Αντίο Μιχάλη Ασλάνη

To Mιχάλη τον γνώρισα στο μαγαζί του στην οδό Αναγνωστοπούλου στην αρχή της δεκαετίας του ’80. Μαζί με το Billy Bo είχαν δώσει ένα μεγάλο boost στην ελληνική μόδα, κάνοντας όλα τα κοριτσάκια να θέλουν να ψωνίσουν από το μαγαζί του. Στο πρώτο μου date με την πρώτη μου αγάπη στηνΑυτοκίνηση, φόρεσα ένα μαύρο μίνι σατέν φόρεμα με δαντελένιο γιακά, που ο μπαμπάς μου αποκαλούσε σαλιάρα. Από τότε με το Μιχάλη γίναμε φίλοι. Στα μέσα και στα έξω. Στα πάνω και στα κάτω. Θαύμαζε τη μαμά μου που ήταν μανεκέν στα ’60ς. Τρελαινόταν για την «Υακίνθη»..

ΣχετικάΆρθρα

Ήταν πάντα γλυκός και ευγενικός, σαν μωρό κανονικό. Του τσιμπούσαμε τα μάγουλα και τον αγκαλιάζαμε με πραγματική αγάπη. Η φωνή του ήταν χαρακτηριστικότατη και εκτοξεύθηκε πολύ ψηλά κάνοντας πολλά πράγματα που προφανώς δεν μπόρεσε να συντονίσει, λόγω του πραγματικά αγαθού χαρακτήρα του. Στη Μύκονο έκανε πάρτι και άνοιγε το σπίτι του σε όλο τον κόσμο. Χαρακτηριστικές θα μου μείνουν οι προσκλήσεις του σε ντεφιλέ που ήταν ζωγραφισμένες και φτιαγμένες με κολάζ από τον ίδιο. Δεν ξέρω κανέναν να έχει πει κακή κουβέντα για το Μιχάλη. Έχω τόσες πολλές αναμνήσειςπου δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία. Μία ολόκληρη ζωή. Τον είχαμε για δεδομένο. Ακούς πως ένας φίλος έχει προβλήματα και το θεωρείς πια δεδομένο. Στο παρελθόν είχε αντιμετωπίσει με τρομερή αξιοπρέπεια επιθέσεις under the belt για την ιδιωτική του ζωή. Το ότι μπορεί να έβαλε ο ίδιος τέρμα στη ζωή του, είναι κάτι που συμβαδίζει με τον αθόρυβο και διακριτικό του χαρακτήρα..»