ΤΩΡΑ |
…προσπαθώντας να διατηρήσει την κομψότητά της ανάμεσα σε γουέστερν με τζιχαντιστές κανίβαλους και πορνό του Ταρκόφσκι. Όχι δεν σκηνοθετεί ο ΤΑΖ.
Οι βρυχηθμοί του Χρυσού Λιονταριού ακούστηκαν στη βενετσιάνικη Mostra del Cinema ολοκληρώνοντας την 73η γιορτή του σινεμά. Μια γιορτή, στην οποία, σοβαρολογώ, είναι ζήτημα αν βρέθηκαν φέτος δύο ή τρεις Έλληνες δημοσιογράφοι. Και πώς να βρεθούμε δηλαδή, με τι λεφτά, όταν σχεδόν όλα τα ΜΜΕ χρωστάνε μισθούς από τον Απρίλιο. Κάπως έτσι και εξ ‘ αποστάσεως, φανταστήκαμε μέρες και νύχτες στο πάντα λατρεμένο Λίντο που φέτος εξέπληξε με μια τολμηρή επιλογή ταινιών, χωρίς φυσικά να αποφύγει όπως κάθε φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του και τις απαραίτητες πατάτες. Το ποιος θα το πάρει το κορίτσι είναι μια υπόθεση για την οποία φέτος αποφάσισε μια 9μελής επιτροπή με εκλεκτό πρόεδρο τον σκηνοθέτη Σαμ Μέντες και ιδιαίτερο στις καρδιές μας, μέλος του κονκλαβίου, την ιέρεια της ηλεκτρονικής μουσικής σαν μορφή aggressive λυρικής ποίησης, Λόρι Άντερσον. Σε ένα φινάλε με έντονη χολιγουντιανή νότα, την πρώτη προβολή του πολυαναμενόμενου ριμέικ ενός από τα πλέον κλασσικά γουέστερν, του «Τhe Magnificent Seven». Παραδέχομαι ότι μετά το φιάσκο του «Μπεν Χουρ» η λέξη ριμέικ έχει αποκτήσει μια πολύ φοβιστική αύρα ειδικά όταν αυτή τη φορά πίσω από τις κάμερες βρίσκεται ο δυναμικός αλλά επικίνδυνα άνισος Αντουάν Φούκουα έχοντας για συμπαραστάτες, μπροστά από την κάμερα, μεταξξύ άλλων, τους Ίθαν Χοκ, Ντένζελ Ουάσινγκτον, Ματ Μπόουμερ, Κρις Πρατ.
Σε προηγούμενο άρθρο (δείτε εδώ) σας γράψαμε τι συνέβη τις πρώτες τέσσερις μέρες του φεστιβάλ. Πάρτε τώρα σε μέγεθος παπύρου και τις υπόλοιπες μέρες, ενώ στο τέλος μάθετε πού πήγε φέτος ο Χρυσός Λέοντας. Για να γνωρίζετε τα πάντα πριν μπείτε σε γόνδολα (όπως φαίνεται ότι θα χρειαστεί με τον Αθηναϊκό καιρό)
Κυριακή: η πισωκολλητή επιστροφή του ασώτου Μέλ Γκίμπσον
To Χόλιγουντ έχει αποκηρύξει εδώ και χρόνια το πάλαι ποτέ και οσκαρικό, χρυσό αγόρι του, Μελ Γκίμπσον, όμως είναι να μη σε θέλει η κάμερα. Ειδικά πισωκολλητά. Γιατί με το πολεμικό «Hackshow Ridge» που προβλήθηκε εκτός διαγωνιστικού την Κυριακή, ο Μελ ξαναπιάνει την κάμερα από πίσω της και κάνει παπάδες, βασανίζοντας τους Άντριου Γκάρφιλντ, Τερέζα Πάλμερ και Σαμ Γουόρθινγκτον.
Στο διαγωνιστικό έπαιξε μπάλα το ιταλικό ντοκιμαντέρ των Μάσιμο Ντ’ Ανόλφι και Μαρτίνα Παρέντις, «Spira Mirabilis» που δεν έχω καταλάβει περί τίνος πρόκειται, κάτι που σημαίνει ότι μάλλον συνεχίζω να έχω τα λογικά μου εφόσον όπως λέει το Variety, η ταινία μπορεί να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον αν έχεις αναρωτηθεί τι κοινό έχουν μεταξύ τους οι μέδουσες, τα ατσάλινα τύμπανα, τα αγάλματα και η ιστορία των Ινδιάνων. Κυρία κυρία, το βρήκα, θα είναι το νέο πρόγραμμα του «Ε» μπας και πάρει άδεια.
