ΤΩΡΑ |
Είναι ανήσυχο πνεύμα και δεν διστάζει να δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Ο Ευθύμης Ζησάκης μπήκε στη ζωή μας μόλις πριν από λίγα χρόνια αλλά κατάφερε να κερδίσει την αποδοχή και την αγάπη του κόσμου με σκληρή δουλειά αλλά και με τον καλό χαρακτήρα του. Φέτος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Πριν το χάραμα» των Ρέππα – Παπαθανασίου στο θέατρο Βέμπο και στην τηλεοπτική επιτυχία Το σόι σου στον Αlpha.
-Ηθοποιός, παρουσιαστής, ραδιοφωνικός παραγωγός… Πώς συμβιβάζονται όλα αυτά;
Δεν μπορούνε… (Γελάει). Θέατρο έχω σπουδάσει. Είμαι ηθοποιός. Οπότε εν καιρώ κρίσης προέκυψε η εκπομπή. Η εκπομπή για μένα είναι καθαρά κομμάτι επικοινωνίας με τον κόσμο. Απλώς συμμετείχε σε μία ψυχαγωγική εκπομπή ένας ηθοποιός… Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω. Γενικά επειδή ο ηθοποιός έχει μία ιδιαίτερη επικοινωνία με τον κόσμο, είναι ένα καλό μέλος για μία ψυχαγωγική εκπομπή ή ένα τηλεπαιχνίδι. Το ραδιόφωνο, πάλι, είναι ένας τελείως διαφορετικός κόσμος για μένα, θεωρώ ότι είναι το καλύτερο μέσο από όλα. Γιατί κάνει το εξής μαγικό: αφήνει τον άλλο να φανταστεί αυτό που θέλει… Φέτος έχω κάνει το όνειρό μου πραγματικότητα με το Θέατρο στο Ραδιόφωνο, στον Alpha 989 και την πρωινή εκπομπή με την Κατερίνα Ζαρίφη που είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα γιατί έχουμε μία πολύ ιδιαίτερη επικοινωνία με τον κόσμο.
-Τα χιουμοριστικά σκετσάκια που κάνετε με την Κατερίνα, πώς προέκυψαν;
Αυθόρμητα. Επειδή ταιριάζουμε σε αυτό το κομμάτι, δηλαδή όσον αφορά τη φαντασία και τη μυθοπλασία της στιγμής. Δεν το προγραμματίσαμε. Ξεκινήσαμε από φωτογραφίες θεματικές και τελικά εξελίχθηκε στα βιντεάκια. Και πιο πολύ η αλήθεια είναι ότι το έσπρωξε ο κόσμος. Δεν ήμασταν εξαρχής αποφασισμένοι να το συνεχίσουμε. Το κάναμε μία φορά σχεδόν για πλάκα, αλλά βρήκε ανταπόκριση στον κόσμο και έτσι το συνεχίσαμε.
-Φέτος πρωταγωνιστείς στη θεατρική παράσταση «Πριν το χάραμα». Πες μας κάποια πράγματα για το ρόλο σου.
Ο ρόλος μου είναι ένας άνθρωπος του πάλκου. Η παράσταση μας μεταφέρει στην Κατοχή και στην πιο δύσκολη εποχή της Ελλάδας, τον Εμφύλιο πόλεμο. Έχω ένα ρόλο που αντιπροσωπεύει την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων εκείνης της εποχής.
-Τι άνθρωπος είναι αυτός;
Ο Λευτέρης Λαϊνάς είναι μουσικός, παίζει μπουζούκι σε γνωστό μαγαζί της εποχής. Ξαφνικά γίνεται η επιστράτευση και θα αναγκαστεί να πολεμήσει και να πυροβολήσει χωρίς να το γνωρίζει τα «αδέρφια» του, δηλαδή ανθρώπους που αγαπά, φίλους, συνεργάτες, ανθρώπους που βρίσκονται στο περιβάλλον του. Συμβαίνουν διάφορα πράγματα στον πόλεμο που του προκαλούν ψυχολογικό σοκ. Έτσι αρχίζει η κατρακύλα του, η αυτοκαταστροφή του… Θα οδηγηθεί σε ακραίες καταστάσεις. Επιστρέφοντας από τον πόλεμο αντικρίζει πολλά πράγματα που τον πικραίνουν…
-Έχοντας μέσα του την σκληρή εμπειρία του πολέμου, τα βλέπει με μία άλλη οπτική;
Όχι δυστυχώς. Δεν τα βλέπει με μία άλλη οπτική. Φτάνει στην απόλυτη καταστροφή. Όπως διαπίστωσα έπειτα από μία έρευνα που έκανα μελετώντας το ρόλο μου, πολλοί άνδρες εκείνης της εποχής το ζούσαν αυτό.
