ένδοξα το ελληνικό κεφάλαιο της υπόθεσης.
Σχόλια για αυτό το άρθρο