Στο Klik με τον “θείο” Πέτρο Κωστόπουλο

Μελαγχολικό φθινόπωρο. Σεπτέμβρης. Είμαι στο σπίτι μου, ένα ρετιρέ στην οδό Βεντήρη, πίσω από το Χίλτον. Εχω ξυπνήσει στις 12 το μεσημέρι, το κεφάλι μου πονάει, ζαλίζομαι, αλλού πατάω κι αλλού βρίσκομαι. Παρατηρώ το σώμα μου, είναι γεμάτο μελανιές, το κεφάλι μου γεμάτο καρούμπαλα. Προσπαθώ να θυμηθώ τι έγινε την προηγούμενη νύχτα, με ποιούς είχα βγει και που είχαμε πάει. Αδύνατον. Τρέχω στην κουζίνα και φτιάχνω καφέ, βρίσκω στο τασάκι ένα στριφτό, σβησμένο. Το ανάβω και καπνίζω. Τη στιγμή που το σβήνω, ακούω ένα σούρσιμο κάτω από την πόρτα και βλέπω ένα χαρτί. Πάω, τo σηκώνω, είναι ένα σημείωμα με ωραία στρογγυλά γράμματα: “Παύρη, ξέρω ότι είσαι μέσα! Ελπίζω να είσαι καλά μετά τα χθεσινά γεγονότα. Σου υπενθυμίζω ότι έχεις καθυστερήσει το κείμενο σου για το περιοδικό και ο θείος το περιμένει! Επίσης σου υπενθυμίζω ότι σήμερα στις 3, θα έχουμε meeting και πρέπει οπωσδήποτε να ανέβεις! Μην προσπαθήσεις να το σκάσεις, θα σε βρούμε! Αει στο διάολο!! Γιάννης”. Τι θέλει να πει το σημείωμα αυτό; Το μεταφράζω: Το “περιοδικό” είναι το ΚΛΙΚ, το πιο αγαπημένο, έξυπνο, μισημένο, συζητημένο, τρελό, πετυχημένο, προχωρημένο έντυπο, στο οποίο δουλεύω. Ο “θείος”, είναι το παρατσούκλι που έχουμε βγάλει στον πιο αγαπημένο, μισημένο, κλπ διευθυντή του, τον Πέτρο Κωστόπουλο. Το “κείμενο”, είναι ένα άρθρο που πρέπει να γράψω για την εξέλιξη της γλώσσας από δεκαετία σε δεκαετία. Τέλος ο “Γιάννης”, είναι ο αρχισυντάκτης του περιοδικού Γιάννης Νένες, που όταν καθυστερώ να δώσω τα κείμενά μου, επειδή δεν έχω τηλέφωνο, παίρνει ραδιοταξί, έρχεται σπίτι μου και ρίχνει σημειώματα κάτω από την πόρτα. Καημένε φίλε μου Γιάννη! Θα έπρεπε να σε ανακηρύξουν άγιο των περιοδικών! Αγιος Ιωάννης ο Πουναιτοκειμενομωρή!