-Για ποιο λόγο οδηγούνταν στην καταστροφή οι άνδρες εκείνης της εποχής;
Από τύψεις. Θεωρούσαν ότι φταίνε για όλα οι ίδιοι.
-Πάνω σε ποιο τομέα;
Επειδή σήκωσαν το όπλο και σκότωσαν το γείτονά τους, τον αδερφό τους, τη μάνα του φίλου τους ή τον πατέρα του… Ανθρώπους άλλοτε οικείους που οι περιστάσεις τους έφεραν απέναντι. Δεν πίστευαν ποτέ ότι ένας δικός τους άνθρωπος θα βρισκόταν κάτω από το κράνος του «αντιπάλου», είτε ανήκαν στο ΕΑΜ είτε στο Δημοκρατικό Στρατό. Δεν υπήρχε δικαιολογία για αυτά που κουβαλούσαν μέσα τους. Μόνο αυτοτιμωρία για αυτό που έγινε…
-Αυτή τη στιγμή ζούμε στην Ελλάδα μία επίσης δύσκολη εποχή λόγω της οικονομικής κρίσης. Εσύ πώς βιώνεις αυτή την εποχή που διανύουμε;
Θεωρώ ότι ζούμε τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Με μία πολύ εξευγενισμένη μορφή, ύπουλη, υπόγεια, αλλά με τις συνέπειες ενός πολέμου… Θύματα έχουμε, με αυτοκτονίες βέβαια αλλά πρόκειται για θύματα της κατάστασης αυτής, ανθρώπους στο δρόμο έχουμε, εξαθλίωση έχουμε, τριτοκοσμική χώρα σε πολλά κομμάτια έχουμε γίνει, τα πράγματα σταματάνε, δεν δουλεύουν, όλα ανά πάσα ώρα και στιγμή κινδυνεύουν, οι μισθοί πέφτουν κατακόρυφα επηρεάζοντας την επιβίωση… Οπότε οι συνθήκες είναι πολεμικές. Εφόσον μιλάμε για έναν πόλεμο με θύματα ακόμη και εμάς τους ίδιους, σε όλες τις οικογένειες θα υπάρχει πρόβλημα, κατάρρευση, σε άλλους πιο πολύ σε άλλους πιο λίγο. Και μένα φυσικά μου χτύπησε την πόρτα η κρίση και δεν νομίζω να υπάρχει και κάποιος που δεν του τη χτύπησε. Ας μην ξεγελιόμαστε δεν υπάρχει κανείς που να μην τον επηρέασε. Ακόμη και σε αυτούς που αποκαλούμε λεφτάδες και σε κείνους τη χτύπησε… Σε αυτούς έκοψε το κάτι παραπάνω βέβαια. Αλλά τα πράγματα είναι άσχημα πραγματικά… Άστεγοι που πολλαπλασιάζονται και ο κόσμος δεν έχει να φάει, το διαπιστώνουμε καθημερινά. Τώρα πια σου κάνουν περικοπές στη δουλειά και είσαι ευχαριστημένος επειδή δεν σε έδιωξαν…
-Κυριαρχεί μία άποψη ότι οι νεότεροι άνθρωποι έμειναν απαθείς, δεν αντέδρασαν… Είσαι ένας νέος άνθρωπος… Πώς σχολιάζεις αυτή την άποψη;
Σε κάθε πολεμική κατάσταση κάποιοι μένουν αμέτοχοι. Κάποιοι ανήκουν σε εκείνη την ομάδα που λέει: «Εντάξει δεν πειράζει, δεν μας ενδιαφέρει». Όταν σου χτυπήσει την πόρτα όμως το πρόβλημα και σε αυτό τον οικονομικό πόλεμο που ζούμε σίγουρα θα σου χτυπήσει την πόρτα, σίγουρα δεν θα μείνεις απαθής. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που δεν τους χτύπησε την πόρτα η κρίση… Πρόκειται για αυτούς που έχουν πάρα μα πάρα πολλά χρήματα μάλλον και δεν τους ενδιαφέρει και ίσως εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση για να βγάλουν και παραπάνω –γιατί κάποιοι κέρδισαν χρήματα από την οικονομική κρίση. Δεν ξέρω τι να απαντήσω για αυτή την κατηγορία… Τα παιδιά αυτό τους έδωσε αυτό κάνουν! Περιπτώσεις παιδιών των 20 – 30 χρόνων βρήκαν συντρίμμια και προσπαθούν να χτίσουν όνειρα πάνω σε αυτά… Το καταλαβαίνουμε όλοι αυτό. Εφόσον αυτή η γενιά μένει απαθής είναι λυπηρό. Ο ίδιος όμως να σου πω δεν το έχω δει αυτό, έχω δει πολύ ενεργοποιημένους ανθρώπους που έκαναν ακόμη και τα όνειρά τους στην άκρη για να αγωνιστούν για κάτι καλύτερο για την κοινωνία μας. Σε αυτές τις ηλικίες κάνουμε όνειρα… Κανείς δεν ονειρεύεται να ζει σε μία κατάσταση που δεν ξέρουμε αν θα πάρουμε τα λεφτά μας από τη δουλειά, δεν ξέρουμε αν αύριο θα αναγνωρίζεται το πτυχίο μας, δεν ξέρουμε καν αν θα υπάρχει αύριο… Οπότε σε μία τέτοια κατάσταση δεν νομίζω ότι κανείς μπορεί να μείνει απαθής. Ο καθένας με τον τρόπο του κάνει το δικό του αγώνα.