Από την Αργεντινή και τους σκηνοθέτες Γκαστόν Ντιπρά, Μαριάνο Κον το «El ciudadano ilustre». Μια σοφιστικέ δραματική κομεντί με ήρωα έναν νομπελίστα Αργεντίνο συγγραφέα που επιστρέφει στο χωριό του για να πάρει το παράσημο της πόλης η οποία παρά τις «ζεστές» κριτικές που πήρε, δεν φαίνεται να στοχεύει με την τηλεοπτική αισθητική της για κάτι παραπάνω.
Δευτέρα: αν ο Ταρκόφσκι γύριζε πορνό τρόμου
Χωρίς σταρίστικο ενδιαφέρον η Δευτέρα, στη μέση του φεστιβάλ με τους ρυθμούς να έχουν πέσει. Ή μήπως όχι; Γιατί το «La region salvaje», μια πολυεθνική παραγωγή με κέντρο βάρους το Μεξικό, σκηνοθετημένο από τον Αμάντ Εσκαλάντε, περιγράφεται από το Cine Vue σαν ο απόκοσμα αιματοβαμμένος Λάβκραφτ να έχει γράψει τη «Χαρά του Σεξ» ως μια πορνό παρωδία στο «Stalker» του Ταρκόφσκι. Δεν το χάνεις με τίποτα για την εμπειρία και μόνο κάτι στο οποίο συμφωνούν και οι περισσότεροι κριτικοί μιλώντας για σίφουνα (με χρήματα από Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Νορβηγία, Ελβετία) που πιθανότατα θα δούμε στην απονομή των βραβείων.
Μια τελετή απονομής, που φαντάζομαι πως δεν είχαν τη διάθεση να παρακολουθήσουν ούτε από την τηλεόραση οι συντελεστές και ο σκηνοθέτης Ρόαν Τζόνσον του ιταλικού «Piuma», μια από τις πιο χλιαρές, αδιάφορες, εκτός φεστιβαλικού τόπου και χρόνου ταινίες της φετινής Mostra. Mια «αγέλαστη» ως προς το εφέ της στο θεατή κοινωνική κωμωδία κατηγορίας φτερού που η αντιμετώπιση της στο θέμα ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ανήλικου ζευγαριού σε κάνει να θες να γκαστρωθείς μόνο και μόνο για να απολαύσεις την έκτρωση.
Το γεγονός της μέρας φυσικά δεν ήταν άλλο από την προβολή του 3D ντοκιμαντέρ για τον / με τον, Νικ Κέιβ που συγκίνησε τόσο στο Λίντο όσο και την Πέμπτη, παγκόσμια μέρα προβολής του ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο και παρακολουθήσαμε κι εμείς
Συγκίνησε χθες εκατοντάδες χιλιάδες θεατές ο Nick Cave. Σήμερα ο νέος του δίσκος (κριτική)
Τρίτη: Τζιχαντιστές κανίβαλοι εναντίον Τζιμ Κάρεϊ και Κιάνου Ριβς
Στα κινηματογραφικά φεστιβάλ τα πάντα μπορούν να συμβούν, ακόμα κι αυτά που δεν θα τα πίστευε αν τα έλεγες ούτε ο κολλητός σου. Όπως πχ, να συμμετέχει στο διαγωνιστικό ταινία στην οποία πρωταγωνιστούν ο Κιάνου Ριβς, Τζέισον Μομόα, Τζιμ Κάρεϊ σε μια ρομαντική ιστορία που εξελίσσεται σε έναν κόσμο μετά την καταστροφή, σε μια κοινότητα κανιβάλων στο Τέξας. Ναι, η Τρίτη το βράδυ βρήκε όλον τον πληθυσμό του Λίντο με στραβωμένο το στόμα από το εγκεφαλικό μετά το «The Bad Batch»» και απέδειξε πως όταν μιλάμε για γυναικεία σκηνοθετική ματιά στον κινηματογράφο σίγουρα δεν αναφερόμαστε στην ιρανικής καταγωγής Άνα Λίλι Αμιρπούρ. Για την ιστορία, απλά αναφέρω πως η προηγούμενη ταινία της Αμιρπούρ, «A girls walks home alone at night, είναι το πρώτο ιρανικό σπαγγέτι γουέστερν τρόμου με βαμπίρ που ενθουσίασε. Όπως φαίνεται να συμβαίνει και με αυτήν της την ταινία (εννοείται πως οι πιο συντηρητικοί κριτικοί ζητούν την επέμβαση του Πάπα) που την περιγράφουν σαν το σημείο συνάντησης του «Μad Max» με το «Pretty in pink».
