Κώστας Λεϊμονής: «Το ρουσφέτι στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει»

ΣχετικάΆρθρα

Ο Κώστας Λεϊμονής εκτός από έγκριτος δικηγόρος του αστικού δικαίου με μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό, είναι και ένας επιτυχημένος και πολυβραβευμένος συγγραφέας, διηγημάτων και θεατρικών έργων. Ένα από τα θεατρικά του έργα που ανέβηκε παλαιότερα στην Αθήνα το ”Εκτός ύλης” με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη μεταφέρθηκε στο θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη, όπου σημειώνει sold out επιτυχία. Δεν υπάρχουν διαθέσιμα εισιτήρια μέχρι το τέλος των προγραμματισμένων παραστάσεων. Γνωρίστε τον ενδελεχώς μέσα από το βιογραφικό του και τις δουλειές του. Γεννήθηκε το 1986, κατοικεί στην Παιανία, με κύρια καταγωγή από τον Πτελεό Μαγνησίας. Είναι απόφοιτος της Νομικής Αθηνών, δικηγόρος στο Αστικό Δίκαιο, με μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Humboldt του Βερολίνου. Ξεκίνησε να γράφει στα 17 του. Η παρθενική του επίσημη εμφάνιση στη λογοτεχνία γίνεται το 2013 με το διήγημα «Μια υπενθύμιση» στο περιοδικό «Νέα Εστία». Τον ίδιο χρόνο τιμάται από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών αποσπώντας το Βραβείο Διηγήματος για το «Αμαρτίες ανθρώπων παιδεύουσι φαντάσματα» και το Βραβείο Δοκιμίου για το «Ελπίδα υπό αίρεση». Την επόμενη χρονιά κερδίζει το Βραβείο Διηγήματος «Αντώνης Σαμαράκης» με το «Η αλλαγή της σκυτάλης», το οποίο κυκλοφορεί σε ανθολογία από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Το 2016 αποσπά το Βραβείο Θεατρικού Έργου από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το «Εκτός Ύλης», καθώς και το Βραβείο Διηγήματος για το «Η αποκάλυψη». Έχει συνεργαστεί και συνεργάζεται με έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά («Φρέαρ», «Εντευκτήριο», «protagon.gr», «Το Βήμα», «Athens Voice», «Κοινός τ(ρ)όπος» κ.ά.) Ο μονόλογός του «Εκτός Ύλης» με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, ανεβαίνει στο σανίδι τη χρονιά 2016-17 (θέατρο Αλκμήνη), ενώ στις 27.03.2018 (Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου) παρουσιάζεται στη Βουλή των Ελλήνων. Επίσης ανεβαίνει στη μεγάλη σκηνή του θεάτρου Ιλίσια μετά την παρουσίαση στη Βουλή, καθώς και το Νοέμβριο του ίδιου έτους ύστερα από απαίτηση του κοινού. Κάνει περιοδεία στην Ελλάδα. Το 2019 η παράσταση παρουσιάζεται σε Βρυξέλλες και Στουτγάρδη, ενώ μέχρι σήμερα έχει σημειώσει εκατομμύρια views στα social media. Την περίοδο 2018-19 ανεβάζει το δεύτερο θεατρικό του έργο «Ο Ιατροδικαστής» με τους Χάρη Σώζο και Χρήστο Ευθυμίου, σε σκηνοθεσία Παντελή Παπαδόπουλου, στο θέατρο Αλκμήνη. Το 2020 γράφει το σενάριο για δύο βίντεο μικρού μήκους στο πλαίσιο κοινωνικής ευθύνης της πολιτιστικής εταιρείας ThessCulture, συνεργάζεται εξωτερικά με την ιστοσελίδα Slpress δημοσιεύοντας άρθρα του, ενώ το διήγημά του «Έχετε μήνυμα επικοινωνίας» εκδίδεται από τις εκδόσεις Ανεμόεσσα. Το τρίτο του θεατρικό έργο με τίτλο «Μια νύχτα με το σκύλο μου» ανεβαίνει το Φεβρουάριο του 2024 σε πανελλήνια πρώτη στο θέατρο Sureal στη Θεσσαλονίκη σε ερμηνεία Δημήτρη Κωνσταντινίδη και σκηνοθεσία Ιωάννας Τάλμπη. Τα δύο πρώτα θεατρικά του έργα έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις Κριτική, ενώ τα διηγήματά του «Η κονσέρβα» (2015), «Το ακορντεόν» (2018), και «Δίπλα στο παράθυρο» (2018) έχουν δημοσιευθεί από λογοτεχνικά podcasts. Ο συγγραφέας διατηρεί το ιστολόγιο: https://kostasleimonis.blogspot.com/. Στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλά σκληρά και στηλιτεύει τα κακώς κείμενα των πολιτικών και της πολιτικής.

