ΤΩΡΑ |
Με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, γνωριστήκαμε στις 22 Ιουλίου 1972, στα τελευταία γυρίσματα του “Προξενιού της Άννας”. Ήταν πολύ μεγάλος έρωτας. Αυτό που λέμε κεραυνοβόλος. Το 1975 ήμασταν τρία χρόνια μαζί κι ακόμα πολύ ερωτευμένη. ‘Ομως είχα αρχίσει να θέλω και κάτι άλλο, κάτι να δημιουργήσω. Έτσι, δημιουργήθηκε το Θεσσαλικό Θέατρο. Δεν μου έφτανε να περιμένω τον Λουκιανό να έρθει από το Ψυχικό στο Παγκράτι όπου έμενα, για να βγούμε έξω το βράδυ. Συνήθως πηγαίναμε στο «Μαγεμένο Αυλό», στην πλατεία Προσκόπων. Ήταν μια μεγάλη παρέα με επικεφαλής τον Μάνο Χατζιδάκι. Τα μεσημέρια στου Φλόκα, στην Πανεπιστημίου. Χατζιδάκις, Γκάτσος, καμιά φορά ο Ελύτης, κι άλλοι σπουδαίοι και σημαντικοί άνθρωποι. Ήμουν πάντα λίγο έξω απ’ τα νερά μου. Ίσως το ότι ήμουν παιδί της επαρχίας να μ’ έκανε να μη νιώθω πολύ άνετα. Ήμουν πολύ ωραίο κορίτσι. Ο Γκάτσος είχε γράψει για μένα τους στίχους στο Κορίτσι Κυριακάτικο, που μελοποίησε ο Λουκιανός. Και ο Λουκιανός ήταν πολύ ωραίο αγόρι, σαν ξανθός άγγελος. Ήμασταν ένα πολύ ωραίο ζευγάρι. Και ακόμα είμαστε, νομίζω.
…Ύστερα από τρεις μήνες παραστάσεις στη Λάρισα ανεβάζουμε το δεύτερο έργο μας της χειμωνιάτικης περιόδου 1976-’77, την παράσταση Ο καλός στρατιώτης Σβέικ. Εγώ όμως τη θυμάμαι με ένα συναίσθημα ναυτίας. Γιατί; Ήμουν πάλι έγκυος και είχα φοβερές ναυτίες και εμετούς στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης μου. ‘Ημουν έγκυος στην Γιασεμί. Η «σύλληψη» είχε γίνει σ’ ένα από τα σύντομα ταξίδια μου στην Αθήνα. Στο διαμερισματάκι που είχα στο Ψυχικό. Ο Λουκιανός εκείνη την ημέρα είχε πυρετό. Δεν ήμασταν ακόμα παντρεμένοι. ‘Οταν ανακάλυψα αυτήν τη δεύτερη εγκυμοσύνη, σ’ ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, είπα στον Λουκιανό να έρθει στη Λάρισα. Συναντηθήκαμε στο «Travel-stop» στην Εθνική οδό. Του είπα τα νέα και ακόμη του είπα ότι εγώ αυτήν τη φορά ήμουν αποφασισμένη να κρατήσω αυτό το παιδί. ‘Ετσι, αποφασίστηκε ο γάμος μας. Θυμάμαι, ότι ο Λουκιανός, με το φοβερό χιούμορ του, μου είπε βγαίνοντας από το «Travel-stop»: Φώναξε τους δημοσιογράφους, να κάνουμε κοινό ανακοινωθέν περί της αποφάσεώς μας
Ο γάμος μας έγινε στις 5 Μαϊου, ημέρα Πέμπτη, στα Αμπελάκια. Ήταν ένας πολύ ωραίος και χαρούμενος γάμος ο γάμος μας. ‘Εγινε μεσημέρι στον Άγιο Γεώργιο, έξω από το χωριό, και μετά γυρίσαμε στο χωριό με τα πόδια. Ο κόσμος μας πετούσε λουλούδια από τα μπαλκόνια και μας ευχόταν «σιδεροκέφαλοι», δηλαδή καλοστεριωμένοι. Το τραπέζι έγινε στην πλατεία, στο καφενείο του Δανιήλ, και το γλέντι κράτησε μέχρι το βράδυ. Το γάμο μας, από παράλειψη, ποτέ δεν τον δηλώσαμε στο ληξιαρχείο της Λάρισας, έμεινε μόνο στο βιβλίο της εκκλησίας στα Αμπελάκια. Γι’ αυτό είναι ένας γάμος του Θεού και όχι των εντύπων. Ήμουν 3 μηνών έγκυος.
(Άννα Βαγενά, Το θεσσαλικό μου θέατρο, 2007)
Σχόλια για αυτό το άρθρο