Μετά από αυτό τι να κάνεις μωρή έρμη παύλα «άσε μας κουκλίτσα μου», Στεφάν Μπριζέ (άντρας είναι) με τα μεταφεμινιστικοδραματικοψυχαναλυτικορομαντικά σου κουλά ντε παρί του «Une Vie» και τον Γκι ντε Μοπασάν που σου ήρθε να διασκευάσεις μήπως και δακρύσει καμιά στην κιλότα της;
Τετάρτη: η Νάταλι Πόρτμαν είναι η Τζάκι Κένεντι Ωνάση
Από την αρχή του φεστιβάλ και την ανακοίνωση του ημερήσιου προγράμματος του, η ταινία ήταν μία, η μέρα ήταν μία. Τετάρτη απόγευμα και Τζάκι Κένεντι Ωνάση. Πώς θα βιογραφήσει το αγιασμένο σύμβολο κομψότητας, πολυαγαπημένη εκατομμυρίων, πανάγαθη μητέρα αλλά ουσιαστικά αδίστακτη υπερφιλόδοξη νευρωτική σκύλα ο Πάμπλο Λορέν στην πρώτη του αμερικάνικη ταινία του με παραγωγό τον Ντάρεν Αρονόφσκι και τη Νάταλι Πόρτμαν, στο ρόλο που θα μπορούσε να καταστρέψει την καριέρα της; Με έναν σοσιαλιστή, κυνικό, χιλιανό, μακάβρια ειρωνικό σκηνοθέτη ειδικευμένο στο ιδεολογικό και κινηματογραφικό σοκ; Να ασχολείται με την Τζάκι έχοντας μόλις παίξει στις Κάνες την ταινία του για τον Πάμπλο Νερούντα; Οι πρώτες κριτικές είναι θριαμβευτικές ειδικά όσον αφορά στην ερμηνεία της Πόρτμαν και αναπάντεχες ως προς την προσέγγιση του Λορέν. Ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται να αφηγηθεί μια βιογραφία. Επικεντρώνεται στις μέρες μετά τη δολοφονία του Κένεντι και τον ψυχικό κόσμο της ηρωίδας του που χωρίς να την αγιοποιεί, τον παρουσιάζει εύθραυστο μέσα στη δίνη των γεγονότων που τα βιώνουμε μέσα από τη διαταραγμένη της ματιά. Χωρίς φυσικά να ξεχνάει από το κέντρο του ειρωνικού του εν προκειμένω φακού του την νευρωτική της μανία με τη δημοσιότητα και τις λοιπές σικάτες παράνοιες που την χαρακτήριζαν, μαζί με το δικό του, αριστερό πολιτικό σχόλιο. Άσπρο και μαύρο, αρνητικό και θετικό, γιν και γιανγκ, και κάτι τέτοια φιλοσοφικά που τέλος πάντων ο Τέρενς Μάλικ τα γνωρίζει καλύτερα ισχύουν και για τα φεστιβάλ. Εξού και το θετικό σοκ της «Τζάκι», «πληρώθηκε» με την αυτοπυρπόληση του προαναφερθέντος με την τελευταία ταινία (;;;) του που συνεχίζει την πετριά που τον έχει πιάσει με το μεταφυσικό και το συμπαντικό.
Αυτή τη φορά σε μορφή ντοκιμαντέρ για το σύμπαν, με τίτλο «Voyage of time: Life’s journey», σαν αυτά που βλέπεις στο πλανητάριο αλλά να έχεις πάρει και LSD πρώτα, γεμάτο σούπερ εικόνες – γραφικά υπολογιστή και την Κέιτ Μπλάνσετ να ξεκινάει την αφήγηση φωνάζοντας: «Mητέρα;». Πριν συνεχίσει με άλλα ακαταλαβίστικα ενώ στα υπερθεαματικά τριπάτα, παρεμβάλλονται πλάνα τραβηγμένα από κινητά με σφαγές ζώων, μετανάστες, και ξανά μανά αστερισμοί, καταρράκτες και την Όλγα Τρέμη την ώρα που αδειάζει το γραφείο της στο Mega.