Εβγαλα ένα βαθύ αναστεναγμό. Αδύνατον να θυμηθώ κάτι από τα “χθεσινά γεγονότα” που λέει στο σημείωμα. Οσο για το άρθρο, δεν το έχω γράψει ακόμα, βρίσκομαι στο στάδιο της έρευνας. Πηγαίνω σε μπαρ, εστιατόρια, στάσεις λεωφορείων, πλατείες, νεανικά στέκια, ακούω παλιές και καινούργιες λέξεις και τις σημειώνω. Γιατί στο ΚΛΙΚ, πρώτα ζούμε, μετά γράφουμε και ύστερα “κρεμάμε την ψυχή μας στα περίπτερα”, όπως λέει και ο θείος. Δουλεύω από το πρώτο τεύχος στο περιοδικό και σιγά-σιγά έχω κατορθώσει να φτιάξω ένα στιλ με βιωματικά κείμενα, τα οποία όμως θέλουν. το χρόνο τους για να γίνουν. Πίνω τις τελευταίες γουλιές από τον καφέ, μπαίνω στο μπάνιο, ξυρίζομαι, βάζω την καινούργια κολόνια του Armani, φοράω τα μαύρα ρούχα και τα μαύρα μου γυαλιά και βγαίνω στην οδό Βεντήρη. Περνάω μπροστά από το περίπτερο, κόσμος είναι μαζεμένος, άντρες, γυναίκες και νέα παιδιά και χαζεύουν το ΚΛΙΚ Σεπτεμβρίου που έχει ένα μεγάλο αφιέρωμα στη… μαλακία! Εχω γράψει δύο κομμάτια σε αυτό το τεύχος το ένα είναι “Εγκώμιον μαλακίας” και το άλλο είναι ένα τεστ : “Tι είδους μαλάκας είστε;” Πλησιάζω μια παρέα. Εχουν αγοράσει ένα τεύχος και στη μέση του δρόμου κάνουν το τεστ. “Μα ποιος μαλάκας τα σκέφτεται όλα αυτά;” λέει γελώντας ένα τεκνό. Xαμογελάω κι εγώ που τα τεκνά με λένε μαλάκα, συνεχίζω το δρόμο μου, βγαίνω στην Αμαλίας και σταματάω ένα ταξί. “Στο περιοδικό ΚΛΙΚ”. “Κι εμείς ΚLIK FM ακούμε!” μου λέει χαρούμενος ο οδηγός, δυναμώνει το ραδιόφωνο και γκαζώνει το αυτοκίνητο για να με εντυπωσιάσει…

Τα γραφεία του περιοδικού είναι στην οδό Φραγκοκκλησιάς 7. Οδό Φραγκοφονιά τη λέγαμε ειρωνικά. Στην αρχή του δρόμου είναι η εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών. Πάντα, όταν περνάω από μπροστά της, κάνω το σταυρό μου και λέω: “Παναγίτσα μου, βοήθα να είναι σήμερα στις καλές του ο θείος και να μην μας σπάσει πάλι τα νεύρα!”. Οταν ο Πέτρος έχει πηδήξει καλά ή έχει νικήσει ο Ολυμπιακός, ή το περιοδικό έχει σπάσει ρεκόρ πωλήσεων, στάζει μέλι. Οταν είναι στις κακές του, του λες “Καλημέρα” και απαντάει “Αει γαμήσου”. Σταματάμε μπροστά σε ενα γκρίζο, τριώροφο κτίριο. Εδώ στεγάζονται τα γραφεία των εκδόσεων του Αρη και του Χρήστου Τερζόπουλου. Στο ισόγειο είναι ο ραδιοφωνικός σταθμός και τα γραφεία του Μίκυ Μάους, στον πρώτο όροφο η ΓΥΝΑΙΚΑ και στο δεύτερο το ΚΛΙΚ. Στην είσοδο του κτιρίου, λέω ένα γειά στον Λάζαρο, τον σεκιουριτά, “Μέσα είναι ο Πέτρος;” τον ρωτάω γιατί ξέρω πως μετά το δίωρο 10-12 το πρωί, που κάνει εκπομπή ο Γιώργος Πανόπουλος και η Σοφία Κιντή, με μοναδικά σχόλια και απολαυστικούς διαλόγους, ακολουθεί ο Πέτρος με την Αφροδίτη Σημίτη. “Ναι, ξεκίνησε εκπομπή πριν από λίγο” “Σε τι κατάσταση είναι;” Ο Λάζαρος κάνει με τα χέρια του όπως όταν θέλουμε να δείξουμε ότι κάποιος έχει φτερά. “Πετάει στα σύννεφα! Το καινούργιο τεύχος έσκισε στις πωλήσεις! Εχει κέφια και κερνάει όλο τον κόσμο!”

