Αποκλειστικό: «Σμύρνη: η όμορφη εποχή» με την Μιμή Ντενίση

Σαρώνει και στο εξωτερικό η Μιμή Ντενίση με την ταινία “Σμύρνη μου αγαπημένη” βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό της έργο. Με την ευκαιρία της προβολής της ταινίας σε Ελλάδα και εξωτερικό, ο Σύλλογος Φίλων Γενναδείου Βιβλιοθήκης διοργάνωσε εκδήλωση στο Αμφιθέατρο Cotsen Hall με τίτλο «Σμύρνη: η όμορφη εποχή». Η εκδήλωση περιλάμβανε συζήτηση ανάμεσα στην ιστορικό Ιωάννα Πετροπούλου και την ηθοποιό και θεατρική συγγραφέα Μιμή Ντενίση, για τη μελέτη, την ιστορική έρευνα και την προετοιμασία του έργου που παρουσιάζει την ιστορία της Σμύρνης από την εποχή της ακμής της μέχρι την καταστροφή.

ΣχετικάΆρθρα

Η Μιμή Ντενίση ανάμεσα σε όσα είπε, αναφέρθηκε και στο πώς πήρε την απόφαση να γράψει ένα ολοκληρωμένο έργο για τη Σμύρνη: Όταν έγραψα το έργο για το θέατρο, θεώρησα ότι υπήρξαν κι άλλα θεατρικά που θα τα διάβαζα και θα επέλεγα τι να μην γράψω για να μην είναι τα ίδια. Έψαχνα λοιπόν και δεν έβρισκα κανένα. Πουθενά δεν υπήρχε κάτι, παρά μόνο ένα θεατρικό που γράφτηκε το 1923 και παίχτηκε για ένα βράδυ. Λεγόταν “Το πουλί της φωτιάς” και το είχε γράψει ο Κωστής Μπαστιάς και το έπαιξε η Μαρίκα Κοτοπούλη. Στη διάρκεια της παράστασης -και τώρα μπορεί να έχουμε αντιδράσεις αλλά όχι τέτοιες- σηκώθηκαν οι θεατές με τα κουμπούρια και πυροβολούσαν ο ένας τον άλλον, διότι είχε Βενιζελικούς και βασιλικούς. Η παράσταση σταμάτησε και ο συγγραφέας απογοητευμένος, έκαψε το έργο. Από τότε δεν γράφτηκε άλλο έργο και οι πρόσφυγες, επειδή δεν ήταν και τόσο θερμή η υποδοχή που τους επιφυλάξαμε, προσπαθούσαν να είναι σχεδόν αόρατοι για να ενταχτούν στην κοινωνία. Έτσι, ούτε έργα ήθελαν, ούτε μιλούσαν, ούτε έλεγαν τόσο νωρίς τις ιστορίες τους. Επικρατούσε μεγάλη σιωπή γύρω από αυτό. Όταν έγινε η δικτατορία του Μεταξά, το 1936, απαγόρευσε με νόμο να αναφέρονται στη Σμύρνη, για να μην σκοτώνονται. Μετά ήρθαν άλλα δεινά, ο εμφύλιος, η Σμύρνη έμεινε πίσω. Βρέθηκα λοιπόν, όχι ως ηρωίδα, που θα έγραφα τα σωστά, αλλά ως μπλεγμένη σε κάτι που δεν υπήρχε τίποτα σχετικό. Και για μένα, είναι παρανοϊκό το 2012 που άρχισα να γράφω, δεν είχε γράψει κανείς ένα ολοκληρωμένο έργο για τη Σμύρνη. Στη λογοτεχνία έχουμε περίφημα κείμενα αλλά θεατρικό δεν υπήρχε. Γιατί το θέατρο είναι μια τέχνη, πολύ πιο επικίνδυνη από το βιβλίο και το σινεμά. Ό,τι ζεις, το ζεις επιτόπου και το καλό και το κακό. Όμως δεν με τρομοκράτησε τίποτα και αποφάσισα ότι έπρεπε να γράψω το έργο. Θα μπορούσα να γράψω έργο μόνο για την καταστροφή, όπως και η ταινία να είναι μόνο αυτό. Αλλά δεν πιστεύω ότι μπορείς να μπεις στα παπούτσια του άλλου, στην ψυχή του, να τον αισθανθείς, να τον λυπηθείς, αν νομίζεις από την αρχή ότι ήταν ένας ταλαιπωρημένος. Θα πεις άτυχος ο άνθρωπος που ήταν έτσι όλη του τη ζωή. Όταν έχεις δει όμως τη ζωή που έκαναν, δεν θα τον πεις άτυχο.

Πολλοί ήταν οι φίλοι και συνεργάτες που τίμησαν με την παρουσία τους τη βραδιά, όπως ο Σωτήρης Πολύζος, η Νατάσα Καλογρίδη, η Ναταλία Δραγούμη, ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο Νίκος Αποστολόπουλος, ο Ανδρέας Ροδίτης, η Λουκία Πιστιόλα, η Άννα Κουρή, ο Χάρης Παπαδόπουλος και άλλοι.

Ο συνεργάτης μας Σπύρος Σιακαντάρης ήταν εκεί και μέσα από τις αποκλειστικές φωτογραφίες του, μας αναμεταδίδει όλα όσα έγιναν