Πέμπτη: ο Ζαν Πολ Μπελμοντό κάνει τον κόσμο πιο όμορφο
Η τέχνη έχει πάνω από όλα σημασία να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, αυτό ξέρω κι αυτό αποδεικνύουν και οι υπεύθυνοι του φεστιβάλ αφού από τις χιλιάδες ταινίες που είδαν, αποφάσισαν να δώσουν μια ακόμα ευκαιρία στον εντελώς ξεχασμένο κάποτε πολλά υποσχόμενο Αντρέι Κοντσαλόφσκι που η καριέρα του έφτασε σε σημείο πάτου τέτοιο ώστε να σκηνοθετήσει πριν χρόνια περιπέτεια με τον Σταλόνε. Η νέα ταινία του που προβλήθηκε την Πέμπτη, λέγεται «Paradise», είναι ένα ρώσικο πολεμικό δράμα με SS, oλοκαύτωμα κι απ’ όλα κι υποτίθεται ότι σηματοδοτεί την επιστροφή του στον ίσιο δρόμο με ασπρόμαυρη φωτογραφία κι ένα καλών προθέσεων φιλόδοξο και ιντριγκαδόρικο εκ πρώτης όψεως μπεν μαρί ρομαντισμού, ιστορικού στοχασμού αλλά και μεταφυσικής το οποίο όμως μπορεί να καταλήξει και σε στραπατσαρισμένο σουφλέ σοκολά.
Όπως και να ‘χει, σίγουρα θα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον και με λόγω ύπαρξης από το «Questi Giorni», ακόμα μια ιταλική πατάτα σε σκηνοθεσία του Τζιουζέπε Πιτσιόνι που προφανέστατα μπήκε στο πρόγραμμα απλά επειδή είναι ιταλική. Σκέψου κάτι σαν ένα προσχέδιο σεναρίου του Παπακαλιάτη γύρω από μια παρέα νέων κοριτσιών στο δρόμο για την ενηλικίωση, το οποίο σενάριο κλέβει ο Όμηρος Ευστρατιάδης σε μια κοινωνικοδραματική εκδοχή του «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα». Μετά από τέτοια εμπειρία πού να βρεις το χρόνο να ισιώσεις, να λάμψεις, να βάλεις τα καλά σου, να γεμίσεις την ψυχή σου glamour και ομορφιά για να βρεθείς έστω και 50 μέτρα κοντά στο σύμβολο που λέγεται Ζαν Πολ Μπελμοντό; Τον απόλυτο ωραίο άσχημο του παγκόσμιου σινεμά σε όλες τις εκφράσεις του, από τη νουβέλ βαγκ μέχρι το φιλμ νουάρ και τις κωμικές εμπορικές περιπέτειες. 83 χρονών σήμερα, με τη σπίθα εφήβου στο βλέμμα του και το χαμόγελο αστραπή χιλίων κινηματογραφικών φακών, έκλεισε με τον πιο γλυκό και αστραφτερό τρόπο την Πέμπτη στη Βενετία, στην τελετή απονομής του Χρυσού Λέοντα για το σύνολο της καριέρας του.
Παρασκευή: την Μενεγάκη τρώνε οι λούτσοι, τον Κουστουρίτσα η Μπελούτσι
Ένας φίλος ήρθε απόψε από τα παλιά, Παρασκευή, τελευταία μέρα του φεστιβάλ πριν την απονομή, φορτωμένος με αναμνήσεις. Το γιατί δεν ξέρω δεν απαντώ εφ’ όσον ανέκαθεν μου ήταν όχι αντιπαθής αλλά ψιλοαδιάφορος. Ο Μπενουά Ζακό με το εκτός συναγωνισμού «A Jamais» μια ρομαντική ιστορία φαντασμάτων με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ και πρωταγωνιστή τον Ματιέ Αμαλρίκ…για περίμενε, δεν μου είναι και τόσο αδιάφορος τελικά. Παρ’ όλα αυτά οι πρώτες αντιδράσεις δεν είναι και για να κάνεις πάρτι.
