Αναμνήσεις με την εικοσάχρονη Βίκυ Λέανδρος το 1969. Μόλις έχει κυκλοφορήσει το δίσκο της Η μικρή μας ιστορία και γράφει τη δική της ιστορία στη μουσική με τα τραγούδια της. Αργότερα θα γράψει ακόμα μεγαλύτερη ιστορία με τις διεθνείς επιτυχίες της.
Γεννήθηκα με το τραγούδι στην καρδιά μου. Η μουσική ήταν η μόνη μου χαρά στη Γερμανία όπου εγκαταστάθηκα με την οικογένειά μου, από 9 χρονών. Άκουγα ραδιόφωνο όλη μέρα και δεν υπήρχε “φωνή” που να μην την γνώριζα. Η επιτυχία ήρθε γρήγορα, στα δεκαπέντε μου χρόνια. Από τότε η ζωή μου άλλαξε, όχι γιατί κέρδισα χρήμα και δόξα, αλλά γιατί το τραγούδι είναι η ζωή μου και χαίρομαι που μπορώ να του προσφέρω την κάθε μου στιγμή.
Αγαπώ την έξαλλη μόδα, τα μίνι, τα σι θρου, τα αμέτρητα δαχτυλίδια στα χέρια. Από τις μεγαλύτερες χαρές μου είναι τα ψώνια. Μπορώ να μπω σε μια μπουτίκ το πρωί και να βγω το απόγευμα, φορτωμένη με ωραία πράγματα και ευτυχισμένη.
Μια βόλτα στους δρόμους της Αθήνας, πάντα με ενθουσιάζει. Μ΄ αρέσει να τριγυρίζω παντού, ζώντας το κάθε τι και να ψωνίζω. Λατρεύω τα φρούτα, είναι τόσο θρεπτικά και το κυριότερο, δεν παχαίνουν.
Μ΄αρέσει το σπίτι, η ηρεμία, η θαλπωρή του. Μακριά από το στούντιο, μαζί με την ησυχία βρίσκω και λίγο τον εαυτό μου. Διαβάζω, ακούω δίσκους, βλέπω τηλεόραση, συζητάω με τον μπαμπά μου, σκέφτομαι τι θα κάνω αύριο. Ξεκουράζομαι κι ονειρεύομαι.
Ένα πρόσωπο που αγαπώ περισσότερο, είναι η καλή μου η γιαγιά. Όταν έρχομαι στην Ελλάδα, χαίρομαι τις ώρες που ζω στην τρυφερή της ζεστασιά. Η ηρεμία και η στοργή της γεμίζουν συγκίνηση την ψυχή μου. Βλέπετε αυτό το φόρεμα που πλέκει; Είναι για μένα!
Σχόλια για αυτό το άρθρο