ΣχετικάΆρθρα

Παίρνω το ασανσέρ, ανεβαίνω στον δεύτερο όροφο. Εδώ είναι τα γραφεία του ΚΛΙΚ. Οπως μπαίνεις δεξιά, είναι μια μεγάλη λευκή αίθουσα. Εδώ γράφουν οι συντάκτες του περιοδικού. Ο θείος είναι ο μεγαλύτερος couch όλων των εποχών. Εχει κατορθώσει όχι μόνο να συγκεντρώσει τα πιο έξυπνα μυαλά, αλλά και τους πιο καμένους εγκεφάλους και μπορεί να διαχειρίζεται και τις δύο κατηγορίες με μοναδική ευελιξία και πειθώ. Βλέπω εδώ, την Ναταλία Υδραίου, τον Βαγγέλη Περρή, τον Αρη Μαλανδράκη, τον Παύλο Παπαδόπουλο, τον Θανάση Χατζηλάκο, την Δήμητρα Ιωάννου, την Μπήλιω Τσουκαλά, τον Σωκράτη Αικατερινίδη, την Σάντρα Σταθάκη, τον Στάθη Παπούλια και την Χριστίνα Πολίτη. Κάθονται και γράφουν σιωπηλοί. “Γιατί τέτοια ησυχία;” ρωτάω την Σταυρούλα Παναγιωτάκη. Συνήθως σε αυτή την αίθουσα γίνεται της τρελής, έχει φασαρία, φωνές, γέλια, μουσικές. Σήμερα έχει πέσει μούγκα στη στρούγκα. “Κλείνουμε τεύχος σε τρεις μέρες Παύρη μου, όλοι γράφουν τα κείμενά τους. Εσύ έχεις φέρει το δικό σου;” “Ναι, ναι.. Κάτι διορθώσεις θέλω να κάνω και θα το δώσω στον Γιαννάκη”. Φεύγω με μικρά πηδηματάκια και πάω στη Γραμματεία, στις Τρεις Χάριτες, την Μαρία Παραδείση την Ελζα Πατσαδέλη και την Ευγενία Μπάρλα. “Σε θέλει ο Νένες, να πας γρήγορα στο γραφείο του, είναι επείγον!” μου ανακοινώνει η Ελζα. Η Μαρία μου δίνει την αλληλογραφία. Ανοίγω τον πρώτο φάκελο και βλέπω μέσα καμιά δεκαριά φωτογραφίες της Μέριλιν Μονρόε που δεν τις είχα ξαναδεί, μάλιστα σε μια από αυτές πίνει φραπέ! Η Μέριλιν και να πίνει φραπέ; Περίεργο! Υποθέτω ότι είναι κάποιος συλλέκτης που μου στέλνει σπάνιες φωτογραφίες της συγχωρεμένης και ανοίγω την επιστολή που τις συνοδεύει. Διαβάζω: “Kύριε Παυριανέ, γεια σας! Είμαι Πατρινός κι εγώ όπως κι εσείς και σας στέλνω μερικές φωτογραφίες που είμαι ντυμένος Μέριλιν. Αν σας αρέσουν δημοσιεύστε τις. Με εκτίμηση Τάκης Ζαχαράτος”. Εχω μείνει κόκκαλο! Κοιτάω ξανά τις φωτογραφίες, τις δείχνω στα κορίτσια, όλοι συμφωνούμε ότι η ομοιότητα είναι εκπληκτική! “Αυτό το παιδί αν έρθει στην Αθήνα, θα σκίσει!” λέω προφητικά στα κορίτσια και κρατάω τις φωτογραφίες για να γράψω ένα κομμάτι για αυτόν στο ΚΛΙΚ.