Άλλος ένας φίλος από τα παλιά όμως αποφάσισε κι αυτός εκτός συναγωνισμού να μας θυμηθεί και να μας θυμήσει. Ο πολυβραβευμένος, πολυφορεμένος, ενίοτε ανυπόφορος και πουσαρισμένος από την κριτική, Κορεάτης Κιμ Κι Ντουκ που αν μη τι άλλο το 2012 γύρισε την πραγματικά αριστουργηματική «Pieta», αυτή τη φορά χτυπάει πολιτικά με το αλληγορικό «The Net» όσον αφορά τις σχέσεις Βόρειας και Νότιας Κορέας αλλά το Hollywood Reporter βρίσκει την απόπειρά του άτολμη σε σχέση με τα πιο στιλιστικά και ακραία χυμαδιά που μας έχει συνηθίσει ως τώρα.
4 παρά κάτι ώρες από τις Φιλιππίνες με αγάπη, διήρκεσε το νέο έπος του μάστορα του «αργού» σινεμά για το οποίο ο ίδιος υπερηφανεύεται με μανιφέστα, Λαβ Ντιάζ, με τίτλο «The woman who left – H γυναίκα που έφυγε» οπότε καταλαβαίνετε πάνω κάτω, μην το κουράζουμε κι άλλο. Ήταν η γυναίκα χοντρή κι ατσούμπαλη όπως είδα από τις φωτογραφίες, είδε και την άλλη να έρχεται από απέναντι με το βαπορέτο και την αποτέλειωσε το κόμπλεξ της σύγκρισης για αυτό και έφυγε.
Όπως και θα έκαναν και οι περισσότερες γυναίκες δηλαδή αν αντίκριζαν να πλησιάζει μια γόνδολα που έχει μέσα της την Μόνικα Μπελούτσι. Το ερώτημα και το στοίχημα όμως είναι, αρκεί η γοητεία της Μόνικα ώστε να επαναφέρει έναν ακόμα φίλο από τα παλιά, ουσιαστικά εξαφανισμένο καλλιτεχνικά εδώ και 20 χρόνια, πάλαι ποτέ σούπερ σταρ σκηνοθέτη όπως ο Εμίρ Κουστουρίτσα, στο προσκήνιο; Το μόνο σίγουρο είναι πως με το «Μilky Road» έχει προσπαθήσει να κάνει ότι μπορεί να θυμίσει τους γεμάτους ενέργεια παλιούς καλούς καιρούς δημιουργώντας μια πολύχρωμη και θεαματική κωμικοερωτικοδραματική ρεαλιστικά παραμυθένια εξτραβαγκάντζα με πάθη, μυστικά, βόμβες και περιπέτεια. Σε μια ταινία που είναι ξεκάθαρα το τελευταίο του χαρτί, με όσο κίνδυνο αυτό που κουβαλάει για «μπούκωμα» και επανάληψη στοιχείων της μανιέρας του.
Τα βραβεία του 73ου Φεστιβάλ Βενετίας
-Χρυσός Λέων καλύτερης ταινίας: «The Woman Who Left» του Λαβ Ντιάζ (Φιλιππίνες)
-Αργυρός Λέων, Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής: «Nocturnal Animals» του Τομ Φορντ (ΗΠΑ)
-Αργυρός Λέων Καλύτερης Σκηνοθεσίας: Το μοιράστηκαν ο Αμάτ Εσκαλάντε για το «La Region salvaje» (Μεξικό) και ο Αντρέι Κοντσαλόφσκι για το Paradise (Ρωσία/Γερμανία)
-Βραβείο καλύτερου Σεναρίου: ο Νόα Όπενχάιμ για το «Jackie» του Πάμπλο Λαρέν (ΗΠΑ/Χιλή)
-Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής: «The Bad Batch» της Άνα Λίλι Αμιρπούρ (ΗΠΑ)
-Βραβείο Volpi για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία: Έμα Στόουν στο «La la Land» του Ντάμιεν Σαζέλ (ΗΠΑ)
-Βραβείο Volpi καλύτερης ανδρικής ερμηνείας: Όσκαρ Μαρτίνεζ στο «El Ciudada Ilustre» των Μαριάνο Κον και Γκαστόν Ντιπράτ (Αργεντινή/Ισπανία)
-Βραβείο Marcello Mastroianni: στην Πάουλα Μπιρ για την ταινία «Frantz» του Φρανσουά Οζόν (Γαλλία)
-Βραβείο Καλύτερης Ταινίας για το τμήμα Orizzonti: «Liberami» της Φεντερίκα ντι Τζιάκομο
-Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο τμήμα Orizzonti: Φίεν Τροχ για το «Home»
Κάνε κονέ με τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στείλε εξώδικα και απειλητικές επιστολές στο terra_gelida@hotmail.com .
Σχόλια για αυτό το άρθρο