Από την/τον Βασίλης Νάτσιος | 18 Αυγούστου 2018
Ήταν μια άσχημη εποχή όταν η Ζωή Λάσκαρη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Πόλεμος… Η Ελλάδα ήταν κάτω από μια διπλή κατοχή και η Θεσσαλονίκη ήταν υπό την κατοχή των Γερμανών και το φόβο των Βουλγάρων. Το ξανθό μωρό όμως που χαμογελούσε στον κόσμο εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό του Δεκεμβρίου, δεν καταλάβαινε φυσικά τίποτα από όλα αυτά. Εκείνο το πρωί, δύο ευτυχισμένοι, νέοι κι όμορφοι άνθρωποι, αγκάλιαζαν με αγάπη το νέο μέλος της οικογένειας. Ο νεαρός Έλληνας αξιωματικός Κώστας Κουρούκλης και η Αφροδίτη Μπακοπούλου, μια από τις πιο όμορφες γυναίκες της Θεσσαλονίκης που λόγω του φιλντισένιου της προσώπου την αποκαλούσαν κερένια κούκλα, ολοκλήρωναν την ευτυχία τους με τον ερχομό της κόρης τους, της Ζωίτσας. Είχαν παντρευτεί ένα χρόνο πριν κρυφά, διότι ο Κώστας Κουρούκλης τελείωνε τότε τη Σχολή Ευελπίδων και ο γάμος ήταν απαγορευμένος στους Ευέλπιδες.
Η Ζωίτσα από τη μεριά του πατέρα της ανήκε στη γνωστή αθηναϊκή οικογένεια του στρατηγού Κουρούκλη του παππού της, ενώ η οικογένεια της μητέρας της ήταν η επίσης γνωστή οικογένεια Μπακοπούλου της Θεσσαλονίκης. Όσο τυχερή ήταν για την οικογένεια που την έφερε στον κόσμο, η ζωή της στα πρώτα της βήματα, σφραγίστηκε από πόνο και δάκρυα. Πριν κλείσει ένα χρόνο από τη γέννησή της, σκοτώνεται ο πατέρας της. Θύμα της ταραγμένης εποχής… Το πτώμα του δεν βρέθηκε ποτέ..
Βέβαια, η μικρή -μωρό ακόμη- Ζωή δεν αντιλαμβάνεται τίποτα. Όμως αυτή η τραγωδία σφραγίζει όλο το οικογενειακό περιβάλλον. Η νέα μητέρα της -η Αφροδίτη Κουρούκλη ήταν τότε δεκαοχτώ, δεκαεννιά χρονών- δεν μπόρεσε να συνέλθει ποτέ από αυτό το χτύπημα, ενώ η μητέρα του πατέρα της, δεν πίστεψε ποτέ ότι ο γιος της πέθανε. Τον περίμενε πάντοτε, ως το θάνατό της, το 1963..
Το δραματικό αυτό γεγονός, έκανε πιο μεγάλη τη στοργή και την τρυφερότητα για την ορφανή Ζωίτσα, που λάτρευαν όλοι. Μητέρα, γιαγιάδες, παππούδες στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, λάτρευαν την μικρή μοναχοκόρη, την οποία έφερναν τακτικά στην Αθήνα για να την βλέπει η γιαγιά Ζωή Κουρούκλη, χήρα του στρατηγού Κουρούκλη. Η Ζωίτσα είχε ιδιαίτερη αδυναμία στην γιαγιά που είχε πάρει το όνομά της.
Όταν η Ζωίτσα ήταν οκτώ χρονών, έμαθε την αλήθεια για τον πατέρα της από μία συμμαθήτριά της, που της είπε ότι ο μπαμπάς της δεν λείπει σε ταξίδι -όπως πίστευε μέχρι τότε η μικρή Ζωή- αλλά τον σκότωσαν στην Κατοχή. Η μητέρα της προσπάθησε να συνεχίσει το στοργικό ψέμα, αλλά δεν το κατάφερε και ξέσπασε σε λυγμούς. Αυτός ήταν ο πρώτος δυνατός πόνος για την οκτάχρονη Ζωίτσα, που λίγους μήνες αργότερα, θα ακολουθούσε ένας μεγαλύτερος…
Είναι καλοκαίρι και η οικογένεια παραθερίζει στο Σωχό. Η μητέρα της έχει φύγει για τη Θεσσαλονίκη, αφήνοντας την μικρή με την γιαγιά της. Λίγες μέρες μετά, γυρίζουν στη Θεσσαλονίκη, γιατί η μητέρα της είναι λίγο άρρωστη. Η Ζωή θυμόταν πάντα, την τελευταία εικόνα από την μητέρα της, ήταν η στιγμή που φορώντας μια κόκκινη ρόμπα, χλωμή μα τόσο όμορφη, φεύγει για την κλινική, από την οποία δεν θα γύριζε ποτέ… Ήταν η τελευταία φορά που έβλεπε ζωντανό τον άνθρωπο που αγαπούσε περισσότερο… Μητέρα και κόρη, ήταν πολύ δεμένες, υπήρχε αμοιβαία λατρεία. Εκείνη η μέρα του καλοκαιριού στη Θεσσαλονίκη, θα χαραχτεί στην ψυχούλα της για πάντα…
Η Ζωή Λάσκαρη θα γνωρίσει αργότερα κι άλλες δυσάρεστες μέρες αλλά πολλές, πάρα πολλές, ευτυχισμένες μέρες, τόσο στην επαγγελματική της καριέρα -απόλυτη δόξα και λατρεία από τον κόσμο- όσο και στην προσωπική της ζωή, με τη δημιουργία μιας υπέροχης οικογένειας που θα είναι πάντα δίπλα ο ένας στον άλλο και όλοι ενωμένοι και γύρω από την Ζωή, τη δική τους… τη δική μας Ζωή…
Η μικρή Ζωίτσα στην αγκαλιά της μητέρας της, της κερένιας κούκλας, όπως την αποκαλούσαν
Εννέα μηνών με τον πατέρα της
Η Ζωίτσα μου δεκαπέντε μηνών, έγραφε η μητέρα της πίσω από τη φωτογραφία
Τριών χρονών, καλοκαίρι με το κουβαδάκι στο χέρι
Η Ζωίτσα εφτά χρονών… Ακόμα δεν είχε μάθει την αλήθεια για τον πατέρα της και η κερένια κούκλα είναι ακόμη ζωντανή..
Εφτά χρονών στη Θεσσαλονίκη
Μαθήτρια στις καλόγριες, στη Σχολή Καλαμαρί
Η Ζωίτσα αγκαλιά με την αγαπημένη της κούκλα
Η Ζωή Λάσκαρη όπως την αγαπήσαμε μέσα από τον ελληνικό κινηματογράφο