Ξεκινάω μια βόλτα στα γραφεία για καλημέρες. Στο ΚΛΙΚ λέγαμε καλημέρα μέχρι να βραδιάσει. Μπαίνω στο γραφείο του Φώτη Γεωργελέ. Είναι εκεί, πάντα σοβαρός και λιγομίλητος, μαζί με τον χαμογελαστό Δημήτρη Παγαδάκη και τον απόμακρο Παναγιώτη Γεωργόπουλο. Τηλεφωνούν και διαβάζουν τα fax με τα νέα που έρχονται από τη Ρωσία. “Γίνονται κοσμογονικές αλλαγές. Πέφτει ο κομμουνισμός, ο Γκορμπατσόφ θα τα αλλάξει όλα!” μου λέει ο Παγαδάκης. “Τέλος εποχής! Ας το γιορτάσουμε!” συμπληρώνει ο Γεωργόπουλος, σκύβει στο γραφείο του, βγάζει από το συρτάρι ένα μπουκάλι ουίσκι και πλαστικά ποτήρια και πίνουμε για το τέλος του κομμουνισμού”. Φεύγω και πάω δίπλα, στο γραφείο του Γιώργου Πανόπουλου. Είναι μέσα με κόσμο, όλοι γνωστοί και φίλοι, ο Δημήτρης Γαλάνης και ο Νικήτας Καραγιάννης που με τη στήλη τους “Fashion Police” έχουν αναστατώσει την Αθήνα, ο κομμωτής Γιάννης Κολλιόπουλος, ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου και ο φωτογράφος Γιώργος Καλφαμανώλης. Ετοιμάζουν μια φωτογράφιση μόδας. “Εδωσες τα ρέστα σου χτες!” μου λέει γελώντας ο Πανόπουλος. “Τι έγινε; Εγώ δεν θυμάμαι τίποτα!” “Α, το έχεις κάψει τελείως! Πήγαινε δίπλα στον Γιάννη και θα στα πει με λεπτομέρειες!” Δεν προλαβαίνω να βγω από το γραφείο του Πανόπουλου και ακούγεται από το βάθος, εκεί που είναι το ατελιέ, η φωνή της Ερσίλιας Μπαχάουερ: “Αντρούλη μου! Τι χαρά ανέλπιστη που σε ξαναβλέπω! Γιατί είχες χαθεί τόσο καιρό και άφησες την σύζυγό σου μόνη και έρημη;” Γελάω, μια μέρα είχα πει πως αν παντρευόμουν, αυτήν θα διάλεγα και από τότε έγινα ο αντρούλης της κι εμένα η σύζυγός μου. Πλησιάζω, είναι και ο Σταύρος Κούλας εδώ που κρατάει ένα νυστέρι στο χέρι του, “Φύγε Παύρη, κρατάω νυστέρι!” μου λέει, γέλια, αγκαλιές, φιλιά. Ερχεται και ο Βασίλης Νικάκης, “Παύρη μου, έχεις βρει τι εικονογράφηση θα βάλουμε στο κομμάτι σου για τη γλώσσα; Θα φωτογραφηθείς πάλι εσύ;” Τα θέματα που γράφω τα εικονογραφώ κιόλας, φωτογραφίζομαι με διαφορετικό concept κάθε φορά. “Βασίλη μου, κάτσε να γράψω πρώτα το κείμενο και μετά θα βρω την εικονογράφηση”. ” Σκέψου μια ωραία ιδέα, όπως εκείνη για τους φαλακρούς, ήταν τέλεια!” “Κάτι έχω στο μυαλό μου” του απαντάω και κατευθύνομαι προς το γραφείο του αγίου Νένε…