– Τι ήταν εκείνο που σε έκανε να θέλεις να γράψεις το ‘Εκτός ύλης” και ποιος ήταν ο αποδέκτης του;

Η πραγματικότητα και η απόγνωση, που βιώναμε τότε, το 2013, και το 2016, όταν έγραψα στη συνέχεια το θεατρικό. Και τώρα ασφαλώς, ίσως, δε, σε ένα μεγαλύτερο βαθμό, καθώς τώρα υπάρχει μία επιφανειακή ηρεμία, όπως η ήρεμη κοχλάζουσα λάβα στην επιφάνεια ενός ηφαιστείου πριν από την έκρηξη. Αρχικά είχα γράψει ένα διήγημα με τίτλο «Ο μονόλογος ενός καθ΄ ομολογία παράλογου», καθώς αν τολμήσει κάποιος να πει την αλήθεια στις μέρες μας, είναι δακτυλοδεικτούμενος. Έβλεπα μία Ελλάδα να καταρρέει, έβλεπα τη γενιά μου να φεύγει σωρηδόν για το εξωτερικό λόγω της κρίσης. Δεν είχε, λοιπόν, το θάρρος ένας ή μία πολιτικός να βγει και να πει «Συγγνώμη για το σινάφι μου που σας φέραμε σε αυτό το σημείο». Οι αποδέκτες είναι δύο: Εμείς, ως λαός, ώστε να μην επαναλάβουμε τις παραλείψεις ή τα λάθη του παρελθόντος και οι πολιτικοί, μήπως από την έκρηξη του ηφαιστείου της τέχνης, τούς δημιουργηθεί κάποιος εσωτερικός σεισμός.

– Θεωρείς ότι η αλήθεια μπορεί να λάμψει κάποια στιγμή και να ταρακουνήσει τους πάντες για ένα καλύτερο αύριο;

Της επέτρεψαν κατ’ εξαίρεση να λάμψει κατά καιρούς κι όμως μετά ήρθαν πάλι σύννεφα. Το θέμα είναι να την απαιτούμε. Δεν μπορεί να εξαφανίζεται το πιο ουσιώδες βίντεο από την εμπορική αμαξοστοιχία των Τεμπών όλως τυχαίως και να μην μας καίγεται καρφί. Χάθηκαν ζωές. Ζωές, όχι περιουσίες. Ζωές. Καταστρέφουν αποδεικτικό υλικό και δεν ξεσηκώνεται κανείς. Στο Μάτι το ελληνικό Δημόσιο στις προτάσεις της δικογραφίας του ξέρετε τι έλεγε; «Ας έριχναν οι κάτοικοι με τα λάστιχα νερό να σωθούν». Σε μία άλλη ευνομούμενη κοινωνία θα γινόταν επανάσταση. Εδώ αλλάζουμε πλευρό. Όχι όλοι. Για αυτό πρέπει να δώσει το «παρών» η τέχνη. Αν δεν ελέγξει κι εκείνη την εξουσία, η δημοκρατία μας θα είναι επίπλαστη.

– Γιατί ο κόσμος δεν έχει εμπιστοσύνη στους πολιτικούς αλλά παρόλα αυτά στις εκλογές τους ψηφίζει;

Πόσο δίκιο έχετε…. Κι όμως… Γιατί κάποιον πρέπει να ψηφίσει. Έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία. Επίσης, μην ξεχνάμε ότι το ρουσφέτι στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει. Κινεί νήματα, βγάζει βουλευτές στην επαρχία και όχι μόνο. Αντί να υφίσταται πολιτική σχέση με την αριστοτελική έννοια του όρου μεταξύ των εκλογέων και των αντιπροσώπων τους, υφίσταται εδώ και δεκαετίες πελατειακή σχέση. Θα τολμήσω να πω από τη γέννηση των πολιτικών κομμάτων. Αν τα πολιτικά κόμματα λειτουργούσαν σωστά, θα είχαμε μία δημοκρατία που θα ανέπνεε ελεύθερα.

