ΤΩΡΑ |
Χθες πηγα επιτέλους στο θέατρο Ήβη για να δω το TOC TOC. Oντως συνεχίζει ακάθεκτο για τρίτη χρονιά γιατί το θέατρο ήταν γεμάτο και ο κόσμος σε μεγάλα κέφια. Δεν είχα δει τον Κώστα Σπυρόπουλο ποτέ στο θέατρο. Δε θυμάμαι κιόλας πια τί έχω δει και τί δεν έχω δει..η μνήμη εξασθενεί. Διαπίστωσα για μία ακόμα φορά πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αυτό το πάντα γοητευτικό παιδί -γιατί παραμένει παιδί όπως όλη αυτή η γενιά – κατάφερε να κάνει με τόσο διακριτικό τρόπο μία τεράστια επιτυχία σκηνοθετώντας και παίζοντας μαζί με την παρέα τους – γιατί παρέα είναι αυτός ο θίασος που μοιράζεται σκέψεις και εμμονές- ένα τόσο επίκαιρο έργο που σε κάνει να γελάς αλλά και να προβληματίζεσαι. Ζούμε στην εποχή των ψυχαναγκασμών. Ψυχαναγκαστικά και εγωϊστικά άτομα μας περιβάλουν και στο φινάλε ναι, μόνο με την αγάπη για τους άλλους ξεπερνάμε τα προβλήματά μας. Να δεχόμαστε την αγάπη και να δίνουμε αγάπη. All you need is love ή αγάπη ρε.. θα το δείτε στο έργο. Μη χάσετε το TΟC TOC, πηγαίνετε να διασκεδάσετε και να χειροκροτήσετε αυτή την ταλαντούχα παρέα.
Highlights: Η Ματθίλδη Μαγγίρα, το ανατρεπτικό φινάλε, ο κόντρα ρόλος του Σπυρόπουλου (που έχει και εξαιρετικές δραματικές στιγμές και πιστεύω πως ο Κώστας έχει πολλά ακόμα να δώσει στο ελληνικό θεάτρο) η ταύτιση που θα έχετε σίγουρα με κάποιες ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές των πρωταγωνιστών (εγώ αυτό με το ανοιχτό παράθυρο της Χριστίνας Θεοδωροπούλου σίγουρα, η μάνα μου με τα κλειδιά της Μαγγίρα κλπ κλπ).
Σχόλια για αυτό το άρθρο