Είναι μαζί με την Μανίνα Ζουμπουλάκη. “Ο Γιάννης μου είπε για τα χθεσινά. Πώς είσαι;” “Τι έγινε βρε παιδιά χθες το βράδυ; Δεν θυμάμαι τίποτα!” “Δεν θυμάσαι τίποτα; Θα στα θυμίσω εγώ Παύρη μου!” μου λέει ο Γιάννης. Και αρχίζει φίλε μου να μου λέει, ότι πρώτα πήγαμε στο Memphis, στο μπαρ που δούλευε ο Γιώργος Ευσταθίου, ήπιαμε ένα μπουκάλι τεκίλα και όταν τελείωσε, εγώ έφαγα το σκουλήκι που είχε μείνει στον πάτο και άρχισα να χορεύω με την αγαπημένη φίλη μας την Σούλα Φρίκη που δούλευε εκεί. Μετά φύγαμε, πήγαμε στο Graffiti και κάποιος μου έδωσε να δοκιμάσω ένα καινούργιο ναρκωτικό, το Special K. Αυτό λοιπόν είναι ένα αναισθητικό που χρησιμοποιούν οι κτηνίατροι για να ναρκώνουν γάτες, σκύλους και άλλα τετράποδα, αλλά με την κατάλληλη επεξεργασία γίνεται σκόνη που τη σνιφάρεις. Πήρα κι εγώ μια μυτιά, και μετά άρχισα να λέω στον Γιάννη ότι βλέπω πεταλούδες πράσινες, κόκκινες, κίτρινες, μπλε και ότι τα πόδια μου έχουν γίνει λαστιχένια σαν του Τιραμόλα. Υστερα, τύφλα κι οι δύο, πήγαμε να φάμε στην Κρεαταγορά. Στον δρόμο ο Γιάννης πάτησε μέσα σε μια λακκούβα που είχε ασβέστη και κατέστρεψε τις καινούργιες μπότες του κι εγώ κατούρησα σε μια βιτρίνα με παντόφλες! Φτάσαμε στην Κρεαταγορά και ανέβηκα μια σκάλα για να πάω στην τουαλέτα. Μετά από λίγο εμφανίστηκα στην κορυφή της σκάλας και όπως πήγα να κατέβω, σκόνταψα, κουτρουβαλιάστηκα στα σκαλιά. “Καλά εσύ δεν είχες πιει, δεν είχες μεθύσει;” λέω του Γιάννη. “Ντίρλα είχα γίνει, αλλά ευτυχώς που ήμουν σε καλύτερη κατάσταση από εσένα, μπήκαμε σε ένα ταξί, σε άφησα στη Βεντήρη και συνέχισα για το σπίτι μου. Μα δεν θυμάσαι τίποτα από όλα αυτά;” “Tίποτα απολύτως. Ξύπνησα σήμερα και από το σαβούρντισμα το σώμα μου ήταν γεμάτο μώλωπες”. “Καλά που μου έκοψε να περάσω σήμερα από το σπίτι σου, να σου αφήσω το σημείωμα. Το κείμενο το έφερες;” “Οχι, δεν το έχω γράψει, αλλά μην ανησυχείς, θα κάτσω εδώ σήμερα να το γράψω”. “Ελα μωρέ Παύρη, σε τρεις μέρες κλείνουμε τεύχος, κάτσε γράψ΄το το ρημάδι!”

