“Μας σκηνοθετεί ο Δημήτρης Γιαμλόγλου και είμαστε ενθουσιασμένοι μαζί του και με τη ματιά που έχει αντιληφθεί την παράσταση” μου είχε πει ο φίλος μου Γιάννης Λασπιάς όταν μου πρωτομίλησε για τη συνεργασία τους. Το έργο ήταν “Ο θεός της σφαγής” η γνωστή κωμωδία της Γιασμίνα Ρεζά που η θεατρική ομάδα του, η Square Theatre Company, ανέβασε στο Θέατρο 104 με μεγάλη επιτυχία, εμπορική και καλλιτεχνική και ο Δημήτρης Γιαμλόγλου ήταν η πρώτη φορά που σκηνοθετούσε καθαρή κωμωδία. Η συνεργασία τους ήταν άψογη που δούλεψαν μαζί ξανά και στο επόμενο έργο, την “Άσκηση για φόνο” στο Αγγέλων Βήμα, που τότε λειτουργούσε και ως φυτώριο νέων καλλιτεχνών που σήμερα είναι όλοι τους πασίγνωστοι. Τότε γνώρισα κι εγώ καλύτερα τον Δημήτρη, πήγαινα συχνά στις πρόβες των παιδιών στο Αγγέλων Βήμα και διαπίστωνα κάθε φορά πόσο αγαπούσε το θέατρο. Κυρίως όμως διαπίστωσα πόσο αγαπούσε τη ζωή…
Παρακολούθησα κι άλλες θεατρικές του παραστάσεις αργότερα, όπως το έργο “Παιχνίδια ή Ένα φερμουάρ που έχει κολλήσει” της πρωτοεμφανιζόμενης Δήμητρας Στάικου με πρωταγωνιστή τον ανερχόμενο τότε Νικορέστη Χανιωτάκη στο Θέατρο Σταθμός και το “Lacrimosa ή το Απέπρωτο” του αδελφικού του φίλου Θανάση Τριαρίδη με τους άγνωστους τότε Μιχαήλ Ταμπακάκη και Μάρθα Λαμπίρη Φεντόρουφ στο Θέατρο Θησείον.
Ο Δημήτρης Γιαμλόγλου, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, πριν ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία, είχε γράψει σενάρια για τη σειρά “Δέκατη εντολή” ενώ υπήρξε και βοηθός σκηνοθέτη σε ταινίες, ελληνικές και διεθνείς και σε σίριαλ, όπως τα “Μαύρα μεσάνυχτα”, ο “3ος νόμος” και “Το κόκκινο ποτάμι”. Το 2005 γύρισε σε δικό του σενάριο, την ταινία μικρού μήκους “Πάμε Πάλι”, με συμμετοχή σε ελληνικά και ξένα φεστιβάλ ενώ το 2009, η δεύτερη ταινία του “Ιμάντας” κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κύπρου και σειρά βραβείων σε φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Του άρεσε το θέατρο, το έβρισκε γοητευτικό, επειδή είναι εφήμερο, ενώ το σινεμά μένει για πάντα. “Γι΄αυτό είναι υπέροχο” έλεγε. Ο Δημήτρης Γιαμλόγλου εκτός από τη δουλειά του, αγαπούσε τους φίλους του, δόθηκε ολότελα στις αισθηματικές του σχέσεις, αγάπησε και αγαπήθηκε και χόρευε μοναδικά το “What a life” , ένα από τα πιο αγαπημένα του τραγούδια. Η ζωή του ήταν ένα πάρτι με στιγμές χαράς, μουσικής και φιλίας.. κι αν αυτό το πάρτι στη γη τέλειωσε στα 50 του χρόνια, κάπου αλλού έχει αρχίσει ένα άλλο, μεγαλύτερο και ίσως πιο ξέφρενο, χωρίς χρονικούς περιορισμούς…
Καλή μετάβαση στο αιώνιο φως Δημήτρη…
Σχόλια για αυτό το άρθρο