-Πιστεύεις ότι οι πολιτικές εξελίξεις, όπως η αλλαγή της κυβέρνησης, είναι κάποιου είδους αντίδραση για τις κακουχίες που έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια;
Δεν μπορείς να μη μιλήσεις για αντίδραση σε μία τέτοια εποχή. Πολεμική. Που τα πράγματα καταστρέφονται το ένα μετά το άλλο. Οπότε σίγουρα ένα μικρό ή μεγάλο ποσοστό –δεν το έχω διασαφηνίσει ακόμη- αντέδρασε. Το θέμα είναι ότι πολλές φορές από το να κάθεσαι σε μία καρέκλα που σιγά σιγά ενεργοποιεί τον ηλεκτρισμό και σου προκαλεί σοκ, ίσως το να αλλάξεις καρέκλα είναι προτιμότερο. Οποιονδήποτε ρωτήσεις που υποβάλλεται στη διαδικασία της ηλεκτρικής καρέκλας και του προτείνουν μία καρέκλα που δεν ξέρουν τι είναι, θα το έπαιζε κορώνα γράμματα. Δεν νομίζω ότι κάποιος δεν θα δεχόταν να αλλάξει καρέκλα έστω με την ελπίδα ότι μπορεί στην άλλη καρέκλα να μην υποβάλλεται στην ίδια διαδικασία. Γιατί η καρέκλα που ήδη βρίσκεται έχει τάση που κάποιες φορές ανεβαίνει και επικίνδυνα. Ήδη τα πράγματα λοιπόν και τα λουριά είχαν σφίξει επικίνδυνα. Μην ξεχνάμε ότι η πρώτη αντίδραση ήταν οι «αγανακτισμένοι»… Υπάρχουν πολλά που πρέπει να θυμηθούμε, ανεξαρτήτως κόμματος. Πλέον θεωρώ ότι δεν υπάρχει κόμμα με την έννοια που υπήρχε παλαιότερα… Υπάρχει θέμα ανάγκης και επιβίωσης και όχι κόμματος.
-Στο παρελθόν έχεις δηλώσει ότι έχεις ζήσει δύσκολες στιγμές… Κατά πόσον σε βοήθησε αυτή η εμπειρία να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες της κρίσης;
Λειτούργησαν σαν μία ασπίδα. Όταν συμβαίνει όμως κάτι στη ζωή σου, το αμέσως προηγούμενο τείνει να μη σε συγκινεί τόσο πολύ. Δηλαδή όσο πιο άσχημα περνάς στις κανονικές συνθήκες μιας ζωής σου φαίνονται λίγο πιο εύκολα τα πράγματα. Οπότε αυτά που έχω ζήσει στο παρελθόν σαφώς και έγιναν σημαία για τη ζωή μου και τον τρόπο που αντιμετωπίζω τα πράγματα.
-Ρισκάρεις στη ζωή σου;
Σαφώς. Δεν υπάρχει πλέον κάτι που να μην έχει ρίσκο άλλωστε. Δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο. Η καθημερινότητα και τα ζητήματα που μας απασχολούν νομίζω ότι κάθε φορά είναι ρίσκο. Δεν είναι τίποτα σίγουρο γιατί όταν ο κορμός δεν στέκεται σίγουρα, πώς τα κλαδιά θα πράξουν με σιγουριά; Πριν από μία δεκαετία μπορούσαμε να μιλήσουμε για σιγουριά. Τώρα ποιος θα μπορούσε να μιλήσει για σιγουριά;
Όλες οι φωτογραφίες είναι από την παράσταση Πριν το χάραμα, στο θέατρο Βέμπο
Σχόλια για αυτό το άρθρο