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο Πέτρος. Είναι ντυμένος σαν μοντέλο του Αrmani, φοράει με άνεση κοστούμι και γραβάτα, το ρολόϊ του πανάκριβο, στο χέρι του κρατάει ένα πούρο Αβάνας. Είναι φρεσκοξυρισμένος, περιποιημένος, το μάτι του γυαλίζει, είναι υπερκινητικός, κουνάει πέρα-δώθε τα χέρια και όταν μιλάει, πρέπει να παρακολουθείς συνέχεια τι λέει γιατί εκτοξεύει τις λέξεις με τρομερή ταχύτητα. Βλέπω ότι είναι γελαστός και χαρούμενος. “Α!” κάνω δήθεν ξαφνιασμένος. “Καλημέρα Πέτρο!” “Αει γαμήσου ρε μαλάκα! Καλημέρα στις 4 το απόγευμα;” λέει και φυσάει τον καπνό από το πούρο στη μούρη μου. Μετά, χαμογελάει πλατιά και μου χαϊδεύει το κεφάλι. “Αγοράκι μου! Ολη η Αθήνα μιλάει για το τεστ “Τι είδους μαλάκας είσαι”. Είχε πολλή πλάκα! Είχα δίκιο που στο πρότεινα να το γράψεις.” “Εγώ στο πρότεινα Πέτρο μου, δεν θυμάσαι καλά!” “Ναι, αλλά εγώ αποφάσισα να μπει στο περιοδικό! Μην κολλάμε τώρα σε λεπτομέρειες! Πήγαινε μετά από το λογιστήριο, σου έχω κόψει ένα bonus 50.000 δραχμές!” “Α, ευχαριστώ πολύ, δεν ήταν ανάγκη!” “Ασε τις μαλακίες, έφερες το κομμάτι για τη γλώσσα;” “Oχι, ακόμα δεν το τελείωσα!” λέω ανέμελα και χαμογελάω χαζά. Φαίνεται πως πάτησα κάποιο κόκκινο κουμπί, γιατί ξαφνικά ο χαμογελαστός θείος σοβαρεύει πάρα πολύ, γουρλώνει τα μάτια, βγάζει αφρούς από το στόμα. “Εγώ βγάζω τεύχος την άλλη βδομάδα και εσύ μου λες ότι δεν τελείωσες ακόμα;” Ορμάει και με πιάνει απ΄το λαιμό. Είναι τόσο υπερβολικό όλο αυτό, που στην αρχή νομίζω ότι μου κάνει πλάκα. Βλέπω όμως ότι συνεχίζει να με σφίγγει και νοιώθω να μου κόβεται η ανάσα. Η Μανίνα και ο Γιάννης βάζουν τις φωνές, εγώ κάνω απεγνωσμένες προσπάθειες να απαλλαγώ από τα χέρια του, ευτυχώς εκείνη την ώρα μπαίνει μέσα ο Δημήτρης Αργυρόπουλος, βλέπει πως έχω γίνει μελιτζανί, “Καλέ θα τον πνίξεις τον Παύρη, άστον κάτω!” του λέει, και με απελευθερώνει. Σαν να είχε πάθει κρίση επιληψίας, ο Πέτρος συνέρχεται και κοιτάζει σαστισμένος γύρω του, φτιάχνει τη γραβάτα του, “Σε μισή ώρα meeting στο γραφείο μου!” ανακοινώνει και φεύγει χωρίς να με κοιτάξει. Βγαίνω κι εγώ έξω, όσοι έχουν δει τη σκηνή έχουν παγώσει, ζαλίζομαι, πάω προς τις τουαλέτες να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου, πέφτω πάνω στη Μόλλυ Ανδριανού. “Tι έγινε καλέ;” ρωτάει έντρομη. Πριν προλάβω να απαντήσω, ακούγεται από το βάθος η φωνή της Ερσίλιας: “Ο θείος! Πήγε να στραγγαλίσει τον αντρούλη μου, κακόχρόνο να ΄χει!”