– Θα μπορούσε να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και αντί για Βουλή να υπάρχουν τεχνοκράτες και μάλιστα ελάχιστοι τον αριθμό που να κυβερνούν τη χώρα;

Όταν η εξουσία ασκείται από λίγους, τότε θα κινδύνευε το πολίτευμα, η ίδια η δημοκρατία μας. Η Ελλάδα είχε τεχνοκράτη πρωθυπουργό, τον κ. Παπαδήμο. Ας δούμε τον απολογισμό του και κρίνουμε αναλόγως. Είμαι όμως ιδιαίτερα επιφυλακτικός σε αυτό. Η γνώση μπορεί να είναι δύναμη αλλά δε θα πρέπει να αποτελεί προνόμιο, το οποίο θα συντείνει στη δημιουργία ανισοτήτων.

– Η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;

Ναι. Όχι. Ναι. Και ούτω καθεξής. Το ‘’ναι’’ ανήκει στη ρομαντική μου θέληση. Το ‘’όχι’’ στο στυγνό ρεαλισμό. Ανάλογα με το τι θα διαλέξουμε, θα δώσουμε και την αντίστοιχη δυναμική στο πρόσημο της αλλαγής.

-Τη νοοτροπία των πολιτικών;

Σε καμία περίπτωση. Μπορεί να κάνει κάποιους περισσότερο ανθρώπους, αν ακόμη η λέξη «άνθρωπος» συνεχίζει να φέρει τη θετική της σημασία με όλα αυτά που γίνονται. Υπάρχουν και καλοί πολιτικοί, δεν πρέπει να γενικοποιούμε. Όμως, χάνονται στο όλον, χάνονται μέσα στη δίνη από τη σούπα των συμφερόντων.

– Ο ήρωάς σου με τον απολογητικό του μονόλογο λυτρώνεται στο φινάλε του έργου ή είναι ακόμη μία εξομολόγηση που γίνεται εις μάτην χωρίς να φέρει αποτέλεσμα;

Ο συγκεκριμένος λυτρώνεται, γιατί αποτελεί αποκύημα του ρομαντισμού μου. Νομίζω ότι αν συνεχίζαμε να βλέπουμε τη ζωή του με μία κάμερα θα αντιλαμβανόμασταν πόσο βαθιά κρίση συνείδησης υπέστη βλέποντας το «τέρας» του Μάνου Χατζιδάκι, που τάιζε όλα αυτά τα χρόνια. Στο κείμενο της παράστασης, το οποίο διατίθεται στο θέατρο, αναφέρω στο τέλος λίγα ακόμα πράγματα, που δεν φαίνονται στην παράσταση για την ολοκλήρωση της απάντησής σας. Εκτός αυτού, έχω γράψει το «Εκτός Ύλης 2: Η απολογία ενός καθ΄ ομολογία αθώου», το οποίο αποτελεί τη συνέχεια και το τέλος της όλης ιστορίας.

– Γιατί οι πολιτικοί δεν παραδέχονται τα λάθη τους και γιατί δεν φροντίζουν να τα διορθώσουν;

Γιατί η παραδοχή των λαθών προϋποθέτει αυτογνωσία και μεγάλη προσωπική προσπάθεια. Αν κάναμε μία δημοσκόπηση και ζητούσαμε από τον κόσμο δίπλα στη λέξη πολιτικός να βάλει είτε τη λέξη φυγοπονία είτε ευθύνη, τι νομίζετε ότι θα έβαζε; Σίγουρα τα βλέπουν. Όμως απαιτεί μία ευαισθησία, μία ενσυναίσθηση, μία υπεύθυνη στάση να τα διορθώσεις. Πρακτικά, πόσες φορές το έχουμε δει;

– Τι καινούργιο ετοιμάζεις;

Αυτή την περίοδο γράφω μία κωμωδία, για να ανέβει, καλώς εχόντων των πραγμάτων, τέλος του 2025 με αρχές του 2026. Παράλληλα, θα ξεκινήσω την επικοινωνία με κάποιους εκδοτικούς οίκους για μία συλλογή διηγημάτων και για το πρώτο μου μυθιστόρημα, το «Ζάρι».