ΤΩΡΑ |
Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης Στέφανος Κακαβούλης, μοιράζεται μαζί μας αναμνήσεις με τον Σπύρο Φωκά, πώς προέκυψε η θεατρική τους συνεργασία και η κουμπαριά τους.
“Τον άνθρωπο που λέγεται Σπύρος Φωκάς τον γνώρισα προσωπικά με αφορμή το έργο μου “Παιδιά του πατρός” που ανέβηκε σε σκηνοθεσία δική μου το 2012 -13. Ήξερα τον απόλυτο ζεν πρεμιέ του ελληνικού κιν/φου, τον Έλληνα star που χε φτάσει στο Hollywood. Τον Έλληνα ηθοποιό που επέλεξε ο Visconti για την ταινία “Ο Ρόκο και τα αδέλφια του” που καθιέρωσε τον Alain Delon με μάνα την δική μας Κατίνα Παξινού. Αυτόν το Έλληνα που όταν γύρισε από το εξωτερικό όπου μας έκανε περήφανους εδώ στην Ελλαδίτσα η μικροπρέπεια, η ζήλια και ο φθόνος των καλλιτεχνών δεν του έδιναν δουλειά. Αυτοί είμαστε δυστυχώς. Μόνο ο Νίκος Ζερβός τον πήρε σε ταινία του. Κάποιες μικρές συμμετοχές σε κάποια πετυχημένα σήριαλ ήρθαν τη δεκαετία του ’90 χωρίς κάτι να έχει τη διάρκεια και την προβολή που του άρμοζε.
Όταν έψαχνα λοιπόν κάποιον ηλικιωμένο για το ρόλο του παιδεραστή ιερέα στο έργο που είχα γράψει δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να τον ενδιέφερε. Ο Νίκος Ζερβός πάλι αγαπημένος του φίλος είδε ανάρτηση για το έργο στα social και μου έστειλε το τηλέφωνο της Λίλιαν της τωρινής συζύγου του. Πολύ διστακτικά επικοινώνησα και έστειλα το έργο. Την επόμενη μέρα ακριβώς με πήρε εκείνη τηλέφωνο και μου ‘πε κοφτά και γλυκά. “Στέφανε αυτό ο Σπύρος θα το κάνει! Το έργο είναι υπέροχο και το λατρέψαμε”. Ο ενθουσιασμός δεν περιγράφεται. Μου ‘ρχόταν να ουρλιάξω. Όπως όταν ένα μεγάλο σου όνειρο που δεν πίστευες ότι θα πραγματοποιηθεί ποτέ…. συμβαίνει! Γρήγορα κανόνισα συνάντηση του θιάσου για μια πρώτη ανάγνωση. Από εκείνη την πρώτη αγκαλιά, τις πρώτες κουβέντες γνωριμίας, ένιωσα ότι αυτός ο άνθρωπος θα γινόταν κομμάτι της ζωής μου. Δικός μου άνθρωπος. Οικογένεια. Έτσι κι έγινε. Οι πρόβες μας έφεραν πολύ κοντά και με τη Λίλιαν και με τον Σπύρο. Η εμπιστοσύνη, η πειθαρχία και η υπακοή στη διάρκεια των προβών ήταν σαν νέου αρχάριου σπουδαστή δραματικής σχολής. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτός ο ηθοποιός κρεμόταν από τα χείλη μου και άκουγε κάθε μου λέξη. Με έκανε να αναθεωρήσω την ευθύνη του σκηνοθέτη, του συγγραφέα, του καλλιτέχνη γενικά. Κακά τα ψέματα πολλοί φτασμένοι ηθοποιοί αλλά και οι νέοι έχουμε άποψη και διαμορφωμένες τεχνικές για να είμαστε άγραφο χαρτί στα χέρια ενός σκηνοθέτη. Απαιτεί ταπεινότητα αυτό και ο Σπύρος την είχε. Περίσσια. Έφτανε για όλους μας στο θίασο.
Η παράσταση ανέβηκε. Ο Σπύρος Φωκάς σε έναν αμφιλεγόμενο και προκλητικό ρόλο επανήλθε στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Ο κόσμος έφευγε συγκινημένος που τον ξανάβλεπε πάλι πάνω στη σκηνή και εγώ περήφανος που’ χα βάλει ένα μικρό λιθαράκι στην αναγνώριση της αξίας του. Μετά ήρθε η πρόταση να τους παντρέψω με την Λίλιαν στο δημαρχείο Αμαρουσίου. Ο “δεσμός” μας επισημοποιήθηκε. Γίναμε οικογένεια. Μετά από λίγο καιρό τα προβλήματα τα οικονομικά γιγαντώνονταν. Ήρθαν δύσκολες εποχές και για τους δύο. Απεγνωσμένες προσπάθειες στήριξης και από το κράτος και από φίλους. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το πόσο και ποιοι θα έπρεπε να μην αφήσουν αυτόν τον άνθρωπο να ζήσει τέτοιες καταστάσεις ανέχειας αλλά μην πικράνουμε περισσότερο το κείμενο. Από τη στιγμή που μετακόμισαν εκτός Αθηνών χαθήκαμε.
Η ζωή έχει έναν μοναδικό τρόπο να το κάνει αυτό. Να απομακρύνει ανθρώπους αντί να τους φέρνει κοντά. Η σκέψη πάντα υπήρχε και κάποια τηλεφωνική επικοινωνία. Όταν τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα για την υγεία του ξαναβρεθήκαμε. Ήμουν παρών όσο μπορούσα στα νοσοκομεία και στήριγμα στην Λίλιαν. Φεύγοντας από αυτή τη φθαρτή ζωή ο Σπυράκος, πρόλαβα και είδα στα μάτια του την ευγνωμοσύνη και την αγάπη του για μένα. Ένα ταπεινό ευχαριστώ κρυμμένο πίσω από το ζεστό χαμόγελο που σκέπαζε το γκρίζο μουστάκι. “Σ’ ευχαριστώ Στεφανάρα που συνέβαλες σε στιγμές ευτυχίας μου” Σπύρο μου, εγώ σ’ ευχαριστώ για το μεγαλείο ψυχής σου….” Αν για κάτι αξίζει αυτή ζωή είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται και σε σημαδεύουν. Σε κάνουν να νιώσεις και σε βοηθάνε να εξελιχθείς. Κι εσύ το ‘κανες με μένα!”
Ο Στέφανος Κακαβούλης τη φετινή σεζόν υποδύεται τον δικαστή στο δικαστικό ερωτικό δράμα “Υπόθεση Παραντάιν” στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα. Πρόκειται για ένα έργο που έγινε ταινία από τον Χίτσκοκ τη δεκαετία του 40′. Σκηνοθεσία Αλέξιος Κοτσώρης. Κάθε Σάββατο 21.15 και Κυριακή 18.00.
Φωτόγραφίες : Διονύσης Κούτσης
Σχόλια για αυτό το άρθρο