Μισή ώρα αργότερα, μπαίνω στο γραφείο του . Σα να μην έχει συμβεί τίποτα, ήρεμος και γελαστός, πηγαινοέρχεται πάνω-κάτω και υπαγορεύει το editorial στη Σοφία Κιντή: “Ολα όσα συμβαίνουν γύρω μας δείχνουν ότι βρισκόμαστε στο τελευταίο στάδιο μιας μακρόχρονης σήψης. Οπου να ΄ναι το μπιμπίκι θα σπάσει. Γι΄αυτό ούτε ανησυχούμε, ούτε λυπόμαστε. Χαιρόμαστε που η Ελλάδα θα αλλάξει και τα πτώματα θα ενταφιαστούν. Αν δεν μας πιστεύετε, περιμένετε λίγο ακόμα.” Σταματάει, με κοιτάει, “Εδώ θέλω να κλείσω με μια παροιμία. Πες καμία ρε μαλάκα!” Τον κοιτάζω με δολοφονικό βλέμμα, σκέφτομαι λίγο “Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!” του λέω επιθετικά. “Αυτό είναι!” Γυρνάει ενθουσιασμένος στη Σοφία. “Ετσι να το κλείσεις. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!” Το γραφείο του έχει γεμίσει από τους συντάκτες, άλλοι κάθονται σε καρέκλες, άλλοι κάτω στο πάτωμα, άλλοι πάνω σε στοίβες με περιοδικά. “Εχετε καμιά ιδέα ή πάλι θα το γράψω μόνος μου το τεύχος;” μας ρωτάει. Ο Νένες προτείνει να κάνουμε φωτογράφιση με 10 γνωστούς Αθηναίους. Παρ΄όλο το τράκο που έχω πάθει πετάγομαι: “Να φωτογραφίσουμε και τον Σάκη Ρουβά!” “Ποιος είναι αυτός;” ” Ενας νέος και ωραίος τραγουδιστής από την Κέρκυρα!” Ο Πέτρος χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο. “Βρε μαλάκα θέλεις να με τρελάνεις σήμερα; Εδώ συζητάμε για Αθηναίους κι εσύ μου προτείνεις κάποιο από την Κέρκυρα;” ” Ναι, αλλά σε λίγο θα μιλάει όλη η Αθήνα για αυτόν!” του απαντώ με σιγουριά. Οι συντάκτες χειροκροτούν, ο Πέτρος γελάει κι ο Σάκης μπαίνει στον κατάλογο! “Αντε τώρα να γράψεις το κείμενο” μου λέει τρυφερά.

Αργά το βράδυ, έχουμε μείνει στα γραφεία εγώ κι ο θείος. Τον ακούω να τηλεφωνεί στη Τζένη Μπαλατσινού και να μιλάνε με τις ώρες. Εχω τελειώσει το κείμενό μου για τη γλώσσα, για το οποίο κυριολεκτικά μου βγήκε η γλώσσα, έχω βάλει ένα ουίσκι από το μπουκάλι του Γεωργόπουλου και έχω ανάψει ένα τσιγάρο. Κοιτάω γύρω μου και σκέφτομαι πως το ΚΛΙΚ δεν απελευθέρωσε μόνο τους αναγνώστες του αλλά κι εμένα που μπόρεσα για πρώτη φορά να γράψω ελεύθερα αυτό που ήθελα. Ομως και η ματαιοδοξία μου ικανοποιήθηκε με τις φωτογραφίσεις και τις μεταμφιέσεις. Και τα δύο τα οφείλω στον Πέτρο, που μου έδωσε την ευκαιρία, αλλά και πολύ καλά λεφτά για να το κάνω. Αχ! θείε Πέτρο! Τι τράβηξες κι εσύ τόσα χρόνια εδώ μέσα! Πόσα ξενύχτια, πόσα τσιγάρα, πόσα δάκρυα, πόσα γέλια, πόσες φιλίες, πόσους έρωτες, πόσες επιτυχίες, έζησες μαζί μας! Σηκώθηκα, πήγα στο γραφείο του Νένε και του άφησα το κείμενο. Εγραψα μετά την παραίτησή μου και την έβαλα σε ένα φάκελο, έγραψα απ΄έξω “Για Πέτρο Κωστόπουλο” και το άφησα στη Γραμματεία. Υστερα μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα για πάντα από την οδό Φραγκοφονιά. Ενας ακόμα κύκλος στη ζωή μου έκλεισε και όπως γίνεται πάντα, ένας νέος, άγνωστος κύκλος άνοιξε. Ποιος ξέρει που θα με οδηγούσε…